✖✔Η ιστορία περιέχει υβριστικό και σεξουαλικό περιεχόμενο. Παρακαλώ διαβάστε υπεύθυνα και με δική σας ευθύνη! Καλή ανάγνωση💗✖✔

Εξώφυλλο φτιαγμένο από εμένα💕

All rights reserved✔
Μην αντιγράφετε το στόρυ✖

_________

Ευτυχία...μια λέξη με διαφορετικό περιεχόμενο για τον καθένα μας. Προκαλεί χιλιάδες συναισθήματα μόνο και μόνο στη σκέψη να την αποκτήσουμε. Να την πολιορκήσουμε. Πλέον μοιάζει δύσκολο. Θα τη παρομοίαζα σαν έναν ιππότη ο οποίος προσπαθεί να σώσει μια πριγκίπισσα μέσα στο κάστρο κι απ' έξω να βρίσκεται ένας δράκος, που να τον απειλεί με τη παρουσία του να τον σκοτώσει.

Στη προκειμένη περίπτωση η ευτυχία είναι η πριγκίπισσα. Ο κάθε άνθρωπος είναι ο "ιππότης", αφού δίνει καθημερινά μάχες προκειμένου να αντιμετωπίσει τον "δράκο", που δεν είναι άλλος από την ίδια τη ζωή, με στόχο να φτάσει στη "πριγκίπισσά" του, την ευτυχία.

Η ευτυχία όμως μπορεί να βρεθεί και σε πιο απλά πράγματα. Σε ένα τραγούδι, ένα σημαντικό πρόσωπο, ή ακόμα και μια προσωπική επιτυχία.

Για μένα η ευτυχία ορίζεται ως "όταν όνειρα συμπίπτουν επιτέλους με την πραγματικότητα". Και πράγματι όταν κατάφερα και πέρασα στην ιατρική σχολή που τόσο ποθούσα, τα όνειρα μου πραγματοποιήθηκαν.

Είχα κουραστεί αρκετά για να πετύχω αυτό τον στόχο. Εμπνευσμένος και από τον πατέρα μου, ο οποίος είναι αθλίατρος σε διάφορες αθλητικές ομάδες, από μικρός είχα άμεση και στενή σχέση με τα νοσοκομεία. Έτσι από μικρή ηλικία δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάποιο άλλο επάγγελμα.

Και κάπως έτσι κατέληξα εδώ που βρίσκομαι τώρα. Μπροστά από το κτήριο του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα μάτια μου δεν χόρταιναν ποτέ να κοιτούν τα τεράστια πολυόροφα κτήρια από τα οποία συγκροτούνταν. Μπορεί να ζούσα μια ζωή εδώ αλλά πλέον είχα τη δυνατότητα να διασχίσω ελεύθερα το μονοπατάκι ανάμεσα στους καταπράσινους κήπους και έτσι άρχισα να κατευθύνομαι προς την είσοδο της σχολής.

Δεκάδες άτομα βρίσκονταν μαζεμένα ακριβώς σε αυτό το σημείο, δεκάδες καινούργιοι και παλαιοί φοιτητές έτοιμοι να αρχίσουν να φτιάχνουν το μέλλον τους, όπως άλλωστε κάθε χρόνο. Στους περισσότερους ο ενθουσιασμός ξεχείλιζε από τα μάτια τους και αναρωτήθηκα άμα ήμουν κι εγώ έτσι. Πολλά βλέμματα ήταν καρφωμένα επάνω μου τα αγνόησα.

Τα ίδια κάθε χρόνο...

"Κόλτον!" άκουσα την γλυκιά φωνή της και έστρεψα το κεφάλι μου προς το μέρος από το οποίο είχε έρθει.

Ήταν τόσο όμορφη. Τα καστανά σπαστά μαλλιά της ξεχύνονταν ελεύθερα στους ώμους της και φορούσε μια μαύρη φόρμα με αθλητικά παπούτσια. Τόσο απλή κι αληθινή. Με κοιτούσε με τα μεγάλα καστανά μάτια της και το χαμόγελο της ζέστανε την ψυχή μου.

Τη πλησίασα και αρπάζοντας την από τη μέση, τη σήκωσα στον αέρα ενώνοντας τα μέτωπα μας. Έβγαλε μια τρομαγμένη κραυγή αλλά αμέσως της έκλεισα το στόμα, ενώνοντας το με το δικό μου. Στο αυτί μου έφτασαν έκπληκτα επιφωνήματα από τους γύρω και ήχοι από τράβηγμα φωτογραφιών αλλά τα είχα συνηθίσει. Με ενοχλούσαν μεν πάντα αλλά δεν μπορούσαν να κάνω κάτι.

Την άφησα κάτω στο στέρεο έδαφος και μου χαμογέλασε ξανά, θυμίζοντας μου τον λόγο που τη ξεχώρισα. Δεν φάνηκε να δίνει ούτε εκείνη σημασία στο πλήθος.

"Τόσο πολύ σου έλειψα;" με ρώτησε αθώα και χαμογελώντας στραβά την πλησίασα, χαϊδευοντας το μάγουλο της.

"Δεν έχεις ιδέα μωρό μου... Πώς ήταν στην Αθήνα;" της ψιθύρισα στο αυτί, κάνοντας τη να κοκκινίσει ολόκληρη και πιάνοντάς την από το χέρι, βαδίσαμε στο εσωτερικό μέρος του κτηρίου.

"Βαρετά ξέρεις τώρα...οικογενειακά όπως σου είπα. Εσύ;" αποκρίθηκε και στρίψαμε σε έναν διάδρομο.

"Μακριά σου τα πάντα είναι βαρετά..." της είπα γλυκά και το γέλιο της αντίχησε παντού.

Για αυτό ζούσα.

Η Κρίστη κι εγώ είμασταν μαζί εδώ και έναν χρόνο. Την γνώρισα τυχαία μέσα στην σχολή, αφού κι αυτή φοιτάει εδώ. Είχαμε τελειώσει και οι δύο τα έξι υποχρεωτικά έτη ιατρικής και τώρα είχαμε ήδη επιλέξει την ειδικότητα μας, εκείνη αυτή της ψυχιατρικής κι εγώ εκείνη της νευρολογίας.

Η αλήθεια είναι ότι ήταν η μεγαλύτερη σχέση που είχα κάνει έως τώρα. Συνήθως κάθε χρόνο ήμουν με διαφορετική κοπέλα και για αυτό άλλωστε όλοι ήταν παραξενευμένοι με εμένα και την Κρίστη. Δεν είχα σχέσεις πριν το πανεπιστήμιο και για αυτό έκανα δοκιμές με αρκετά είδη κοριτσιών. Οι παλαιότερες φοιτήτριες εδώ είχαν κηρύξει "πόλεμο εναντίον μου" και με κατηγορούσαν ότι απλώς "έπαιζα" με το οποιοδήποτε κορίτσι.

Όμως εκείνη ήταν διαφορετική. Με είχε πλησιάσει χωρίς να δώσει σημασία στα χρήματα που διέθετα όπως όλες οι προηγούμενες. Είχα μεγάλη περιουσία εξαιτίας του πατέρα μου, ο οποίος ήταν διάσημος λόγω των ομάδων που αναλάμβανε ως αθλίατρος, αλλά εκείνη δεν ενδιαφέρθηκε στιγμή για αυτό.

"Μωρό μου;" η Κρίστη με έβγαλε από τις σκέψεις μου, καθώς είχαμε φτάσει έξω από την αίθουσα που παραδιδόταν το μάθημα μου.

"Συγγνώμη αφαιρέθηκα. Θα τα πούμε μετά!" τη φίλησα πεταχτά και μπήκα μέσα στην αίθουσα, τη στιγμή που ο καθηγητής θα ξεκινούσε το μάθημα. Τα βλέμματα όλων στράφηκαν επάνω μου και αγνοώντας τα, πέταξα τη τσάντα μου στη κενή θέση δίπλα από τον Τάιλερ.

"Βρε καλώς τον." με χαιρέτησε ο κολλητός μου ψιθυριστά και του έκανα μια γκριμάτσα.

"Τι λέει Τάι;" έβγαλα με μηχανικές κινήσεις τα βιβλία από τη τσάντα μου και τον παρατήρησα να με κοιτάει με σοβαρό ύφος.

"Τι;" τον ρώτησα.

"Όλοι λένε για εσάς. Πραγματικά ούτε εγώ το περίμενα μπράβο σας!" απάντησε σκουντώντας με πονηρά.

"Άσε που η Άρια έχει πεθάνει από τη ζήλεια της. Έχει βάλει στοίχημα ότι θα σε παρατήσει εκείνη πρώτη. Τρελό ε; Στα έλεγα εγώ από τη πρώτη στιγμή που την είδα ότι ήταν για δέσιμο...! "

Στο άκουσμα του ονόματος της πρώην μου, το στομάχι μου ανακατεύτηκε. Με την Άρια είμασταν μαζί για λίγους μήνες πριν την Κρίστη και ήταν άλλη μια από τις κοπέλες που είχα χωρίσει εγώ. Δεν ταιριάζαμε καθόλου και ήταν εμφανές ότι δεν πήγαινε το πράγμα μεταξύ μας. Είχε νευριάσει απίστευτα και από τότε και είχε βαλθεί να διαδίδει άσχημες φήμες για εμένα. Ωστόσο η κοπέλα μου την είχε αγνοήσει παντελώς, πράγμα που την εξόργισε περισσότερο.

"Δεν με ενδιαφέρει η Άρια ρε Τάι, ας λέει ότι θέλει για εμένα. Εγώ έχω μάτια μόνο για την Κρίστη μου." του είπα ήρεμα και βάλθηκα να παρακολουθώ το μάθημα.

Μείναμε σιωπηλοί για λίγο, προσπαθώντας να καταλάβουμε το νέο κεφάλαιο που μας παραδιδόταν αλλά η δόνηση στην τσέπη μου από το κινητό μου με αποσυντόνισε. Το έβγαλα και η οθόνη φωτίστηκε, φανερώνοντας μου το μήνυμα.

Από: Μαρία
Πάμε τον πατέρα σας στο Γεννηματά.

Γούρλωσα τα μάτια μου και ο Τάι νε κοίταξε παραξενευμένος. Κρύος ιδρώτας άρχισε να με λούζει και αμέσως με γρήγορες κινήσεις βάλθηκα να φτιάχνω τη τσάντα μου.

"Κόλτον τι έγινε;" κοίταξα τον κολλητό μου με βουρκωμένα μάτια κι αμέσως κατάλαβε. Κρέμασα την τσάντα στον ώμο μου και χωρίς να πω τίποτα στον καθηγητή που μας κοιτούσε σαστισμένος, βγήκα έξω από την αίθουσα τρέχοντας στους διαδρόμους. Ο κολλητός μου με ακολουθούσε.

Φτάσαμε στο πάρκινγκ και έψαξα τα κλειδιά του αυτοκινήτου στη τσάντα μου. Τα χέρια μου όμως έτρεμαν και με εμπόδιζαν στο να τα βρω. Ο Τάι αρπάζοντάς τη  από τα χέρια μου, τα βρήκε τα κλειδιά σχεδόν αμέσως και κάθισε εκείνος στην θέση του οδηγού, κάνοντας μου νόημα να καθίσω δίπλα.

"Στο Γεννηματά." είπα με σπασμένη φωνή κι εκείνος έβαλε μπρος τη μηχανή, γκαζώνοντας.

"Μην ανησυχείς ρε συ, δεν θα είναι κάτι"

Γαμώτο νόμιζα ότι είχε τελειώσει όλο αυτό.

_______

Γειά σε όλους!😅Αρχικά θα ήθελα να ευχηθώ καλό καλοκαίρι και καλή επιτυχία στις εξετάσεις, σε όποιους δίνουν. Καλό κουράγιο παιδιά💞

Όπως είδατε αυτό είναι το νέο μου fanfiction που υποσχέθηκα με πρωταγωνιστή τον θεό Κόλτον Χέινς😍😍Θα ήθελα να πω ότι θα υπάρξουν και άλλοι ήρωες παρμένοι από το καστ της αγαπημένες σειράς "Teen Wolf" 🐺. Το καστ λοιπόν θα το βάλω λίγο αργότερα, μέχρι να παρουσιαστούν λίγα ακόμα άτομα.😏

Γράψτε μου πώς σας φάνηκε το πρώτο κεφάλαιο και να είστε σίγουροι ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.😏

Αν είστε αναγνώστες του άλλου μου βιβλίου "In the name of love", θα ξέρετε ότι δεν μου αρέσει το κλασσικό και τι προβλέψιμο😏😭

Τα λέμε στο επόμενο!! 😚