*****

Bu bölüme uyan en iyi şarkı Yener Çevik-Ansızın (Prod.Umut Timur) medyaya bırakmış bulunuyorum.

Yener baba sevenlere gelsin :**))

Kendimi bildim bileli hep birilerini kaybetme korkusuyla yaşadım.Birincisi annem,değerlim,ilk arkadaşım olan.. Ama onun kıymetini çok geçmeden bilememiştim.

İkincisi hayatıma giren arkadaşlarım,daha sonra ona ömrümü adayıp ama sevgimin bile hüsran olduğu evleneceğim adam,bakın, artık o da yoktu.

Şimdi onu kaybetmeye de göze alamazdım.Bir hata daha yapmaya tahammülüm yoktu. Benim için her şeyi yapmış,alıştığım adama da bir şey olmamalıydı.

Nefes nefese kalmış,kurumuş dudaklarım,ciğerlerimi zorluyan soğuk oksijen bana soluğu hastanede aldırmıştı.Asansörden inerken,her iki tarafıma da baktım.Uzun ve uzak koridorda,gözlerim Can'ı bulurken,yanına varmak için koşmaya başladım.Orta yaşlardaki bakımlı bir kadının kucağında oturuyordu.

Beni görmesi için ismini söyleyerek bağırdım.Beni görür görmez kadının kucağından indi ve koşarak kollarıma atladı.''Eslem abla,babam hiç konuşmuyor..''eğilip onu kaldırarak kucağıma alırken kollarını boynuma dolayıp başını omzuma yasladı.Saçlarını okşayıp öptüm. Onu neden bu kadar çok seviyorum bilmiyorum,Koray kadar en az o da bana iyi geliyordu,özellikle de şuan..

''Tamam canım,iyi olucak..Eminim..'' onu bırakmadan az önce kucağından inen sert bakışlı kadına ve hem bana hem de cana bakıp duran adama baktım.İkisi de yaşını almış insanlardı ve eğer bir tahmin yürütecek olursam Koray'ın anne ve babası olabilirlerdi.

Camekana döndüğümde,içeride gözleri bomboş tavana bakan Koray'ı gördüm sonra.Değişik kablolara mağruz kalmış, ve baş ucunda bir kaç not alan doktoru gördüm hemen.. Şu an öyle korkuyordum ki,Cana sıkıca sarılmış,içeriye dalmamak için zor tutuyordum kendimi.Kalbim öyle hızlı atıyor ki,bacaklarım işlevini yitirmiş gibi her an yere çökmeye hazırdı..

Kurumuş dudaklarımı dilimle ıslatıp arkamdan seslenen tanıdık sesi işittim.''Eslem Hanım?''

Bu telefondaki kadın olmalıydı. Oldukça resmi görünümü Koray'ın asistanı olduğunu bana yeterince görsel anlamında anlatmıştı zaten.''Evet benim,geldim işte.Nesi var?!''

"Bir bilsek.Şirketteyken gayet sakindi her şey normaldi,ne olduysa toplantıdan sonra oldu zaten.Direkt hastaneye getirdik.Bilmiyorum titriyordu benden bir şey istiyordu ama biraz zor anlamış oldum.Sizi aradım bende."

"Tamam.."

"Pardon da siz kim oluyorsunuz?"

Başka bir ses araya girdi daha sonra.Bu  Koray'ın 'annesi' diye bildiğim (!) Kadındı.
Ve soru tabiki de banaydı.
Ne cevap vereceğimi bilemezken öylece kalakaldım.İsmini bilmediğim asistan "Şey,o Koray beyin ortaklarından Koray bey oldukça değer verir Eslem hanıma,kendisi yakında  bizimle beraber olucak Begüm hanım."

İsminin Begüm olduğunu öğrendiğim kadın, bana garip bir bakış atıp yerine  yeniden oturdu.

Gerçekten,hiç kimsenin o soğuk meymenetsiz yüzünü çekecek halim yoktu.Benim bir tek yüze ihtiyacım vardı o da Koray,
Konuşması lazımdı, bakması lazımdı,oğluna, sevdiklerine..

Kısacası eskisi gibi iyi olması lazımdı...

Can kucağımdan inip parmak uçlarında yükselerek babasına bakmaya devam ederken sonunda içeriden doktor çıktı. Koray'ın ailesi de dahil bende dibinde biterken "Nesi var!? İyi mi!?" Diye sordum merakla.

Doktor ellerini önlüğünün ceplerine koyup "Önemli bir şeyi yok.Gereken her şeyi yaptık.Kısa sürecek olan bir koma veya felç diyebiliriz.Strese veya sinire hiç gelemiyor.Bu konu da oldukça hassas.En fazla iki üç saat.Geçmiş olsun.."

Gereken her açıklamayı yaptığında,tepemden aşağıya serin sular döküldü.Bedenim büyük bir rahatlamayla gevşerken "Görebilir miyiz peki?" Diye sordum hemen sabırsızlıkla.Onaylarcasına başını sallamasıyla kapıyı açtığım gibi içeriye daldım.Begüm hanım benden önce  davranıp,sanki her şeyi bilerek bana yapıyormuş gibi omzuma çarpıp "Oğlum!" Diye koşturdu üzerine..

Allah'ım! Bir dakika bile doğru dürüst tanışmadığım kadının bile ne değişik davranışları vardı bana.
Bu kadar mı bitikim ben?

Koray'a bir adım bile yaklaşmak olsun olduğum yere  çakılı kalmıştım.Koray'ın babası da oğluna hüzünlü bir şekilde bakarken Can yeniden bacağıma sarıldı."Babam iyi değil mi Eslem abla.."

Dizimi kırıp boylarımızı eşitledim ve ellerini tuttum.Ne kadar da temiz bir kalbi vardı bu çocuğun? Ne kadar da babasına düşkün ve onu bu denli sevebiliyordu?
Onun yanında olmaktan başka ne yapabilirdim ki şimdi ben?

"Cancım, baban gayet iyi.Bir şeyi yok.O seni asla yalnız bırakmaz biliyorsun.Gerçekten biraz sonra hiç bir şeyi kalmayacak emin ol.."

Başını sallayıp gözünü ovuştururken elini tuttum.Birlikte koltuklardan birine otururken kolumu omzuna atmamla başını göğsüme yasladı.

Ailesi uzun bir süre Korayla ilgilendi.Ben ise Can'ı yalnız bırakmamak için elimden geleni yaptım.Koray'ı uzaktan seyretmek nasıl bir duygu olduğunu tarif edemezdim.
Berbattı sadece.

Koray'ın yavaşça kendine geldiği sırada kasları yavaşça harekete geçtiği an gözlerini kırpıştırdı. Sonunda yüzüm gülerken gözleri anne ve babasın da gezdi ve en sonunda bizi buldu.Dudakları kıpırdar gibi olsa da ayırt edemedim ve "Buradayız.." diye mırıldandım onun yerine.

Buradayım...

********

"Korkmuş gibi görünüyorsun?"

"Tabi korktum manyak! Öyle put gibi bomboş bakınca, içim bi fena oldu ne bileyim.."

Yarı baygın gözlerle kıkırdamaya başlayınca elimi göğsüne koyup başımı yeniden omzuna koydum."Şimdi nasılsın?"

"Yanımdan kalktığın an daha kötü olacağım kesin"

"Fırsatçı!" Diye dalga geçtim hemen gülerek. İyi olmasına öyle sevinmiştim ki şu an hiç bir şey Koraydan daha önemli değildi."Can istemeseydi aramayacaktım.."
Derin bir nefes alırken dudaklarımda geniş bir tebessüm oluştu."Ne demek aramayacaktım? Olur mu öyle şey?"

"Oğlum seni seviyor" dediğinde fısıldayarak çıkan sesine karşın tuhaf bir huzur kapladı içimi.
"Bende onu seviyorum"

"Can demişken,Oğlum nerede? Bir görseydim onu?"

Başımı omzundan kaldırıp suratına baktım."Annen alıp götürdü.Can kalmak istedi ama Annen izin vermedi."

"Sana bir şey dedi mi?"

"Evet,yani ilk geldiğimde bana  aynen şöyle dedi-" boğazımı tazeleyip annesinin ses tonunu taklit etmeye başladım."Pardon? siz kim oluyorsunuz?"

Koray bir kahkaha atarken bana daha çok sarılınca gülümseyip yeniden başımı omzuna koydum."Eslem inanmıyorum sana.Bir taklit yeteneği anca bu kadar iyi olurdu.." demesiyle lafının hemen ardından "Öyle." Diye uzattım."Değişik bir kadın,ne bileyim insanlara çok farklı bakıyor."

"Annem öyledir Eslem.Soğuk bir kadındır."

Derin bir nefes alıp   gözlerimi kapattım."Ee ne demiş Rihanna,herkes aynı hayatta,kendini bir şey sanma.."

"Onu Rihanna mı söylüyordu cidden?" deyip güldüğünde omuz silktim."Kim söylüyorsa söylüyor işte.Boşver sen"

"Anladım.Genel kültür sıfır."

Omzuna vurarak "Sayısala çalışıyor ya benim kafam!" Diye bağırdığımda "Sakin ol." Dedi."Böyle daha güzel oluyorsun."

"Ha normalde de çirkinim yani.."

"Ne saçmalıyorsun ya sen? Kraliçe Elizabeth önünde diz çöker güzelliğinden imana gelir valla."

"Oha Koray.." hayatımda gördüm en iyi  iltifatın da böylesiydi hani.Gözlerine gülerek bakarken eliyle yanağımı okşadı.Gece saat kaçtı bilmiyorum.Hastahane boştu.Odayı yalnızca uzun boylu bir abajur aydınlatırken elim sıcacık teninin üstünde geziniyordu.

"Söylesene yine neye kızdın bu kadar hastanelik olacak şekilde?"

Sustu ve bir şey demedi.Dudakları dümdüz bir çizgi halindeyken gözlerini benden çekip başını hemen yanındaki  cama çevirdi.
Sanırım bilmemi istemediği şeyler vardı.
"Peki,zorlamıyorum.Ama kendine dikkat et lütfen.İki haftadan beri sadece mesaj yoluyla görüştük ve her seferinde sana nasılsın diye sorduğum an iyiyim diye cevaplıyorsun.Ama görüyoruz işte."

"Korkuttuysam özür dilerim.Ama hastalığımı sende biliyorsun.."

"O zaman seni üzecek veya sinir edecek şeylerden uzak dur."

"Tamam o zaman sen bundan sonra dibimden ayrılma"

"Ya Allah'ım!" Dedim dişlerimi sıkarak "bir kere de ciddi kal be adam.Ciddi bir şey konuşuyoruz şurada."

Omuzlarını silkip "Ben ciddiyim güzelim.Sadece sen çok alıngansın."

Gözlerimi devirip ona sıkıca sarılmamla gözlerim yavaşça kapandı.
Ve onun himayesi altında,bilindik kokusunu iyice ciğerlerime doldurarak omzunda derin bir uykunun esiri olmuştum.

*********