-Wiktoria... krew ci leci z nosa. -mówi i gwałtownie wstaję z miejsca.

-To z osłabienia. -mówię nerwowo dotykając nosa.

-Poczekaj, polecę szybko po chusteczki. -mówi i biegnie w stronę kiosku.

***

-Ładny akademik. -zaśmiał się.

-Dzięki. -również się zaśmiałam.

-Z chęcią bym tu posiedział, ale muszę już spadać. -mówi i podchodzi do drzwi.

-Alex...jeśli cię kocha wybaczy ci... może nie od razu, ale warto się starać.-mówię, a on lekko się do mnie uśmiecha.

-Chyba nie mam odwagi...

-Bedziesz żałował jak nie spróbujesz...

-Okej, ale ty też masz to zrobić.

-Iść do twojej. -nie dokonczyłam.

-Nie... -zaśmiał się.- ty twojego byłego i starać się to naprawić. -mówi, a ja biorę powietrze w płuca.

-Bądź tego pewien.

***
-Tak właśnie mam kupiony bilet i jutro lecę do domu.-mówię do Nathana.

-To dobrze, odrobinę sobie odpoczniesz.

-Wiesz... zbytnio nie jestem taka zmęczona, ale dawno nie widziałam mamy... przyjaciół i tęsknię... szkoda, że cię nie będzie miałam nadzieję, że się spotkamy.

-Dobrze wiesz Wiki, że bardzo bym chciał, ale praca i te sprawy... -mówi.

-Wiem i doskonale to rozumiem.

-Wiktoria, robie naleśniki chcesz? -krzyczy z kuchenki Ivy.

-Tak...Czekaj jest dwudziesta, a ty robisz naleśniki?-marszcze brwi.

-No co? Jak nie chcesz to nie...

-Chcę chcę. -mówi i widzę rozbawioną minę Nathana.

-Nie jedz na noc, bo gruba będziesz.-mówi i się śmieje.

-Nathan kolacja!- słyszę w tle mame Nathana.

-Nie jedz na noc, bo gruby bedziesz.- mówię robiąc przy tym zwycieska minę.
Nathan na te słowa przewraca oczami.

-Ja w przeciwieństwie do ciebie jutro pójdę na siłownię i to spale.

-Hmm ja zapewne jutro zjem bardzo dużo dań które przyszukuje moja mama więc to, że zjem teraz naleśniki nic nie zmieni bo jutro zjem jeszcze wiecej więc...

-No tak kobiety uwielbiają jeść.

-Oo tak, pamiętaj o tym gdy zaprosisz dziewczynę na randkę.- mówię i puszczam mu oczko.

-Gotowe! -krzyczy Ivy.

-Zapamiętam. -zasmial się. -to smacznego.

-I wzajemnie. - mówię i wyłączam Skype.

***
-Witaj w domu! -krzyczy uradowana mama.

-Czy...

-Tak, zmieniłam delikatnie wnętrze -mówi uśmiechając się. - podoba się?

-Umm tak...

-To się cieszę, chodź już do kuchni, bo przyszykowałam tyle jedzienia, że musimy to zjeść. -zaśmiała się.

-Wiedzałam. -mówię i idę za mamą do kuchni.

***

-Nic ci tu nie ruszyłam. -mówi gdy wchodzimy do mojego pokoju. -może czasem weszłam jak się nudziłam. -mówi nerwowo się uśmiechając.

-Okej, nie długo będziesz mogła zrobić tu co chcesz...

-Co to ma znaczyć? -marszczy brwi mama.

-No mam 20 lat i po szkole pójdę pewnie mieszkać gdzies indziej. -mówię, a mama patrzy na mnie z otwartą buzią.

Nagle coś zaswędziało mnie w nosie dotknięłam go delikatnie, a na dłoni pojawiła się krew.

Co znowu?!

-O Boże... szybko do łazienki. -mówi mama.

-Daj spokój, to tylko krew... pójdę po papier i...

-Ale od czego... uderzyłaś się czy co? -pyta zmartwiona idąc za mną do łazienki.

-Wiesz, to nie pierwszy raz kiedy mi leci... ale to chyba z osłabienia, nie przejmuj się.

-Powinnaś iść do lekarza...-mówi poważnie mama.

-Do lekarza? -pytam gwałtownie się odwracając... przecież nic takiego mi nie jest.- powiedziałam wycierając nos papierem.

-Wiem, ale może przepisze ci jakieś tabletki...

-Mamo, nie rób z tego takiej szobki. -mówię, a mama patrzy na mnie w milczeniu.

-Zapiszę cię. -mówi nagle.

-Mamo! Daj spokój.

-Nie, kiedy ostatni raz byłaś u lekarza na jakich kolwiek badaniach? No słucham??

-Ja...no...

-Tak myślałam. -mówi i znika z łazienki.

***

Puk puk

-Dzień dobry. Można? -pytam lekarza.

-Była Pani umówiona?

-Tak tak...

-To zapraszam. -mówi.- a więc co Panią do mnie sprowadza? -pyta.

-Wie doktor, od niedawna leci mi krew z nosa. Wydaję mi się, że to z osłabienia, ale tak na sto procent nie jestem pewna.

-Yhmm... dobrze dobrze. Olga! -krzyknął.

-Tak doktorze. -pojawiła się jakaś kobieta.

-Pobierz Pani krew i zrób rutynowe basania.-mówi.

-Dobrze, zapraszam Panią.-mówi szeroko się uśmiechając.

Daleko nie musiałam iść, ponieważ pobranie było tuż za drzwiami.

-Proszę położyć rękę i ją mocno napiąć. -mówi, a ja robię tak jak powiedziała. Poczułam delikatne ukucie, ale to tylko przez sekundę.

-Yhm dobrze gotowe. -mówi po chwili następnie udaliśmy się na resztę badań.

***

-Umm kiedy będę mogła odebrać wynki? -pytam.

-Z dzisiejszym rozwojem to zaledwie kwestia kilku godzin.

-Czyli będę mogła je odebrać jeszcze dzisiaj? -pytam.

-Tak.

-Aha, no dobrze, dziękuję.-mówię i wychodzę.

***

-No i pocałowaliśmy się... ja chyba się zakochałam Wiktoria... Peter jest ochh! Taki słodki... kochany i takie z niego ciacho. -mówi Maja, a ja cicho się śmieje.- a u ciebie jak tam? -pyta.

-U mnie wszystko po staremu. -mówię wzruszając ramionami.

-No nie gadaj, że nie poznałaś żadnego ciacha.-mówi przymykając lekko oczy.

-Chcę wrócić do Chrisa!-mówię nagle, a Maja wypluwa sok przez co wszyscy dookoła na nas patrzą

-C-co? -pyta.

-Popełniłam błąd wyjeżdżając wtedy... tak bez pożegnania. -mówię smutna.

-Widziałaś się wtedy z nim?-pyta ciekawa.

-Tak i mu wybaczyłam, ale nagle uniosłam się dumą i...uciekłam. Wiesz może czy on jest w mieście? -pytam.

-Nie... ale postaram się dowiedzieć. -mówi lekko się uśmiechając.- nie martw się, na pewno jak cię zobaczy to już nie puści. -zaśmiała się.

-Boję się z nim spotkać.-mówię prawdę.

-Dasz radę...no przecież tu chodzi o Chrisa, twoją pierwszą i jak widzę jedyną miłość. -mówi delikatnie mnie przytulając.

-Nie wiem co bym bez Ciebie zrobiła. -mówię.

-Oj tam... ja to bez ciebie już dawno bym zginęła. -mówi i razem wybuchnęłyśmy śmiechem.

***

-Witam, ja przyszłam po wyniki badań.

-Imię i nazwisko.

-Wiktoria Parker.

-Wyniki są u lekarza u którego była pani wcześniej. Proszę się do niego udać gabinet numer 126.

-Dobrze, dziękuję.-mówi i idę na górę. Gdy dotarłam na piętro po tych nieszczęsnych schodach trochę dysze. Więc zanim weszłam do środka musiałam uspokoić oddech.

-Witam ponownie Doktorze.-mówię gdy wchodzę w końcu do gabinetu.

-O Pani Parker, zapraszam. Proszę usiąść. -mówi wskazując na fotel.

-Nie, ja tylko po wyniki.

-Niech Pani usiądzie. -mówi poważnie więc robię jak każde.

-Przejrzałem Pani wyniki i... czy w Pani rodzinie ktoś na coś chorował.

-Nie... znaczy mój tata... miał raka, ale tak to nikt nie... ale czemu doktor pyta? - mówię nic nie rozumiejąc. -przez chwilę zapadła cisza, ale w końcu doktor zabrał głos.

-Przykro mi, ale ma Pani raka. -mówi, a ja cała blednę, a moje tętno przyspiesza.

Ja chyba śnie.

Poprawione przez: @cvtiepie97