Co do ostatniej "gównoburzy" na temat plagiatu tej książki...Dziękuję wszystkim moim czytelnikom, którzy tak dzielnie mnie bronili 💕 Ja sama się uśmiałam z tego spamu 😂

~

Trzy dni później miały nadejść urodziny bliźniaków. Callie posłuchała się rady ojca i wykorzystała swoje umiejętności - jeszcze w domu cały dzień i pół nocy spędziła na warzeniu kilku eliksirów, którymi potem nasączyła całą bombonierkę czekoladek: Eliksir Rozśmieszający, Eliksir Zmieniający Kolor Włosów, Eliksir Wzbudzający Euforię... i parę innych. Wiedziała, że obaj docenią ten prezent, który był bardzo w ich stylu.

Dziewczyna chciała jednak dać Fredowi coś szczególnego. Nie potrafiła uwierzyć w to, jak bardzo jej na nim zależało - jeszcze nigdy nie czuła czegoś takiego wobec nikogo. Miała ogromny problem z wymyśleniem odpowiedniego prezentu. Wszystko wydawało się jej zbyt tandetne lub zwyczajne, a pragnęła, by było to coś, co chłopak zapamięta.

Na dwa dni przed pierwszym kwietnia dziewczyna zwierzyła się ze swoich rozterek Ginny i Hermionie, z którymi niemal od razu się dogadała. Obiecała młodszej pomóc z eliksirami, a Granger i tak zawsze siedziała w bibliotece, więc po prostu dosiadła się do znajomych twarzy.

- Fred ucieszy się ze wszystkiego, co mu dasz, serio, on tak ma - powiedziała Ginny, wzruszając ramionami. - Jak miałam osiem lat, dałam im obu kamyki obwiązane wstążkami i cieszyli się jak głupi.

- Nie sądzę, że teraz jego reakcja byłaby taka sama... - powiedziała Callie sceptycznie. - Jestem po prostu zła, że nadal tak mało o nim wiem...Ale po prostu w tym całym szale...

- Teraz będziesz miała dużo okazji, żeby się tego dowiedzieć - zauważyła Hermiona. - Poza tym, tu nie chodzi o to, czy znasz jego ulubiony kolor czy przedmiot czy cokolwiek, tylko o to, że o nim pamiętasz, chcesz go wspierać i tak dalej.

Callie przyswoiła te słowa, po czym spojrzała na Hermionę i uśmiechnęła się lekko.

- Wiesz, jesteś o wiele mądrzejsza niż mówią, Hermiona.

Gryfonka uśmiechnęła się tylko.

- A ty milsza.

Callie pokiwała smętnie głową.

- Wracając do prezentu, ja im daję zestaw do gry, którą chyba kiedyś chcieli kupić, ale nie zdążyli - powiedziała Ginny.

- Ja muszę coś wymyślić. Jego prezent dla mnie był przecież idealny - dziewczyna westchnęła i pokręciła głową. - No nic. Wracamy do eliksirów.

- A już liczyłam, że zapomnisz... - jęknęła Ginny, na co Callie i Hermiona się roześmiały.

W dzień urodzin bliźniaków Callie nie miała z nimi żadnych lekcji, ale pasowało jej to - unikała ich też na posiłkach, by zrobić im niespodziankę od razu po zajęciach. Mieli spotkać się na dworze, gdzie (choć na niebie były ciemne chmury) zrobiło się w miarę ciepło. Dziewczyna czekała na nich pod drzewem na skraju Zakazanego Lasu i siedziała tam jak na szpilkach.

- No w końcu - powiedziała, wstając, gdy zauważyła ich już blisko siebie. - Ile można czekać? Ja wiem, że nogi już nie te, ale bez przesady...

- To ja się pytam, ile można nas tak perfidnie unikać? Co to miało być? - powiedział "wściekły" Fred, na co dziewczyna się roześmiała.

- No a ile można na was patrzeć? - odgryzła się, mimo wszystko się uśmiechając. - Wszystkiego najlepszego, starowizno pierwsza - tu pocałowała Freda w policzek - i starowizno druga - lekko przytuliła George'a jedną ręką, co go mocno zdziwiło. Po tym wręczyła im dużą bombonierkę, obwiniętą w zieloną  wstążkę.

- Od razu mówię, że to nie są zwykłe czekoladki - powiedziała z prawdziwie ślizgońskim uśmiechem.

- Jak to nie? - zapytał George, ściągnąwszy pokrywkę. - Wyglądają normalnie - stwierdził, przyjrzawszy się słodyczom.

- George, lepiej tego... - zaczęła Callie, gdy chłopak bez namysłu wrzucił jedną z czekoladek do ust - nie jedz - skończyła, ale było już za późno. Młodszy z bliźniaków przełknął smakołyk i momentalnie jego włosy stały się niebieskie. Fred wybuchł śmiechem.

- Wyglądasz jak kretyn...A, czekaj, czyli nic się nie zmieniło - mówił starszy, śmiejąc się do rozpuku.

- Callie! Nie spodziewałem się tego po tobie! - zawołał George, widząc, że nawet włosy na jego rękach robią się niebieskie.

- Chciałam wam je dać do rozdania ludziom, przecież tym się zajmujecie, nie? Wszystkie zrobiłam sama specjalnie po to - wyjaśniła dziewczyna, próbując powstrzymać rozbawienie. - Idź z tym do tajnego przejścia, w żółtej butelce pod stołem jest antidotum.

George popatrzył na Callie, potem na Freda i założył ręce.

- No, to ja już rozumiem, po co były ci te czekoladki... - powiedział ze zmrużonymi oczami. - To ja je zabieram, bo chyba już są zbędne - dodał, biorąc bombonierkę pod pachę i ruszając w stronę zamku.

Fred patrzył, jak jego bliźniak odchodzi, po czym zwrócił się do Callie:

- Nie doceniałem tego, jak dyskretnie potrafisz pozbyć się ludzi - powiedział, kładąc dłonie na jej ramionach.

- Nie chciałam się go pozbyć - odparła, kręcąc głową.

- Jasne, jasne - powiedział nieprzekonany Fred. - Jesteś niewinnym aniołkiem, co złego to nie ty.

Callie znowu się zaśmiała.

- No tak jak ty - powiedziała, dźgając go w żebro. - Ale skoro George poszedł...To chyba mogę teraz dać ci twój prezent.

- Co? Mój prezent?

Callie uwolniła się spod rąk Freda i podniosła z ziemi niewielkie, przezroczyste pudełko. Przyniosła jej je Cudka dzień wcześniej, po tym jak dziewczyna stwierdziła, że już chyba nic nie wymyśli.

- Fred, naprawdę nie wiedziałam, z czego cieszyłbyś się najbardziej...Liczę, że...

- Wystarcza mi, że jest od ciebie - przerwał jej chłopak z szerokim uśmiechem.

- To jest drzewko - wyjaśniła Ślizgonka, wręczając mu pudełko, w którym znajdowała się pomarańczowa doniczka, a z niej wyrastała malutka roślinka. - Nie trzeba przy nim za dużo robić, instrukcja jest zresztą w środku. Wyrastają z niego malutkie cukierki, nie większe niż paznokieć...Z tym mi się najbardziej kojarzysz, dlatego uznałam, że to będzie odpowiedni prezent...

Fred odłożył pudełko na ziemię i pocałował Callie w głowę.

- Dziękuję - powiedział. - Ale nie musiałaś mi dawać dwóch prezentów. George nie da mi przez to żyć.

- Oj, a tego byśmy nie chcieli, prawda? - zachichotała. - Ale...podoba ci się? Tylko mów szczerze.

- Pewnie, Cal.

Na te słowa Callie przygryzła wargę.

- Nie zrozum mnie źle, Fred, ale...mógłbyś do mnie nie mówić Cal? Oni wszyscy zawsze tak do mnie mówili...

- To jak byś wolała? - zapytał, tym razem obejmując ją w talii.

- Callie jest w porządku.

- Nie, nie, to musi być coś lepszego. Pani Snape?

- Oj, przestań - dziewczyna przewróciła oczami i lekko uderzyła go w tors.

- Panna Irving?

- O matko...

- Pani mistrzyni eliksirów? Pani długie włosy? Pani blada twarz?

- Fred - powiedziała Callie, kręcąc głową i ponownie uderzając go.

- Pani Weasley?

Na te słowa Callie miała ochotę zakryć twarz dłońmi, bo poczuła, że jej policzki robią się cieplejsze. Fred uśmiechnął się: lubił, gdy tak na nią działał. Zastanawiał się też wtedy, czy kiedykolwiek naprawdę będzie tak nazwana.

- Może pomarańcza? - powiedział po chwili, zanim zdążyłaby mu odpowiedzieć.

- To chyba bardziej pasuje do ciebie - zauważyła, mierzwiąc mu włosy.

- A słońce? Bo jesteś tak blada, że aż promieniejesz.

- Jesteś okropny - dziewczyna zmrużyła oczy.

- Albo skarbie. Jesteś skarbem wśród Ślizgonów.

Callie spojrzała w dół z trochę smutnym uśmiechem.

- Na pewno nie ja pierwsza się zbuntowałam.

- Ale tamci inni nie byli tobą - powiedział Fred, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie, dosłownie w momencie, gdy Callie poczuła na nosie kroplę deszczu.

- Pada... - stwierdziła, spojrzawszy na ciemne niebo i poczuwszy kolejne krople na twarzy.

- No i co z tego? - zapytał niewzruszony Fred.

- Ty jesteś z cukru - zauważyła, na co on się zaśmiał, po czym odgarnął włosy Callie na bok i ujął jej twarz jedną dłonią. Dziewczyna wiedziała, co zaraz nastąpi, dlatego chciała go zaskoczyć. Sama zbliżyła się do niego i zamknęła dzielący ich dystans. Nie miała pojęcia, co dało jej do tego odwagę, ale w tamtym momencie po prostu wydawało się jej to właściwe.

- Wszystkiego najlepszego jeszcze raz - wyszeptała, gdy od siebie odstąpili.

A Callie nie wiedziała, że w czasie, gdy ona przeżywała jedne z najszczęśliwszych chwil w swoim dotychczasowym życiu, ktoś za jej plecami planował jej to wszystko zepsuć.