-Każdego dnia, kolejna część mnie umiera. - Powiedział cicho Polska i spojrzał na gotowy wianek. Nie wyszedł za dobrze. Powinien go zniszczyć i wyrzucić jak resztę zrobionych przez siebie rzeczy. - Nie mogę już wytrzymać. Codziennie zastanawiam się czy to już koniec. 

          -Nie możesz poradzić się kogoś o pomoc? Jakiegoś specjalisty czy coś. - Spytał Prusy. Takie rozwiązanie sytuacji wydawało mu się logiczne. Zastanawiało go dlaczego Feliks wybrał akurat go, żeby powiedzieć o swoich problemach. Został wybrany, żeby zobaczyć go bez maski optymisty. 

          -Gdyby to było jeszcze takie łatwe. Na razie potrzebuję kogoś bliskiego. Chciałbym mieć w kimś oparcie, a nikogo takiego nie mam. 

          -Jeszcze kiedyś znajdziesz osobę, którą pokochasz i ona pokocha ciebie. 

          -Już znalazłem. - Gilbert dziwnie spojrzał na blondyna. Ten tylko uśmiechnął się do niego w odpowiedzi. Nie rozumiał co ma to znaczyć. - Może zanim umrę, ta osoba zrozumie jak bardzo ją kocham. 

***

O to nowa wersja prologu. Mogłam pomyśleć i nie usuwać starej wersji, ale dobra, nieważne. Mam nadzieję, że ta również się podoba i zachęcam do czytania następnych rozdziałów.  

Chcę poprawić jeszcze następne pięć rozdziałów, ale nie wstrzymujcie się od czytania ich teraz. Chcę tylko poprawić kilka błędów w fabule, błędy historyczne i odrobinę zmienić relacje Feliksa i Gilberta, a nie jest to dużo i nie zmieni wiele w tych rozdziałach.