— Nie wiedziałem, że umiesz grać — powiedział, gdy do jego uszu dotarła spokojna muzyka. Omiótł wzrokiem całe pomieszczenie, ozdobione jedynie dużym, bo zajmującym całą ścianę obrazem oraz fortepianem, przy którym siedział jego ukochany.

— Jeszcze wiele o mnie nie wiesz. — Mógł przysiąc, że mężczyzna obdarzył go najpiękniejszym uśmiechem, jaki kiedykolwiek wykwitł na jego twarzy.

— Na przykład?

Zbliżył się wolno i usiadł na ławeczce obok bruneta. Wcisnął jeden z białych klawiszy, który wydał z siebie przeciągły dźwięk, niszcząc tym samym piosenkę. Mężczyzna nie zdenerwował się, ucałował jedynie jego czoło, z którego odgarnął przydługie kosmyki włosów.

— Na przykład... - zamyślił się na chwilę, odwracając wzrok w stronę widoku za oknem. Ciemne chmury zbliżały się w stronę ich domu, ciągnąc za sobą ścianę deszczu i błyski. — Tego, jak bardzo cię kocham, z pewnością nie wiesz.

Odpowiedział tylko cichym śmiechem, tuląc się do ramienia mężczyzny.

To była pierwsza rzecz, której się o nim dowiedział.

Jak ACTA 2 wejdą w życie, będę musiała się stąd zawijać. Najgorzej.