- Manu! - Bastian mnie wołał. Udałem, że go nie usłyszałem. Obwiniałem go, że straciliśmy bramkę kilka sekund przed końcem pierwszej połowy.

Czemu nie mógł trzymać rąk w gaciach jak trener? Mogło go przecież coś zaswędzieć... A przecież Lukas mówił, że osiemdziesiąt procent facetów drapie się czasami po jajkach...

- Manu! - Podszedł do mnie i złapał za ramię, ciągnąc w stronę opustoszałej szatni. Posadził mnie na ławce, a sam zaryglował drzwi, aby nikt nam nie przeszkadzał, odcinając mi tym samym drogę ucieczki.

Spojrzał na mnie ze złością.

- Manu, porozmawiaj ze mną. - Jego męski i jednocześnie łagodny głos sprawił, że moje ciało przeszły dreszcze. Jego wargi drgały, więc wiedziałem, że hamował swoją złość na mnie - inaczej już by mnie przyciskał do szafki i całował brutalnie moją szyję, aby pokazać wszystkim, że należę tylko do niego.

- Basti Fantasti nie był taki Fantasti - zakpiłem, rzucając w jego stronę opaskę kapitana.

Złapał ją i w kilku krokach był przy mnie, zrzucając na podłogę. Przyciskał mnie do zimnych, niebieskich kafelek, siadając okrakiem na moich biodrach.

- Nie prowokuj mnie - wysyczał, całując brutalnie moje wargi i przygryzając je tak mocno, abym czuł w ustach metaliczny smak swojej krwi.

- Bo, co? - Spojrzałem mu wyzywająco prosto w oczy.

- Manuel, Manuel... Nigdy się nie nauczysz, że w tym związku to ja jestem górą. - Zamachnął się i uderzył mnie w twarz. Przed oczami pojawiły się gwiazdy i straciłem przytomność.

Ocknąłem się w łóżku. Policzek mnie strasznie piekł, dotknąłem go i syknąłem z bólu, przypominając sobie wcześniejsze zdarzenia: przegraną i uderzenie Bastiego. Zacząłem płakać. Mój kochanek nigdy mnie nie uderzył. To był pierwszy raz.

- Manu, przepraszam. Manu. - Do pokoju wszedł zmartwiony Basti. Widziałem w jego oczach żal. Podszedł do mnie i usiadł na łóżku. - Manu, uderz mnie, krzycz! Do jasnej cholery zrób coś! Nie mogę znieść twojego milczenia!

- Nienawidzę cię! - krzyknąłem i zacząłem okładać go z całej siły pięściami. Nie bronił się. - Czemu nie mogłeś trzymać rąk w gaciach jak nasz trener! To wszystko twoja wina!

Przestałem go bić i wtuliłem się w niego, płacząc w jego koszulę.

- Lubię trzymać dłonie w majtkach... ale w twoich - oznajmił, głaszcząc moje plecy. - Mam coś dla ciebie.

- Cokolwiek to jest to i tak do końca miesiąca masz zakaz seksu - powiedziałem, kładąc ręce na piersiach i patrząc na niego wyzywająco.

- Nawet Nutella na pocieszenie nie pomoże? - zapytał.

Pokręciłem głową.

Wyjął spod łóżka słoik z Nutellą.

- Czy ty chcesz mnie przekupić? - Uniosłem brwi. - Nie sądzisz, że stać mnie na ciężarówkę pełną Nutelli...

- Hmm... - Poruszył sugestywnie brwiami.

- Basti, zboczeńcu... już ja wiem, co ty masz na myśli...

- Manu... - Zaczął całować moja szyję. Tym razem bardziej delikatnie. Jęknąłem.

- Basti... Przestań! - Odepchnąłem go od siebie.

- Poddaję się. - Uniósł ręce do góry. - Negocjujmy. Wiesz, że nie wytrzymam miesiąca w celibacie, złośniku.

- Dobrze, co proponujesz?

- Ścigajmy się. Kto pierwszy w kuchni ten wygrywa. Jeśli wygram ja przez tydzień nie jesz Nutelli i zakaz seksu nie obowiązuje, jeśli ty to przez tydzień zrobię wszytko, co tylko chcesz.

- Zgoda.

Zaczął biec do drzwi, które zamknął, abym nie mógł go dogonić.

- Schweinsteiger, oszuście! Zemszczę się! - krzyczałem, waląc z całej siły w drzwi.

Rozległ się śmiech Bastiana.

- Manu, liczę na to. Zapamiętaj sobie, ja zawsze dostaję to, co chcę.

"Basti, żebyś się nie zdziwił" - pomyślałem, upewniając się, że mój zapas Nutelli jest bezpieczny.

----------------------------------------------------------------

Mam nadzieję, że się podoba. Na razie zawieszam zgłoszenia, bo trochę one-shotów do napisania mam.

Pozdrawiam.