-Palnij się w ten pusty łeb!- krzyknął Mid.-Nie zamierzam śpiewać! Zgodziłem się na perkusję, ale o zdzieraniu gardła nie było mowy!

-A co, cykor cię dopadł czy masz takie wrażliwe struny głosowe?- szydził z niego Louis.

-Polenizowałabym z tym drugim- zaśmiała się do Taeko Risa.

-Milcz małolato!- warknął Middletron pokazując na nią palcem.

-Nie no, dość- syknęła pod nosem Angel siedząc przy stole i podpierając głowę rękami.-CISZA!!!

Gwałtownie wstała z takim impetem, że aż krzesło się przewróciło. Uderzyła z całej siły w blat ogarnięta furią. Spojrzała na rodzinę spode łba. Dawno się tak nie wściekła.

-Jak ktoś nie zamierza pomagać i ratować życia ciotki to proszę bardzo!!!- wrzasnęła.-TAM SĄ DRZWI!

Ręka pokazała na wymienione miejsce.

Wszyscy popatrzyli po sobie trochę zmieszani. Leslie uderzyła kilka razy długopisem w stół.

-Nie jesteśmy nawet w połowie recitalu, dochodzi północ a Sylwester jest już jutro!- przypomniała im Ange.-Sprężcie się i przestańcie z tą walką kogutów!

Odetchnęła głęboko. Podniosła krzesło ponownie na nim siadając.

-Przeczytaj, co mamy- poprosił Gino.

Leslie spuściła wzrok na kartkę pokazując długopisem na pozycję.

-Zaczynamy The Greatest Show wszyscy, potem Shell Cannibal, Louis i Osamu The other side, Angel z Sharmem Sad Song, ja z Osamu A whole world is watching, Gino z Chokkan Pretending i Risa Cała me maybe- wyliczyła.

-To siedem- policzył Sharm.-Za mało.

-Bo my źle się do tego zabieramy- oświadczyła Chokkan odsuwając się od ściany.

-W jakim sensie?- spytał Ryū.

-Ludzie, to jest Japonia, a my oferujemy im tylko anglojęzyczne piosenki?- uświadomiła im.-Trzeba czegoś po japońsku.

-Nie mamy dykcji- westchnęła Shell.

-Wy nie, ale Osamu, Ryū, Taeko i ja owszem- odparła.-Leslie, zapisuj. Heaven, Kirai ni sasete yo i... A thousand years! Po japońsku!

-I ty to chcesz zaśpiewać?- dociekał Louis.

-A co?- zdziwiła się.-Coś w tym złego?

-Nie, wręcz przeciwnie!- zaprzeczył.

-Chodziło mu o to, skąd znasz piosenki dwudziestego pierwszego wieku?- pomógł mu Sharm.

-Jestem dzieckiem dwuwymiarowym, pamiętacie?- zaśmiała się.

-Za mało mieliśmy czasu na dokładne zapoznanie- rzucił Mid.

Shell po kryjomu kiwnęła do niego głową. Middletron szedł w dobrą stronę.

-A propo ciebie Mid, w Kirai ni sasete yo potrzebny jest raper- oświadczyła.-Pomógłbyś?

-Dla ciebie wszystko- rzucił szybko.

-Dzięki.

Shelly była pod coraz większym wrażeniem. Wyszło na to, że jak chce to potrafi.

🔸

Mikey nie mógł zasnąć pomimo późnej pory. Pod poduszką trzymał ten feralny test i zastanawiał się, kiedy mogło się to stać. Renet, pogrążona we śnie, leżała obok wtulona w poduszkę. Michelangelo uderzył kilka razy plastikową obudową w palec. Przed oczami ciągle stawały mu dwie kreski- dwa czerwone znaki orzekające o ponownym potomku. Chłopiec czy dziewczynka? Zdrowe? Jak duże? Żółwik, człowiek, hybryda?  Niech ktoś mu potwierdzi ten test, bo oszaleje.

-Renet?- szepnął.-Renet.

Poruszył delikatnie jej ramieniem.

-Hmm...- mruknęła wciąż z zamkniętymi oczami.

-Czy chciałabyś mieć drugiego bąbelka?- spytał.

-A co cię nagle wzięło na taki temat?- wymamrotała.

-No bo...

-Czy ty masz zamiar inaczej spędzić tą noc?

-Nie, ale muszę ci coś pokazać.

-No.

Leniwie uniosła powieki. Mikey westchnął ciężko pozostawiając jej test pod nos.

-Możesz mi powiedzieć, co to jest?- spytał.

-Test ciążowy- odparła.

-To wiem, ale czy on jest twój? Czy spodziewasz się kolejnego uśmieszka?

-Nie, nie ja.

Michelangelo rozszerzył oczy. Poczuł jednocześnie ulgę i rozczarowanie.

-Ale jeśli nie ty, to kto?- dociekał.

-Mona- mruknęła szybko uderzając ponownie w drzemkę.

-O... kurczę- zawiesił się Mikey.-To Raph może mieć czwórkę, a ja jedno? Nie no, trzeba go wypytać.

Zrzucił kołdrę, szybko wstał i wyszedł z pokoju.

-To Mon...- Renet gwałtownie się zerwała uświadamiając sobie, co zrobiła.-O Grok, co ja najlepszego zrobiłam?!

Wyskoczyła z łóżka biegnąc za mężem. Po drodze wzuła na stopy kapcie.

Otworzyła drzwi biegnąc. Dopadła go jeszcze przed sypialnią Raphaela i Mony.

-Mikey, nie, stój!- rzuciła zatrzymując go.-Co ty? Zgupiałeś? W środku nocy chcesz tam iść i wypytywać?

-No a co?

Nagle usłyszeli dźwięk otwieranych drzwi.

Spojrzeli za siebie. Z pokoju wyszedł Leo. Miał podkrążone oczy i wyglądał na bardzo zmęczonego. Musiał sam radzić sobie z Rei a sytuacja Karai mu w tym nie pomagała.

-Czemu krzyczycie po nocy?- spytał trochę poirytowany.

Skierował wzrok na przedmiot, który Mikey trzymał w dłoni.

-Renet, ty...-zaczął.-...jesteś w ciąży?

-Co?- odrzekła poruszona.

-Co się dzieje?- ozwał się głos April.

Razem z Donniem opuścili sypialnie również zaspani.

-Renet i Mikey będą mieli kolejne dziecko- wyjawił Leonardo.

-Nie, nie, nie- zaprzeczał Michelangelo.-To wcale nie tak!

-Kto będzie mieć dziecko?- wyrwał Usagi wychylając głowę zza drzwi.

Za nim wyskoczyła Aishi.

-Ma się te uszy- zaśmiała się.

-Ludzie, nikt tu nie jest w ciąży!- szła w zaparte Renet.

-A ktoś jest?- dociekał Raph.

Jego i Monę też już obudziła nowina. Tym bardziej, że chodziło w niej o zupełnie inną osobę.

-A więc teraz powinnaś się oszczędzać- rzuciła Aishi podchodząc do Pani Czasu.-Tak się cieszę.

Przytulił ją, a Renet spojrzała na Lisę blagajac o pomoc. Kobieta pokręciła głową. Nie chciała się przyznawać. Nie w taki sposób.

-Czyli jednak jesteś!- zareagowała Mikey.

-Nie, nie jestem- zaprzeczyła żona.

-Dlaczego nie chcesz się przyznać?- naciskał.

-Nie przyznam się do kłamstwa- wyjaśniła.

-Przestańcie!- zawołała Mona.

Nagle nastała cisza. Wszystkie spojrzenia skierowały się na nią. Y'Gythgba zmieszała się.

-Renet nie będzie miała żadnego dziecka- westchnęła.- Myślała, że tak, ale to podróbka. Test jest zepsuty.

-Jak?- nie rozumiał Leo.

-Wadliwy egzemplarz?- zdziwił się Donnie.

-No jasne!- potwierdziła Renet.

-To czemu powiedziałaś mi, że należy do Mony?- dopytywał podejrzliwie Michelnagelo.

Raphaela i Lisę wbiło w ziemię.
Mistrzyni Czasu odpowiedź nasunęła się w kilka sekund. I całe szczęście bo nie miała zbyt wiele czasu.

-Przecież ja byłam półprzytomna i sama nie wiedziałam co mówię- wyrwała.

Mąż jakby łyknął to kłamstwo. Nadal patrzył na nią dość nieufnym wzrokiem, jednak po paru momentach spojrzenie uległo zmianie.

-Podnoszenie alarmu na marnę- westchnął Leo znikając za drzwiami i zamykając je.

Mona wracając do sypialni, obrzuciła przyjaciółkę lodowatym wzrokiem. Renet musiała bardziej uważać.

🔸

Nanase i Hideo słyszeli całe zajście ze swego pokoju.

-Według mnie źle robimy- westchnął mężczyzna ściskając kołdrę w rękach.-Słyszałaś, oni myślą o kolejnych dzieciach a my chcemy wywrócić im życie do góry nogami. Dajmy im żyć spokojem.

-Nie możemy, Hideo- odrzekła Nanase.-Tylko oni mają tak dobre doświadczenie.

-Chcesz narażać też ich dzieci? Nan, przecież to... no to są po prostu dzieci.

-Silne dzieci. Niezwykłe. Chokkan ma nieźle wyostrzone zmysły. A córki April i Donatello posiadają niezwykłe moce telepatii i telekinezy. Louis z resztą chłopaków pełniliby funkcje mięśni. Tylko ta Risa... Nie ma z niej pożytku.

-Mówisz, jakby cię yōkai opętały. Powtarzam ci, zostawmy ich w spokoju.

-Nie, Hideo. Tylko oni są w stanie by odbudować to, co zrujnowali.

...............
Dawno rozdziały tu nie było. Nie mam jakby szczegółowych pomysłów do tej historii i wychodzi takie masło maślane. Przepraszam za to. Szlak Roninow tak mnie pochłonął, że nie myślę o niczym innym.

To do nexta 😉