NARRATOR

-Zostaw to na razie u mnie- poradziła Renet.-Po co ma znajdować go tak z nienacka? Bez przygotowania?

-A jeżeli znajdzie to na przykład Mikey, albo co gorsza Risa?- zwróciła uwagę Mona.

-Daj spokój- rzuciła wymachując rękoma.-Nigdy nie domyślą się, że to moje. Lepiej zastanów się, jak tu zaskoczyć Rapha.

-Właśnie tego do końca nie wiem.

-Dobra, spokojnie. Pomogłam ci w przyzwyczajeniu się do sukni ślubnej, pomogę ci i w tym.

Renet położyła plastikowy przedmiot do szufladki pod lusterkiem w łazience.

-Mikey tu nie zajrzy, to pewne- uspokoiła przyjaciółkę, poklepując półeczkę.- A teraz spadajmy nim ktoś się zorientuje.

-Niby czym zorientuje?

-A tam, siedzimy za długo w łazience, a jak Mikey'go najdzie potrzeba to istne tornado przez pokój przefrunie.

Salamandrianka wzruszyła ramionami wychodząc z pokoju Renet. Ona podążyła za nią.

-Zrobimy to tak, że Raph zawału dostanie!- zapewniła ją.

-No może nie aż tak, co?

-W sumie racja. Lepiej, żeby ci pomagał.

-Pomagał w czym?- odezwał się niespodziewanie za nimi.

Kobiety aż podskoczyły ze strachu. Krzyknęły głośno.

-Spokojnie, to tylko ja- zaśmiał się.

-No widzimy- odrzuciła Renet oddychając szybko.

-Mona, widziałaś Shell?- spytał.

-Nie- zaprzeczyła.

-Kurcze, niech ja ją dorwę- syknął dość gniewnym głosem.

-A co się stało?- spytała.

-To ja was zostawię- wtrąciła Renet.

Odeszła a małżeństwo poczekało aż wystarczająco się oddali by kontynuować rozmowę.

-Jedno słowo- Ryū- wyjaśnił.

-Syn Nanase, o co chodzi?- nie rozumiała.

-Nie mów mi tylko, że nie zauważyłaś?

-Mianowicie?

-Startuje do Shell!

-No i?

Raph aż się skrzywił zaskoczenia.

-Kim ty jesteś i co zrobiłaś z moją żoną?- spytał potrząsając nią.-Shell i chłopcy. Wiesz jak to się kończy.

-Raphael, nasza córka ma już siedemnaście lat- powiedziała spokojnie.-W tym wieku powoli się mądrzeje.

-Nie ona.

-Zaczynasz zachowywać się jak Donatello. Też boisz się, że pewnego dnia twoja córeczka obierze własną drogę życia.

-Mam tylko jedną, jedyną córkę i nie pozwolę by jakiś chłopak ją skrzywdził. A ten Ryū wygląda mi na kogoś, kto potraktuje ją jak zabawkę.

-Wywnioskowałeś to po dwóch minutach patrzenia na niego?

-Niech jej coś zrobi, a powybijam mu wszystkie zęby. Ja tak tego nie zostawię, Mona! Zobaczysz!

🔸

Wyszłam Z pokoju by pomóc Nanase i jej rodzinie w przygotowaniach do sylwestra, lub jak określiła to Taeko "Oomisoki".

-Angel!- wyrwał nagle ktoś za mną.

Podskoczyłam krzycząc głośno. Odwróciłam się.

-Ćśśś- rzucił Louis.

-Zawału przez ciebie dostanę- warknęłam.

-Dobra, dobra, ochrzaniaj mnie potem a teraz mi pomóż- wytrajkotał pokazując mi dłonie.

Znów zamiast nich przywitały mnie głowy węży.

-Sprawa nagła- poganiał.

Położyłam ręce na obu łbach zamykając oczy. Przekazałam gadom pozytywną energię. Tak uspokojone znów zaczęły przybierać normalny kształt kończyn.

-Czym się tak stresujesz?- spytałam.-Jak się denerwujesz to nie panujesz nad wężami.

-A nikomu nie wy...

-Kurde, jak nikt nie wie o twojej umiejętności to chyba nie, co?!

-Dobra, dobra, powiem ci. Umówiłem się z Chokkan.

Skamieniałam.

-Z Chokkan?- powtórzyłam.

-No- potwierdził.-Przyznaje, podoba mi się.

-Więc gnaj do niej- popedziłam go.-Tylko opanuj nerwy. Nie chcesz jej chyba ukąsić.

-Jasne, że nie.

Pobiegł na drugi koniec korytarza.

Sama poszłam na zewnątrz domu.

🔸

KARAI

Już prawie skończyłam mieszać ciasto. To będzie cud jeżeli spod mojej ręki wyjdzie zjadliwe. Wlałam je do formy i wstawiłam do pieca. Wzięłam się za krem.

-April, podaj mi ryż- rzuciła Aishi.

Rudowłosa dała jej przez blat stołu torebkę. Aishinsui delikatnie opruszyła ziarnami dochodzące okonomiyaki.

-Hej, drogie panie- przywitał się Leo.

Odwróciłyśmy się przez ramiona. Ja, Aishi, April, Renet i Risa. Nie był sam. Obok niego stał Usagi.

-Co się stało?- spytałam.

-Dzieci nam zginęły- rzucił Leonardo.

-Czyli które?- spytała April.

-Chokkan i Louis- wyjaśnił Usagi.

-Gdzie?- dopytywała Renet.

-Nie wiemy- rzekł spokojnie Leo.

-Ojej, jeżeli zniknęli razem to chyba wiadomo o co chodzi- wtrąciła April wycierając ręce o ścierkę.

-Weźcie sobie jedno okonomiyaki i dajcie młodzieży szaleć- rzuciła Aishi wciskając Usagiemu w ręce talerz z ciastkiem i widelcami.

-A przy okazji, Leo, sprawdź czy Rei śpi- dodałam.

-Tak jest, szefowo- powiedział pobierając mi krem z miski palcem.

-Sio mi stąd!- wygoniłam go.

🔸

-Słyszałeś- rzucił Gino.

-Ooo, Louis ma przerąbane- warknął Mid.-Odbił mi dziewczynę.

-Tobie? Chokkan to nie rzecz!

Chłopaki schowali się pod schodami by nikt ich nie widział.

-To nie zmienia faktu, że powybijam mu zęby- rzucił Mid.-Jak jesteś takim cykorem to nigdy nie znajdziesz sobie laski. O dziewczyny trzeba walczyć.

-Podręcznik Zalot Hamato Middletrona, rozdział czwarty- rzucił sarkastycznie Gino.

-Śmiej się, śmiej, zobaczymy kto tu wygra.

-Chokkan to nie los na loterii, człowieku, ogarnij się!

-Okay, okay. Ale i tak mam największe szanse u Kan.