Po rozłączeniu się z tatusiem poszłam się szybko ubrać i wyszłam z domu. Pomimo tego, że była już szesnasta, to i tak musiałam dzisiaj wyjść.

W drodze do sklepu, kiedy szłam przez park, zauważyłam pewną grupkę chłopaków. Jak gdyby nigdy nic przeszłam obok.

- Hej, śliczna! - usłyszałam krzyk jednego i stanęłam w miejscu. Bałam się niemiłosiernie, a nogi odmawiały mi posłuszeństwa.

Nagłe kroki wystraszyły mnie jeszcze bardziej, ale byłam sparaliżowana i stałam tak dalej.

- Nie pamiętasz już mnie, Gwiazdeczko? - powiedział obok mnie.

Odwróciłam się bardzo powoli i spojrzałam na chłopaka.

- To Ty...? - spojrzałam na chłopaka z cudownym uśmiechem i dwukolorowymi włosami.

- Pamiętasz? - zaśmiał się i rozłożył do mnie ręce, w które od razu wpadłam.

- Nie mogłabym zapomnieć... - wyszeptałam z zamkniętymi oczami, tuląc się do niego mocno. - Tęskniłam, dlaczego mnie zostawiłeś? - otworzyłam oczka i skierowałam wzrok na niego.

- Rodzice. - westchnąłem. - Byli chorzy, musiałem do nich jechać, a niestety lot był jeszcze tego samego dnia, co widzieliśmy się rano. Dlatego też prosiłem Cię, żebyś pocałowała mnie tak, jakby to był ten ostatni raz... - wyszeptał, patrząc w moje oczy.

- Bolało... Ale rozumiem... - wtuliłam się jeszcze mocniej.

- Pewnie ułożyłaś sobie po mnie życie, co...? - pogłaskał mnie po plecach i główce.

- Wiesz... Tak jakby... - spojrzałam na niego z powrotem.

- To znaczy? O ile mogę wiedzieć... - tym razem jego dotyk przeniósł na mój policzek.

- Po tych bolesnych chwilach założyłam sobie konto na... Portalu, gdzie szuka się tatusia albo córeczki... - wyszeptałam.

- Wkręciłaś się w to? - głaskał mnie dalej.

- Tak... Poznałam tam pewnego chłopaka... Miło się z nim pisze... Rozmawia...

- Spotkaliście się już?

- Nie... - pokręciłam przecząco główką.

- Nie ma czasu, czy nie chce? A może Ty nie chcesz?

- Po prostu jeszcze o tym nie rozmawialiśmy... Tylko... Tak chyba raz wspomniał, że chciałby się ze mną spotkać...

- Czyli ma chęci? - patrzył mi w oczy.

- Tak. - uśmiechnęłam się delikatnie. - I jest mi niezmiernie miło...

- To dobrze. - uśmiechnął się. - Obiecasz mi coś...?

- Co takiego...? - wyszeptałam.

- Nie daj sobą pomiatać. - powiedział poważnie, patrząc w moje tęczówki.

- Dobrze, Baekkie... - szepnęłam.

~~~*~~~

Z dobrym humorem dodaję po przyjeździe. 💗

Pojawił się nam Baek! Nie mogłam go tak zostawić bez niczego tutaj, więc oto jest. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Drugi rozdział ( Z okazji wczorajszego 652 miejsca i dzisiejszego 505 w Fanfiction. ) dodam prawdopodobnie wieczorem. 💗