Mija jeszcze jeden dzień aż wreszcie otrzymuję pozwolenie na wyjście z łóżka. Oczywiście wcześniej muszę znieść wizytę wyjątkowo zgryźliwego lekarza. Udaje mi się nie zwracać uwagi na jego niemiłe uwagi o niższych klasach społecznych i wreszcie mogę rozprostować kości.

Pierwszą rzeczą jaką robię nie jest gra na fortepianie. Mam dość siedzenia w czterech ścianach dlatego wkładam spodnie do jazdy konnej i w towarzystwie Petera- stajenniego, idę do stajni. Peter to sympatyczny starszy człowiek, który bardzo dokładnie opowiada mi o stajni, potrzebnym sprzęcie do jazdy i swoich podopiecznych. Oprowadza mnie też i mówi o okolicy gdzie będziemy jeździć.Budynek jest imponująco duży i czysty. Do tej pory jeździłam tylko w skromnej szkółce jeździeckiej nauczyciela ze starej szkoły i dobrze mi szło choć koń w rzeczywistości był starym kucem więc jestem bardzo podekscytowana.

- Ile koni znajduje się w tej stajni?- pytam Petera, który opowiada o koniach żeby ułatwić mi wybór.

- Tylko piętnaście, panno Wonder.

Tylko? W takim razie ciekawi mnie ile jest ich w innych posiadłościach braci Hadbrige.

- Wszystkie są bardzo piękne- mówię.

- To najlepsze sztuki w królestwie- informuje Peter z nieskrywaną dumą. Widać, że bardzo kocha swoją pracę. Pewnie poświęcił jej całe życie.

- Czy może mi pan polecić spokojniejszego konia?- proszę.- Dawno nie jeździłam.

- Tego się nie zapomina. Ale oczywiście wybiorę dla panienki odpowiedniego wierzchowca- zapewnia. Dziękuję mu uśmiechem. Chwilę później otwiera boks, w którym czeka urocza, gniada klacz. Na tabliczce widnieje imię Frances.

- Piękna- szepczę głaszcząc jej grzbiet.

- To bardzo dobrze ułożona klacz. Ma temperament ale jest posłuszna.

Peter dalej opowiada o Frances ale przestaję go słuchać. Zamiast tego szepczę cicho do klaczy. Jest bardzo piękna. Mam wrażenie, że między nami nawiązuje się jakaś nić przyjaźni.

- Jeśli panienka pozwoli to przygotuje Frances- oferuje Peter. Posłusznie wychodzę i przy okazji przyglądam się pozostałym z koni. Niedaleko boksu Frances znajduje się boks Doris. Siwa klacz z przygląda mi się z zaciekawieniem. Dalej pochrapuje biały ogier o imieniu Diuk ale to jego sąsiad przykuwa moją uwagę najbardziej. Podchodzę bliżej by przyjrzeć się ciemnej sylwetce potężnego ogiera. Jego boks nieco różni się od pozostałych bo ma trzy zasuwy w drzwiach. Patrząc na niespokojne zachowanie ogiera rozumiem dlaczego. Mam ochotę go dotknąć ale brakuje mi odwagi więc po prostu obserwuję go przez dłuższą chwilę.

- Wasza Wysokość! Jak miło cię widzieć- słyszę entuzjastyczny okrzyk Petera. Odwracam się choć już wiem kogo zobaczę.

- Czy Furiat jest gotowy?

Obserwuję jak Hayden rozmawia z Peterem. Po chwili stajenny wskazuje na mnie i książę spogląda na mnie. Nie trwa to długo i nie wiem czemu ale czuję się zraniona tym jak mnie zlekceważył. Nawet się nie przywitał. Zamiast tego wziął sobie za cel zniszczenia mi zaplanowanej przyjemnej przejażdżki.

- Dobrze się składa. Z chęcią potowarzyszę pannie Wonder w zastępstwie za ciebie.

Lepiej być nie mogło.

Czemu nie jestem zdziwiona gdy okazuje się że ten niespokojny czarny ogier to właśnie Furiat- ulubiony wierzchowiec Haydena. Przecież idealnie do siebie pasują.

- Jak dobrze radzisz sobie w siodle?- pyta Hayden gdy bez pomocy Petera dosiadam Frances.

- Kilka lat temu miałam okazję poćwiczyć. Myślę, że dam sobie radę- burczę.

- W tym stroju z pewnością- mruczy w odpowiedzi. Pewnie miałam tego nie usłyszeć. Gdy wyjeżdżamy ze stajni korzystam z nieuwagi księcia i zerkam na swój strój. Sprane spodnie dżinsowe i ciepły wełniany sweter w porównaniu z jego wytwornym strojem jeździeckim wyglądają gorzej niż sądziłam. Nic dziwnego,że drwi sobie ze mnie.

- Jeśli pozwolisz to ja będę prowadził- mówi książę. Przytakuję tylko bo nie ufam swojemu głosowi. Przy Haydenie moja pewność siebie spada niemal do zera, a już zwłaszcza w świetle naszej ostatniej rozmowy.

Przejażdżka trwa już jakieś pół godziny i o dziwo Hayden wymienia ze mną tylko kilka grzecznych uwag na temat okolicy. Napięcie między nami jest wyczuwalne ale żadne z nas nie porusza drażliwego tematu.

- Może przyspieszymy?- proponuje książę. Znów przytakuję i gładko przechodzę w niespieszny galop. Hayden wyprzedza mnie dzięki czemu bez przeszkód mogę go obserwować. Wygląda jakby urodził się w siodle. Furiat przy nim jest całkowicie spokojny. Na szczęście Frances i ja świetnie się rozumiemy. Nie muszę jej zmuszać do czegokolwiek. Peter bardzo dobrze zna się na koniach. Cieszę się że miałam okazję go poznać.

Po kilku minutach idę w ślady księcia i zwalniam do ślimaczego tempa. Hayden czeka na mnie, a gdy udaje mi się z nim zruwnać zaczyna mnie obserwować.

- Czy coś nie tak?- pytam starając się być uprzejmą.

- Nie. Tylko...nie sądziłem, że tak dobrze sobie poradzisz- wyznaje.

- Pewnie byłeś przekonany, że ktoś o tak niskim pochodzeniu nigdy choćby nie widział konia.

Hayden nie odpowiada i nie musi bo odpowiedź jest wypisana na jego twarzy.

- Zapewne byłeś też zdziwiony, że potrafię grać na fortepianie- atakuję go. Tym razem nie zbywa mnie milczeniem.

- Właściwie to nie. Słyszałem jak grałaś gdy myślałaś, że nikt nie usłyszy.

- Szpiegowałeś mnie?!- najeżam się.

- Oczywiście, że nie- śmieje się.- Trudno było nie słyszeć gdy przechodziłem obok saloniku.

Milczę mając nadzieję, że skończy ten temat ale on nie zamierza tego zrobić.

- Myślę, że masz talent.

- Mam się czuć wyróżniona?- burczę kpiąco. Jakoś nie potrafię zachować spokój. Mam wrażenie, że on przez cały czas ze mnie drwi.

- Czy tak trudno ci przyjąć szczery komplement?- pyta zrezygnowany.- A może po prostu nie wierzę w twoją szczerość? I nic od ciebie nie chcę.

Hayden wygląda jakby o czymś poważnie myślał. Marszczy przy tym czoło co zwraca moją uwagę.

- To dlatego nie grasz na fortepianie, który ci podarowałem?

Moje oczy otwierają się szeroko. Że też musi o tym mówić akurat teraz, gdy jest tak dobrze. Mogłam się domyślić, że to cudo jest prezentem od niego. Tyle, że sobie na niego nie zasłużyłam. Z tego powodu nie chcę żeby był taki...przygnębiony.

- Nie mogłam. Moje pokojówki pilnowały żebym nie wyszła z łóżka bez powodu- tłumaczę. Obserwuję jak usta Haydena drgają w lekkim uśmiechu. Sama też się uśmiecham.

- Są wyjątkowo troskliwe- zauważa.- Dlatego cieszę się że byłaś pod ich opieką.

Ta uwaga stawia mnie w niezręcznej sytuacji. Czekam aż Hayden znów zacznie temat uczuć do mnie ale on gładko zmienia temat.

- Co słychać u Robin?

Dziwi mnie, że pamięta imię mojej siostry choć jest to miłe. Co mogę mu powiedzieć żeby nie naruszać prywatności moich bliskich?

- Wszystko u niej w porządku. Wciąż doprowadza mamę do białej gorączki- nie mogę przestać się uśmiechać. Wszystko co związane z Robin zawsze mnie rozwesela.

- A twój ojciec? Jak się miewa?

- Z tego co pisze Robin ma się dobrze- w mój głos wkrada się nić niepokoju. Tata miał niedawno problemy ze zdrowiem. Polepszyło mu się ale musiał wrócić do pracy w fabryce co może oznaczać dalsze kłopoty.

- Tęsknisz za nimi- bardziej stwierdza niż pyta więc nie odpowiadam.

Klepię Frances pieszczotliwie i uśmiecham się gdy prycha jakby w podzięce.

- Jak to jest?- pyta nagle książę.

- Z czym?- nie bardzo rozumiem o co mu chodzi.

- Jak to jest spędzać każdą wolną chwilę z bliskimi?- chrząka jakby czuł się niezręcznie. Pytanie mogłoby wydawać się śmieszne ale nie jeśli chodzi o Haydena. Biorąc pod uwagę, że stracił rodziców to pytanie jest zrozumiałe. Według Maksymiliana nawet w dzieciństwie rzadko widywali rodziców. Nie wyobrażam sobie takiego życia. Bez szalonych pomysłów Robin, upartego charakteru mamy i dobrych rad taty moje życie byłoby puste.

- To miłe chwile, które można z kimś dzielić. Bywa, że rodzina staje się męcząca ale to jest dobre- mówię.- Bez tego życie nie byłoby tak...kolorowe.

Myślę o tym co powiedziałam. Jest mk trochę głupio, że tak to pojmuję ale wcześniej się nad tym nie zastanawiałam. Moi bliscy po prostu zawsze byli obok.

- Rozumiem- odpowiada krótko.

- A jak jest między tobą, a Maksymalnem?

Właściwie to wiem już, że nie są ze sobą zbyt blisko. Maks twierdzi, że Hayden ma zbyt dużo na głowie i zapomniał jak to jest być po prostu szczęśliwym. Teraz widzę, że coś w tym jest.

- Nie jesteśmy jakoś specjalnie zżyci- śmieje się trochę nerwowo.- Właściwie to od dawna nie rozmawialiśmy o czymś poza sprawami królestwa.

- Ale łączy was więź- zauważam.- To widać gdy ze sobą przebywacie. Nie żebym miała okazję często widywać ich razem.

- Wiesz...jesteś inna niż z początku sądziłem- mówi uśmiechając się zaczepnie. Postanawiam przyjąć wyzwanie.

- To znaczy? Jaka jestem?

Hayden ściąga wodze żeby zatrzymać Furiata. Robię to samo z Frances i staram się wytrzymać jego spojrzenie.

- Obawiam się że dałaś mi jasno do zrozumienia, że nie chcesz słuchać o moich uczuciach- mówi wreszcie.- A musiałbym się do nich odwołać. I na tym kończy się uprzejma konwersacja.

Po powrocie z przejażdżki, która skończyła się szybciej niż wcześniej planowałam, ukrywam się w zaciszu swojej sypialni. Siadam przy fortepianie i naciskam klawisze bez sensu. Powinnam się cieszyć. Hayden zdał sobie sprawę, że nic do mnie nie czuje. Dlaczego więc czuję się tak źle?