*Rachel*

Jak mogłam być taka głupia! To wszystko przez mój długi język. Nigdy nie potrafiłam dotrzymywać tajemnic i chyba nigdy nie będę umiała tego robić. 

Przez całą noc nie spałam, ciągle myślałam o wydarzeniach z wczorajszego wieczoru. Nadal jestem zła na babcię i dziadka za to, że nie powiedzieli mi o ich niesamowitej przeszłości. Nie wspomnieli nigdy, że kiedyś byli superbohaterami i zwalczali posiadacza Miraculum Sowy Śnieżnej, mojego Miraculum, przed zniszczeniem świata. Podobno poddał się, ale zamiast oddać spinki, przeniósł ją w jakieś miejsce, gdzie nikt go nie znajdzie. Od tamtej pory wsuwka z piórem stała się jednym z Piętnastu Zaginionych Klejnotów. A ja ją znalazłam.

Przez te całe rozmyślanie, kompletnie się nie wyspałam, a jeszcze muszę iść do szkoły. Coś czuję, że tam też nikt nie da mi spokoju. Przecież gdy już znają moją tożsamość... Eh, nienawidzę siebie za to.

Z depresyjnym nastrojem wstałam i ubrałam się w jakieś ładne ciuszki. Jak na złość wybrałam czarną bluzkę z białą sową! Do tego dobrałam jeszcze czarną spódniczkę, czarne rajstopy i czarne creepersy. Włosy spięłam w wysokiego kucyka. W gumkę wpięłam jeszcze swoją spinkę. Z myślą, że już wyglądam dobrze, nacisnęłam klamkę z zamiarem wyjścia z pokoju. Niestety ktoś mi przeszkodził:

- Na pewno chcesz iść w takim stanie do szkoły? - zapytała ze śmiechem Codyy i podała mi lusterko. Ta mała wredota oczywiście musiała przypomnieć mi o swoim istnieniu. Wzięłam lusterko i spojrzałam w nie. Zobaczyłam trupa. Dosłownie. Moja skóra stała się bardzo blada, a wory pod oczami miały bardzo intensywny kolor. Oczy były bardzo nieobecne i przymrużone, a usta wysuszone.

- Masz rację. Wyglądam jak trup! - usiadłam przy biurku i wyjęłam swoje kosmetyki z szafki. Trochę podkładu, pudru i różu i znów powrócę do świata żywych.

Szybko wykonałam makijaż i zadowolona z efektów zeszłam na śniadanie. Miałam jeszcze mnóstwo czasu, więc postanowiłam zrobić sobie jajecznicę. Gdy już ją zjadłam, poszłam do łazienki umyć zęby i pędem ruszyłam do szkoły. Z trzydziestu minut zrobiło się pięć i przez to nie zdążyłam zrobić sobie drugiego śniadania.

Wpadłam szybko do jakiejś piekarni obok szkoły, jak się okazało do tej rodziców Marinette. Wypatrzyłam sobie croissanty z nadzieniem wiśniowo-śmietankowym i kupiłam parę sztuk. Przestałam się już spieszyć, bo i tak już się spóźniłam.

Weszłam do budynku szkoły i wyjęłam z kieszeni plan lekcji. Jak się okazało teraz mamy chemię. Pani Mandelejew mi tego nie daruje! 

Nie zastanawiając się dłużej weszłam do klasy i usiadłam w swojej ławce. Z myślą, że nauczycielka nie zauważyła mojego wejścia, odetchnęłam. Niestety źle myślałam.

- Panienko Chartier, do odpowiedzi! - jeszcze tego mi brakowało, przez swoje bohaterskie obowiązki niczego się nie nauczyłam. Rodzice z pewnością nie będą zadowoleni z oceny.

- Przepraszam panią. Niestety... nie nauczyłam się.

- Byłaś jedną z moich najlepszych uczennic. Zawiodłam się na tobie - nie tylko ty się na mnie zawiodłaś, wiesz? - Nie tylko ja? A kto jeszcze?

Powiedziałam to na głos. O nie... Ja na prawdę muszę się bardziej pilnować. Jak dalej będę jaka jestem, to cały świat mnie znienawidzi. Przecież wszyscy bohaterowie z drużyny mają do mnie urazę, przez moje wczorajsze zachowanie! Znaczy, nie mówili mi tego, ale jestem pewna.

Chwila. Ci superbohaterowie chodzą ze mną do klasy.

Niedobrze! Będę musiała ich unikać!

- Odpowiadaj, jak do ciebie mówię! - powiedziała wiedźma, to znaczy, moja ukochana chemiczka. Tak, to miałam na myśli.

Rachel, co się z tobą ostatnio dzieje!

- Jakie było pytanie? He, he... - zaśmiałam się krótko i spojrzałam na nauczycielkę modląc się w duchu, żeby odpuściła.

- Nie ważne. Tracimy przez Ciebie lekcję - całe szczęście. Czuję, że to nie koniec problemów na dziś.

Zadzwonił dzwonek. Lekcja się skończyła. Jak najszybciej ulotniłam się z klasy, z nadzieją, że nikt mnie nie znajdzie. Niestety, nadzieja matką głupich, czyli mnie, i ktoś jednak postanowił ze mną porozmawiać.

- Wszystko w porządku Rachel? Jesteś dzisiaj taka... Zmęczona? Ciężko stwierdzić, ale nie wyglądasz dobrze - obok mnie usiadł rudowłosy chłopak. Jeszcze jego mi tu brakowało.

- Nic nie jest w porządku! Dlaczego ja ci cokolwiek mówię?! Przecież... Nie ważne! - wstałam i zostawiłam chłopaka samego. Niestety to oczywiście nie koniec kłopotów. Kto by się spodziewał?!

- Cześć Rachel - przywitała się ze mną Marinette. - Chciałam cię przeprosić...

- Za co? - zdziwiłam się.

- Za to, że nazwałam cię sługą Władcy Ciem.

- Przyjęte! - zaśmiałyśmy się obie i pokierowałyśmy do szafek. Jednak ni stąd ni zowąd przede mną i brunetką stanął Adrien.

- Cześć dziewczyny! Rachel, jak po... wczoraj? - w tym momencie Marinette uniosła do góry jedną brew. Pewnie myśli, że ja i Adrien coś do siebie czujemy! Pff...

- Świetnie i...

- Witaj Rachel! Naprawdę, nie wierzę, że to zrobiłaś! Widziałaś ich miny! Zrobiłam zdjęcia - tym razem przerwała mi Chloe i wymachiwała mi telefonem przed twarzą.

- Tak... były bardzo...

-Siema! Jak leci? - przywitał się Nino. - O! Rachel...

- Cześć skarbie, cześć wszystkim! - podeszła do nas Alya i objęła swojego chłopaka. Mrugnęła do mnie.

- Czemu wszyscy uczepiliście się mnie dzisiaj? - zapytałam. Właśnie otoczona byłam przez obrońców Paryża w ich cywilnej wersji. Boże, jak to dziwnie brzmi!

- Powinnaś wiedzieć! - odezwali się wszyscy na raz. Ta sytuacja jest dziwniejsza z każdą mnutą od tej z wczorajszego wieczoru! Jest przerażająca i śmieszna jednocześnie... Boże! Co ja robię ze swoim życiem! Powinnam była dać się złapać Amelie i już nigdy tu nie wracać!

- Dobra... Chciałam was przeprosić za to całe wczorajsze zamieszanie. Przepraszam za mój niezwykle długi język. Jestem większą porażką od Marinette.

- Ej! - odezwała się granatowłosa, ale ja to zignorowałam.

- To było bardzo głupie, ale skoro i tak mamy dzisiaj odkryć swoje tożsamości, to już mi na niczym nie zależy - powiedziałam i zostawiłam moich przyjaciół samych.

*Marinette*

Zaraz, zaraz...

Dlaczego ona powiedziała to przy Adrienie i Chloe?! Przecież to niemożliwe, żeby byli oni superbohaterami! To wykluczone! Chociaż... Nie i koniec! 

- Wiecie co ona miała przez to na myśli? - zapytała Alya.

- Nie, ale nie powinna tego mówić przy was. Nie macie o niczym pojęcia. Muszę pójść zapytać ją o co chodzi - odparł Adrien i zamierzał odchodzić, ale zatrzymała go Chloe.

- Myślałam, że jesteś inteligentniejszy. Czy na prawdę każdy z was myśli, że Rachel mówi tylko do niego? - zastanowiłam się chwile. W sumie to przyznaję to z niechęcią, ale blondynka ma rację. Zielonooka mówiła do nas wszystkich, a nie do jednego z nas.

- Czy to znaczy... - zaczął model, ale mu przerwano.

- Tak. To znaczy, że ja i Alya nie jesteśmy w tym kręgu jedynymi superbohaterami - dokończył za niego Nino. Wszyscy spojrzeliśmy na siebie i teraz wszystko stało się jasne. Wszyscy byliśmy ślepi. Bardzo ślepi. Jak mogłam tego nie zauważyć?!

- Czyli to nastąpiło szybciej, niż myślałem - zaśmiał się Adrien, podczas gdy wyraz twarzy reszty nie drgnął. - Kto jest kim?

- Też mnie to zastanawia - powiedziałam. Co prawda to prawie logiczne. Zakładam, że Chloe jest Pszczołą, a Adrien Czarnym Kotem.

ADRIEN CZARNYM KOTEM?!

BOŻE, NIE WIERZĘ.

- Ja jestem Żółwiem.

- Ruda Kitka, miło mi!

- Najwspanialsza Pszczoła to ja! - blondynka przybrała adekwatną do jej słów pozę.

- Nazywam się Biedronka.

- Jestem Czarny Kot.

- BOŻE, NIE WIERZĘ! - wykrzyczała Alya, a wszyscy uczniowie spojrzeli na nią jak na wariatkę, którą z resztą była. Mogła trochę ciszej... Chociaż ja krzyczałam głośniej to samo, ale przynajmniej robiłam to w duszy!

- Wszyscy nie wierzymy - stwierdził Nino. - Nigdy nie podejrzewałbym Chloe o ratowanie Paryża.

- Mi chodzi bardziej o Biedronkę i Kota - zaczęła buzująca emocjami Alya. - Wasza miłość jest taka niesamowita! Marinette kochała Adriena, podczas gdy ten kochał Biedronkę, czyli Marinette, ale ona o tym nie wiedziała, bo podrywał ją jako Czarny Kot! Teraz rozumiem Rachel. Dawno temu na plastyce nie chodziło jej o jakiegoś Mariana i Chaterine, czy jak to było, ale o MARICHAT! Czyli Marinette i Czarny Kot. Boże, to jest genialna, powinien powstać o was jakiś fanfik! Wasza miłość to idealny materiał na książkę!

Adrien to Czarny Kot.

Czarny Kot to Adrien.

Powinnam już zapamiętać.

Chwila... ADRIEN TO CZARNY KOT! Spojrzałam na chłopaka z miłością. Gdy on zrobił to samo, moje policzki gwałtownie przybrały czerwoną barwę. Zaczęliśmy się do siebie zbliżać, lecz nagle usłyszeliśmy huk.

Akuma. W takim momencie?! 

Hejo! Guten morgen!
Witam w drugim rozdziale maratonu. Dużo się zadziało, nie zaprzeczycie.

Jak wam się podobał?

Muszę wam powiedzieć, że nie spodziewacie się następnych zdarzeń. Będzie się działo.

Widzimy się wieczorem.

Au revoir!