-Naprawdę chcesz z nim być? -pyta.- przecież oboje wiemy, że nie czujesz do niego tego, co do mnie. -mówi spokojnie, a zarazem poważnie.

Zaskoczył mnie tymi słowami.

Odwróciłam się do niego przodem. Ze szklonymi oczami, a podmuch wiatru sprawił, że moje włosy rozwiewane były na każde możliwe strony. Patrzył się na mnie swoimi niebieskimi oczami, które pogrążone były w powadze, nadziei i smutku.

-Dzięki tobie nauczyłam się wielu rzeczy, które teraz mi są niesamowicie przydatne... posiadam wiele cech, które teraz pozwalają mi na to żeby mieć jakiś cel w życiu i do niego dążyć. - zaczynam poważnie.- To kim teraz jestem zawdzięczam Tobie. Mimo, że nadal jesteś taki sam i masz wiele wad których nie zmienisz... ja dorosłam. Ty pozostaniesz już taki na zawsze. Dziś wiem, że muszę zawsze walczyć o swoje jeśli chce coś osiągnąć w życiu, że miłość nie jest ważna teraz z żalem patrzę na to co było kiedyś, jaka byłam naiwna... głupia... niedojrzała. To co najważniejsze mam blisko siebie i wiem, że tego nigdy mi nie zabraknie. Będę żyć tak żeby móc kiedyś powiedzieć, że zrobiłam dla siebie wszystko, co mogłam, że kiedy dorosnę zrozumiem życie i wiele spraw, które wcześniej dla mnie były nieistotne. W życiu trzeba kierować się rozumem... nie sercem. -wyznałam.- i ty Chris już dla mnie nie istniejesz. -powiedziałam cicho, ale nie na tyle żeby tego nie usłyszał, widzałam jak w jego oczach gasną iskierki nadziei oraz jakichkolwiek emocji.

Nie chcąc być tu ani minuty dłuższej odwróciłam sie powoli na pięcie i po prostu ruszyłam przed siebie.

Pov Chris

Tym razem to ja stoję przed domem z sercem rozbitym na kawałki.

Pov Wiktoria

Tydzień później...

-Rozumiemy cię w stu procentach. -mówi Lena.

-Nie jesteście na mnie złe, że nie idziemy do tej samej szkoły? -pytam.

-Złe? Oczywiście, że niee... ale jest nam przykro, że będziemy musiały się rozdzielić na tak długi czas.-mówi smutna Maja.

-Jakoś damy radę. -mówię.-Ale... jest coś jeszcze.

-Co? -zapytały w tym samym czasie.

-Muszę tam pojechać najszybciej, żeby zająć sobie pokój w akademiku...

-Najszybciej czyli? -pyta cicho Maja.

-Samolot mam jutro.

-Coo!? Nie proszę, powiedz że to żart... -mówi Lena.

-Cholera. -szepnęła Maja.

-Uwierzcie, że dla mnie jest to też naprawdę trudne... kocham was jak siostry i...-nie mogę dokończyć bo  zaczyna zbierać mi się na płacz.

-Chodź tu. -mówi Lena i bardzo mocno mnie przytula i to samo robi Maja.

-Nasze trio na zawsze. -mówi cicho Maja.

***

-Może u nas w tej nowej szkole poznam jakiegoś seksownego blondyna.-zaczyna Maja.

-Och ty to pewnie będziesz się uganiać za każdym. -żartuje Lena.

-Ha ha ha zabawne... to oni za mną będą się uganiać.

-Właśnie... jeśli jesteśmy przy temacie chłopaków to...-wzięłam głęboki wdech.-widziałam się z Chrisem.

Dziewczyny wyglądały na nie zaskoczone.

-Właściwie to wiedziałyśmy, że przyjechał i nie chciałyśmy ci tego mówić, bo nie wiedziałyśmy jak zareagujesz i... Chłopcy powiedzieli, że on sam nie kazał ci mówić... -wyznała Lena.

-I tak przyszedł na bal...

-Co? Bal?!... znaczy my dowiedzałyśmy się dopiero po zakończeniu roku. -mówi Maja.

-Umm... dobrze, to nie ma znaczenia... Chris to skończony temat.

-Jesteś pewna? -pyta poważnie Lena.

-Tak.- mówię niemalże od razu.

***

-Siema Wiki. -wita mnie Olivier.

-Hej. -posyłam mu delikatny uśmiech.

-Wchodź, wszyscy są w salonie.

-Hej. -mówię gdy wchodzę do tego pomieszczenia.

-Stało się coś cukiereczku, że chciałaś żebyśmy byli wszyscy w domu.? -pyta Evan podrywając mnie.

-Chciałam... Chciałam się z wami pożegnać. -mówię.

-Co? -pyta Dylan.

-Jak to się pożegnać? -Pyta Matt.

-Wyjeżdżam do... -Evan nie dał mi dokończyć.

-Co wszyscy tak nagle wyjeżdżają?

-Collegium. -mówię cicho. -jak to wszyscy wyjeżdżają?-pytam.

-No ty. Matt jedzie gdzieś załatwić jakieś sprawy i...

-Ii...? -dopytuje.

-Chris  wyjeżdża dzisiaj o 20.-powiedział, a przez moje ciało przeszedł lekki prąd.

To wcale nie na skutek jego imienia.

Wszyscy chłopcy siedzą cicho i tylko czekają na to co powiem. A mi brakuje słów.

-Umm... ja będę już spadać.-powiedziałam lekko poddenerwowana.

-Ale wrócisz po tym Collegium? -pyta Dylan.

-Nie wiem...

-Dobra, chodź tu cukiereczku. -mówi Evan i mocno mnie przytula, a jego ręce zjeżdżają coraz niżej.

-Nawet o tym nie myśl.-mówię i odrywam się od niego.

-Nie no, tak tak wiadomo.-mówi i podnosi ręce do góry.

Teraz żegnam się z Mattem.

-Mam nadzieję, że uda ci się z nią... i szczęścia wam życzę. -mówię mu na ucho.

-Dzięki przyjaciółko.

-Chodź tu Wiki. -mówi Olivier i mnie przytula. Gdy już się od siebie oderwaliśmy chciałam pożegnać się z Dylanem, ale nigdzie go nie było.

-Umm pożegnajcie Dylana ode mnie.

-Co? Ej gdzie ten Cholerny Black? -mówi Evan szukając go po całym pomieszczeniu.

-Dobra, to do zobaczenia.-mówię.

-Mamy nadzieję. -mówi Matt.

Ja też

Odwracam się i chwytam klamkę po czym wychodzę z ich domu, a przede mną stoi Dylan z papierosem w ustach. Patrzy na swoje buty i chyba nie wie, że na niego patrzę.

-Lepiej rzuć póki nie jest za późno. -mówię, a on gwałtownie podnosi głowę do góry. -już myślałam, że się z tobą nie pożegnam.

-Specjalnie wyszedłem, bo chciałem z tobą porozmawiać na osobności.

-Okej... w takim razie słucham.

-Tydzień temu kiedy do mnie dzwoniłaś... byłem w tym klubie z Vanessą...i widziałem cię i nie tylko ciebie, ale i Alana również.-mówi i wyrzuca papierosa podchodząc do mnie bliżej.-czy wtedy kiedy do mnie zadzwoniłaś to Alan miał coś z tym wspólnego? -pyta, a jego wyraz twarzy jest bardzo poważny.

Stałam wryta jak kołek... bo naprawdę nie spodziewałam się tego.

-N-nie. -kłamię.

-Napewno?-pyta.

-Tak Dylan, na pewno... Dziękuję ci, że się tak o mnie troszczysz, ale  nawet nie rozmawiam z nim i w ogóle go nie widziałam. -znowu kłamię.

-Okej... dobrze. Chciałem się tylko upewnić, ale skoro wszystko jest wyjaśnione to.-mówi niespodziewanie obejmuje mnie mocno przytulając.- Będę tęsknić i mam nadzieję, że wszystko pójdzie tam po twojej myśli.-mówi cicho.

-Ja też będę tęsknić.-powiedzałam.

-Wiktoria.- zaczyna i powoli ode mnie się odsuwa.- wiem, że ciebie to już nie interesuje, ale Chris wyjeżdża i to już na stałe... on tu nie wróci, a my nie wiemy nawet gdzie on wyjeżdża, bo nie chce nam pwiedzieć... i...

-Mam nadzieję, że wyjdzie na prostą... ale nie ze mną u boku...

-Rozumiem.

-A więc, narazie Dylan.-mówię i odchodzę.

-Narazie. -powiedział cicho.

Poprawione przez: @cvtiepie97