Polska siedział w łóżku już od prawie tygodnia, nic przy tym nie jedząc. Nagle zaczął wywoływać wspomnienia.

-Czas na naszą przysięgę! -krzyknął uradowany Prusy.

-Uh, no dobrze... -odpowiedział Polska.

Gilbert zerwał róże i natychmiast przejechał opuszkiem swojego palca po jej kolcu. Z jego palca zaczęła spływać strużka krwi.

-Teraz ty. -powiedział tym razem stanowczo Gilbert.

-O-okej... -rzekł Feliks, po czym również przeciął palca kolcem.

Dwójka chłopców zetknęła się swoimi okaleczonymi palcami.

-Ja Gilbert Beilschmidt- zaczął. -personifikacja Prus obiecuję, że będę już na zawsze z Polską.

-Ja Feliks Łukasiewicz, personifikacja Polski obiecuję, że będę już na zawsze z Prusami.

Rozłączyli palce, lecz złączyli swoje usta w namiętny pocałunek.

-OBIECYWAŁEŚ, ŻE BĘDZIEMY JUŻ RAZEM NA ZAWSZE! WIĘC GDZIE JESTEŚ, PRUSKA MENDO?! CZEMU MNIE ZOSTAWIŁEŚ?! -zaczął krzyczeć Feliks.

Płakał coraz bardziej i głośniej. Nie dawał już sobie ze wszystkim rady. Od kąd jego ukochany go zostawił miał wszystkiego dosyć. Jedyne czego pragnął to umrzeć tak samo jak Prusak.

-Dlaczego odeszłeś? Dlaczego wszechświat nie pozwala mi być szczęśliwy? Dlaczego akurat mnie to wszystko spotyka? -pytał sam siebie blondyn dusząc się płaczem.

Przestał płakać. Do głowy wpadł mu wspaniały pomysł. Zaczął nawet zastanawiać się czemu nie wpadł na to prędzej.

Wstał z łóżka i pobiegł do salonu. Zaczął szukać pewnego podarku od jego chłopaka. Jego wzrok zatrzymał się na starej, wyschniętej róży. Wziął ją lekko do ręki, by się nie rozsypała i poszedł z nią do łazienki.

Puścił wodę w wannie oraz zaczął napuszczać wodę. Znalazł zapachowy barwnik do wody. Nalał do wody jego całą zawartość i powoli się rozbierał. Gdy był już całkowicie nagi wszedł do wody, która była różowa i pachnąca różą od nalanego wcześniej płynu. W ręce trzymał róże - była to ta sama róża, której kolcem przecięli swe palce jakieś pare miesięcy temu. Sam nie wiedział jakim sposobem ta róża dalej się trzymała, ale jednak żyła. Położył się w pełnej od wody wannie, a po jego ciele przeszedł przyjemny dreszcz.

-Gilbert, nie potrafię bez ciebie żyć, dlatego muszę te życie jak najszybciej zakończyć. Przepraszam, ale inaczej nie potrafię... -po jego policzkach zaczęły spływać łzy.

Przyłożył róże do swojej klatki piersiowej wbijając w nią kolce.

-Kocham cię, Gilbert... -wyszeptał.

Zaczął powoli kłaść się w wannie. W końcu zanurzył się w niej całkowicie. Po paru minutach w wannie leżał tylko... Martwy Feliks Łukasiewicz.

To jest taka urocza śmierć~ Jedyne co jest w stanie to przebić to hanahaki disease. Dziękuję za przeczytanie tego!