- Nawet nie wiecie, jak bardzo za wami tęskniłem - pisnął Taehyung, wybiegając przed parę, której niezbyt odpowiadało jego towarzystwo podczas spaceru. Chłopak spuścił wzrok na ich splątane ze sobą dłonie i uśmiechnął się delikatnie. - Widzę, że się między wami układa. Wiedziałem, że tak będzie! To było widać od samego początku, że wpadliście sobie w oko. W dodatku tak często zamykaliście się razem w łazience, że...

Taehyung nie dokończył, ponieważ Jungkook od razu przyłożył mu dłoń do ust, nie pozwalając wypowiedzieć ani słowa. Spojrzał na niego ostrzegawczo i zmarszczył brwi.

- Nie mów tak głośno - syknął, po czym obejrzał się za siebie, jednak zarówno lekarz, który nadzorował ich spacer, jak i terapeutka Taehyunga byli zbyt zajęci rozmową między sobą, zamiast skupiać się na swoich podopiecznych. Wtedy w głowie Jungkooka zapaliła się mała żaróweczka. Uśmiechnął się niewinnie do Taehyunga i odsunął dłoń z jego ust. - Poczekaj tutaj chwilkę, dobrze Tae?

- Jasne! - kiwnął uroczo głową jak podekscytowany szczeniaczek, a para wyminęła go o parę kroków, by następnie zacząć szeptać między sobą.

- Hyung, nie uważasz, że Taehyung byłby idealną przynętą podczas naszej ucieczki? - spytał Jungkook, a Yoongi zerknął dyskretnie na schizofrenika, który nucił coś pod nosem, obserwując przelatującą z kwiatka na kwiatek pszczołę.

- Naiwny to on jest - zgodził się mężczyzna. - Gorzej ze wpojeniem mu do głowy naszego planu.

- Przecież nie jest głupi, zrozumie.

- Czy ty siebie słyszysz? Mówisz o słabiźnie, że nie jest głupia?

Jungkook zacisnął wargi i wytrzeszczył oczy, nie wierząc, że coś takiego w ogóle przeszło przez jego usta. Zająknął się parę razy, nim kontynuował, uśmiechając się głupkowato.

- N-nie, nie to miałem na myśli - zaśmiał się cicho i niepewnie. - Po prostu... Myślę, że jeśli uda mu się to wpoić, to wykona swoje zadanie jak należy.

- Więc ty mu to wszystko wpoisz - odparł Yoongi, unosząc brew i patrząc podejrzliwie na chłopaka, który przełknął głośno ślinę i kiwnął głową.

- Jasne, hyung...