on iki saat üç dakika elli beş saniye

Kız, nefes nefese uyandı.

Rüyasında 45 yıl boyunca bu zindanda kalıyorlardı ve kimse onları kurtarmaya gelmiyordu.

Kafasını Ron'un bacaklarından ayırdı ve derin derin nefesler alıp vermeye başladı. Kafasını duvara yaslamış, yarım açık ağzıyla uyuklayan Ron, kucağından çekilen ağırlıkla gözlerini araladı. Hermione'nin bembeyaz olmuş suratı onu ürküttü.

"Hermione? İyi misin?" dedi toparlanıp kıza sarılırken. Kız kafasını onun göğsüne yasladı ve derin derin nefesler alıp vermeye devam etti.

"Kabus gördüm." Ron, hafifçe gülümsedi ve beceriksizce kızın saçlarını okşadı.

"Ben de sadece Harry kabus görüyor sanıyordum." Kız, ona cevap vermedi. Kafasını onun göğsüne daha da gömdü. Kalbinin sakin atış sesleri ona huzur vermişti.

Ron, kendi kendine gülümseyip kıza sıkıca sarıldı.

"Hadi, uyumaya çalış." dedi şefkatle. Hermione'nin nefes alıp verme düzeni sonunda normale dönmüştü.

"Bana masal anlatsana." dedi Hermione. Ron, tekrar gülümsedi ve istemsizce esnedi.

"Ozan Beedle?" Kız, kafasını aşağı yukarı sallayarak onu onaylanınca Ron hep annesinden duyduğu ama açıp da bir kez olsun okumadığı masallardan birini anlatmaya koyuldu.

"Bir zamanlar iyi kalpli bir ihtiyar büyücü varmış, sihrini komşularına yardım etmek için hiç esirgemeden ve akıllıca kullanırmış...."

Büyücü ve Zıplayan Kazan

Uzunca bir süre, aralarda esneyerek, masalı unuttuğu yerlerde bir şeyler uydururarak anlattı. Hermione'nin gözleri kısa süre sonra kapanmış, kafasını da Ron'un bacaklarını düşmüştü.

Ron, onu uyuduğuna emin olunca elini kızın yanağında usulca gezdirdi.

"Seni seviyorum." diye fısıldadı, onun duymayacağını bilerek.

Gözlerini huzurla kapattı ve tekrar, yemekten sonraki en büyük tutkusuna gömüldü.