Te parę tygodni do naszego wyjazdu minęło jak z bicza strzelił.

Rozpoczęliśmy pakowanie już na początku tygodnia ponieważ ze względu na dziecko trzeba było zabrać o wiele więcej rzeczy niż normalnie.

Zrobiło się z tego nie mało toreb i pakunków które nadaliśmy parę dni wcześniej aby doszły na czas.

Zostały nam tylko bagaże podręczne i ważniejsze przedmioty.

Lot mieliśmy o 9 rano dlatego wstaliśmy dziś o 7 i wyjechaliśmy pięć po 8.
Jako iż nie tylko Chan, a całe Stray Kids dostało wolne, Felix zadeklarował, że poleci z nami aby również odwiedzić swoją rodzinę.

Umówiliśmy się z nim dopiero na lotnisku.

-Nie wyspałem się- ziewnął Chris za kierownicą.

-Wyśpisz się w samolocie- poklepałam go w bok.

Kiwnął głową i wbił wzrok w drogę.

Na parkingu lotniczym jak zwykle był niesamowity tłum jednak znaleźliśmy dobre miejsce i obładowani jak wielbłądy z Nari w nosidełku (które już nie było takie lekkie jak na początku gdy miała ledwo parę dni) ruszyliśmy do wejścia.

-Widzisz gdzieś go?- spytałam

-Chyba tak, tam!- pokazał na osobę o blond czuprynie siedzącą samotnie na siedzeniu z walizką przy nogach.

-Felix!

-Jesteście w końcu! Matko ile wy tego macie- przeraził się na nasz widok.

-No co ty nie powiesz?- uniósł brew Chan.

-Dajcie mi coś, pomogę wam.

Chris wręczył mu torbę i swój plecak, potem sam opadł na miejsce obok niego.

-Już się zmęczyłem- powiedział przez śmiech.

-Lixie, czy możesz przypilnować Nari proszę? Pójdziemy zanieść bagaże w odpowiednie miejsce-poprosiłam.

-Jasne- odebrał od nas nosidło- Hej Lily!- powiedział wysokim głosem.

Dziecko uśmiechnęło się do niego.

-Omo! Ona się uśmiecha!- zachwycił się.

-Nauczyła się niedawno- powiedział z dumą Chan- a jak się ,,rozgada" to już w ogóle.

-Pogadasz z wujkiem Felixem? Co?- zagadnął do niej.

Kiedy tak ją zaczepiał odeszliśmy do sekcji gdzie mogliśmy dać walizki i torby.

Były strasznie ciężkie więc było nam już zdecydowanie wygodniej gdy wylądowały na wadze, dostały plakietkę i odjechały taśmą na sortownię.

-To teraz do odprawy?- zagadnęłam.

-Mhm!- przytaknął Chan.

Zgarnęliśmy po drodze Felixa z Nari i odeszliśmy rozliczyć się dokumentami tożsamości.
Nie zajęło nam to jakoś dużo czasu.

-Ile nam jeszcze zostało do odlotu?- westchnął Felix

-Jakieś 15 minut- odpowiedział mu Chan spoglądając na zegarek.

-Myślicie, że zdążę skoczyć po kawę?

-Mogę pójść z tobą jeśli chcesz- zaproponowałam.

-To mi też kup- poprosił mój chłopak.

-Chodź szybko- powiedział blondyn i zaprowadził mnie do najbliższej kawiarni.

Zamówiliśmy każdemu po americano i czekaliśmy aż barista skończy.

-Na lotnisku będzie na mnie czekać moja mama i siostra- rzekł Felix- a po was ktoś przyjedzie?

-Prawdopodobnie rodzice Chrisa- odparłam.

-Ah, okay- przytaknął.

-Trzy americano dla państwa- podał nam kubki mężczyzna za ladą.

-Dziękujemy- powiedzieliśmy w tym samym momencie co wywołało u nas cichy chichot.

Kiedy wracaliśmy do krzesełek zauważyłam jak Chan miał na rękach Nari i karmił ją mlekiem modyfikowanym z butelki. Zawinął ją w kocyk i lekko kołysał patrząc na nią z uśmiechem.
Rozczulił mnie ten widok.
Felix również to dojrzał.

-Jezu chcę to mieć uwiecznione- jęknął chłopak- potrzymaj.

Wcisnął mi do rąk swój kubek i wyciągnął telefon.
Pstryknął parę fotek wydając z siebie nie określone dźwięki szczęścia.

-Dość, bo mi tu zejdziesz na zbyt duży poziom cukru we krwi- zaśmiałam się.

-Walić to! Chyba ustawię sobie to na tapetę- zaczął przeglądać zrobione przez siebie zdjęcia.

-Wyślij mi potem- poprosiłam, bo rzeczywiście były mega urocze.

Usiedliśmy przy nich i podałam Chrisowi jego kawę.

-Dzięki- odstawił ją na bok. Ułożył Nari na ramieniu i poklepał parę razy aby jej się odbiło.

-Wzorowy z ciebie ojciec- stwierdził Lix popijając napój przez słomkę.

-Serio?- zawstydził się.

-Moim zdaniem tak, a co ty na to powiesz Y/N?- zwrócił się do mnie.

-Cóż.. chyba się z tobą zgodzę- podrapałam się po karku.

-Chyba?- zapytał podejrzliwie- zmalował coś?

-Nie.. praktycznie robi wszystko za mnie. Czasem mam wrażenie tak jakby to było tylko i wyłącznie jego dziecko.

-Czujesz się odtrącona?- zapytał Chan.

-Nie! Oczywiście, że nie! Cieszę się, że tak angażujesz się w wychowanie Nari- posłałam mu uśmiech.

On również uniósł kąciki ust w górę.

-Dobra ferajna, zbieramy się- zaklaskał w dłonie gdy odłożył dziecko do nosidełka.

Odeszliśmy razem do wejścia na pokład.

꧁𑁍꧂

10 godzin lotu z małym dzieckiem...

Cóż.. było.. w miarę okej przyznam szczerze.

Nari budziła się co jakiś czas ale głownie przespała całą drogę, aż byłam zaskoczona.

Płakała przez chwilę lecz sprawnie dało się ją uspokoić.

Siedziała pomiędzy mną a Chanem dlatego miałam wsparcie podczas podróży.

Trochę zjadła, trochę pobawiła się gryzakiem i pluszowym Wolfchanem razem z PuppyM a potem odleciała lulu.

Wprost nie mogłam uwierzyć jak spokojna była, boże aby tak było zawsze a nie tak jak podczas nie przespanych nocy gdy dopadały ją kolki lub inne dolegliwości małego brzuszka.

Ale okej.
Wylądowaliśmy.

Wysiedliśmy z samolotu kierując się po odbiór naszych bagaży. Na szczęście wszystkie dojechały w jednym kawałku i żaden się nie zgubił.

Kiedy zbliżaliśmy się do drzwi za którymi mieliśmy spotkać się z rodzicami Chana nagle stchórzyłam.

Zatrzymałam się w miejscu.

Chan jakby wyczuł, że coś jest nie tak bo zaraz się odwrócił i spojrzał na mnie.

-Denerwujesz się?- spytał podchodząc. Felix czekał na nas kawałek dalej.

Pokiwałam głową na tak.

Chłopak lekko zrobił z ust linię ale zaraz ucałował mnie w czoło i otoczył ramieniem.

-Nie stresuj się, wszystko będzie dobrze- powiedział pocieszająco.

-A co jak twoi rodzice mnie nie polubią?- lekko zadygotałam.

-No coś ty! Już cię lubią! Nie musisz się tak martwić. Zaufaj mi.

Wzięłam głęboki wdech.

-Dobrze, chodźmy- powiedziałam hardo.

Uśmiechnął się na moją postawę i wróciliśmy do Felixa.

Kiedy przeszliśmy przez wyjście pożegnaliśmy blondyna, który od razu wypatrzył swoją rodzinę i odszedł w ich stronę.

Staraliśmy się znaleźć rodziców Chana ale nigdzie ich nie było.

-No kurczę, gdzie oni są?- mruknął pod nosem.

Przedarliśmy się przez tłum innych podróżujących prawie aż do wyjścia z lotniska.

I wtedy ich zobaczyliśmy.

Właśnie przyszli.

-Wybaczcie nam to drobne spóźnienie- powiedziała pani Bang.

-Mamo- podszedł do niej i mocno przytulił.

Następnie przywitał się z ojcem.

-Oh.. czy to jest..- kobieta wskazała na nosidełko przy moich nogach ze śpiącą Nari.

-Tak, to Lily- potwierdził Chris.

-Jest cudna- widziałam jak bardzo się wzruszyła na jej widok.

Podeszłam nieśmiało do nich aby się przywitać.

-Witaj skarbie- radośnie mnie przywitała jego matka.

-Miło cię w końcu poznać- dodał pan Bang.

-Mi również jest niezmiernie miło- delikatnie się skłoniłam w ramach szacunku do starszych.

-Chodźcie, jedźmy do domu. Jest już późno. Na pewno jesteście zmęczeni po podróży.

꧁𑁍꧂

Tak jak przylecieliśmy o 21 (różnica czasowa pomiędzy Koreą a Australią to 2 godziny), w domu rodzinnym Chrisa byliśmy o 22.

-Uważaj- ostrzegł mnie ojciec chłopaka gdy podczas wyjmowania bagaży jeden o mało nie spadł mi na głowę.

-Dziękuję.

-Zapraszamy, zapraszamy- mówiła pani Bang otwierając drzwi do domu- Lucasa nie ma, ponieważ nocuje u kolegi a Hana, jest w Ameryce.

Naraz jak weszliśmy do środka dało się słyszeć wesołe szczekanie Berry.

Kiedy ujrzała Chana rzuciła się na niego z nieukrywaną euforią.

-Hi Berry!!! Hi, hi, hi,hiiiiii- zaczął ją głaskać i tulić.

Po chwili zauważyła mnie, zamerdała radośnie ogonem i podeszła też się przywitać.

-Cześć! Dawno się nie widziałyśmy- uśmiechnęłam się do zwierzaka.

-Pokaż jej dziecko- zasugerowała kobieta.

Przytaknęłam i postawiłam nosidło na podłodze.

Berry podeszła i zaczęła skrupulatnie wąchać fotelik i rączkę Lily.
Ogon nie przestawał się jej ruszać.

-Berry, to Lily- powiedział Chan kucając przy nich.

Pies cały czas zaciekawiony obwąchiwał nowy przedmiot i osobę.

-Chodźcie, przygotowałam dla was miejsce w pokoju syna- uśmiechnęła się pani Bang i poprowadziła nas na górę.

Weszliśmy do białego pokoju, gdzie było już pościelone łóżko, obok stał kojec Nari, który wysłaliśmy wcześniej.
Było tu też biurko, szafa z lustrem i tablica z mnóstwem medali.

-Wow, to wszystko twoje?- podeszłam do niej i przyglądałam się trofeom.

-Tak- przyznał skromnie.

Odłożyliśmy torby w róg pokoju a Nari położyliśmy już do łóżeczka.

-Powinniście zmieścić się na jednym łóżku- wtrąciła pani Bang- w razie czego jestem do waszej dyspozycji. Spokojnej nocy.

Ucałowała Chana w policzek a mi posłała promienny uśmiech i wyszła.

꧁𑁍꧂

Jak wasze walentynki?

Słowa(1321)