Był urodzonym przywódcą i zwycięzcą. Nic więc dziwnego, że szukał kogoś choć trochę podobnego. Kto zwycięża, podnosi się z kolan, odciąża.

Thomas był powiewem świeżości. Kimś kto nie spełniał jego wymagań, a jeśli nawet to w nieco pokrętny sposób. Thomas należał do ponadprzeciętnie wesołych ludzi. Uśmiech nigdy nie schodził z jego twarzy. Czasami tylko na chwilę malał, potem kwitł z powrotem. Nie należał wtedy do najszczęśliwszych, ale chciał pocieszyć.

Tak jak po meczu Niemcy-Meksyk.

Zastanawiał się, co go kierowało, że podszedł, chcąc zmyć z twarzy ten smutny uśmiech. Mający pocieszyć, ale raniący. Do szpiku kości.

Impuls prowadzący do wzajemnego pocieszania.

Wspólny pokój i zamglenie. Niesłyszane słowa, niewypłakane łzy. Nieporządek i chaos.

Dotyk i Thomas.

Świeżość w tej rutynie. Odpoczynek w pościgu za wygraną. Uśmiech.

I coś, czego nie chciał definiować. Coś, o czym chciał zapomnieć, wracając do swojego uporządkowanego świata, gdzie każda skarpetka miała własne miejsce. Coś, co uparcie ignorował, patrząc w twarz Thomasa.

To coś nie istniało, skoro zostało wyparte.

Została tylko chwila słabości w momencie porażki.

W gruncie rzeczy, Manuel Neuer był przegranym.