Wstałam około 7:00.
Ogarnęłam się i spakowałam. Następnie poszłam do szkoły.

- Cześć. Masz może zadanie z matmy? - spytała Sara.

- Jasne, masz - powiedziałam i podałam jej swój zeszyt.

- Podobno dzisiaj mamy zastępstwo z jakimś nowym nauczycielem - powiedziała.

- O serio? A na jakiej lekcji? - spytałam.

- Na historii - powiedziała z uśmiechem.

- OK. Mam nadzieję, że pani będzie dłuuuugo chorować - powiedziałam.

- A ja mam nadzieję, że nowy nauczyciel nie będzie surowy - stwierdziła.

- Dobra, to chodźmy - odparłam.

Poszłyśmy na geografię. Potem była matematyka, a zaraz ma być historia. Och jak ja nienawidzę szkoły.

Na szczęście jest teraz długa przerwa.

Nagle przede mną stanął Ass.

- No nie. Znowu ty? - powiedziałam z irytacją w głosie.

- Tak, to znowu ja. Chciałem ci tylko powiedzieć, żebyś uważała na tego nowego nauczyciela - powiedział i poszedł.

Dobra...... To było dziwne.
Pewnie Ass miał już lekcje z tym nauczycielem i uznał, że jest nie normalny ( zresztą jak każdy nauczyciel ).

Zadzwonił dzwonek.
Ustawiliśmy się pod klasą.

Podszedł do nas jakiś mężczyzna.
Był wysoki, miał brązowe włosy i szare oczy.

Otworzył klasę i stanął w drzwiach. Kiedy wchodziliśmy do klasy, mierzył każdego ucznia wzrokiem.
W momencie, w którym ja przechodziła obok niego, zauważyłam, że ma w ręcę brązową książkę. Znam ją!

- Czyta to pan? - spytałam.

Nauczyciel spojrzał na mnie podejrzliwie.

- Jak byłam młodsza to czytałam tą książkę chyba ze sto razy dziennie. Od zawsze podobały mi się teorie o istnieniu magicznych stworzeń - powiedziałam.

- Znajoma mi poleciła - powiedział nauczyciel.

Ogólnie to nazywa się ,,Księga magicznych stworzeń". Jej autor jest przekonany o istnieniu magicznych istot. Opisuje jaki prowadzą tryb życia, co jedzą i jakie mają moce. W sumie opisuje wszystko. Ta książka, to taka moja fascynacja z dzieciństwa.

- A pan wierzy w teorie autora tej książki? Myśli pan, że magiczne stworzenia istnieją? - spytałam.

- One istnieją! To jest udowodnione! - wtrąciła się Sara.

Przewróciłam oczami.

- A ona jak zawsze swoje - powiedziałam.

Nauczyciel dziwnie na nas patrzył.

- Dobra dziewczyny, ja uważam, że autor miał bujną wyobraźnię - powiedział nauczyciel.

- Też tak uważam - dodałam i weszliśmy do klasy.

Na początku nauczyciel mówił trochę o sobie. Że nazywa się Harry Williams i tak dalej.

- A dlaczego nie ma pani Wertor? (Naszej pani z historii) - spytał Leon.

- No cóż słyszałem różne teorie.
- zaczął nauczyciel.

- A czy to prawda, że pani zwolniła się ze szkoły na zawsze? - spytała Lucy.

- Tak to prawda. Podobno miała dość wszystkich uczniów. Niektórzy mówią też, że...............
- zaczął nauczyciel - ......zaszła w ciążę.

I tu nagle wszyscy wybuchnęli śmiechem. Ja też. Czemu?
Bo pani Wertor ma ponad 50 lat!

Ten nauczyciel ma wspaniałe poczucie humoru.
Już ma u mnie wielkiego plusa.
Nie wiem o co chodziło Ass'owi.
Pan Williams jest super!!!

Lekcje minęły mi bardzo szybko.
Właśnie stałam przy szafce i zmieniałam obuwie, kiedy podszedł do mnie Matt.

- Jak to zrobiłaś? - spytał.

- Ale co? - odparłam.

- Wiesz co! - stwierdził.

- Nie wiem! - powiedziałam.

- Wiesz! Kto cię nauczył telekinezy? - spytał.

- Aaaa, o to chodzi. Kolega mnie nauczył.

- Ten wampir? - spytał.

- Wampiry nie istnieją, ale jeśli ci chodzi o mojego chłopaka, który uratował mnie przed tobą na korytarzu, to tak - odparłam.

- Masz chłopaka? - spytał zdziwiony.

- Nie? - powiedziałam ironicznie.

- Chodzisz z wampirem? Na prawdę? Przecierz to głupie! - stwierdził.

- Sam jesteś głupi. I mówię po raz kolejny : WAMPIRY   NIE ISTNIEJĄ!!! - powiedziałam.

- To myślisz, że jak udało ci się użyć telekinezy? - spytał ironicznie.

- Normalnie. Zrobiłam nacięcie z tyłu głowy, ono się zarośło, a ja umiałam użyć telekinezy. To normalne jak dla wampira na 25 poziomie. Proste do zrozumienia! - powiedziałam i wyszłam ze szkoły, zostawiając go zdziwionego na środku korytarza.

Szkoda, że nie widziałam jego miny. Na pewno była ,,piękna".

Wiem, to dziwne tak upierać się, że wampiry nie istnieją, a potem tak prosto z mostu przyznać się, że jest się wampirem. No, ale cóż.
Cała ja.

Poszłam do domu, a tam rozkoszowałam się kąpielą w swoim jacuzzi.
Och, jak faaaaaajnieeee.

Po jakiejś godzinie wyszłam.

Przynajmniej wyprowadzenie się do kuzyna ma jakieś plusy.

Nagle zadzwonił mój telefon.

- Halo? - odebrałam.

Dlaczego ja nigdy nie sprawdzamy kto dzwoni?

- Cześć, Lisa - powiedział Drako
- możemy się spotkać?

- Zależy po co i gdzie - odpowiedziałam.

- W lesie, musimy obgadać parę spraw - poinformował mnie.

- OK, to widzimy się za godzinę - powiedziałam.

Zjadłam obiad i poszłam do lasu.
Drako już tam na mnie czekał.

- Cześć, to o czym chciałeś pogadać? - spytałam.

- O tym, dlaczego nie było mnie dzisiaj w szkole - powiedział.

- No to słucham - odparłam.

- Nie wiem czemu, ale ostatnio w okolicy kręcą się Łowcy, czyli osoby, które polują na magiczne stworzenia i mogą je z łatwością wyczuć - oznajmił.

- Wiem, co to Łowcy - powiedziałam.

- Ale skąd? - spytał zdziwiony.

No i musiałam mu opowiedzieć o tej całej sytuacji z Ass'em.
Trochę się wkurzył. Dobra, żartuje - trochę, to za mało powiedziane.

- Chcesz powiedzieć, że masz moce wszystkich magicznych stworzeń? - spytał.

- W sumie, ja uważam inaczej. Tylko Ass tak twierdzi. Ja myślę, że on sobie to wszystko wymyślił
- odparłam.

- Ale to by się zgadzało! Nie dziwię się, że Łowcy są w pobliżu! - powiedział.

- Ale co przybycie łowców miało wspólnego z tym, że nie przyszedłeś do szkoły? - spytałam.

- Ty nic nie rozumiesz! Jakiś łowca jest w naszej szkole! Chyba jest jakimś uczniem! - powiedział.

- Może to Matt?!!! - stwierdziłam.

- Nie....raczej nie. Wampiry od 30 poziomu wyczuwają łowców. Więc to na pewno nie jest Matt. Trzeba się popytać o jakichś nowych uczniów - powiedział.

- Na mnie nie licz - powiedziałam.