Louis w dzikim pędzie dobiegł do pokoju rodziców i wpadł do środka jak poparzony. Zastał tam mamę leżącą na łóżku i trzymającą rękę na piersi. Dosyć ciężko oddychała. Przy niej siedział tata. W łóżeczku spała Rei. Do tego jeszcze wujek Donnie, Nanase i Shinigami.

-Mamo!- zawołał Louis chcąc do niej podejść.

Leo zerwał się na równe nogi zatrzymując go.

-Spokojnie, spokojnie- mówił.-Nic się nie dzieje. Zabierz Rei i wyjdź.

-Tato, jak możesz mi mówić, że nic się nie dzieje?- odrzekł podminowany i nieco spanikowany.-Co jest mamie, powiedz!

-Narazie nie wiemy- odparł wciąż ze spokojem.-Weź siostrę i wyjdź. Nie kwestionuj mojej prośby, Louis.

Syn odsunął się o krok od ojca i z ciężkim westchnienie spojrzał mu w oczy. Kamienny wzrok ojca od razu postawił go do pionu. Loui zabrał Rei z łóżeczka i wyszedł.

-Nie czuje- wydyszała Karai.-Nie czuje nóg. Dretwieją mi.

Louis nie chciał wychodzić, gdy słyszał, że z mamą jest coraz gorzej, ale wolał być posłuszny woli ojca.

Był skołowany. Nie miał pojęcia co robić a do tego musiał jeszcze opanować emocje, jeżeli nie chciał ukąsić siostry swoimi rękami.

-Louis- przemówił do niego Usagi.-Louis, uspokój się.

-Co?- Powróciła do niego świadomość.-Wujek?

-Spokojnie- powtórzył.-Wszystko będzie dobrze.

-Wujku, tracę nad tym wszystkim kontrolę- rzucił.

-Louisie Nathanielu Hamato, idź na zewnątrz. Poodychaj świerzym powietrze.

-Nie mogę. Muszę tu zostać, bo...

Nagle poczuł, że jego ręce zmieniają kształt. Zdawało mu się, że stracił palce.

-Twoje ręce- zauważył Usagi.-Przekaż mi swoją siostrę.

-No tylko tego mi brakowało- westchnął z paniką.

-Daj mi Rei.

Wyciągnął do niego ręce. Loui oddał mu niemowlę. Ojciec Chokkan delikatnie przysunął ją do siebie.

-Tą...metamorfozę masz...po matce?- spytał tak jakby nie do końca chciał usłyszeć odpowiedź.

-Tak, ale teraz to maj mniej ważne- odpowiedział.

-Louis, wyjdź na zewnątrz i poszukaj mojej córki- odrzekł Usagi.-Nie jestem pewien czy trafi do domu. Jest w nowym miejscu.

Loui chcąc, nie chcąc, poszedł na dwór.
W tejże chwili z pokoju wyszli wszyscy prócz Leo.

-Co się dzieje?- spytał Usagi.

-Wygląda mi to na stan przedzawałowy- wyjaśnił Donnie pocierajac ręka czoło.

-Pogotowie będzie za chwilę- obwieściła Nanase.-Trzeba powiedzieć wszystkim, by się pochowali.

🔸

-Tato, ale ciocia wyjdzie z tego, prawda?- spytała zmartwiona Risa siedząc z ojcem w pokoju.

-Jasne, że tak- zapewniał ją Mikey.-Karai to jedna z najsilniejszych babek jakie znam.

-Ale to W końcu zawał.

-Mój uśmieszku, zawał dopada wielu ludzi i po trzy razy. Ciocia da sobie radę.

-Tato...ja...muszę ci coś pokazać.

-Co?

Risa wstała z łóżka i poszła do łazienki. Odsunęła szufladkę pod lustrem wyciągając test ciążowy.
Wróciła do ojca siadając obok niego. Podała mu plastikową rzecz.

-Tato, ja...- zaczęła.

-Zaraz, zaraz, że co?- Mikey wstał wzburzony.-Jak to możliwe?! Kim jest ten koleś i który to miesiąc?

-Tato, ja... nie mam pojęcia.

-Nie masz pojęcia, kto cię tak urządził?

-Co? Tato, ale tu nie chodzi o mnie. Chodzi o mamę.

Mikey zamilkł patrząc na córkę ze znakiem zapytania.

-Jak to o mamę?- nie rozumiał.

-No chyba nie myślałeś, że to ja się tak wkopałam.

-No... Nie wiem.

-Tato, powiedz mi to wprost. Będę mieć rodzeństwo?

-Risa, ja sam nie wiem. Mama nic mi nie mówiła.

-Robi jakąś wielką niespodziankę, czy co?

-Jeśli tak, właśnie jej ją zepsułaś.

Risa uśmiechnęła się krzywo.

🔸
ANGEL

-Od początku- powiedziała mama.-Zdeżyłyście się głowami i tak jakby wzrok Leslie został przekazany Chokkan.

-W skrócie- odparła Kan mrużąc oczy.

Nadal nie mogła przyzwyczaić oczu do światła.

-Może to mieć związek z darem uzdrawiania Aishi?- spytał Usagi.

-Nie, gdyby tak było, Chokkan siedziałaby tu osłabiona a poza tym ten dar dziedziczy co drugie pokolenie- wyjaśniła ciocia.

-Mamo, a czy to możliwe, że Leslie też może mieć ...nasze moce?- spytałam.

-Ja się nie urodziłam z niczym- zaprotestowała moja siostra.-Jestem zwyczajna. W przeciwieństwie do Angel. Mamo, zrób coś bo mam dość tej ciemnoty.

-I zrobię, ale Chokkan musi koło ciebie siąść- powiedziała.

Kan po omacku doszła do łóżka i usiadła.

-Po co mi wzrok, skoro i tak nie widzę- rzuciła.

-Przestań mrużyć oczy- poradził Sharm.-Wtedy wszystko zobaczysz.

Córka Usagiego przekonała się i rozszerzyła powieki.

-Jej- skomentowała.

Tata siadł obok Leslie obejmując ją ramieniem.

-Będzie dobrze- zapewnił ją.

Czyżby w końcu skupił się na niej i odpuścił mi? Może łatwiej będzie się teraz wyprowadzić.

-Czy, zanim znów oślepnę, mogę zobaczyć jak wyglądam?- poprosiła Chokkan.

-Pewnie- odparłam.

Wzięłam małe lusterko ze stolika nocnego i dałam jej. Kan obejrzała swoją twarz dokładnie a potem uszy.

-Jestem inna niż dawniej- spostrzegła.

-Bo dorastasz- odpowiedział Usagi także przy niej siadając.

Włączyła się solidarność ojców.

-A ty, tato, jesteś jaki byłeś- dodała.

-Angel, będziesz mi potrzebna- rzekła mama.

Zrobiłam krok w jej stronę.

-Złapię ich za głowy od tyłu a ty od przodu- poinstruowała mnie.

Zrobiłam to, o co mnie prosiła. Sama położyła ręce na tyłach ich głów.

-A teraz postarajmy się zamienić im wzrok- ciągnęła.

Zamknęłam oczy. Dosłownie poczułam impulsy przechodzące przez moje ręce z lewej do prawej. Prawa dłoń jakby o wiele mocniej oddziaływała na mnie.

-Wystarczy- powiedziała mama.

Wyczułam, że się udało. Spojrzałam na dziewczyny masując prawą rękę. Czułam w nich mrówki.

-I jak?- spytał Donnie.

Lessie otworzyła oczy mrugajac szybko.

-Widzę- powiedziała.

-A ja nie- odparła Chokkan.

-No sorry, ale ten wzrok był mój- rzuciła.

-Czy ja coś mówię?- warknęła po czym szybko wyszła z pokoju.

Spojrzałam wrogo na siostrę.

-Nic by się nie stało, gdybyś była nieco delikatniejsza- skarciła ją mama.

-Pójdę za nią- westchnęła Aishi.

-Nie, zostaw- zatrzymał ją Usagi.-Powinna pobyć sama.

Spojrzałam na mamę. Ona również masowała sobie rękę, tylko lewą.

-Angel, ty też to poczułaś?- spytała.

-Takie impulsy?- upewniałam się.-Tak.

-A co to znaczy?- dociekał Sharm.-To coś niepokojącego?

-I tak, i nie- odpowiedziałam.

-No, ale o co chodzi?- dociekała Lessie.

Mama spojrzała na tatę, a potem na mnie i w końcu wyjaśniła:

-Leslie, masz moc telekinezy i telepatii. Jesteś taka jak ja i Angel.