Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Capítulo 18 "Bajó la perspectiva de Yotsuba"














































































































































































































































Faltando unas horas para que las clases iniciarán un chico caminaba por la entrada como si nada por los pasillos directo hacia su aula.

Pero había algo inusual en el... Talvez algo diferente a lo que el estaba acostumbrado...

Aún teniendo tiempo para que la campana sonará decidió ir a la biblioteca donde estudió todo lo que pudo aunque estaba solo se podía decir que tenía un momento de tranquilidad en su vida.

No sé sabe con exactitud cuánto tiempo estudio pero se podría decir que estaba demaciado adelantado en comparación a sus demás compañeros.

Sin darse cuenta de ella hora miro su celular después de mucho tiempo que faltaban 5 minutos para que las clases iniciarán por lo que tomo sus cosas y se encamino por los pasillos.

Pero sin prestarle atención a lo que le rodeaba empezó a escuchar voces.

Chico 1: ¿Quien es ese? -pregunto a su amigo-

Chico 2: no lo sé, ¿será nuevo? -pregunto sin quitarle la vista-

Estás preguntas aunque eran escuchadas por el chico siguió con su caminó.

Una vez llegado a su destino se paró enfrente de la puerta de su clase y sin titubear entró.

Los estudiantes que ya se encontraban hay centraron sus ojos en el chico.

Fuutarou: buenos días -dijo algo apenado-

La nueva apariencia de Fuutarou logro captar la atención de todos pero lastimosamente nadie lo reconoció pero si se ganó las miradas de muchos.

Sin decir más camino hacia su asiento dónde varios chicos se le acercaron.

Chico 1: ¿oye eres nuevo? -pregunto-

Chico 2: ¿cuál es tu nombre? -pregunto con curiosidad-

Chico 3: ¿Quieres almorzar con nosotros? -pregunto de forma amistosa-

Fuutarou al no saber que responder solo se quedó callado no fue hasta que alguien más hablo.

Takebashi: chicos que no es obvio -dijo apareciendo por detras-

Chico 2: que quieres decir Kitamura-san.

Takebashi: obviamente que este risitos de oro es Uesugi Fuutarou -dijo abrazando al rubio del cuello con su brazo derecho-

Creo que no hace falta decir que al escuchar ese nombre todos se sorprenderían.

Chico 1: no, de ninguna manera deja de decir tonterías -dijo sin poder creerlo-

Chico 3: no hay forma de que seas ese come libros que tiene suerte con las chicas -dijo aturdido-

Chico 2: eres un estudiante transferido ¿Verdad? -pregunto pensando que se trataba de una farsa-

Fuutarou: ... No... Es verdad -dijo sin titubear-

Al analizarlo bien tanto en voz como en físico se darían cuenta que decía la verdad... Pero en ese momento tan tenso el sonido de una puerta al abrirse se mostraría una chica.

Que al entrar parecía bastante alegre pero al centro su vista en cierto chico su sonrisa empezaría a borrarse.

Yotsuba: -sonriendo- buenos días Fuu... taro...u


Fuutarou: Yotsuba -hablo con un tono serio-

El rubio miraría fijamente a los ojos mientras permanecía sentado y su asiento y la pelinaranja de igual forma lo vería.

El momento era tenso y Fuutarou noto como el cabello de Yotsuba cubría sus ojos.

Yotsuba: tsk -dijo con una mueca de enojo-

Fuutarou: estás bi...

Yotsuba: Cállate, hablaré contigo más tarde... Uesugi -dijo para dirigirse a su asiento-

El rubio al recibir ese trato de quedaría en silencio mientras que los demás empezarían a murmurar.

Chica 1: ¿Se habrán peleado? -pregunto susurrando-

Chica 2: no lo sé, pensé que al menos se emocionaría -dijo de igual forma-

Chica 3: seguramente son problemas de pareja, que lindos -dijo sin pensarlo 2 veces-

Entre otros comentarios Yotsuba era capaz de escuchar todo lo que decían de ella así que con una mirada intimidante se dió la vuelta y hablo fuerte y claro.

Yotsuba: Uesugi y yo no estamos saliendo -dijo con una mirada fría-


Chica 3: si -dijo asustada-

Todo era observado por Takebashi quién al igual que muchos se quedó en silencio porque al final no tenía nada que ver esto, no fue hasta que tomo a Fuutarou dale brazo y lo empezó a sacar de su clase.

Takebashi: ven conmigo un momento -dijo tomándolo de la mano-

Fuutarou: espera, Takebashi... -dijo tratando de safarse del agarre-

La pelinegra sacaría a Fuutarou a la fuerza pero antes de salir  el rubio pudo notar como la cara de Yotsuba emanaba una tristeza profunda.

En otro lugar

Takebashi tenía a Fuutarou contra la pared poniendo su brazo contra la misma pared para que el chico no escapará.

Fuutarou: no se supone que esto debería ser al revés -dijo algo incómodo-

Takebashi: eres muy gracioso ruisitos, ¿me dirás qué pasó entre ella y tu? -pregunto apartándose un poco-

Fuutarou: *suspirando* mira Takebashi la verdad ni yo mismo lo sé y si lo supiera crees que te lo diría.

Takebashi: ¿y porque no me lo dirías?, Somos amigos después de todo -dijo con un tono más serio-

Fuutarou: porque eso es entre ella y yo, estaría rompiendo la confianza que nos tenemos.

Takebashi: mmmm así que es eso, entonces dime porqué.

Fuutarou: ¿porque que? -pregunto-

Takebashi: bueno tu cabello... ¿Porque decidiste teñirlo? -pregunto-

Fuutarou: ...lo siento eso tampoco quiero contarlo -dijo cabizbajo-

Takebashi: ... Sabes algo Fuutarou, pensaba que si me contabas lo que pasaba entre ustedes dos talvez pudiera ayudarlos pero me has demostrado que no tienes la misma confianza conmigo que con ella, supongo que esperaré a que estés listo para decírmelo -dijo con una voz trámite y empezando a irse de nuevo por dónde vino-

Fuutarou: *siguiéndola desde atrás* (ojalá fuera así de sencillo) -dijo recordando lo de anoche-

Hace unas horas

Un pelinegro caminaba por las oscuras calles sin importarle lo que pasará, bueno no es como si tuviera opción pues ya era más de media noche y obviamente los taxistas no trabajaban después de esa hora y tampoco podía pedirle a nadie que lo llevará a casa.

Después de caminar por casi una hora por fin llegó a su casa.

Fuutarou: *abriendo la puerta* estoy en casa -dijo con una mirada inexpresiva-


Pensando que todos estarían dormidos camino por la sala pero una luz se encendió.

Isanari: llegas tarde -dijo con un poco de enojo-

Fuutarou: si lo se -dijo ignorando totalmente a su padre-

Isanari: -💢- oye te estoy hablando.

Fuutarou: si es por dinero descuida aquí lo tengo -dijo extendiendo un sobre-

El rubio al ver la actitud golpearía el sobre dejando caer los grandes fajos de billetes al suelo.

Isanari: crees que el dinero me importa ahora, no sabes el mal rato que nos hiciste pasar a mi y a tu hermana -dijo con claro enojo en sus palabras-

Fuutarou solo miraría al suelo pues tenía razón, nunca dijo a dónde iría solo provoco que su familia se preocupara por el y sobre todo estaba haciendo de menos a su progenitor.

Isanari: *suspirando* hijo mira se que no soy el mejor padre ni mucho menos puedo darles una vida normal desde que Akane su madre murió pero trató de que sigan adelante... Perdón si te traté así pero pensé que te había pasado algo malo.

Fuutarou: ... No papá yo lo siento mucho, te hice de menos *agachando su cabeza* lo siento -dijo sin poder contener sus lágrimas-

Isanari no podía creerlo, en serio su hijo lo había llamado papá y no solo eso estaba llorando.

Isanari: *tomándolo de los hombros* Fuutarou tranquilo no es para tanto, mejor siéntate -dijo tratando de tranquilizar a su hijo-

El rubio llevaría a Fuutarou hacia la sala donde empezarían a charlar.

Isanari: cuéntame qué fue lo que te ocurrió -dijo con seriedad-

Fuutarou: ellas... las Nakano *apretando su puño* ellas... No sé lo merecían, solo fueron víctimas de esos idiotas -dijo con claro odio en sus palabras-

Isanari: te refieres a lo que pasó en su otra escuela.

Fuutarou: lo sabés -dijo sorprendido-

Isanari: sí, me enteré hace mucho, ellas fueron secuestradas y posteriormente violadas por casi 2 semanas -dijo aún más serio-

Fuutarou: dos... Semanas...pero es como es que tu -dijo aún sin poder creerlo-

Isanari: verás hace más de dos años hubo una gran cantidad de secuestros y estaban enfocados en chicas de secundaria, creo que no hacía falta que dijera para que las querían ... esos malditos... -dijo con claro enojo-

Fuutarou: y que fue de ellos -dijo conmocionado-

Isanari: al final los atraparon, todo gracias a una persona... O talvez gracias a una chica.

Fuutarou: quién, quien lo hizo -dijo poniendo sus manos en la mesa-

Isanari: fue una de las víctimas de ellos, el nombre de esa persona era Nakano Yotsuba -dijo cerrando los ojos-

Fuutarou al oír ese nombre qu daría sin palabras, el sabía que Yotsuba había sido una víctima pero jamás pensó que ella había detenido a esos tipos.

Fuutarou: no lo puedo creer -dijo aturdido-

Isanari: fue gracias a ella que dieron con el paradero o bueno es lo que se rumorea, la prensa no quiso dar muchos detalles ni mucho menos que pasó con las demás chicas una vez las rescataron pero se supo que las chicas fueron trasladadas a un centro de rehabilitación sin excepción por casi más de un año, pero una de las víctimas mostró un cambio totalmente diferente a como la recordaba su familia, no era la misma era casi como si fuera otra persona -dijo tratando de recordar-

Fuutarou: ¿esa persona era Yotsuba? -pregunto en voz bajá-

Isanari: *suspirando* como te dije no lo sé, esa información se dió anónimamente así que pudo haber sido cualquiera de las víctimas.

Fuutarou: ¿Porque no me lo dijiste? -pregunto con claro odio en sus palabras tomando a su padre de su camisa-

Isanari: cálmate Fuutarou, como iba a saber que entre esas víctimas era la chica que te cambio, además no importaba que te lo dijera ahora.

Fuutarou: CLARO QUE SI IMPORTABA, SI LO HUBIERA SABIDO LAS COSAS SERÍAN DISTINTAS -dijo gritándole a su padre pero de un golpe sería derribado al suelo-

Isanari: Y dime de qué hubiera servido, acaso las cosas habrían cambiado, crees que ella se sentiría cómoda al saber que la primera con la que estubo no fue con la persona que amo, como no te das cuenta que ella está loca por ti y en vez de corresponder sus sentimientos tu solamente la evitas, si yo hubiera pasado por lo mismo o peor aún Raiha pasará lo mismo crees que sería feliz si se lo contara a la persona que ella quiere -dijo tratando de abrirle los ojos al idiota de su hijo-

Fuutarou: eso es...

En ese momento Fuutarou recordó el primer día de tutor de Yotsuba.

Flashback

Yotsuba: la razón por la que odio a mis hermanas viene a causa de eso, yo... Quería volver a verte, jamás deje de amarte ni un solo día, desde el de que te conocí, fuiste la luz que iluminó los días oscuros que pasé sola *empezando a alejarse* sino hubiera sido por ellas estoy segura de que yo...

Por fin la voz de Yotsuba se había rompido cayendo al piso mientras lloraba y reía.

Yotsuba: -sonriendo- me disculpo contigo Fuutarou-kun, me deje llevar.

Fin Flashback

Fuutarou: (por eso ella...).

Isanari: Fuutarou se honesto conmigo, que es lo que sientes por ella.

Fuutarou: ¿que siento por ella? -pregunto confundido-

Isanari: que es lo que sientes al estar con ella, te sientes feliz, sientes tristeza o talvez... Sientes lastima por ella y es la única razón por la que estás con ella.

Fuutarou: te equivocas ella... ella... -dijo pero no pudo terminar pues no sabía con certeza lo que sentía por ella-

Isanari: al parecer no te crié lo suficiente, sino quieres decírmelo lo entiendo pero lo que sea que sientas por ella es mejor decírselo de frente sino al final terminarás lastimandola y creando falsas esperanzas en su corazón y podrías incluso perderla para siempre.

Fuutarou: ¿entonces tratas de decir que debería corresponderla? -pregunto recibiendo un golpe en su estómago-

Isanari: tu si que eres un idiota insensible, escucha bien Fuutarou tu nunca debes salir con alguien por lastima ni mucho menos llegar a lo íntimo con ella si al final sientes lastima -dijo con un tono serio-

Fuutarou: *tosiendo* ...

Isanari: lo siento si te golpee más de la cuenta está noche.

Fuutarou: no, estoy seguro que me lo merecía -dijo sentado en el piso-

Isanari: creo que deberíamos parar por hoy, ya es tarde y tienes escuela mañana, espero que puedas resolverlo por tu cuenta los que harás al final.

Esas palabras resonaron en la mente del pelinegro.

Isanari miraría a su hijo unos segundos antes de empezar a caminar pero sentiría como lo tomaban del brazo.

Fuutarou: padre podrías hacerme 2 favores -dijo algo sonrojado-

Isanari: claro,  quieres que haga por ti -dijo sonriendo al ver que su hijo le estaba pidiendo ayuda-

Fuutarou: bueno lo he pensado mucho y creo que quiero que me tiñes el cabello de nuevo a rubio -dijo con tono serio-

Isanari: estás seguro, pensé que te gustaba así tu cabello.

Fuutarou: esto es algo que decidí por mi cuenta, he decidió cambiar gracias a ti me abriste los ojos y me di cuenta qué Yotsuba se esfuerza mucho por ser mejor cada día en sus estudios debido ami y yo no he hecho nada por ella así que decidí que cambiaré para bien.

Isanari: -sonriendo- si eso quieres con gusto lo haré mañana a primera hora y bien que era lo otro que querías que hiciera por ti.

Fuutarou: bueno... Esto no puede esperar hasta mañana pues no quiero que Raiha nos escuche... -dijo apenado-

Isanari: ¿Fuutarou? -pregunto confundido a su hijo-

Fuutarou: padre que necesito saber para tener s*xo con alguien -dijo ruborizado-

El rubio se quedaría en blanco, en serio su hijo le estaba pidiendo que le hablara de eso, de tantos temas de conversación normales le estaba preguntando eso.

Isanari: ... Pfff... jajaja en serio me jajajaja me estás jajaja preguntando jajaja eso 🤣.

La primera reacción del rubio sería echarse reír como sino hubiera un mañana.

Fuutarou: oye esto es serio -dijo totalmente rojo al ver que su padre no lo tomaba en serio-

Isanari después de unos minutos logro calmarse y debido a que estaban en la parte más alejada de la casa no lograron despertar a nadie.

Isanari: *tratando de tomar aire* puf esa fue la primera vez que alguien me hace reír tanto -dijo sonriendo al pensar que su hijo talvez no esté tan perdido en temas amorosos-

Fuutarou: ¿y bien me lo dirás o no? -pregunto ya harto de la situación-

Isanari: okey te lo diré así que pon atención, mira tener intimidad con una mujer no es tan difícil.

Fuutarou: no, creo que sí lo es -dijo recordando la primera vez que casi tenía s*xo con Yotsuba cuando durmieron por primera vez en la misma cama o bueno que el recuerde-

Isanari: bueno tines razón depende de cada mujer -dijo viendo el techo-

Fuutarou: insinuas que hubo otras mujeres además de mamá -dijo con una vena en la frente-

Isanari: por supuesto que lo hice peor fue antes de conocer a tu madre en el momento que note como era ella supe que era la indicada, por eso te lo digo directamente para que lo sepas, a cada mujer le gusta algo diferente también le gusta experimentar cosas nuevas y siempre tratará de ver tus puntos sensibles como lo hacía tu mad...

Fuutarou: no, espera no me interesa saber cómo era mamá en la cama -dijo negando con la mano-

Isanari: tu te lo pierdes.

Fuutarou: -💢- eres un...

Isanari: eres un come libros así que busca algo que te ayude, mira algún vídeo educativo sobre anatomía humana, pero solo te daré este único consejo.

Fuutarou: ...

Isanari: -sonriendo- siempre que estés con alguien asegúrate de que está persona se sienta cómoda al estar contigo y asegúrate de hacerla sentir bien en vez de solo preocuparte por tu satisfacción sexual.

Fuutarou: eso es ... un buen consejo realmente -dijo derrotado-

Isanari: con el tiempo obtendrás experiencia, no todo lo que llegan a ver internet los chicos de tu edad funciona pues algunas posiciones son realmente incómodas por eso busca propio ritmo y para que lo sepas no ha habido otra mujer con la que me acostado después de que conociera a Akane, los Uesugi somos fieles a solo a una persona y jamás habrá alguien más -dijo con orgullo-

Fuutarou: espero que sea verdad, te agradezco que te hayas tomado la molestia de decirme esto -dijo poniéndose de pie-

Isanari: ese el el deber de un padre, mañana buscaré el tinte y te lo pondré a primera hora.

Fuutarou: -sonriendo-espero con ansias -dijo caminando hacia su habitación-

Así ambos hombres se despedirían esperando lo mejor.

Time skip

Fuutarou quien dormía cómodamente en su cama sería despertado por un fuerte grito.

Raiha: ONNI-CHAN LEVANTATE DE UNA VEZ -grito a los cuatro vientos-

Del susto Fuutarou caería al suelo mientras trataba de salir de sus sábanas.

Fuutarou: carajo... Raiha no hagas eso -dijo algo molesto-

Raiha: lo siento pero papá me pidió que lo hiciera de esta forma -dijo sonriendo-

Fuutarou: parece que lo estás disfrutando demaciado -dijo poniéndose de pie y recogiendo sus sábanas-

Raiha: -sonriendo- ...

Fuutarou: porque estás tan feliz -dijo con naturalidad-

Raiha: mi Onni-chan se ha vuelto una persona más expresiva desde que conoció a Yotsuba-chan -dijo feliz al ver las reacciones de su hermano-

Fuutarou: por favor deja de decir ese tipo de cosas -dijo poniendo su mano en su cara para evitar que lo vieran-

Raiha: ¿Cuando vivirá con nosotros Onni-chan? -pregunto inocentemente-

Fuutarou: no lo sé Raiha talvez en un futuro... Espera como que vivir con nosotros -dijo elevando su voz-

Raiha: sería divertido vivir con ella, podría aprender nuevas recetas... Onni-chan no quieres -dijo poniendo ojos de cachorro-

Fuutarou: es más complicado de lo que crees Raiha, somos solo invitados en esta casa y sería aprovecharse de la amabilidad de nuestros abuelos -dijo poniéndose a la altura de su hermana-

Raiha: entonces mudense a nuestra antigua casa, estoy seguro que ambos serían felices hay -dijo algo triste-

Fuutarou: no podemos darnos ese lujo Raiha, todavía soy muy joven para iniciar una vida con alguien.

Raiha: no es verdad ya tienes 18 años además de que eres bastante responsable.

Fuutarou: gracias Raiha pero por ahora quiero pasar más tiempo con ustedes, además si me mudará estoy seguro que no podríamos vernos a diario tan seguido.

Raiha: bueno en eso tienes razón.

Fuutarou: hagamos un trato si Yotsuba está de acuerdo en vivir conmigo algún día te prometo volver a nuestra antigua casa -dijo sonriendo-

Raiha: ¿lo prometes? -pregunto feliz-

Fuutarou: si, lo prometo -dijo sonriendo-

Raiha: a mi Onni-chan le gusta tanto Yotsuba que ni siquiera puso peros -dijo con una radiante sonrisa-

Fuutarou: -sonrojado- gusta... creo que tienes un poco de razón Raiha creo que al final si me gusta Yotsuba aunque sea un poco -dijo sonriendo-

La sonrisa de Fuutarou no era falsa como solía hacerlo para mantener a su hermana feliz pues está era verdadera.

Raiha: -sonriendo- escuchaste eso Yotsuba -dijo viendo detrás de la puerta-

Al oír eso Fuutarou se le helaria la sangre hasta el punto que se quedaría quitó esperando lo peor.

Pero Yotsuba jamás apareció y en su lugar Raiha empezaría a reír como loca sin parar.

Raiha: no jajaja puedo creerlo jajaja siempre caes con esa misma broma jajajaja 🤣 -dijo sin poder contener la risa-

Fuutarou: -💢- (de tal palo tal astilla) -penso al recordar a su padre que se burló de la misma manera anoche-

Raiha saldría de la habitación aún riendo contándole a su padre y abuelos quienes estaban en la cocina desayunando quienes se unieron a esas risas.

Time skip

Fuutarou: -💢- hasta cuándo seguirán con esto.

Isanari: hasta que traigas a Uesugi Yotsuba a la casa -dijo riendo levemente-

Obviamente este comentario prolongó más las risas.

Casi a rastras Fuutarou tomo a su padre y lo arrastró al baño.

Fuutarou: no pierdas más tiempo y pintarme el cabello.

Isanari: bien como tu digas pero cuando lo haga no hay marcha atrás al menos por unos meses, estás seguro de hacer esto, no quiero que después te arrepientas.

Fuutarou: estoy seguro solo hazlo para irme a la escuela y no tener problemas con el portero.

Aúnque faltaban bastantes horas para que las clases dieran inicio Fuutarou sabía que tenía que esperar para que el tinte se secará.

Pero al final todo salió bien.

Fuutarou: y bien como me veo -dijo con seriedad-

Isanari: te vez como yo igual de inalcanzable -dijo sonriendo-

Fuutarou: (recordatorio no dejar que mi apariencia suba mi ego) -penso resignado-

Ahora con su cabello rubio recién teñido y peinado se despidió de su familia quienes le dieron algunos cumplidos antes de irse.

En el camino Fuutarou no pudo evitar pensar en la reacción que tendría Yotsuba cuando lo viera.

Perspectiva de Fuutarou

Yotsuba: wow Fuutarou-kun se tiñio el cabello -dijo sorprendida-


Fin de la perspectiva

Fuutarou: espero y no salga con una de sus bromas de mal gusto, aunque hasta este punto creo que ya me acostumbré -dijo con naturalidad-

Caminando por la calle llegó por fin a la escuela donde noto que no había nadie todavía y el resto es historia.

Presente

Fuutarou caminaba por detrás de Takebashi quienes no se dirigieron la palabra hasta llegar a su clase donde notaron que no había nadie a excepción del profesor.

Takebashi: ‽hola sensei dónde están todos? -pregunto-

Sensei: alumna Kitamura, hubo un cambio en las fechas  respecto a las actividades de rendimiento físico así que todos fueron a cambiarse, así que aoresurense y vallan hay cuánto antes.

Takebashi: está bien sensei -dijo haciendo una reverencia y se iría siendo seguida por Fuutarou pero este último por fin decidió hablar.

Fuutarou: solo quería cambiar de estilo bien, tampoco es como si quisiera tener el mismo estilo toda mi vida.

Takebashi: *deteniendose* eso ya no importa en realidad.

Fuutarou: creo que he sido muy injusto contigo, así que supongo que debería al menos decirte esto.

Takebashi: es suficiente para mí -dijo sonriendo y viéndolo a los ojos-


Fuutarou: demonos prisa -dijo un poco sonrojado-

Takebashi: si -dijo animada al ver la reacción que Fuutarou tuvo-

Time skip

En otro lugar los demás estudiantes ya estaban listos y empezaban a estirarse para dar lo mejor de sí este día.

Por otro una pelinaranja ataba su cabello en una cola de caballo y mantenía una expresión fuerte en su cara.


Ella iba darlo todo en esta prueba sin importar que.

Sobra decir que fue la primera en todo y solo faltaba la carrera de relevos.

Entrenador: *sonando su silbato* Nakano Yotsuba es tu turno.

Yotsuba: si -dijo acercándose a la línea de meta-

Una vez que tomo su lugar junto a otras chicas sintió como le hablaban.

Chica 1: Yotsuba-san podrías cambiar de lugar conmigo -dijo juntando sus manos en señal de petición-

Yotsuba: como quieras al final voy a ganar -dijo caminando del inicio de la meta a la mitad dónde recibiría ella el cambio.

La carrera era bastante corta y tampoco era una clase de torneo solo era darle media vuelta a todo el lugar hasta llegar a la meta.

Entrenador: bien listos... 3...2...1...*sonando el silbato* ...

Una vez escucharon el silbato todas las chicas empezarían a correr mientras los demás chicos apoyaban desde las gradas.

Fuutarou: ¿estás segura de que no compartirás? -pregunto-

Takebashi: aunque quisiera no puedo, me lastime el pie en la prueba de saltos -dijo un poco adolorida al recordar eso-

Fuutarou: mira están cercas -dijo viendo cómo Yotsuba estaba apunto de recibir el cambio-

El cambio fue recibido correctamente y aunque Yotsuba fuera una de las últimas pronto logro tomar ventaja hasta correr a la par de otra chica de otra clase.

Estaban a la par lo único que las detenía era la resistencia que aún tenían.

Chica 2: (como era de esperarse, está es la famosa Nakano Yotsuba) -penso recordando la última vez que la vio-

Chica 2: (aquel día prometí que te venceria y eso planeo hacer) -penso poniendo más fuerza en sus piernas-

Pero lastimosamente un paso en falso puede llegar a arrebatarte la victoria y esto fue lo que le pasó a esta chica quien en un intento de no caer termino sujetando uno de los brazos de Yotsuba provocando que tuviera el mismo destino.

Las personas que pasaron no se molestaron de ayudarlas sino al contrario siguieron su caminó hasta que una de ellas termino ganando.

La pobre chica que apenas estaba reaccionando se acercó a Yotsuba.

Chica 2: lo siento en verdad Nakano-san no fue mi intención haberte tirado conmigo.

Yotsuba quien aún se mantenía en el suelo empezó a levantarse pero está se veía molesta por lo que trato de irse pero la chica la tomaría del brazo.

Chica 2: estás bien, quieres que te acompañe a...

La chica que solo se preocupaba por Yotsuba y quería que está estuviera bien recibió un golpe de lleno en su cara siendo seguido por otros más.

Los que apenas podían ver se acercaron rápidamente incluído Fuutarou quien veía como Yotsuba no solo empezaba a golpear a esta chica no solo con sus manos sino también empezaba a patearla.

Chica 2: lo *escupiendo sangre* siento no fue mi... -dijo llorando-

Yotsuba: VETE AL CARAJO SI VAS A PERDER AL MENOS ASEGÚRATE DE NO LLEVARME CONTIGO MALDITA BASURA -dijo gritando con odio sin detenerse-

Los golpes cada vez aumentaban hasta el punto que tuvieron que separar a Yotsuba a la fuerza incluído algunos profesores que pasaban por hay.

Yotsuba: SUELTENME BASTARDOS -dijo tratando de safarse-

Sensei: Nakano detengase -hablo pero fue ignorado-

En un descuido Yotsuba se soltaría y estaba a punto de seguir golpeando a la chica sino fuera por alguien que se interpuso.

Fuutarou: *extendiendo sus brazos* es suficiente Yotsuba -dijo con seriedad-

Yotsuba: Uesugi no interfieras -dijo corriendo hacia Fuutarou para atacarlo-

Fuutarou: YOTSUBA CÁLMATE, TU NO ERES ASI-dijo gritando pero fue inútil-

A pocos centímetros de que Fuutarou recibiera el golpe cerraría los ojos pues conocía de sobra la fuerza que tenía Yotsuba.

Pero... El golpe nunca llegó.

Yotsuba: no, no puedo, no ati -dijo cayendo de rodillas-

Fuutarou abriría los ojos viendo como Yotsuba comenzaba a llorar mientras cubría su cabeza.

Talvez nadie lo sabía pero Yotsuba podía sentir como la observaban y escuchaba como murmuraba acerca de ella.

Yotsuba: (Ya detenganse, no lo puedo soportar) -dijo tratando de mantenerse cuerda-

Fuutarou: ... ¿que debería hacer? -dijo viendo en silencio cómo Yotsuba sufria y el no podía hacer nada para ayudarla-





























































































































Time skip

Yotsuba fue llevada por los profesores a la oficina del director mientras que a la chica que había sido golpeada fue llevada a la enfermería y posteriormente al hospital debido a que sufría de varias lesiones entre ellos algunos huesos rotos.

La pelinaranja esperaba en el pasillo mirando el suelo mientras sus manos temblaban, pero no estaba nerviosa en absoluto, al contrario ella estaba asustada por otra cosa.

La chica empezaría a tratar de respirar pues sentía como perdía oxígeno.

En un ataque de ansiedad empezaría a alusinar.

Yotsuba: (carajo controlate de una vez) -penso desesperada hasta el punto de darse golpes en la cabeza-

El sonido de una puerta abrirse logro que volviera en si y que sus alusinaciones desaparecieran.

Secretaria: señorita Nakano el director la vera ahora -dijo abriendo la puerta para que Yotsuba entrara lo cual hizo-

Cuando entro pudo ver cómo un hombre de alrededor de 40 años la esperaba con una mirada sería.

Como si se tratara de algo normal Yotsuba se sentó en una de las sillas de enfrente al escritorio del director y miraría desinteresada a su superior.

Director: buen día Nakano Yotsuba-san ¿supongo que ya sabrás porque te cite aquí? -dijo con voz sería-

Ante esa pregunta Yotsuba solo miraría hacia otro lado sin responder.

Director: y bien vas a decirme que fue lo que pasó, para que te comportaras de una manera tan agresiva.

Yotsuba una vez más replicó la misma expresión pero ahora el director notando como la pelinaranja está vez ni siquiera lo estaba escuchando.

Director: *suspirando* que voy a hacer contigo, para serte honesto supuse que esto pasaría -dijo captando un poco la atención de ella-

El director buscaría entre unos documentos hasta encontrar una carpeta que la puso al alcance de Yotsuba quien solo vería como se está se abría mostrando el expediente de ella.

Director: más de 30 chicos incluyendo algunas chicas mandados al hospital.

Yotsuba: fue culpa de esos idiotas, ellos y su estúpido plan de conspiración -dijo con claro odio-

Director: ¿Porque piensas que es así? -pregunto manteniendo su postura firme-

Yotsuba: porque soy una marginada, ellos solo se preocupan por su beneficio y no por los demás, está claro que solo buscan aprovecharse de los demás.

Director: Nakano, no es porque eres una marginada, ellos solo tratan de acercarse a ti y por lo que ví hace rato fue solo un accidente, tines que probar que eres mejor que eso.

Yotsuba: ¿Porque tengo que probar algo? ¿No deberían ser ellos que tienen que mostrarme respeto y entender su lugar? -pregunto con rabia-

Director: ¿Y porque deben respetarte? ¿Y que les puedes ofrecer a cambio? -pregunto dejando a Yotsuba callada-

Yotsuba: tch, ya no importa no les debo nada.

Director: (que afortunada, parece que la juzgue mal después de todo) en cualquier caso está escuela no tolerará este comportamiento al igual que la rosa negra, es la última oportunidad que te daré no atacaras a otro estudiante sin razón ¿Está claro? -pregunto con seriedad-

Yotsuba sin querer seguir con esta farsa se levantaría y caminaría hacia la salida saltando la puerta en el proceso.

Unos minutos más tarde

Secretaria: disculpe la intromisión, ¿Que pasa no luce complacido?  -pregunto entrando a la oficina-

Director: porque no lo estoy, tenía grandes espectativas en ella, le permiti a ella y a sus hermanas para que visitaran la escuela durante un día y durante la entrevista después de terminar las clases, ella tenía las cualidades que estaba buscando, felicidad, carisma y alegría -dijo recordando con nostalgia-

Hace 2 semanas

Director: ¿tu nombre es Nakano Yotsuba? -pregunto viendo un expediente-

Yotsuba: si, esa soy yo -dijo alegremente-

Director: pareces emocionada en tu primer día.

Yotsuba: bueno digamos que... pude reencontrarme con un viejo amigo jeje -dijo rascando su mejilla-

Director: -sonriendo- me alegro mucho por ti, bien empezaré con algunas preguntas y contestame con toda la honestidad.

Yotsuba: lo haré -dijo sonriendo-


Actualidad

Director: pero ahora parece que su mala conducta volvió de la nada *suspirando con pesadez* realmente decepcionante, si termina lastimando a otros me tendré la penosa necesidad de tomar medidas.

Secretaria: me temo que así será, no queremos terminar como la preparatoria de la rosa negra.

Director: sí, es una pena que haya sido cerrada, supongo que la mala reputación de ahi termino por acabar con ese lugar -dijo cerrando los ojos-

En otro lugar

Una pelinaranja caminaba por los pasillos mientras mantenía una expresión neutral.

Camino hasta llegar hasta su clase y estaba apunto de abrir la puerta pero detuvo su mano al escuchar la voz de alguien a través de la puerta.

Fuutarou: ¿entonces la respuesta correcta del examen era está verdad? -pregunto señalando la opción D-

Takebashi: sí, esta resultó ser bastante sencilla incluso alguien como tu con estudio podría responderla -dijo con un tono de gracia-

Fuutarou: fue solo mala suerte, mis 2 trabajos evitan que estudie lo suficiente -dijo tratándose de defenderse-

Takebashi: tenemos los mismos empleos no me vengas con excusas -dijo con autoridad-

Fuutarou: fue solo suerte bien, la próxima vez lo conseguiré -dijo con entusiasmo-

Takebashi: entonces hagamos una apuesta, en los próximos exámenes quien logré conseguir la mejor calificación podrá pedirle lo que quiera al ganador -dijo sonriendo-

Fuutarou: suena interesante, ¿que me haras hacer si ganas? -pregunto-

Takebashi: si yo gano, entonces *poniendose enfrente de el* tengamos una cita -dijo con una hermosa sonrisa-

Fuutarou: bien, acepto -dijo entusiasmado al saber que no iba a dejarse perder-

Pero ellos no sabían que estaban siendo escuchados a escondidas pero la persona que los escuchaba no se atrevió a entrar.

Yotsuba: es mejor así -dijo derramando algunas lágrimas antes de irse por otra dirección-

Por su parte Fuutarou alcanzaría a escuchar la voz de Yotsuba y no dudaría en salir al pasillo pero ya era muy tarde pues ella ya no estaba.

Takebashi: ¿sucede algo? -pregunto-

Fuutarou: no, solo me pareció escuchar la voz de ella -dijo entrando de nuevo a su clase-

Pov Fuutarou

No tengo idea cuántas horas han pasado desde la última vez que ví a Yotsuba, ella jamás entro a la siguiente clase no a las siguientes, trate de buscarla en mi descanso pero no había rastro de ella, busque en los lugares más obvios de la escuela y a los lugares que ella frecuentaba, no estaba en la biblioteca, en la mesa donde ellos siempre comían incluso no estaban en la azotea.

No importa cuánto preguntara por ella, parecía como si hubiera desaparecido de la escuela, me empeze a preocupar que incluso pregunté en los clubs pero la respuesta era lo mismo.

Hasta podía jurar que esto ya ha la pasado hace poco y tuve que buscarla más a fondo.

Han pasado casi 2 horas desde que la escuela había cerrado sus puertas y ya todos se habían ido pues faltaba poco para que anocheciera.

Tenía que admitirlo Yotsuba ya no estaba en la escuela, talvez se fue a casa o talvez no busque bien en un lugar y aprovecho para irse.

Mire mi teléfono e intenté llamarla pero no respondía mis llamadas ni siquiera mis mensajes o correos.

Lo único que pude hacer era irme a casa, pero como lo haría si la escuela estaba cerrada.

Ni yo mismo supe cómo lo logré pero me las ingenia para salir de hay.

Caminé sin rumbo pensando en que posiblemente papá valla a regañarme de nuevo, no me sentía con las energías de siempre.

Sin darme cuenta llegué a un lugar que conocí hace mucho tiempo, cuando venía a visitar a mis abuelos.


Fuutarou: que nostálgico -dijo en voz baja-

El rubio se acercaría sin nada que perder y bajaría hasta estar en la parte más baja del río y sentaría en una de las orillas mientras miraba todo el río que lo rodeaba.

Fuutarou: yo solía mirar este lugar solo, era como mi lugar secreto, bueno este lago da justo en mi otro lugar secreto -dijo viendo en dirección a un bosque-

El chico se levantaría y buscaría pequeñas piedras para lanzarlas al río.

Fuutarou: me preguntó si esa cabaña aún estará hay -dijo lanzando una piedra hasta la orilla-

Fuutarou seguiría lanzando sus piedras con tranquilidad pues eso empezaba a relajarlo a medida que pasaban los minutos, no fue hasta que se acabaron sus piedras.

Fuutarou: soy patético, jure ayudar a Yotsuba y a sus hermanas pero desde que las conozco no he hecho nada sino empeorarlo *riendo levemente* honestamente ni yo sé porque acepte este trabajo, talvez fue por impulso o porque creo que sería sencillo teniendo a Yotsuba de mi lado, se lo prometí al señor Nakano aquel día *recogiendo una piedra* creo que lo mejor sería renunciar

Fuutarou lanzaría la última piedra pero notaría como una le llevaba ventaja.

Fuutarou: tu que opinas Yotsuba -dijo viendo a una pelinaranja desde abajo-


Fuutarou: -sonriendo- bienvenida.

Yotsuba: Hola -dijo sentándose aun lado de el-

Fuutarou: ¿que estás haciendo en este lugar?, sino vuelves a casa preocuparas a tus hermanas -pregunto viendo cómo Yotsuba miraba el atardecer-

El silencio que ambos daban no era algo que los hacia sentir incómodos al contrario era un silencio agradable y que los 2 se negaban a romper.

Yotsuba: recuerdo que una vez, antes de ese incidente, cuando regresaba de mis entrenamientos con las chicas del club entre a mi casa.

Fuutarou: ...

Yotsuba: era más de las 8:00 de la noche y cuando entre note como mis hermanas no estaban, era extraño que no estuvieran a esa hora pues usualmente a esa hora Nino estaría preparando la cena e Itsuki estaría impaciente y Miku tratando de ayudarla y también Ichika estaría dormida en la sala esperando para que la llamarán para cenar, esa era nuestra rutina diaria pero ellas no estaban, supuse que estarían con sus novios y mire mi celular viendo cómo Ichika me mandaba un mensaje diciéndome que salieron a cenar con ellos *suspirando* mire si me habian preparado algo antes de irse y grata fue mi sorpresa al encontrar panes quemados en la cocina *riendo un poco* supuse que fue Miku tratando de hacerme algo de comer, decidí irme a duchar antes de comer y luego...-dijo pero se cayó de ella nada-

Fuutarou: ¿que pasó después? -pregunto-

Yotsuba: escuche unos ruidos extraños que provenían de una de las habitaciones de mis hermanas, al principio me asusté al pensar que sería un ladrón, cada vez que me acercaba la curiosidad se apoderaba de mi y esos sonidos extraños se convirtieron en gemidos, tome todo mi valor y me asome un poco por la puerta, lo que mire fue a una de mis hermanas...teniendo relaciones con uno de sus novios, estaba asustada, obviamente no sabía lo que estaban haciendo por lo que lanze un gritó que alarmó a ambos, la primera reacción que pensé que tendrían era avergonzarse o almenos vestirse pero fue todo lo contrario, ella se levantó de la cama y empezó a gritarme, era la primera vez que me gritaba a pesar de que ella fue la última qué había empezado a salir con su novio.

Fuutarou: esa era Miku -dijo sorprendido pero al instante se taparía la boca-

Yotsuba: como es que tu... QUIÉN MIERDA TE LO DIJO -dijo tomandolo de la camisa-

Fuutarou: tranquila Yotsuba -dijo tratando de separarse-

Yotsuba: QUIÉN DE ELLAS LO HIZO FUE ICHIKA, ITSUKI, NINO O TALVEZ LA PROPIA MIKU -dijo pero no recibió la  respuesta que ella quería-

Fuutarou: perdón pero se lo prometí a ella que no se lo diría -dijo siendo soltado-

Yotsuba: ... Nino... es la única que te lo diría -dijo al descubrir la respuesta-

Fuutarou: ...

Yotsuba: *tratando de tranquilizarse* bien... dime cuánto te dijo.

Fuutarou: lo suficiente, como para saber la razón por la que las odias, también como te trataron cuando ellas tenían novios hasta el día del secuestro y el cambio de personalidad.

Yotsuba: pero no te contó toda la historia -dijo cabizbaja-

Fuutarou: ¿toda la historia? -pregunto confundido-

Yotsuba suspiraria antes de poder hablar.

Yotsuba: Fuutarou-kun la verdad no he sido honesta contigo todo este tiempo y creo mereces saber la verdad de porque cambie tanto... *suspirando* te lo contaré pero probablemente esto arruine nuestra relación para siempre, ¿estás seguro de que quieres escucharla? -pregunto con un aura triste-

Fuutarou: creo que si digo que no nunca sabré como ayudarte, aunque creo que hasta ese punto ya no importa -dijo con frialdad-

Yotsuba: bien te contaré... desde mi perspectiva...




























































































































Porque odio a mis hermanas...












































Fin del capítulo

Próximo Capítulo "La vida debe continuar"

Hasta aquí el capítulo, pensaba hacer que este hablara más sobre la vida de Yotsuba en su antigua escuela pero me di cuenta que se estaba haciendo demaciado largo y decidí terminarlo.

Espero que les haya gustado pues el próximo Capítulo será el último de esta historia.

Aunque no lo parezca no es broma está historia finalizará en el próximo pues abarcará más cosas y lo último que quiero contar, así que disfrutenlo.

También decir que iba a actualizar la semana pasada pero no logré plasmar la personalidad de Yotsuba cómo quería por eso se tardó más d ella cuenta.

Sin nada más que decir nos vemos.






Fotos de Yotsuba con cabello largo: +500 diferentes

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro