Multimedya Eslem..

"Ya yeter artık ya! Bıktım senin bu zırvalıklarından!!!"

Aşağıdan güçlü bir bağırma sesiyle birlikte bir eşyanın güçlü bir şekilde kırılma esnası eşlik edince Eslem yataktan sıçrayarak doğruldu.

Uyku sersemiyle aşağıda ne olduğuna dair bir kanıta varamazken ayağa kalktı.

O anda Koray'ın evi inleten sesini duydu.

"Çocuğun yanında bana Bağırma Leyla! Uyuyordum.Telefonlarına bu yüzden cevap veremedim.Sabah kalkınca daha yeni gördüm 10 kere aradığını!!"

Eslem,merdivenlerin ortasına kadar gelip oturmuş omzunu da korkuluklara dayamış bir şekilde olanları dinliyordu.Anladığı hiç bir şey yoktu.

Evde bir çocuk var,ve Leyla denen kadın kim?

Yoksa eşi mi?

Olanları görmeden hiç bir şey anlamayacaktı fakat yanlış bir şeyler yapmaktan korkuyordu. Üstü başı uygun değildi ve evde Koraydan başka tanımadıkları vardı.

Ayağa kalktı ve merdivenleri inerek yavaş adımlarıyla salona girdi.

Arkası dönük, sadece sırtını görebildiği uzun boylu sarışın bir bayanı gördüğünde Koray'a baktı.

Evet evde bir kadın vardı.
Evet koltukta yüzünü kapatmış bir çocukta vardı..

Koray yutkunarak yeni uyanmış Eslem'e tereddüt etmeden yanına gelmesini işaret etti.

Leyla kolları göğsünde bağlı kavisli kaşları sinirle havaya kalkmış uzun boyuyla Eslem'e bakarken ağzı iki karış açılmıştı.

"Sana inanamıyorum! Terbiyesiz,yalancı! Anladım şimdi neden telefonlarımı açmadığını!"

Leyla Eslem'e öldürücü bakışlar atmak için ona kenetlenmişken,genç kız ilk defa korkup Koray'ın arkasına geçti.

O sırada Koray Eslem'in parmaklarını kendi parmaklarının arasından geçirip sıkıca tuttu elini.

Leyla daha fazla dayanamadı.
Elini kaldırıp Koray'a tokat atmak için hazırlanırken genç adam buna engel olup Leylanın havada kalan bileğini sertçe tuttu.

"Sakın bir daha bunu yapmaya kalkışma Leyla, sakın!"

Birbirlerine nefretle bakan iki insan bir süre daha baktılar  birbirlerine.Öldürürcesine,karşısında duran 7 başlı yılanıymış gibi..

Leyla gözlerini yakında boşanacağı kocasından  gözlerini gözlerinden çekmeyerek oğluna seslendi.

"Can! Hadi gidelim annecim.Baban yanındaki kadınla daha mutlu baksana!"

Can koltuktan kalkarak babasına doğru ilerleyip kollarını babasının sol bacağına dolayıp sıkıca sarıldı.Böylece annesiyle gitmek istemediğini kısa,öz bir şekilde babasına sarılarak belli ederken Leyla sinirden köpürüyordu.

"Peki oğlum. Sen de bırak anneni.."

Leyla omuzları düşük bir şekilde topuklu ayakkabılarının salonda yankılandığı ses ile evden ayrıldı.Eslem Koray'ın elini çok sıktığını fark ederek bıraktı ve derin bir nefes aldı.

Fazla hırçın ve görüldüğü kadar niyeti iyi olmayan bir kadındı Leyla.Sadece gözü paraya boyanmış eşini de bu denli seven..

Eslem hiç olmadığı kadar suçluluk duygusuyla kapılırken her şeyin onun yüzünden olduğunu biliyordu.

''Koray ben çok özür dilerim.Belki aşağıya hiç  inmemeliydim belki de hiç gelmemeliydim. Karın seni benimle aldattığını düşündü belki de ne bileyim-''

''Eslem! ilk öncelikle o benim karım değil.'''

''Ama na-nasıl? çocuk?'' 

Eslem ayrıldıklarını o anda anladı. Boynu anında aşağıya  eğilirken kendisini yataktan çıkar çıkmaz çıplak gibi hissetti. Tabi,bu üstündeki tek t-shirtle onu  kim görse aynı şeyi düşünürdü.

Koray evlenmeden önce hiç bir kadına dokunmamış hiç bir zaman tek gecelik işleri olan bir adam olmamıştı.Eğlence mekanlarında onunla birlikte olmak için can atan her kadını reddediyor,istemiyordu.

Belki de  kadınları sadece cinsel bir obje olarak görmediği içindi.

Ama daha dün evine aldığı bu terk edilmiş mavi gözlü kızı farklı bir bakışla ele almıştı. Onu cinsellik yönünden değilde, sahiplenmek ona sarılmak 1 gün içerisinde bile yeni tanışmış olsa bile onunla kalmasını istemesi..

Koray oğlunun varlığıyla kendine geldi. Onu kucağına alıp yanaklarına öpücük bırakırken ''Aslan oğlum..'' diye mırıldandı ona karşı.İnce sarı saçlarını okşarken Eslemi arkasında bırakarak mutfağa doğru ilerlediler. 

Eslem bazı şeyleri rayına oturtmuş durumdaydı.Baba ve oğlunun ikisinin güzelliklerine bakarken burukça gülümsemeden edemiyordu.

Artık daha fazla burada kalamayacağını anlayıp Korayla konuştu.Genç adam dünden beri hiç  bir şey yemediğini kahvaltı yapması gerektiğini söyleyince Eslem istemeyerek reddetti. 

*******

Genç adam 10 katlı  rezidans bir apartmanın önünde durduğunda gergindi.Dünden beri varlığına alıştığı kadın elinde gelinliğiyle bütün eşyalarını tutuyor üstünde hala daha bulunan t-shirtüyle  kemerini çıkarmaya çalışıyordu.

Genç adam çıkarması için yardım ettiğinde yüzleri hiç olmadığı kadar yaklaşmış durumdaydı.Arka koltukta oturan Can'ı aklına yeni getirince gül kokulu kızdan ayrılıp kilitli kapıları açtı.

''Ben,sana nasıl teşekkür edeceğimi bilmiyorum.Allahım hem özür dileyip teşekkür etmek günün resmen mahvettim. ''

''Lütfen böyle düşünme..'' diye araya girdi Koray. ''Leyla hep öyle.Hiç bir konuyu bilip bilmeden büyütür. Ondan kurtulmama az kaldı emin ol..''

Adamın sevindiği bir diğer konu Eslem'in telefon numarasını aldığıydı. Belki bir gün varlığına ihtiyaç duyduğu an yanında olabilirdi. 

''Peki.Görüşmek üzere.'' dedi Eslem  ve arkadaki küçük çocuğa dönüp elini uzattı. ''Tanıştığıma memnun oldum küçük bey.Görüşürüz''  Can uzattığı eli küçük parmaklarıyla tutarken şirince gülümsedi.

Eslem arabadan inerken bir an önce ardına bile bakmadan apartmanına girdi. Komşularının onu görmeme ihtimaliyle hemen asansöre binip kapısının önüne gelirken anahtarıyla çelik kapısını açıp eve girdi.

Sanki üzerindeki bütün dertlerin hepsi bitmişti ve kurtulmuştu.

Sessiz evi beklediği gibi bütün eşyaları onu karşıladı.Bi an önce üzerindeki  bluzu makineye atıp Koray'a en kısa zamanda yine geri vermeyi düşünüyordu.

Tabi bir daha ne zaman görüşecekleri  belirsizdi..

Kendisini rahat  hissettirecek sıcak bir duş aldı. Yine duygularıyla baş başa kalıp suyun altında defalarca ağlayıp kendisini kısa bir an  hayattan soyutladı.

Duştan çıktığında üstüne bir kotla bluz geçirip acıktığını fark ederek sakince mutfağında bir şeyler atıştırdı.
Ortalığı toparlarken bembeyaz olan gelinliği,içi gibi kararmış olan eteklerinden tutup büyük bir poşete koyarak atmak için kapının önüne bıraktı.

Kotunun arka cebindeki telefonunun titrediğini fark ederek önüne düşmüş bir perçem saçını üfleyerek geriye doğru attı ve ekranda yazan 'Selin' ismini görür görmez aramayı cevaplandırdı.

"Efendim?"

"Merhaba sevgili Eslem? Nasılsınız bakalım.Ha özür dilerim ilk önce aramak için sizden izin istemeliydim.Malum ortalıklarda yoksunuz ya.Takmıyorsunuz ya bizi.."

Arkadaşının  bu denli sinirli sözcüklerine gülümsemekle yetindi Eslem.
Ona her zaman hak verirdi.

"Bak ben evdeyim tamam mı? Birazdan işe gideceğim.Cafeye gel görüşürüz"

"Ay hele şükür Eslem.Tamam hazırlanıyorum.Görüşürüz."

Eslem telefonunu kapatırken ona neler anlatabileceğini düşündü. Kafasında bir kaç saçma şeylere yer verdikten sonra çanta ve beline bağladığı oduncu gömleğiyle evden ayrıldı...

******

Yorum ve düşüncelerinizi bekliyorum.
:*))