W gabinecie siedziała doktor Ahn, kobieta około czterdziestki z włosami do ramion, szarych oczach i jasnej karnacji. Przy oku miała charakterystyczny pieprzyk a na ustach przyjazny uśmiech.

-Dzień dobry- przywitała mnie.

-Witam panią- odpowiedziałam nieśmiało.

-Pani Y/N.. pierwsza wizyta w naszym szpitalu?

-Tak..

-Proszę się nie krępować- powiedziała ciepło- jestem tu by pani pomóc.

-Jak najbardziej...

-Proszę mi opisać pani problem.

Powiedziałam jej w jakiej sprawie przyszłam, ta wysłuchała mnie uważnie notując niektóre informacje na komputerze i zdając mi pytania dotyczące mojego samopoczucia, objawów, cyklu miesiączkowania i innych tego typu rzeczy.

-Wykonamy badanie USG i pobierzemy krew do badań. Proszę się położyć- wskazała mi leżankę lekarską.

Posłusznie zajęłam miejsce, lekarz zaczęła przygotowywać sprzęt. Nałożyła mi specjalny żel na brzuch i podbrzusze i za chwilę przyłożyła zimny przyrząd do mojego ciała.

-Zobaczmy, co my tu mamy...- mruczała pod nosem- Oh! Jest!

Skierowała ekran w moją stronę pokazując palcem na małą ciemną plamkę w czarno-białym obrazie.

-Ten pęcherzyk, to pani dziecko. Mogę śmiało ocenić na 4 tydzień- czyli pierwszy trymestr. Przy około 6-7 tygodniu będę mogła pani puścić bicie serduszka.

-Naprawdę? Tak szybko?

-Tak.

-A czy... jest jakiś termin w okresie rozwoju płodu na to aby wykonać aborcję?

Doktor Ahn popatrzyła na mnie smutno i westchnęła.

-Aborcję można wykonać w każdym terminie, ale jest to dość bolesny zabieg z powikłaniami. Czy jest pani absolutnie pewna, że chce pani dokonać usunięcia?

Spojrzałam ponownie na ekran gdzie wciąż wyświetlane było miejsce w którym rozwija się fasolka. Niewinna, malutka, chętna życia... czekająca aby wydać z siebie pierwsze tchnienie i ujrzeć swoją matkę...

Pokochać ją bezgranicznie swym małym sercem i oddać się pod jej opiekuńcze skrzydła...

-Moja decyzja jeszcze nie jest pewna... wciąż ją rozważam.

-Rozumiem, w takim razie gdy będzie już pani zdecydowana proszę mi powiedzieć podczas najbliższej wizyty za parę dni. Odbierze pani wyniki krwi oraz umówimy się na zabieg.

-Dobrze, dziękuję.

-Chce pani zdjęcie USG?

-Tak, poproszę.

Pielęgniarka pobrała mi krew, a po chwili wychodziłam już ze szpitala z opatrunkiem na ręce i kopertą ze zdjęciem.

W samochodzie wyjęłam je z torebki i jeszcze raz się mu przyjrzałam. Nie wiedzieć czemu ale położyłam palec w miejscu zdjęcia fasolki, tak jakbym chciała ją dotknąć, chwycić za rękę. Chyba odzywają się już we mnie matczyne hormony.

-Cześć...- wyszeptałam lekko wzruszona- nie mogę uwierzyć, że tak szybko rośniesz. Musisz być duża i silna... jeszcze nie wiem co się z tobą stanie ale... kocham cię...

Tak...

Pokochałam je... moje dziecko..

Nasze dziecko...

Właśnie..

-Jak ja mam powiedzieć o tobie Chrisowi?- dalej rozmawiałam sama do siebie.

Właśnie wtedy dostałam wiadomość

Czat z: Channie💕

-Jesteś w domu?

-Dzwonię i Dzwonię tym dzwonkiem i nikt mi nie otwiera.

Jesteś u mnie?-

-Teraz już nie, chciałem wpaść na chwilę ale ciebie nie było.

-Będę wieczorem

Przepraszam-

-Nic się nie stało :)

Odjechałam do domu

꧁𑁍꧂

SMS-em wysłałam zdjęcie fasolki Tuan a ona odpisała mi gradem słodkich emotek.

Po powrocie do domu zaparzyłam sobie herbaty I zorganiozowałam wieczorek z książką i kocem na kanapie w salonie.

Nawet nie zauważyłam kiedy zasnęłam...

꧁𑁍꧂

Przebudziłam się gdy poczułam jak unoszę się w powietrzu.

Silne ramiona trzymały mnie w stylu panny młodej a delikatny oddech muskał moje włosy.

Za chwilę znalazłam się w łóżku, przykryta kołdrą, ciepłe wargi ucałowały mnie w policzek.

Wyszedł z pokoju i zamknął się w łazience.
Otworzyłam oczy i uśmiechnęłam się do siebie jednak zaraz pobladłam gdy przypomniałam sobie o kopercie leżącej luzem na przedpokoju.

Cichaczem na palcach przekradłam się z sypialni na korytarz starając się nie nadepnąć na żadną skrzypiącą deskę w podłodze.

Słyszałam szum prysznica zza drzwi, czyli jeszcze się kąpie.

Jednym ruchem złapałam za kopertę i truchtem wróciłam do pokoju chowając kopertę do szuflady biurka.

Plaster z gazą, który wciąż miałam na zgięciu ręki zerwałam boleśnie wyrzucając do kosza.

Muszę zorganizować sobie jakąś teczkę na wyniki i dobrze ją schować.

Wskoczyłam pod pierzynę i udawałam, że śpię.
Minutę później, łazienka została odkluczona a ja słyszałam jego kroki.

Zacisnęłam mocno powieki gdy zbliżył się do łózka.
Chwilę krzątał się jeszcze po pokoju aż finalnie legnął się na materac oplatając mnie w talii ramieniem I dłoń umieszczając idealnie w miejscu gdzie znajdowała się fasolka.

Nie minęło kilka chwil a jego uścisk stał się luźniejszy, zasnął.

Wpatrywałam się pusto w przestrzeń przedemną, wzięłam jego rękę w swoją i kciukiem gładziłam jej zewnętrzną część.

-Miejmy nadzieję, że się nie domyśli- pomyślałam.

Moje serce przepełniało ciepło gdy tam razem leżeliśmy, a Chris nieświadomie nabrał kontakt ze swoim nie narodzonym dzieckiem.

Przez to, że nie mogłam zasnąć, rozważałam za I przeciw aborcji.

Gdybym usunęła dziecko, nic bym o nim nie powiedziała Chrisowi.

Byłam pewna, że chciałby je zatrzymać a to nie wchodzi w grę z jego karierą.
Wyszedł by z tego niesamowity skandal, a on sam nie był dobrym materiałem na ojca przez wzgląd na jego zawód.
Brak czasu, wiecznie zapracowany i w trasie. Pozycja lidera to nie bułka z masłem...

Nie chciałabym tak żyć...

Jednak gdybym zdecydowała się urodzić...

Musiałabym rozstać się z Chanem dla dobra nas wszystkich.

Nigdy nie dowiedział by się o swoim dziecku, prowadził by wspaniałą karierę a później gdy zespół zakończy swoją działalność, znalazł by sobie dobry materiał na żonę i założył rodzinę... W spokoju.

Ja natomiast wychowam dziecko sama... bez ojca...

Nie byłoby łatwo ale, dla mojego maluszka jestem w stanie to zrobić.

Dbałabym najlepiej jak umiem, wyszło by na ludzi, dostało by się do dobrej szkoły I wyrosło na porządna osobę.

Może kiedyś bym zdradziła kto jest jego drugim rodzicem...

Ciężka decyzja...

Ale w obu wypadkach Chan, nie może dowiedzieć się o istnieniu dziecka.

Muszę się z tym przespać a rano postaram się podjąć decyzję.

Kiedy już miałam zamknąć oczy i postarać się zasnąć Chan niespodziewanie zaczął się krztusić i poderwał do siadu przez sen.

-Boże Chan co się dzieje?!- zapytałam zmartwiona gdy wyszedł szybko z pokoju.

W kuchni urwał kawałek papieru a gdy się odwrócił zobaczyłam krew.

-Co się stało?!

-To nic.. już tak mam.

-Ale dlaczego?

-Problem z przegrodą nosa. Czasem muszę udać się na zabieg do szpitala aby lekarz zatrzymał krwawienie.

-To nie jest normalne

-Wiem... ma to też swoje powikłania..

-Czemu mi wcześniej nie powiedziałeś?

-Nie chciałem cię martwić- usiadł na krześle.

Ja zajęłam drugie i co rusz podawałam następny listek papieru.
Podsunęłam mu kosz na śmieci obok nóg i czekałam aż krwotok ustanie.

-Długo już tak masz?

Pokiwał głową.

Westchnęłam

-Następnym razem..- chciałam dokończyć słowami ,,mówi mi wszystko" ale było by to nie wporządku.

Ja nie jestem z nim w 100% szczera, więc on również nie musi.

-Co?- wyrwał mnie z zamyśleń.

-Nie nic- machnęłam ręką.

Spojrzał na mnie badawczo.

-Co ci się stało w rękę?- wzrokiem wskazał na siniaka w zgięciu.

Zakryłam je dłonią

-Nic, uderzyłam się w kuchni.

Zrobiłam mu jeszcze zimny okład i przykładałam do karku oraz zatok.

Kiedy powstał skrzep i krew przestała lecieć, sprzatnęliśmy cały bałagan i wróciliśmy do łózka.

꧁𑁍꧂

-Y/N tęskniliśmy!- Kui przytuliła mnie a zaraz po niej Lan i Kanya.

-Ja też za wami tęskniłam- odwzajemniłam jej entuzjazm.

Wróciłam do staffu Twice w pełni gdy skończyłam projekty dla Ji-U.

Dzisiaj mieliśmy luźną sesję zdjęciową do magazynu, w którym dziewczyny udzielą wywiadu.

-Wydarzyło się coś ciekawego pod moją nieobecność?

-Ah, nic takiego. Życie przeminęło na spokojnie. Chociaż.. parę razy zaszalałyśmy na imprezie. A u ciebie? Jesteś bardziej rumiana odkąd się widziałyśmy.

-Cóż.. zmieniło się.. naprawdę sporo.

-Co ty na to, żebyśmy poszły na kawę po sesji i wszystko nam opowiesz?

-Brzmi dobrze.

-Okej- Lan klasnęła w dłonie- do roboty.

Z naszego grona ja miałam najmniej roboty ale też nie nudziłam się podczas przygotowań.

Pomagałam koleżankom oraz  sprzątałam pędzle i gąbeczki.

-O! Dawno się nie widziałyśmy!- powiedziała Tzuyu siedząca na fotelu.

-Tak, ciebie również miło widzieć- uśmiechnęłam się niezręcznie a z rąk wypadło mi parę drobiazgów- przepraszam..

-Nie masz się co peszyć, wszystko w porządku- dodała podając mi mini paletkę, która spadła na podłogę.

-Dziękuję

Reżyser zawołał wszystkich na plan i już idolki stały w świetle fleszy.

꧁𑁍꧂

Po skończonej pracy tak jak się umówiłyśmy, poszłyśmy do najbliższej kawiarni.

Zwierzyłam się koleżankom ze wszystkiego co się zdarzyło po moim odejściu. A przede wszystkim o ciąży.

-Żartujesz?!- wykrzyknęła Lan a Kui zakrztusiła się kawą.

Nic nie odpowowiedziałam.

-Oh Y/N to cudownie!- pisnęła Kanya.

-Będzimy ciociami!

-Myślicie, że będzie chłopiec czy dziewczynka?

Dziewczyny szczebiotały pomiędzy sobą jakie to mam szczęście, że zaszłam w ciążę. Całkowicie zapomniały o tym, jakie będą konsekwencje dla mnie i Chana w tej sprawie.

Było mi trochę smutno ale ukrywałam to pod maską uśmiechu aż do momentu gdy wróciłam do domu.

꧁𑁍꧂

Słowa(1417)