Arkadaşlar kitap kapağımız. Kocaeli fuarında görüşmek dileğiyle...

Küçük bir alıntı...

Elimle kardeşlerimi gösterek "Akın kardeşlerim orada ve ben yakınlarına gidemiyorum. Bir yabancı gibi uzaktan bakmakla yetiniyorum."

"Senin için ne yapabilirim bilmiyorum Berna"

"Akın beni hıç bırakma benim ailem sen ol bundan sonra."

"Sen istesen de seni asla bırakmayacağım dediğimi hatırlıyorum bir. İkincisi Berna kardeşlerin sana benziyor. Özellikle kız kardeşin."

"Haklısın önceden benzetemezdim ama şimdi benzediğini fark ediyorum."

"Efe yakışıklı bir delikanlı eminim şimdiden kızları peşinde koşturuyordur. "Akın beni neşellendirmek söyledikleri takdire şayan olsa da içimde esen rüzgarları dindirmiyordu. Bir süre paten kayan kardeşlerimi uzaktan seyrettim. Kardeşlerim sahadan çıkışa yönelmişlerdi. Gözlerim çıkışa kaydığın da Babam ve Zehra ablayı gördüm. Babam bir yıldan fazladır görmediğim babam kardeşlerime mutlulukla gülümsüyordu.

"Akın! babam Zehra abla, "Diyerek onlara doğru yürümeye başladım. Babamın ve kardeşlerimin arkası bana dönük olduğu için görmüyorlardı.

"Berna gitme. Babanın kardeşinin sana kırıcı sözler söyleyip seni üzmesini istemiyorum. "Dediğin de adımlarımı yavaşlatmış ailemle aram da bir metre olmasına rağmen onlara yaklaşamamıştım. Kızımı Akın'dan kucağıma alarak ona sıkıca sarıldım.

"Berna hadi gidelim. Senin tek damla gözyaşını görmeye dayanamıyorum." Tamam dercesine başımı salladığım da Zeynep beni farketti. Hemen arkamı dönnerek yürümeye başladığım da" Abla " Zeyneb'in sesiyle duraksamak zorun da kaldım. Ne gidebiliyor ne de kardeşime dönebiliyordum. Babamı çok özlesem de yüzüne bakmaya cesaretim yoktu suçluydum. Başıma gele her şey dik başlı olduğum babamın sözünü dinlemediğim için gelmişti.

"Abla " Diyerek koşarak Zeynep karşıma geçmiş yüzünde kocaman gülümsemeyle bana bakmaya başlamıştı.
Kızımı alması için Akın'a uzattıktan sonra yere çömelip Zeyneb'e sıkıca sarıldım.

"Zeynep seni çok özledim. "Diyerek bir yıldan fazladır hasret kaldığım kardeşimi öpüp kokladım.

"Ben de seni özledim abla."

"Çok büyümüşsün."

"Büyüdüm abla. Okula bile gittim. "

"Aferim sana" Zeyneb'i kendimden uzaklaştırdığım da minik elini Akın'ın kucağında ki kızıma uzatarak "bu bebek senin mi?" Diye sordu

"Evet benim kızım."

"Annemin de bir bebeği olacakmış. Benim gibi kız olacakmış." Demek bir kardeşim daha oluyormuş. Babam ailesini tamamlamış gözüküyordu. Onlar için bir önemim kalmadığını artık daha iyi anladım.

Zeyneb'i kucağıma alıp arkamı döndüğüm de babamla kardeşimle Zehra ablayla gözgöze geldik.