Mokry pies.
Znał tą woń tak dobrze, że nie mógł się pomylić.
A właśnie tym pachniała Emma odkąd wrócili z cmentarza.
Oboje byli zziebnięci i zmoczeni deszczem siąpiącym zza oknem i moczącym całe Storybrooke.

- O czym myślisz? - głos blondynki wyrwał go z rozmyślań.
Poruszyła się na biurku, na którym siedziała, a po komisariacie poniosła się woń zbutwiałych liści, świeżego powietrza, mokrej sierści i kobiecego potu.

- O niczym - odparł beztrosko. Wziął ściereczkę, nalał na nią środku odkarzającego i zbliżył się do blondynki.

A jednak myślał. Myślał o Reginie. O swoim sercu. O klątwie. O instynktach, które ta klątwa tak bardzo wytłumiła, tak jak jego wspomnienia. O wilkach. O rodzinie.
I o Emmie. Tak, przedewszystkim o Emmie.

Stanął naprzeciw niej i przyłożył ściereczkę do rany na policzku. Syknęła.
Był pełen podziwu, blondynka wprawdzie nie była drobną kobietą i potrafiła wiele, ale jednak. Rzuciła się z pięściami na Reginę.
Na Złą Królową.

- Myślisz o tym? - spojrzeli sobie w oczy - O Reginie? Żałujesz?

- Tego, że z niej zrezygnowałem? Emma, kontrolowała mnie! Nie miałem nawet wyboru. A teraz mam i wybrałem ciebie... - spojrzał przelotnie na jej usta, ciemne i lśniące od błyszczyka, usta pachnące lekko truskawką. Uniósł brwi lekko zaskoczony, że nie zmyła go deszczowa mżawka, ale był tylko facetem wychowanym przez wilki. Nie znał się na pomadkach - Boję się tylko o serce...

- Serce? Naprawdę myślisz, że je ma? - twarde spojrzenie zezłoszczonej Emmy nie było miłe - To bzdura! Graham, masz swoje serce... Tutaj! - dłonią dotknęła wspomnianego miejsca na jego piersi.

- Nie wierzysz w klątwę? Emma, Regina jest zdolna do wszystkiego - próbował zignorować ciepło rozchodzące  się od jej dotyku.

- Masz serce. A klątwa to bzdura, Henry... Henry w końcu z tego wyrośnie... A ty masz serce!

- Jestem Łowcą, odzyskałem wspomnienia dzięki tobie, Emma masz moc... A Regina ma moje serce, musimy je odzyskać!

- Graham, dość. To bzdura - wyrwała się i zeskoczyła z biurka stając blisko szeryfa. Bardzo blisko, czuł jej ciepło i oddech na swoim policzku - Masz serce, pokażę ci...

Szybkie spojrzenie. Krótki oddech.
Jej wargi i jego złączyły się w pląsający taniec.

W przerwie na kolejny oddech między ciepłem, żarem wręcz i wspomnieniami,

Nadszedł ból.

***

- Mamo, nie!

Chłopięcy wrzask sprawił, że odwróciła się gwałtownie.
W kamiennym progu stał Henry, cały mokry i ciężko dyszący.
Ręka ściskająca serce zadrżała mocno.

- Henry, co tu robisz? - zapytała słodko, niewinnie.

Jakby nie próbowała właśnie popełnić morderstwa, a jedynie jej syn właśnie wszedłby jej do łazienki, której nie zamknęła na klucz przed kąpielą.

- Nie rób tego! Nie zabijaj go!

Krzyknął chłopiec, a ona warknęła gardłowo.
Wyprostowała się jednak i uśmiechnęła, świecące i gorące od pełni życia serce schowała w obu dłoniach jakby ofiarowała dziecku świeczkę.

- Henry, wielu spraw jeszcze nie rozumiesz.

***

- Graham!

Wrzask spanikowanej Emmy towarzyszył mu, kiedy z hukiem upadł na biurko.

- Graham, co się dzieje!?

Zwalił się ciężko na podłogę, próbując złapać oddech. Klatka piersiowa z trudem uniosła się wpompowując resztki powietrza do ścisniętych bólem płuc. Ostre, gwałtowne kłucie przy sercu paraliżowało go, ledwnie mógł zebrać myśli.

- Pomóż... - wyszeptał cicho, charcząc - Regina...

- Cii...

Czuł jak blondynka klęka obok niego, ale nie mógł jej dojrzeć. Ostre światło jarzeniówek było wszystkim co przebijało się przez napierającą czerń...

- Boli - przełknął ciężko ślinę, przymykając oczy.

Ból w piersi palił, dźgał, szarpał i rozrywał, mroził, otępiał i przejmował nad nim kontrolę. Ból był wszędzie i był potężny.
Jeknął rozdzierającą, gdy zabolało jeszcze bardziej.

Wiedział co się dzieje, ale nie chciał martwić biednej blondynki...

***

- Henry, wracaj do auta. Za chwilę odwiozę nas do domu...

- Tylko najpierw oddaj mi serce! Szeryf Graham na to nie zasłużył!

- Henry. Nie będę się z tobą...

Otworzyła szerzej oczy zdumiona, kiedy chłopak ruszył na nia nią biegem.
Odruchowo rozwarła ramiona ponieważ coś podświadomie kazało jej myśleć, że syn chce ją objąć jednak...

Ciało dziesięciolatka zderzyło się z jej ciałem i poleciała do tyłu z szoku upuszczając bijący organ na podłogę.
Jej czarne szpilki zastukały na marmurowej posadzce aż jedna ślizgnęła się i kobieta upadła z łoskotem.

Chłopiec szybko schylił się po serce, złapał i wrzucił do odzyskanej wcześniej skrzynki.

- Henry!? - krzyknęła, próbując wstać.

- Przepraszam, "mamo". Ale jesteś Złą Królową i nie pozwolę ci zabić niewinnego człowieka!

- Henry! - wrzasnęła zdesperowana - Masz szlaban! Na wieki!

Jednak chłopak już zniknął z holu, a człapanie jego trampek zniknęło na schodach wiadących do krypty.

***

- Wszystko w porządku? Graham?

Dotknął jej gładkiej dłoni, którą trzymała na dźwigni zmiany biegów.
Wciąż czuł się źle, ale ból ustał tak gwałtownie jak nadszedł i to była jego szansa.
Reginę zostawili w krypcie i majstrowała przy sercu więc musieli wrócić tam jak najszybciej. Zanim kolejny atak zetnie go w tym żółtym garbusku i to śmiertelnie.

Był w pewnym sensie dumny z Emmy, że dała się namówić.
Jechali z powrotem na cmentarz, na jeden koniec miasta, z którego pół godziny temu wrócili, a nie kierowali się do szpitala, który jest na drugim krańcu.
Emma wciąż jednak upierała się na szpital. Wygrał jednak czyli mu ufała. Nie wierzyła jeszcze, ale mu ufała.

W pewnym momencie złapało ich oberwanie chmury, ale teraz deszcz się uspokajał, burza przechodziła i z nieba lały się tylko pojedyncze krople.
Może właśnie dlatego, dzięki opatrzności Emma dostrzegła na poboczu biegnącą postać w czerwonej kurtce.

Zahamowała z piskiem, a koła zabuksowały na mokrej nawierzchni, usłyszeli jednak jak postać rozdzierającą krzyczy

- Mamo!

- Henry! - wrzasnęła Emma jednocześnie wypadając z samochodu i biorąc chłopca w ramiona.
Graham też, wciąż lekko otumaniony wyszedł z wozu.

Nim jednak Henry i Emma przytulili się ktoś szarpnął chłopaka za ramiona.
Chłopak upuścił mosiężną skrzyneczkę.

- Bierz serce, szeryfie!

- O nie, oddawaj serce mi! - krzyknęła Regina, trzymając syna w silnym uścisku.

Emma zachowała większą trzeźwość umysłu.
Porwała skrzynkę z błota i szybkim ruchem stanęła u boku szeryfa.

- Przegrałaś, Regina! - krzyknęła jednocześnie otwierając skrzynkę.

Głośne bicie serca poniosło się po drodze, a Graham i Blondynka otworzyli szerzej oczy widząc duży, błyszczący organ.
Szeryf był zdumiony, że to jego serce - takie ogromne i silne jak u dobrego, szczerego człowieka.

- Teraz mi wierzysz, Emma? To klątwa! Ta klątwa to prawda!

- Oddaj serce! - wrzasnęła Regina, ciągnąć chłopaka w stronę swojego wozu.

- Nigdy! - Mężczyzna odzyskał głos.

Teraz wygrają ze Złą Królową. Emma wierzy i zdejmie klątwę.
Regina przegrała, a on.
On w końcu poczuje, że żyje.

Złapał organ, wyrzucił skrzynie i jednym szybkim ruchem wbił serce w swoją klatkę piersiową.

Bicie prawdziwego serca było ogłuszającym basem.
Miarowym, dudniącym echem pieśni wojennej do walki o wolność.

Do walki z tyranią Złej Królowej.

***

Szeryf Graham Humbert
znany jako
Łowca z Królewny Śnieżki.

Postać z serialu
Dawno Dawno Temu
Ginie w pierwszym sezonie

Ps. Czy on nie jest słooodki i piękny? ❤❤❤