Obudziła mnie suchość w gardle. Chciałam jeszcze chwilę poleżeć albo po raz kolejny zasnąć, ale nie mogłam.

Pragnienie wygrało.

Mozolnie zeszłam po schodach. Już z holu słychać było rozmowy mężczyzn siedzących w kuchni.

Weszłam do środka nie witając się z nimi, żeby mnie nie zauważyli.

Nie chciałam wyjmować szklanki, więc zaczęłam pić wodę z butelki, przysłuchując się o czym rozmawiają.

— Co ty, upiłeś się szampanem? — zapytał ze zdziwieniem Matthew.

— Nie, napiłem się jeszcze czystej. — Cameron schował twarz w dłoniach, masując sobie czoło. — Trevor mi zaproponował, ale nie upiłem się tak, żeby niczego nie pamiętać.

— Zawsze mogło być gorzej — szepnął bardziej do siebie Cam.

— Czyżby? — w głosie mojego brata odczuwalna była radość.

— Ej, pamiętam wszystko, wróciłem sam do domu. Udało mi się. — Spojrzał na niego spod byka.

Cameron wyglądał przy tym troszkę uroczo. Miał zaspane oczy, co znaczyło, że w nocy dużo wymiotował, był bezsilny, co było widać nie tylko na jego wyrazie twarzy, ale też i w oczach, a jego włosy były tak potargane jakby przeleciało przez nie tornado.

"Seksowny, co?" — usłyszałam w głowie.

Nie wiem dlaczego, ale mimowolnie się uśmiechnęłam.

"Boże, co ze mną nie tak?" — Myślałam.

Matthew tylko wzruszył ramionami i powiedział:

— To się męcz.

Stop!
On pamięta wszystko.
Nawet to, co powiedział do mnie przy szwedzkim stole.

Upiłam jeszcze kilka łyków wody i skierowałam się do wyjścia. Chciałam być niezauważalna tak jak wchodziłam, lecz niestety mi to nie wyszło.

— Skąd masz taką piżamę? — zapytał Matthew.

— Z szafy, leżała gdzieś na dnie, a że nie miałam innej, to musiałam ją założyć.

I po co to mówię jemu?
Co go to obchodzi?

Przecież to tylko piżama w misie. Nie noszę takich rzeczy, nawet do spania, ale nic innego nie miałam, to musiałam ubrać.

Chciałam wyjść zanim Cameron na mnie spojrzy i coś do mnie powie albo co gorsza, będzie gadać o naszej rozmowie. W sumie to nic takiego, ale dziwnie się z tym czuję.

Niby był wtedy pijany, a przecież pijany człowiek powie prawdę, której na trzeźwo, by nie powiedział...

— Moja mała siostrzyczka. —Matthew zaczął się ze mnie śmiać. — W tej piżamie wyglądasz jak mała dziewczynka.

Cameron uniósł wzrok na mnie, jakby chciał sprawdzić czy to, co powiedział mój brat jest prawdą.

Nic nie powiedział, za to zilustrował mnie całą z góry na dół.

Przewróciłam tylko oczami i wyszłam z kuchni. Minęłam się z tatą, który pod pachą trzymał kosz ze świeżym praniem.

Przywitałam się z nim i wróciłam do swojego pokoju, by wykonać poranne czynności.

Wychodząc z pokoju, uderzyłam w czyjąś klatkę piersiową. Dopiero po kilku chwilach uniosłam wzrok, spoglądając prosto w oczy.

Był to nie kto inny jak Cameron.

— Wybacz — szepnęłam tylko.

Wiedziałam, że ma za sobą nie za dobrą noc i miał kaca, więc nie chciałam chociaż dzisiaj być wredna i złośliwa dla niego.

Było mi go po prostu szkoda, kiedy tak na niego patrzyłam. Dziwne, prawda? Ale tak było, kiedy tylko się na niego spoglądałam.

Wiele razy widziałam go w takim stanie, jednak to chyba jest mój pierwszy raz, kiedy tak mi go żal.

To jest naprawdę dziwne!

— To ja przepraszam.

Chciałam odejść, lecz w tym samym momencie mężczyzna powiedział:

— Pięknie wczoraj wyglądałaś. Noś częściej sukienki, brudasku. — No i wrócił stary Cameron...

A już chciałam zaproponować mu pomoc.

— Nigdy mnie do tego nie namówisz. — Po tych słowach odeszłam od niego.

Od zawsze nazywał mnie "brudaskiem" i tak się przyjęło. Jestem "jego" brudaskiem.

Pamiętam jak zawsze na dwór wychodziłam czysta, w wypranych rzeczach, a kiedy po całym dniu zabaw z koleżankami na podwórku, wracałam cała brudna, podczas gdy każdy z moich znajomych byli czyści.

Tak było już od najmłodszych lat. Potem kiedy dorastałam wśród aut, smaru i brudu, musiałam się ubrudzić.

Za to Cameron zawsze się ze mnie śmiał i mówił, że to on powinien mieć miano kobiety, bo jego jeszcze nie widziałam brudnego, a przynajmniej nie tak bardzo jak ja.

"Dlaczego jego zapach sprawia, że nie umiem się skupić na moich myślach? Przecież nigdy tak nie miałam i nagle jak za sprawą czarodziejskiej różdżki..." — zastanawiałam się.

To jest bardzo dziwne...

Może to przez wczorajszy szampan albo bąbelki, które jeszcze były gdzieś w moim organiźmie.

Dzisiaj jest sobota, więc teraz, kiedy mam wolne miałam zaplanowany dzień. Chodzi mi bardziej o to, że będę przez cały dzień siedziała w garażu z moimi samochodami.

— Może pomogę ci tato? — Usłyszałam na korytarzu Dean'a. — Co tu...? Czy to stanik Katie? — Kiedy przybiegłam w stronę jego głosu, zobaczyłam jak mój brat trzymał w dłoniach ramiączko mojego biustonosza, po to by nim machać.

Rzuciłam się na niego, chcąc wyrwać mu część mojego stroju, jednak w tym momencie do domu wszedł Steve, który wszedł do środka jak do siebie — nawet nie zapukał.

Natknął się na nas w dziwnej pozycji. Leżałam właśnie na Dean'ie wyrywając z jego dłoni moją własność, podczas gdy mój brat śmiał się z mojego zachowania, a także z mojej złości.

— Przeszkadzam?

"Tak" — chciałam powiedzieć to na głos, lecz wolałam nie ryzykować.

Tylko wstałam z brata i pokiwałam głową na "nie".

— Przyszedłem tu z pewną propozycją — zaczął nasz gość, a kiedy miałam już wychodzić, mężczyzna dodał: — Do Cameron'a.

— Czego chcesz? — zapytał Dean, wstając.

Znał Steve'a, wiedział że jest idiotą, a jego pomysły są ryzykowne, niebezpieczne i nieciekawe, nawet dla chłopaków, dlatego też nie dziwiłam się, że jego głos był wypełniony jadem.

— Chodzi mi o taki mini wyścig. Przyjechałem niedawno, więc chciałem się trochę z nim zabawić — mówiąc to zatarł ręce. — O wygranej potem porozmawiamy, osobiście z Cameron'em.

Nie żartował, był poważny jak nigdy.

************************************
Hej!
Już skończyłam pisać drugą część świątecznego opowiadania i nic tylko czekać na 1.12 Mam nadzieję, że zajrzyjcie 😊

Za błędy przepraszam, a jak znajdziecie jakiekolwiek, to wypiszcie mi je w komkach ^^

Jak Wam się podoba? 😏
Czekam na Wasze komentarze i gwiazdki ☺️

♥️Pozdrawiam♥️