- Jak długo tu jesteś?- warknął w moją stronę, ale nie wystraszyłam się.

-Czego chcesz od Chrisa?-zapytałam ostro.

Dlaczego w ogóle jeszcze o niego pytam?!?!

-Z tego co mi wiadomo chyba już nie jesteście razem więc to nie powinno cię interesować...- powiedział i bezczelne się uśmiechnął.

Cholera ma rację nie powinno...

-Nie wiem co przeskrobałeś, ale odwal sie od niego!-mówię poważnie.- słyszałam co nieco i w każdej chwili mogę udać się na najbliższy komisariat.- mówię, a z jego twarzy momentalnie znika uśmiech.

-I co oni mi zrobią?- zakpił.

-Zobaczysz...

- Jeśli to zrobisz.- mówi ostro i robi dwa kroki w moją stronę.- to wiedz, że twój kochaś też pójdzie za kratki.-mówi i wiem, że nie żartuje.

-Tak jak powiedziałeś wcześniej, nie jestem już z nim więc i mało mnie obchodzi to co się z nim stanie.- powiedziałam starając się brzmieć bardzo  poważnie i chyba się udało. Odwróciłam się na pięcie i już chciałam odejść, ale szarpnął mnie za ramię.

-Auć...puszczaj.- mówię mierząc go wrogim spojrzeniem.

-Nie zrobisz tego!- warknął.

-Nie znasz mnie!- również wrknęłam.

-Znam i to wystarczająco dobrze.- powiedział tajemniczo się uśmiechając.-poza tym nadal go kochasz.

-Nie kocham... Już nie!-mówię i wyszarpuje się z jego uścisku.

-To dlaczego chcesz żebym zostawił go w spokoju?-zapytał, a mi odjęło mowę.

Właśnie dlaczego...

-A rób co chcesz, nie obchodzi mnie to.- powiedziałam i odeszłam.

Musiałam skłamać...

***

-Hej mogę wejść?- pytam Matta.

-Jasne...- mówi i puszcza mnie w progu.

Wchodzę do salonu gdzie wszyscy siedzą.

Jak zwykle.

-Macie kontrakt z Chrisem?-pytam nagle, a wszyscy patrzą na mnie z wytrzeszczonymi oczami.

-Coś się stało?- zapytał wyraźnie zdziwiony Dylan.

-Macie?- ponawiam pytanie.

A każdy z nich kiwa głową potwierdzająco.

-Nie wiem w co on się wplątał z Alanem... ale niech uważa.-mówię, a wszyscy w jednej sekundzie zrobili się poważni... wystarczyło tylko, że wspomniałam o Alanie.

-Gadałaś z nim?- pyta Matt.-przecież mówiliśmy ci żebyś trzymała się od niego z daleka.

-No i tak jest... ale Sara... ona w ogóle jakby zapadła się pod ziemię... musiałam do niej pojechać  i niedaleko jej domu spotkałam Alana i dwóch groźnych typków... Alan mówił im, że mają załatwić Chrisa.-powiedziałam, a na samo wspomniane przeszedł mnie dreszcz.

-Kurwa.- warknął Evan.

-Więc przekażcie mu żeby na siebie uważał.- mówię.- to narazie...

-Idziesz? Tak po prostu? bez  żadnych pytań?- pyta Dylan marszcząc brwi.

-To nie moja sprawa Dylan... mam swoje życie.-mówię i  po prostu wychodzę.

***
-Hej co ty taka niemrawa jesteś?- pyta Nathan próbując mnie rozweselić.

-Wiesz... Nie wiem, jakoś źle się czuję.- kłamię.

- Potrzeba ci coś nie wiem, czekoladę cokolwiek? -pyta.

-Czekoladę?- pytam marszcząc brwi.

-No bo wy dziewczyny chyba jecie takie rzeczy podczas... ten no ...okresu.-mówi speszony, a ja w jednej chwili wybucham śmiechem.

-Nathan.- mówię śmiejąc się. -nie...nie mam okresu. Po prostu jakoś od rana boli mnie głowa i jestem taka niemrawa..

-Mogę pójść do apteki.

-Nie...chyba mam jakieś proszki, więc nie trzeba. Ale dziękuję za chęci.-powiedziałam i pocałowałam go w policzek.

-Wolałbym tu.-mówi wskazując na swoje usta z łobuziarskim uśmiechem.-Ale tutaj też może być... Dobra to ja będę spadał, a ty może się połóż i odpocznij bo w końcu za 2 dni bal.

-Masz rację powinnam odpocząć. Ech... przepraszam mieliśmy ten dzień spędzić...

-Cii... o to się nie martw, ważne żebyś teraz odpoczeła.- mówi i zakłada kosmyk moich włosów za ucho. Zobaczymy się jutro?

-Jasn... ojj umm jutro nie mogę... Jadę po sukienkę na bal.

-W takim razie zobaczymy się w dniu balu.- mówi.- już nie mogę się doczekać.-powiedział i złożył delikatny pocałunek na moim czole.- do zobaczenia.- powiedział i wyszedł zostawiając mnie samą w domu.

Znowu nie potrafię normalnie funkcjonować... a to wszystko przez Chrisa...

Pov Dylan

-Wchodzimy?- pyta Evan.

-Chyba po to tu przyjechaliśmy!- mówi ostro Matt i kopie w drzwi, które wypadają z nawiasów. Od razu dostrzegam Alana z innymi typami.

-Hohohoho kopę lat... Dawno się nie widzieliśmy, co nie chłopaki?- mówi ucieszony Alan.

-Zaraz ci ten uśmiech zniknie z  twarzy.- mówi ostro Olivier.

- Nie no spokojnie chłopcy, towaru starczy dla każdego. -mówi Alan.

-Słyszeliśmy, że straciłeś towar warty 150 tysięcy...-mówi Matt, a Alan patrzy na nas w milczeniu.

-Sprytni jesteście, ale... Mam wrażenie, że Wiktoria miała coś z tym wspólnego.-powiedział Alan.

-Jej w to nie mieszkaj.- mówię ostro.

-Ależ oczywiście... ona już w tym tkwi. - mówi.- i to jest wina Collinsa.

-Nie pieprz... - powiedziałem.

-Wiesz ja dopiero mogę... ale jeśli mowa o Chrisie... nie trzyma się umowy.

-To ty nie trzymasz się umowy! -mówi Matt.- kazałeś swoim ludziom go zabić na torze wyścigowym. Ale pech sprawił, że ci się nie udało.

- O co wam chodzi? Przestańcie, przecież to była tylko zabawa. -mówi  rozbawiony Alan.

-Na twoim miejscu miałbym się na baczności. -mówię.

-Ja nie odstąpiłem od umowy może w nawet małym stopniu, ale jeśli Chris rzeczywiście wróci, zacznie się wojna... wtedy wszystkie triki które do tej pory były zakazane będą dozwolone...-mówi.

-Wojna to wojna... ale osoby trzecie nie biorą w tym udziału!- powiedziałem.

- Chodzi ci o Wiktorię?- pyta mnie.- w takim razie jesteś głupi jeśli uważasz, że tak po prostu zostawię ją spokoju.

-Tak myślałem... ale wiedz, że jeśli spadnie jej włos z głowy, Chris nie będzie miał żadnych skrupułów żeby dorwać cię i zrobić z tobą co tylko będzie chciał. To samo my.

-Zabawne... jakoś nic mi wtedy nie zrobiliście kiedy ją potrąciłem...

-Ukrywałeś się wtedy Alan ukrywałeś się jak zwykły szczur, a więc nie pierdol...

- Nie ukrywałem się po prostu to wy nie potrafiliście mnie znaleźć, a przez ten cały czas byłem obok... chociaż nie powiem, większość czasu spędzałem z Wiktorią, a ona biedna nawet nie miała o tym pojęcia...

-Ty chory pojebie!-warknąłem.

-Śmiesznie było widzieć jak obydwoje się do niej przystawialiście...- mówi cicho się śmiejąc.- latałeś za nią jak szczeniak, ale ona i tak wolała jego.- powiedział, a ja nie wytrzymując ruszyłem w jego stronę przez co jego ludzie natychmiast wymierzyli we mnie swoimi brońmi.

-Dylan!- krzyknął w moją stronę Evan.- chodź tu on nie jest tego wart...

-Prawda zawsze boli.-powiedział do mnie cicho Alan.

-Z chęcią sam odstrzele ci łeb.- warknąłem.

-Świetnie...a teraz na poważnie i powiem tylko raz, niech Chris nie wraca!

-Za późno. -mówię.

Poprawione przez: @cvtiepie97