W całym chaosie Jacob zdołał nagle uderzyć Gnarlaka pięścią w nos. Zrobił to z takim impetem, że goblin wylądował na podłodze. Jenna, widząc to, miała ochotę zacząć skakać ze szczęścia.

- Uwielbiam cię, Kowalski! - zawołała radośnie.

Newt ruszył wtedy po Picketta, który sam rzucił się do ucieczki. Jennie spadł kamień z serca, gdy zobaczyła, że Puchonowi udało złapać się kreaturę - wiedziała, że tak po prostu by go tam nie zostawił. Sekundy później czworo czarodziejów i mugol deportowało się przed dom towarowy Macy's, ostatecznie unikając spotkania z MACUSĄ.

- A nie mówiłam! - zawołała wściekle Jenna w twarz Porpentyny, wyjmując swoją różdżkę. - Układy z goblinami zawsze się tak kończą!

- Przynajmniej wiemy, gdzie szukać! - odkrzyknęła Goldstein, a Jenna tylko pokręciła głową.

- O ile w ogóle podał nam prawdziwe informacje - burknęła brunetka.

Dziewczyna powoli przejechała różdżką od czubka swojej głowy aż do stóp, zmieniając ubrania i fryzurę. Włosy związały się w kucyka, a strój zamienił się na czarną bluzkę, brązowe spodnie, wysokie buty i ostatecznie czarny płaszcz. Od razu poczuła się lepiej.

- Nigdy więcej żadnych sukienek - stwierdziła, otrzepując ramię. - Widać trochę skóry i faceci już dostają świra.

Queenie i Porpentyna również zmieniły swoje stroje, po czym wszyscy ruszyli do środka. Dom towarowy był ogromny, pięknie przystrojony z okazji nadchodzącego Bożego Narodzenia. Wszyscy szli raczej powoli, spokojnie, nie chcąc spłoszyć ewentualnych kreatur ukrywających się w budynku.

Już kilka chwil po wejściu Jenna zauważyła z daleka białe, włochatw stworzenie, podobne do mugolskiej małpy czy leniwca. Ucieszyła się, że nie będą musieli szukać go na ślepo, ponieważ Demimozy potrafiły być niewidzialne.

- To ten twój Demimoz? - zapytała Porpentyna Newta, a Jenna tylko westchnęła. Pomyślała, że powinna była się już przyzwyczaić do jej niewiedzy.

Ślizgonka schowała się za jedną z dekoracyjnych choinek, rozważając, jak najlepiej schwytać zwierzaka, podczas gdy Newt spokojnie wyjaśniał cechy zwierzaka:

- Ich wzrok reaguje na prawdopodobieństwo. Przewidują, co zdaży się w najbliższej przyszłości.

- Co robi? - zapytała przerażona Porpentyna.

- Pilnuje młodych - odparła Jenna, wyłaniając się zza choinki po tym, jak zobaczyła, że Newt ma zamiar tak po prostu podejść do Demimoza (zresztą jak typowy Puchon).

- Słucham? - powiedziała Porpentyna.

- To moja wina - powiedział Newt, delikatnie kładąc swoją walizkę na podłodze. - Myślałem, że mam wszystkie, a jednak źle policzyłem.

- Przyda ci się pomocna dłoń? - zapytała Jenna, stając przy nim. Newt uniósł wzrok i uśmiechnął się, ale gdy już chciał coś powiedzieć, przerwała mu Porpentyna:

- Pilnował tego?

Goldstein wskazywała gdzieś nad siebie, a dwoje magizoologów uniosło wtedy wzrok. Nad wszystkimi wił się ogromny, niebieski Żmijoptak.

- Żmijoptaki są zmiennokształtne. Rosną, gdy mają dość miejsca - wyjaśniła Jenna w zupełnym szoku przyglądając się kreaturze. W całej swojej pracy jako magizoolog nie natrafiła na coś takiego i poniekąd ją to przerażało, ale w większości fascynowało.

Newt, jak zwykle, nie zastanawiał się długo i zaczął powoli zbliżać się do Żmijoptaka.

- Mama przyszła - powiedział Scamander łagodnie.

Jenna została z tyłu, nie potrafiąc powstrzymać uśmiechu. Większość facetów, których znała, nigdy nie użyłaby takich słów, bo to "godziłoby w ich dumę". Doceniała to, że Newt do nich nie należał i był taką... Miłą odmianą.

Dwoje magizoologów zdawało się być zamkniętych w swoim własnym świecie i wszystko poszłoby dobrze, gdyby nie jedna, malutka, czerwona bombka, przypadkiem kopnięta przez Queenie.

W tamtej chwili rozpętał się chaos. Żmijoptak rozwalał swoim wielkim cielskiem wszystko na swojej drodze, a czarodzieje i mugol rozproszyli się, chcąc uniknąć zostania zmiażdżonym.

- Potrzebujemy robaka! - krzyknął Newt, wręcz przygnieciony przez cielsko zwierzęcia do ściany.

- Jakiegokolwiek robaka i czegoś małego! - wrzasnęła Jenna, wpadając nagle na świetny pomysł. Newt zdawał się zrozumieć od razu.

- Znajdźcie imbryk! - krzyknął, wyrywając się spod ogona Żmijoptaka i przebiegając w bezpieczne miejsce.

Wszyscy bronili się na swój sposób, czołgając się, biegając i chowając. Jednocześnie każdy próbował złapać jednego z wielu karaluchów, czymachjących na każdym kroku. Tynk spadał z sufitu i ścian, rozbijały się bombki, wywracały choinki i pudła z towarem, ale nikt nie miał czasu, by zwrócić na to choćby najmniejszą uwagę.

- Imbryk! - wrzasnęła nagle Porpentyna, dzierżąc w dłoni porcelanowe naczynie. Jenna podbiegła do niej z prędkością światła.

- Daj to - powiedziała, wyrywając imbryk z jej ręki. - Newt! - zawołała do Scamandera, a ten skinął głową.

Jacob złapał karalucha, a Jenna stała daleko naprzeciw niego z imbrykiem. Zainteresowany robakiem Żmijoptak zatrzymał się na moment, znowu przygniatając Newta.

- Karaluch do imbryka - wyjaśnił Newt Kowalskiemu, a ten skinął głową, a następnie rzucił robaka w kierunku Jenny.

Ślizgonka zaczęła biec. Miała wrażenie, że wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie. Zapatrzony w karalucha ptak zaczął się zmniejszać. Jenna złapała robaka do imbryka, a wtedy Żmijoptak skulił się na tyle, że cały zmieścił się w środku. Newt nadbiegł znikąd i zakrył naczynie niepasującą, większą niż dziura pokrywką.

Wszystko ucichło. Newt i Jenna klęczeli naprzeciw siebie (on z pokrywką, ona z imbrykiem) i oddychali ciężko, zmęczeni całym pościgiem. Unieśli wzrok na siebie i zaśmiali się krótko, nerwowo. Porpentyna podeszła do nich ze zmierzwionymi włosami.

- Powiedz prawdę. To już wszystko, co uciekło z walizki? - zapytała Newta, a ten pokiwał głową.

- Wszystko. Mówię prawdę.

Chwilę później wszyscy weszli do walizki, by umieścić tam znalezione zwierzęta. Porpentyna i Queenie, które po raz pierwszy ujrzały magiczny świat, jaki Scamander tam stworzył, były nim oczarowane. Jacob odprowadził Demimoza, który wcześniej się do niego przyczepił, a Porpentyna włożyła Żmijoptaka do gniazda.

Jenna ruszyła prosto do drzewa z nieśmiałkami. Chciała, by ten jej, którego przez cały czas miała w kieszeni, zjadł coś i zobaczył się ze swoimi kolegami. Już po chwili dołączył do niej Newt, który najwyraźniej przeprowadzał poważną rozmowę z Pickettem.

- To było żałosne - powiedział do nieśmiałka, stając przed drzewem, gdzie widok Jenny go zaskoczył. - O... Co robisz?

- Oglądam nieśmiałki - odparła dziewczyna z małym uśmiechem, dając "swojemu" zwierzakowi zejść z jej dłoni.

- Fascynujące są, co? - zapytał Newt, nie odrywając wzroku od drzewka.

Jenna westchnęła, kiwając głową. Zrobiło jej się trochę smutno, gdy pomyślała o tym, że już raczej nie będzie widywała tego drzewka. Wykonała swoją część układu: pomogła Scamanderowi znaleźć wszystkie zwierzęta. On teraz musiał tylko wywiązać się ze swojej obietnicy, lecz, miejąc w pamięci zmasakrowanego Shawa, czuła, że znalezienie Obskurusa i rozprawienie się z nim nie potrwa długo. A potem? Potem czekał ją statek powrotny do Europy, być może do Włoch, by zobaczyć się z Martinem... I tyle z tej przygody, choćby dlatego, że wyobrażała sobie, że Tezeusz Scamander nie dałby jej spokoju, gdyby wiedział, że "zaprzyjaźniła się" z jego młodszym bratem...

- Coś cię trapi? - zapytał nagle Newt, widząc jej zamyśloną ekspresję. Jenna spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Ty, Puchon, nie wiesz, że Ślizgoni nie lubią rozmawiać o uczuciach? Powinieneś to wiedzieć od Lety - odparła wredniej niż tego chciała, ale tak działało na nią wspomnienie o tamtej dziewczynie.  - I nie zaprzeczaj, wiem, że masz jej zdjęcie - szepnęła łagodniej.

Wspomnienie o Lecie zaskoczyło Newta. Teraz to on spuścił wzrok.

- Przyjaźniliśmy się... Tylko. Poza tym, nie widziałem jej od szkoły - wyjaśnił. - A co do rozmów o uczuciach... Nie musisz się krępować - dodał cicho.

- Nic mnie nie trapi - skłamała szybko Jenna, wiedząc, że trudno będzie się jej otworzyć, i że Newt i tak nic na to nie poradzi.

- A... Kim był ten facet, z którym rozmawiałaś? - zapytał nagle Scamander, po części z ciekawości, a po części sądząc, że to on wywołał u Jenny zmartwienie.

- Sebastian? A, taki jeden. Nikt ważny, to tylko pionek Martina... - powiedziała lekceważącym tonem, machając ręką. - Um, Martin to mój... Przyjaciel - dodała w ramach wyjaśnienia, nie wiedząc czemu czuła się tak, jakby musiała się wytłumaczyć.

- A. Jasne. Tak tylko pytam - odparł Newt, dając swojemu nieśmiałkowi chodzić po jego dłoni.

Pomiędzy magizoologami zapadła chwila niezręcznej ciszy. Jenna nie potrafiła tego długo znieść, dlatego zapytała już pewnym głosem:

- Nazywasz nieśmiałki?

- Nie wszystkie - odparł Newt od razu, po czym z uśmiechem spojrzał na nieśmiałka dziewczyny. - Ten... Nie ma jeszcze imienia.

Nieśmiałek spojrzał na czarodziejów jakby z wyczekiwaniem. Popchnęło to Newta do powiedzenia:

- Możesz go nazwać, jeśli chcesz.

Brwi Jenny wystrzeliła w górę. Wiedziała, że nazwanie zwierzaka było bardzo osobistą rzeczą, a sama nikomu nie pozwalała decydować o swoich. Te słowa były dla niej ogromnym wyróżnieniem.

- Naprawdę? - zapytała, by się upewnić, bo trochę nie potrafiła w to uwierzyć. Newt skinął głową, a następnie odwrócił się, nieco zawstydzony.

- Jakby cię tu nazwać, mały? - zapytała nieśmiałka. - Może... Robert?

Nieśmiałek wystawił język, rozbawiając tym dziewczynę.

- Benjamin? Collin? Może Thomas?

Zwierzak wciąż wystawiał język, pokazując tym sposobem swoje niezadowolenie. Jenna wciąż się śmiała, aż wreszcie spoważniała.

- To może... Jasper?

Nieśmiałek zaczął skakać wysoko, w końcu na dłoń Jenny, która spojrzała najpierw na zwierzaka, a później na po cichu obserwującego ją Newta.

- Chyba mu się podoba.