*Rin*

Nie wiem, ile byłam nieprzytomna. Ocknęłam się w jakimś wielkim pokoju. Czułam ból w nadgarstkach i kostkach i nie umiałam nic powiedzieć, nawet otworzyć ust. Dopiero po chwili doszło do mnie, że jestem przywiązana do krzesła, a usta mam zaklejone taśmą. Usłyszałam dźwięk typu „Mmmhhmmpp!". Odwróciłam twarz w prawą stronę. Zobaczyłam, również przywiązane do krzeseł, Aiko i Arianę. Chwila moment... skoro jesteśmy tutaj my... to chłopcy też muszę tu być! Drzwi do pokoju otworzyły się, a do środka wszedł... DAKE! Jęknęłam... a raczej spróbowałam. Kucnął obok mnie. Położył 2 palce pod moim podbródkiem, a drugą ręką zerwał taśmę z moich ust.

- Śpiąca królewna się obudziła?

- Zostaw mnie, baranie. Po co to zrobiłeś?

- Bo miałem taki kaprys. Idiotko, dobrze wiesz, dlaczego. Ten baran, Pan Przewodniczący, zabrał mi ciebie.

- Pff, zrobiłeś to, bo Nataniel jest moim chłopakiem?

- A ty? Nie chciałabyś porwać „twojego Natanielka", gdyby miał inną dziewczynę?

- Na pewno byłabym zawiedziona, ale nie porywałabym go! A tak w ogóle, skoro to ja „zawiniłam", to po co ci Aiko i Ariana?

Spojrzał na nie dziwnie. Podszedł do nich.

- Co ja poradzę, że ładne są?

- A tak apropo, powiedziałeś, że Nat ci mnie zabrał...

- Wyprzedzę twoje pytanie.

Zerwał z ust dziewczyn taśmy oraz rozwiązał je. Nawet nie uciekały. Rozciął sznury łączące moje nadgarstki i kostki. Otworzył drzwi i kazał nam wejść do pokoju obok. Wykonałyśmy polecenie, a tam... makabryczny widok. Nataniel, Kastiel i Lysander byli przywiązani do krzeseł i mieli spuszczone głowy. Gdy je podnieśli, ujrzałyśmy zaklejone usta, zakrwawione twarze i przerażone oczy. Dake odkneblował im usta.

N: Po co nas tu przywlokłeś!?

K: Jesteś pieprzonym baranem!

L: Nigdy w życiu nie spotkałem kogoś, kto zachowywałby się w taki sposób!

N: I po co ci dziewczyny!?

K: Tylko spróbuj im coś zrobić!

L: Zobaczysz, jak to jest czuć smak przegranej!

D: Wow, chłopaki, nie obruszajcie się tak.

N: Jak mamy się nie obruszać!? Porwałeś nas i nasze dziewczyny! Jesteś chory, weź idź się leczyć, człowieku!

Dake podszedł do Nata i strzelił mu w twarz mocnego liścia. A więc to tak wyglądało życie Nata, gdy mieszkał z ojcem...łzy napłynęły mi do oczu. Podbiegłam do naszego oprawcy i pociągnęłam go za ramiona, by zostawił Nata w spokoju. Ten obrócił się i uderzył MNIE w twarz.

- Za takie zachowanie spotka cię kara.

Zaczął się do mnie zbliżać. Gdy dotknęłam plecami ściany i odepchnęłam go. Przybliżył się do mnie. Za każdym razem, gdy nie odpowiadałam na jego pytanie, dostawałam w twarz. W końcu usłyszałam głos Nata.

- Tylko jej coś zrób, to ja ci coś zrobię.

Wywnioskowałam, że powiedział to do Dake'a.

- Ty? Mi? Chyba żartujesz!

*Nataniel*

- Ty? Mi? Chyba żartujesz!

Już chciałem wstać i do niego podejść, kiedy przypomniało mi się, że jestem związany i nie mogę. Westchnąłem. Biłem się z myślami. Nie mogłem uwierzyć w to, że to się dzieje naprawdę. Rin właśnie jest bita przez jakiegoś  typa na moich oczach, a ja nie mogę nic zrobić. To wszystko było jak sen. Koszmar, z którego można się wybudzić. Ale nie. To była prawda. Po chwili, obok mnie stanęły Aiko i Arai.

- Rozwiążemy was – szeptała Aiko. - a wy jej pomożecie.

Zrobiły to, co powiedziały.

*Rin*

To, co mi robił, bardzo bolało. Ale wytrzymywałam, bo bałam się, co mógłby zrobić, gdybym się poddała. W końcu przerwał i podszedł do stołu, gdzie znajdowały się różne probówki, zlewki, szczypce, palniki i różnego rodzaju mikstury. Starałam się opanować ból, podczas gdy on wlewał do probówki jakieś różne substancje. Użył strzykawki, by pobrać całą zawartość. Podszedł do mnie i przyłożył mi igłę do ramienia.

- Co robisz!? Zostaw mnie!

Wstrzyknął mi miksturę, którą wcześniej zrobił. Momentalnie zaczęło mi się robić ciemno przed oczami. Poczułam na swojej skórze jakby użądlenia szerszeni. Krzyczałam. Zrobiło mi się słabo i straciłam przytomność.

*Nataniel*

Ten baran to jest jakiś chory psychol! Najpierw nas porwał, potem chciał pobić Rin, a teraz jej coś wstrzyknął. Spojrzałem porozumiewawczo na chłopaków. Oni podbiegli do Dake'a i go obezwładnili, a ja podbiegłem do Rin i przytuliłem ją. Zdjąłem koszulę i okryłem jej nagie ciało. Była ciepła i oddychała. Zobaczyłem, że końcówki jej złotych włosów przybierają czarną barwę. Z każdą chwilą całe pasma zyskiwały kolor węgla.

- Co jest? Co jej się dzieje? - pytałem sam siebie.

- Zabierz ją do szpitala! - zawołał Kastiel.

- A co z wami!?

- My sobie damy radę!

Ubrałem ją szybko w jej ubrania, a ramiączka jej sukienki zawiązałem na węzły. Wziąłem ją na ręce. Kastiel uderzył Dake'a w twarz i razem z Lysem, Aiko i Arianą wybiegliśmy z budynku. Ciało Rin było bezwładne, dosłownie wylatywało mi z rąk. Otworzyła oczy. Zatrzymaliśmy się i położyłem ją na chodniku, podtrzymując ręką jej głowę. Przeraziłem się. Jej oczy miały intensywną, czerwoną barwę. Przez chwilę na mnie spojrzała, po czym zemdlała. Przestała oddychać. Delikatnie zsunąłem z jej piersi sukienkę. Wykonałem 5 wdechów ratunkowych, następnie 30 uciśnięć na mostku, 2 wdechy i na zmianę 30-2-30-2, aż do przyjazdu pogotowia po 10 minutach. Dostałem pozwolenie na bycie z nią w karetce. Reszta musiała dojechać do szpitala sama. Po przyjeździe, Rin zabrano na OIOM. Po kilkunastu minutach wyszedł stamtąd lekarz. Podszedłem szybko do niego.

- Doktorze, co z Rin?

- A przepraszam, ty to kto?

- Nataniel Moore, Rin to moja dziewczyna.

- Rozumiem. Doktor Stanisław Potocki. Stan Rin jest stabilny.

- No a to, co jej ten psychol wstrzyknął?

- Nie wiemy dokładnie, co to jest. Wiemy, że substancja ta źle reaguje z organizmem. Zmienia geny i cechy zewnętrzne i powoduje, że kolor oczu, włosów, skóry i innych takich rzeczy zmienia się na przeciwny, na przykład blond włosy stają się czarne, złote oczy czerwone, opalona skóra bladobiała i tak dalej.

- Musicie się jak najszybciej dowiedzieć, co jej wstrzyknięto. Musicie!

- Natanielu, opanuj się, proszę. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby jej pomóc.

- Jest już przytomna?

- Tak. Na razie wszystko jest w porządku.

- Mogę do niej wejść?

- Tak, oczywiście. Na pewno będzie cię teraz potrzebować. Uratowałeś jej życie. Na pewno będzie chciała ci podziękować. Tylko ubierz fartuch.

- Dobrze.

Lekarz oddalił się. Szybko założyłem niebieski fartuch i wszedłem do sali. Usiadłem na brzegu łóżka Rin i dotknąłem jej dłoni. Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się. Podniosła się i mocno mnie przytuliła.

- Nat, dziękuję ci – powiedziała.

- Za co ty mi dziękujesz?

- Ratownicy i doktor Potocki opowiedzieli mi o wszystkim. Uratowałeś mi życie. Dziękuję.

- To nic takiego. Zrobiłabyś dla mnie to samo.

Siedziałem u Rin około pół godziny. Do sali wszedł Potocki.

R i N: Dzień dobry.

P: Dzień dobry. Rin, mamy już wyniki twoich badań.

R: I co?

P: Wszystko jest w porządku, cukier i ciśnienie w normie, akcja serca w normie, za dwa dni będziesz mogła wrócić do domu.

R: Super!

N: Doktorze, wiecie już, co to była za substancja?

P: Tak, przed chwilą dostałem wyniki. Niestety nie ma na nią antidotum. Czarne włosy i czerwone oczy zostaną Rin do końca życia. Mogą jedynie zblaknąć za jakiś czas.

R: Nie... nie... pan chyba żartuje. Proszę powiedzieć, że te kolory znikną! W szkole będę straszydłem!

P: Bardzo chciałbym ci to powiedzieć, ale nie mogę. Te kolory zostaną.

R: Nie... NIE!

Schowała twarz w dłoniach. Przytuliłem ją mocno.

- Rin, przecież możesz przefarbować włosy na taki sam śliczny blond, jak kiedyś.

- Ale to nie zmienia faktu, że te krwiste oczy będą sprawiać, że będę pośmiewiskiem i straszydłem w jednej osobie! Dodatkowo, kiedy zbledną i one, i włosy, będę wyglądać jak chodzący trup!

Próbowałem sobie wyobrazić ją jako szatynkę z czerwonymi oczami, ale nie potrafiłem. Przed oczami ciągle miałem drobną, złotooką blondyneczkę z różowymi wargami i zarumienionymi policzkami. Poczułem, jak na mojej koszuli pojawia się mokra plama. Cóż się dziwić, zawsze była piękną dziewczyną i mi również jest jej szkoda. Taka śliczna osoba utraci to, co w jej wyglądzie zewnętrznym było piękne. Blond kosmyki i złote tęczówki. Na zewnątrz nie będzie już tak ładna, jak kiedyś, ale w środku pozostanie serdeczna i życzliwa. Mimo że, może dla niektórych, będzie wyglądać jak upiór z horroru, dla mnie zawsze będzie tą samą optymistyczną i roześmianą Rin. Taką samą, jaką była w pierwszym dniu szkoły. Będzie moją Rin. Moją dziewczynką, z której jestem taki dumny. Lekarz wyszedł z sali.

*Rin*

To nie może być prawda! Powiedzcie, że to tylko koszmar! Nie mogę mieć czarnych włosów i czerwonych oczu do końca życia! To niemożliwe! Nat pozwolił mi płakać na swoim ramieniu, dopóki się nie uspokoiłam. Po chwili, do sali weszli Kas, Lys, Aiko i Ariana. Usiedli na łóżku. Szybko otarłam łzy.

K: Rin?

L: Co się stało?

Ai: Płakałaś?

Ar: Wszystko w porządku?

R: Nie!!! Nic nie jest w porządku!

K: Co się dzieje?

R: Te cholerne kolory nie znikną! Nie ma antidotum, potem tylko one zbledną. Będę wyglądać jak jakiś cholerny chodzący trup!

L: Uspokój się. Wszystko będzie dobrze. Jesteś piękna, mimo wszystko.

Ai: Nie liczy się to, co jest na zewnątrz, ale to, co w środku.

Ar: Jesteś świetna, mimo wszystko. Kochamy cię. Wszyscy cię kochamy.

R: Ale to nic nie zmienia. Będę brzydka. Nikt nie będzie chciał mnie znać. I Nat nie będzie mnie chciał.

N: Rin, nawet jakbyś musiała jeździć na wózku albo gdyby wyrosło ci trzecie oko, zawsze będę cię chciał. I nic tego nie zmieni. Naprawdę nic.

R: Kocham cię, Nat.

N: Też cię kocham.

Przytulił mnie mocno i pocałował.

Ai: Widzisz? Masz szczęście, że masz takiego chłopaka, jak Nataniel. To odpowiedzialny i rozważny młody mężczyzna. Bardzo dobrze trafiłaś.

Kas, Lys, Aiko i Arai zostali u mnie do wieczora, a Nat nawet całą noc. Taki chłopak to skarb. Cenny skarb. Kocham go i nigdy nie przestanę.

**********

Autorka: Hejka kochani! I co Wy na to? Zaskoczeni?

Rin: Dake, zamorduję cię! *płacze*

Nataniel: Pomogę ci.

Kastiel, Lysander, Aiko i Ariana: My też.

Autorka: Idę z Wami.

Rin: No to idziemy!

Wszyscy: *biegną*

Bajo! :* Czekam na gwiazdki i komy! Kc. Pozdrawiam, wera9737.

Enjoy! =^.^=