-On naprawdę mi się podoba Wiki...ale nie rozumiem go. Rozmawiamy ze sobą normalnie, mogę nawet powiedzieć, że czasem flirtujemy ze sobą...ale on w pewnych momentach traktuje mnie jak powietrzne.- mówi oburzona Maja.

-Wiesz taki jest Matt...ale jeśli on coś do ciebie czuję, to nie będzie w stanie długo tego ukrywać.- mówię.

-Masz rację.-powiedziała.

-Numerek numer 21.-krzyknął pracownik McDonalda.

-O to nasze zamówienie. Ja pójdę.- mówi Maja.

***

Po zjedzonym posiłku zaczęliśmy się zbierać. W między czasie probowałam dodzwonić się do Chrisa, ale bezskutecznie.

-Jedź do niego.- powiedziała nagle Maja. Spojrzałam na nią przepraszająco.

-Przepraszam, miałam ten dzień spędzić z tobą.

-Rozumem Wiki. Spotkamy się kiedy indziej  i tak będziesz mnie miała jeszcze dość.- powiedziała rozbawiona.- dobra idź, bo to chyba twój autobus.- mówi, wskazując na pojazd za mną.

-O kurde. Dobra, narazie i jeszcze raz przepraszam.-krzyczałam do niej biegnąc do autobusu.

***

Dzwonię do drzwi, ale nikt nie otwiera.

Co jest...nikogo nie ma?

Wyjęłam telefon i ponownie wybrałam numer do Chrisa, ale na marne.

Wypusciłam głośno powietrzne z ust i ruszyłam w stronę swojego domu.

Po chwili stanęłam w miejscu wyciągając telefon, aby ostatni raz skontaktować się z Chrisem. Lecz tym razem przez Dylana.

Pierwszy sygnał...drugi...trzeci...czwarty...
Już miałam się rozłączyć, gdy nagle odebrał.

-Hej.

-Cześć Dylan. Dzwonię do ciebie, bo nie mogę dodzwonić się do Chrisa. Jesteś z nim może?- mówię na jednym tchu.

-Eee...- nie wiedzał co powiedzieć.- nie jestem.-powiedział szybko.- Ale jak się odezwie, to przekaże mu, że dzwoniłaś.- powiedział dość głośno, bo tam gdzie był, panował straszny hałas.

-Teraz Chris.-krzyknął ktoś po drugiej stronie. Ale ten głos chyba należał do Evana.

Czyli Chris jest tam z nimi.

-Dylan? Chris jest tam prawda?

-Nie. Wiktoria muszę kończyć.

-Dylan!
Rozłączył się.

Co jest do cholery??!!

Złapałam się za głowę, czując jak zaczyna mnie ogarniać złość. Nagle dostaję sms. Szybko zerkam na telefon i otwieram szerzej oczy.

Nieznany

Plac Flqa 37.
Tam na pewno zastaniesz swojego chłopaka.

Zaczęłam szybciej oddychać. Kto to wysłał? I skąd wie, że ja go szukam??

Chwila...Plac Flqa... nie! Tylko nie to...przecież tam są organizowane walki...co on tam robi? Przecież mi obiecał, że z tym koniec.

Bez chwili zastanowienia zadzwoniłam po taksówkę.

Muszę dotrzeć tam jak najszybciej.

***

Po 15 minutach dojechałam na miejsce. Przez ciało przeszedł mnie lekki dreszcz. A przed oczami miałam ostatnie wydarzenia, związane z tym miejscem.

Ale muszę tam wejść!

Ruszyłam w stronę wejścia i gdy znalazłam się w środku uderzyły mnie krzyki ludzi...
Zaczęłam się rozglądać i dostrzegłam dziewczyny, a raczej jakieś dziwki, które kleiły sie do niebezpiecznych typów.
Obrzydzona tym wszystkim  ruszyłam w stronę ringu. Gdy tam dotarłam, ktoś schodził z ringu, ale nie mogłam już zobaczyć kto.

-Dobra, jest już hajs.- słyszę głos Oliviera.

Odwracam się i widzę ich w czwórkę.

Oliviera Evana Matta i Dylana.

Zaciskam pięści i podchodzę do nich mega wkurwiona.

-Gdzie on jest?- zapytałam nie ukrywając jak bardzo jestem wkurzona.

Odwrócili się w moją stronę ze zdezorientowanymi wyrazami twarzy.

-Co ty tu robisz?- zapytał zdziwiony moją obecnością Dylan.

-Gdzie on jest?- ponowiłam swoje pytanie olewając go.

-Nikogo tu nie ma...tylko my tu jesteśmy.- odezwał sie Matt.

Serio on myśli, że jestem głupia.

Spojrzałam na niego wrogo.

-Nie rób ze mnie idiotki!-warknęłam.

-Ale naprawdę go tu nie ma Wiktoria.- przekonuje mnie Evan, ale ja wiem swoje.

Bez słowa wychodzę z tego popieprzonego miejsca. I nie mogę opanować swojego gniewu...nagle mnie olśniło.

Odwróciłam się w stronę ciemnego korytarza. Pamiętam jak wtedy zaciągnął mnie tam Chris i to miejsce okazało się szatnią.

Może tam go znajdę.

Ruszyłam w jego stronę, każde drzwi były zamknięte. Już straciłam nadzieję gdy jedne z nich się otworzyły, a z nich wyszedł nie kto inny jak Chris.

Poczułam jak moje serce dostaję kopa, ale złość nie przeszła. Ruszyłam za nim, a on słysząc moje kroki odwrócił się, a ja z całej siły uderzyłam go w policzek z otwartej dłoni

Za kłamstwo!!

Spojrzał na mnie zdezorientowany. Nie spodziewał się mnie. A to proszę jaka niespodzianka.

-Co ty tu robisz?-zapytał w końcu niedowierzając, że tu jestem.

-Nie. To ja powinnam o to zapytać!

Patrzy na mnie przez chwilę nic nie mówiąc po czym spojrzał w okno i powiedział.

-Dobrze wiesz co tu robię.-mówi.

-Ale nie rozumiem dlaczego? Przecież obiecałeś mi, że nigdy więcej już nie będziesz się bił!- powiedziałam prawie, że krzycząc.

-Nie wszystko kręci się wokół ciebie.- krzyknął ponownie na mnie spoglądając.

Słucham???

-Nigdy tak nie uważałam!

-To przestań robić przedstawienie! To tylko jedna walka, a toczyłem takich tysiące...- mówi jakby to było oczywiste.

Spojrzałam na niego jak na idiotę.

-Ty naprawdę nie rozumiesz, że tu nie chodzi o to, ile razy wszedłeś na ten ring. Ale obietnicę, którą mi złożyłeś... tak poza tym to jesteś bardzo szybki. Najpierw chcesz się ze mną spotkać, a później nagle decydujesz się na walkę.

-Kurwa.- warknął.- musiałem to zrobić, potrzebowałem pieniędzy.

Zmarszczyłam brwi na jego słowa, na co potrzebne były mu te pieniądze? poza tym mówił mi nie raz, że ma ich sporo.

Nie rozumiem...

-Na co?- zapytałam.

-Nieważne.- mruknął.

-Chris! Mogłeś mi powiedzieć, razem byśmy coś wymyśli.- mówię prawdę.- moja mama jest architektem i nie mamy tak mało pieniędzy... pomoglabym ci.

-Nie chcę wciągać cię w  moje problemy.- mówi.

-Jesteśmy razem. Więc twoje problemy są moimi.

-Nie tym razem.- powiedzał i zabrał torbę z ziemi.

-Och przestań być takim twardzielem, daj sobie pomóc!- krzyknęłam.

- Sam sobie poradzę.- stwierdził nie patrząc na mnie.

-Przystań myśleć tylko o sobie do cholery!- mówię.

Chris odwrócił się w moją zaciskając szczękę.

-Myślę o sobie?zabawne.-zakpił.- to moje życie, moja sprawa i moje problemy.-  warknął w moją stronę.

- Nie traktuj mnie jak wroga! Jeśli popełniłeś jakiś błąd, powiedz może uda mi się ci pomóc.

Chris nic nie odpowiedział.

- Może ten związek to błąd.-powiedział i po prostu wyszedł.

Czy on naprawdę to powiedział?
Nie wierzę...

Poprawione przez: @cvtiepie97