-Chyba wszystko mam- stwierdził Chan stawiając walizkę przy drzwiach a torbę na podłodze.

Ubrany już w kurtkę i buty patrzył na nas z troską i utęsknieniem.

Nari podbiegła do niego I przytuliła się do jego nóg.

Wziął ją na ręce i ucałował w policzek.

-Będę tęsknić promyczku.

Dziewczynka wręczyła mu kartkę z narysowanym, koślawym, pomarańczowym sercem.

-Dla ciebie- powiedziała.

-Jaki piękny- zachwycił się- schowam go do notesu z tekstami, dobra?

Kiwnęła głową.

Chris wyściskał ją jeszcze mocno a potem postawił spowotem na ziemię.

Potem podszedł do mnie I odebrał Mię z moich rąk.

-Zdrowiej mi mój maluchu bo martwisz mnie bardzo- przytulił ją a potem przyłożył usta do czoła- ona znowu ma temperaturę- westchnął w moją stronę.

-Zaraz jej zmierzę a potem jedziemy do lekarza- powiedziałam.

Przybliżył się znacznie i złożył na moich wargach czuły pocałunek.

-Już tęsknię...

-Ja wiem, ale nawet nie wyszedłeś.

-Jak można jednocześnie chcieć i nie chcieć jechać?- zapytał.

-Tylko Ty znasz odpowiedź na to pytanie- przeczesałam mu włosy j ponownie ucałowałam- idź już, spóźnisz się.

Oddał mi dziecko na ręce I zarzucił torbę na ramię.

Ostatni raz posłał nam swoje wilcze spojrzenie, pomachał i wyszedł zamykając z delikatnym trzaskiem drzwi frontowe.

Nari wyraźnie posmutniała.

-Zanim się obejrzysz tata wróci- pocieszyłam ją- będzie mi strasznie smutno samej w łóżku. Chcesz dzisiaj ze mną spać?

Na to pytanie młoda ożywiła się.

-A zrobisz mi fort z kołdry?- zrobiła maślane oczy.

-Pomyślę- uśmiechnęłam się I pogłaskałam ją po głowie.

Weszłam na górę niosąc nieco marudną Mię na ramieniu.

Z przewijaka wyjęłam różowy termometr i przeszłyśmy do mierzenia. W czasie oczekiwania bujałam ją na rękach ponieważ zaczęła nieco płakać.

Jej postawa była zesztywniała, zupełnie jak nie powinna być.

Gdy zobaczyłam numerki na wyświetlaczu, przeraziłam się.

Wykręciłem numer.

Połączenie głosowe z: Tuan🍅

-...

-Halo?

Cześć, nie przeszkadzam?-

-Nie no skąd!

Słuchaj mam wielką prośbę do ciebie-

-Słucham

Mogłabym ci przywieść na parę godzin Nari? Muszę jechać z Mią do szpitala-

-O nie, co się stało?

Ma za wysoką temperaturę-

-Okej, nie ma sprawy. Mam przyjechać po Nari?

Nie, nie. W drodze podjedziemy do ciebie-

-Jasne

Dziękuję ci-

-Nie ma sprawy! Do zobaczenia!

*Połączenie zakończone*

꧁𑁍꧂

Najszybciej jak się dało zapakowałam nas do samochodu I pojechałyśmy do Tuan.

Nari była zaniepokojona moimi nagłymi działaniami.
Starałam się jej tłumaczyć, że jej młodszej siostrze nie jest nic poważnego i niedługo wrócimy...

A w każdym razie miałam taką nadzieję...

Tuan czekała już na nas pod swoim blokiem.
Odpięła Nari z fotelika i zabrała jej plecaczek.

-Damy sobie radę, nie martw się- rzuciła mi przez okno- a teraz jedź i trzymaj się.

Pokiwałam jej głową w podzięce i odjechałam.

Mia spała w nosidełku, zdecydowanie zbyt spokojna jak na ostatnie wydarzenia.

Zajechałyśmy w szybkim tempie pod szpital.
Wysiadłam owijając ją w kocyk, wchodząc przez przesuwane drzwi.

Naraz poczułam charakterystyczny zapach leków i preparatów medycznych.

Na krzesełkach stworzyła się kolejka ludzi oczekujących na natychmiastową pomoc.

Usiadłam na ostatnim i spojrzałam na Mię.

Bałam się o nią i to bardzo.
Nie mam pojęcia co jej jest, ale na pewno to nie zwykłe przeziębienie.

Czekałyśmy dość długo aż w końcu jedna z pielęgniarek zapytała mnie w jakiej sprawie przyjechałyśmy.

-Moja córka ma za wysoką temperaturę- powiedziałam a ona jej się przyjrzała.

-Ile miała podczas ostatniego mierzenia?

-40.01°

-Okej, czy mogę?..- wskazała na dziecko.

Bez wachania jej je wręczyłam.

-Proszę za mną- powiedziała, pchając drzwi do kolejnego korytarza.

Zaprowadziła mnie pod jeden z gabinetów pediatrów. Zapukała w drzwi.

-Proszę!- odezwał się męski głos.

W pokoju za białym biurkiem siedział młody lekarz, sprawdzając coś na komputerze.

-Pani przejechała z dzieckiem z wysoką gorączką.

-Usiądźcie- powiedział łagodnie.

Ponownie dostałam Mię na ręce a pielęgniarka wyszła.

-W porządku, zmierzmy jej temperaturę- wyjął z szafki termometr I podał mi.

Czekaliśmy na wynik.

-Czy oprócz tego są jeszcze jakieś objawy?

-Tak, miała rano wymioty, niespokojny sen, jest dość marudna niż zazwyczaj. Mąż mówił też, że w nocy miała drgawki.

-Okej.. -notował wszystko.

-Miała jeszcze dość sztywną szyję zanim przyjechałyśmy.

Wtedy spojrzał na mnie znad cienkich okularów.

-Sztywność szyji?

-Można tak to nazwać.

Wypuścił mocno powietrze.

Termoter zapikał.

-41.9°- westchnęłam.

-Myślę, że najlepiej będzie jeśli poddamy córkę głębszym badaniom i pozostawimy na obserwacji.

-Jak to?

-Nie chcę niczego pochopnie stwierdzać, ale mam podejrzenie ci do jednej choroby... dość poważnej.

Przełknęłam ślinę.

-Dobrze, zgadzam się na wszystko- odrazu powiedziałam.

-Pobierzemy płyn mózgowo- rdzeniowy, aby sprawdzić czy moje spostrzeżenia są trafne. Pozostawimy małą pod ścisłą opieką.

-Czy to znaczy, że nie będę mogła z nią zostać?

-Przykro mi- pokręcił głową.

Do gabinetu wróciła ta sama pielęgniarka i zabrała Mię na badania.

Wyszłam z tamtąd przybita.
Wogóle nie chciało mi się wierzyć, że to może być aż tak poważne.

Osłupiała siedziałam jeszcze przezd gabinetem z pustą głową i zupełną niewiedzą.

Z tego transu wyrwała mnie pracownica szpitala informując o jego zamknięciu dla odwiedzających.

Gdy spojrzałam na zegarek zorientowałam się że minęło parę ładnych godzin i zrobiło się bardzo późno.

Na dworze było już ciemno, zamiast słońca świecił księżyc a niebo przyozdabiały gwiazdy.

Jadąc samochodem nie czułam nic.

Odebrałam już śpiącą Nari od Tuan. Dziewczyna na mój widok nawet o nic nie pytała, domyślając się, że nie byłabym w stanie odpowiedzieć.

Po powrocie do domu położyłam dziecko do łóżka i usiadłam w salonie na kanapie.

Dochodziła 23.

Nie chciało mi się spać, nie po tym jak pozostawiono mnie w niepewności.

Mój telefon zawibrował.

Odebrałam połączenie nie sprawdzając kto to.

-Już wylądowałem- usłyszałam jego ciepły głos- zaraz będziemy w ho-

-Mia jest w szpitalu- wypaliłam nie dając mu dokończyć.

...

Cisza...

-Chris?

-Co się stało?- jego ton zmienił się na poważny I beznamiętny.

-Miała gorączkę powyżej 40 stopni. Lekarz stwierdził, że zostawią ja na intensywnej obserwacji.

-Y/N...

-Pobrali jej też płyny mózgowo-rdzeniowe, Chris boję się- głos mi drżał.

-Shhhh, nie bój się. Jestem przy tobie.

-Chciałabym, żebyś był obok..

-Ja wiem kochanie, i bardzo chciałbym... Ale nie mogę.

Miałam ochotę się rozpłakać

-Jak tylko dowiesz się czegoś więcej zaraz mnie powiadom. Będę dzwonił codziennie. Teraz muszę kończyć. Kocham cię.

Koniec...

Oparłam głowę na zagłówku wlepiając wzrok w sufit.

Boże co jeszcze mi się przytafi?
Czemu los jest tak okrutny?

Byłam bez silna.

Nawet nie wiedziałam kiedy zasnęłam na kanapie.

POV: CHRISTOPHER BANG

Wysiadając pod drogim hotelem gryzła mnie wciąż informacja od
Y/N.

Mia może być poważnie chora a ja nie mogę nic zrobić.
Nawet być przy niej.

Zupełnie odebrało mi to radość na myśl o jutrzejszym koncercie.

-Co jesteś taki skwaszony?- poklepał mnie po ramieniu Felix.

-Nie ważne- mruknąłem- poprostu jestem zmęczony.

Przyjaciel popatrzył na mnie dziwnie i oddalił się korytarzem do przydzielonego pokoju.

Odkluczyłem swoje drzwi i wszedłem do środka, zapaliłem światło.

Schowałem swoje rzeczy do szafy i przeszedłem się po pokoju aż do okna.
Przyglądając się panoramie miasta coś ścisnęło mnie w sercu.

Mimo iż całem byłem poza krajem to umysłem wciąż byłem w domu.
Pragnąłem przytulić Y/N I ją pocieszyć w tej trudnej dla nas sytuacji.

Mam nadzieję, że diagnoza nie będzie zbyt poważna...

꧁𑁍꧂

ŻYJE

Wena mu uciekła i średnio miałam czas na pisanie ale coś mnie tchnęło i strzeliłam wam rozdział :))

Mam nadzieję, że będę w stanie częściej je publikować

Słowa(1179)