Zerwałam się jak poparzona widząc jak Sara wychodzi z ubikacji.

-Co ty masz taką minę?- zapytała rozbawiona.

-Co? Ja? Nie!- mówię zakłopotana.

-Yhm...dobra Chodź Dokończymy ten projekt.- mówi i kieruje się w stronę schodów.

Spojrzałam w głąb łazienki, Alan odwrócił się i popatrzył na mnie rozbawiony.

Jeszcze go to bawi??

Zirytowana szybkim krokiem zeszłam na dół, gdzie czekała już na mnie Sara.

***
Po przyjściu do domu poszłam od razu do swojego pokoju poszłam się umyć i położyłam się do łóżka. Leżałam tak bezczynnie gapiąc się w sufit, a od środka zżerało mnie sumienie, bo przez ten cały czas nie rozmawiałam z mamą i omijałyśmy się szerokim łukiem... nie zamieniając ze sobą ani jednego słowa.
Nagle mój telefon zawibrował, więc wzięłam go z szafki nocnej i zaczęłam czytać wiadomość.

Nathan

Dobranoc :-*

Uśmiechnęłam się do siebie na tego sms-a. Z Nathanem mam bardzo dobry kontakt. Można nawet powiedzieć, że jest moją przyjaciółeczką. Śmieszne, ale prawdziwe.

Ja

Wzajemnie :-*

Odłożyłam telefon na szafkę gasząc przy tym lampkę i nawet nie wiem kiedy zasnęłam.

***

-Jedziesz ze mną na wyścigi?-pyta nagle, a ja patrzę na nią zaszokowana.

-Po co ty tam jedziesz?

-Nie odpowiada się pytaniem na pytanie.- burknęła.

A ja przewróciłam oczami.

-Mój kuzyn będzie się ścigał więc...chcę to zobaczyć.-powiedziała jakby to było oczywiste.

-To nie jest miejsce dla cie...-nie dokończyłam bo mi przerwała.

-Tak wiem wiem...to nie jest miejsce dla mnie.-mówi zamykając mocno szafkę.-ale i tak tam pójdę...więc jak będzie? Pójdziesz ze mną czy...

-O której to?-pytam zerkając na tłumy uczniów.

-Dzisiaj o 21.-mówi szeroko się uśmiechając.

-Będziemy w kontakcie.-powiedziałam i udałam się pod salę, bo za niecałą minutę powinien być dzwonek.

Czemu ja się na to zgodziłam? Jakoś w głębi duszy chciałam tam ponownie się znaleźć. A może to nadzieja, że go spotkam...spotkam Chrisa.

***

Wchodzę do domu, ale niestety nie zastałam mamy. Wypuściłam głośno powietrzne z ust. Udałam się w kierunku kuchni. Wyjęłam z lodówki mały sok i poszłam do swojego pokoju. Znając życie, nie będzie mi się chciało w weekend odrabiać pracy domowej, dlatego zrobię ja teraz.

Kto normalny odrabia pracę domową w piątek???
Chyba tylko ja...

***

Teraz chwila przerwy...-mówię do siebie wystając od biurka i kładę się na łóżko.

Boże jak ta nauka jest wyczerpująca...

Zerkam na zegarek jest dopiero 16 więc mam jeszcze dużo czasu. Wyciągnęłam telefon z kieszeni i zaczęłam oglądać forum społecznościowe. Ale szczerze nic ciekawego nie było, dlatego odłożyłam telefon i poszłam do garderoby z zamiarem wybrania sobie jakiegoś ubrania na dzisiejszy wieczór. Gdy już to zrobiłam wróciłam do tej cholernej matmy, aby skończyć tą pracę.

***

Gdy wyszłam z pod prysznica dobiła 19, dlatego dłużej się nie zastanawiając zaczęłam suszyć włosy. Po wysuszeniu  ubrałam się w wybrany stój.

I zabrałam się za robienie delikatnego makijażu.

Nagle mój telefon zaczął dzwonić, szybko podeszłam do szafki na której się znajdował i odebrałam.

-Heej, będę u ciebie za 20 minut.- Mówi Sara.

-Dobra, to czekam.-powiedziałam.

-W takim razie do zobaczenia.- mówi i się rozłącza.
Odłożyłam telefon i kontynuowałam robienie makijażu.

Przed wyjściem napisałam mamie sms-a, że nocuję u koleżanki. Żeby oczywiście się nie martwiła i wyszłam z domu zabierając przy tym swoją torbę.

***

-Ja pierdziele jakie tutaj tłumy!!- mówi kiedy w końcu znajdujemy się na miejscu.

Ja nic nie odpowiedziałam, bo doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że tyle będzie tu ludzi.

-Byłaś już na wyścigach?-pyta.

-Tak.-powiedziałam udając się  w stronę trybun. To miejsce sprawia, że wspomnienia ponownie uderzają we mnie z podwójną siłą. A serce wali jak oszalałe.

-Wow to nieźle.-mówi idąc obok mnie i rozglądając się dookoła.

***

Spogladam na wszystkich, którzy zbliżają się na start. A moją uwagę przykuł blondyn, który patrzył na mnie z łobuziarskim uśmiechem. Patrzyliśmy na sobie nie odwracając wzroku, a chłopak posłał mi buziaka w powietrzu.

Śmieszny jest...

Wyszła na środek jakaś dziewczyna której ubrania ledwo zasłaniały cokolwiek. Uniosła flagę w górę by potem ją opuscić, a wszyscy na motorach ruszyli z piskiem opon. Podmuch wiatru sprawił, że moje włosy zawiały na wszystkie strony. A oddech stał się nie równy.

-Wiktoria?- usłyszałam za sobą. Nie musiałam się odwracać żeby wiedzieć kto to powiedział.- nie spodziewałam się ciebie tu.-powiedziała podchodząc do mnie bliżej. Sara zrobiła pytającą minę i nas zostawiła. -Matt mi nic nie mówił że przyjdziesz.-powiedziała, a ja zmarszczyłam brwi.

-Matt?-pytam zaskoczona.

-No tak, przecież on się ściga...- mówi i marszczy brwi.

-Nie wiedziałam.- mówię cicho.

-W takim razie...do kogo ty tu przyszłaś?- zapytała.

Właśnie do kogo Wiktoria?

-Maj...- krzyknęła Lena, ale jak mnie zobaczyła zamilkła.-Parker...-powiedziała podchodząc do nas bliżej.

-Brond.-również powiedziałam po nazwisku.

-Jaka niespodzianka.-powiedziała z nutką sarkazmu.

-No widzisz.-mówię.

-Właśnie widzę i nie wierzę...w końcu nie udajemy, że się nie znamy.-mówi.

-Lena...możesz.-odezwała się Maja.

-Nie Maja!-powiedziała stanowczo Lena.-jeśli mamy okazję porozmawiać tu razem we trzy, w końcu sobie coś wyjaśnimy.-mówi.-o co ci do cholery Wiktoria chodzi?-zapytała.-dlaczego traktujesz nas jak wrogów? -tak po prostu skończyłaś naszą przyjaźń...dlaczego?

-Nie wiem...

-Nie wiesz?-zakpiła Lena.

-Nie! Nie wiem okej!-krzyknęłam.-byłam załamana po tym wszystkim, chciałam być sama...zapomnieć, uciec cokolwiek tylko żeby nie wracać do tego główna!.-mówię czyjąc łzy w oczach.- A uwierz było to trudne widząc was szczęśliwe z chłopakami, po tym jak jeden z ich kolegów złamał mi serce! Ale  cieszę się waszym szczęściem i życzę wam jak najlepiej, ale.-nie dokończyłam bo Lena przytuliła się do mnie.

-Rozumiem...-mówi cicho.-ale zawsze możesz na mnie liczyć, bo ja nadal uważam cię za swoją przyjaciółką i nic i nikt tego nie zmieni.-powiedziała i oderwała się łapiąc Maję za rękę i odchodząc.

Patrzyłam na ich oddalające się sylwetki przecierając łzy i nawet nie zauważyłam, że wyścig już się skończył.
Tłumy ludzi zaczęły się rozchodzic dzięki czemu trudniej było mi znaleźć Sarę.

Zeszłam z trybun nadal będąc zdenerwowana wcześniejszą rozmową z Leną. Zamierzałam poczekać na Sarę przy jej aucie, dlatego ruszyłam w tamtą stronę. Dopóki nie usłyszałam gwizdu na który się odwróciłam.

Stał tam blondyn nąszalancko opierając się o swój motor z papierosem w ręku.

-Widzałeś może Sare?-zapytałam.

Chłopak nic nie mówił,  aż w końcu na jego twarzy pojawił się głupi uśmieszek. Wstał stając naprzeciw mnie.

-A gratulacje.-mruknął.

Och czyli to on był pierwszy.

-Gratuluję.-mówię, a on szerzej się uśmiechnął.

-Wiesz naprawdę.-zaczął, ale byłam zbyt zdenerwowana żeby go słuchać.

-Mam to gdzieś...po prostu odpowiedź na pytanie czy widzałeś Sare!- warknęłam. Patrzył na mnie głupio się uśmiechnąć, ale nic nie odpowiedział.

Co za głupek.

-Boże to jest twoja kuzynka...może coś jej się stało albo.-nie dokonczyłam, bo w końcu się odezwał.

-Wyglądam ma kogoś to się tym przejmuję?

Co za kretyn...

-Jesteś zły.-powiedziałam.

Jesteś zły??? Boże jak to brzmi?!

-Bardzo.-szepnął, a jego oddech owiał moją twarz.

-Dlaczego?-zapytałam cicho sama nie wiedząc czemu zdaję to pytanie.

-Bo taki mam charakter.

-Charakter skurwiela.-oznajmiłam.

-Dokładnie.-zaśmiał się gasząc papierosa.

Nagle mój telefon zawibrował oznaczając, że dostałam sms-a.

Sara

Czekam przy aucie.

-Dobra, znalazłam ją.-mówię.-narazie.-powiedzałam i udałam się w stronę auta.

-Ej!

-No.-odwróciłam się w jego stronę.

-Nadal robcie ten projekt z Biologii?- zapytał dziwnie się uśmiechając.

-Tak...-mówię marszcząc brwi.

-Mogę wam pomóc w praktyce, a szczególnie tobie.-powiedział seksownie się uśmiechając.

-Podziękuje.-powiedzałam i poszłam. Nagle ktoś mocno złapał mnie za ramię ciągnąć w bok.

-Puszczaj mnie!-krzyknęłam i dopiero teraz zobaczyłam kto to.-Matt?

-Czego on od ciebie chciał?-zapytał wskazując na blondyna rozmawiającego teraz z grupką chłopaków.

-Co? on...to znajomy.-mówię, a całe ciało Matta się spina.-Coś nie tak?-pytam widząc jego relacje.

-Nie zbliżaj się do niego.-powiedział poważnie.

-Ale...dlaczego?

-Po prostu tego nie rób, okej?

-Matt! O co chodzi?

-On jest niebezpieczny.-powiedział.

-Czy tylko ja mam takie szczęście do facetów?-zakpiłam

-Ale ja nie żartuje, on naprawdę jest niebezpieczny.

-Możesz być spokojny, nie przepadam za nim.-powiedzałam prawdę.

-Gdyby coś się działo dzwoń.-powiedział.

-Czemu w ogóle miałoby się coś dziać?

-Po prostu to zrób.-powiedział i odszedł mnie zostawiając.

***

-Gdzie ty byłaś?-pytam wsiadając do auta.

-Gadałam z kolegą mojego kuzyna, który cały czas truł mi dupę.-powiedzała zirytowana.-to co śpisz u mnie?-pyta zerkajac na zegarek, który wskazuje 23:34

"Nie zbliżaj się do niego"-przypominam sobie słowa Matta.

-Nie... wrócę do domu.-mówię.

Poprawione przez: @cvtiepie97