Po powrocie do domu uśmiechałam się jak głupia. Z uśmiechem na twarzy usiadłam obok Olsen'a na kanapie i mocno się do niego przytuliłam

- Udusisz mnie jak będziesz tak mocno mnie przytulać- zaśmiał się

- Dostałam pracę!- powiedziałam podekscytowana

- Gdzie?

-  W kawiarni

Aiden mruknął coś pod nosem i gapił się ciagle na ręce. Nagle przeniósł wzrok na Hemmings'a a ten zrobił gest ,, nie patrz na mnie,,

Każdy kolejny z chłopaków też tak zrobił.

- Coś się stało?- spytałam zaniepokojona ich minami

- Anabell...rodzice nie wrócą do domu- powiedział

- Wiem. Pewnie znowu przedłużyli sobie wakacje

- Nie Bella. Oni..- przetarł twarz dłonią- Oni  zginęli w wypadku- wydusił

- Kłamiesz- powiedziałam łamliwym głosem- Oni żyją powiedz że żyją!- krzyknęłam

-  Ann....

- Jak?- spojrzał na mnie niezrozumiale- Jak zginęli?

- Po powrocie do kraju wzięli taksówkę która miała wypadek. Oboje zginęli na miejscu.

- Chce być sama- powiedziałam i pobiegłam na górę

Zakluczyłam drzwi i osunęłam się po nich w dół. Zaczęłam płakać jakbym tylko to potrafiłam

Przebrałam się i usiadłam na szerokim parapecie z kocem i poduszką.

Od płaczu zrobiłam się senna i nie wiedząc kiedy zasnęłam.

                             ***

Po kilku godzinach obudziłam się i spojrzałam prosto w sąsiednie okno gdzie siedział już Hemmings przy biurku

Zapomniałam że mieli się wprowadzić.

Oparłam łokcie o kolana i odchyliłam głowe do tyłu

- Dlaczego oni?

Wiem że nie byli najlepsi ale zawsze jacyś. Kochali nas a ich kłotnie to tylko drobny mankament tego wszystkiego co nam dali.

Byli świetni mimo wad i teraz to zauważam. Zauważam dopiero gdy ich straciłam.

Łzy spływały po moich policzkach a następnie po karku mocząc moją koszulkę.

Zacisnęłam moje pięści i rozluźniłam.
Spojrzałam w bok. Luke patrzył na mnie a gdy zauważył że patrze niemrawo machnął do mnie.

Uśmiechnęłam się żałośnie i zeszłam z parapetu. Rzuciłam koc i poduszke na łóżko i wyszłam z pokoju.

Na dole była cisza, co oznaczało że Aiden jest sam albo wyszedł.
Powędrowałam do jego pokoju ale nie zastałam go tam

- Aiden!- krzyknęłam na cały dom ale nigdzie go nie było.

Ubrałam bluzę i wyszłam z domu zakluczając go. Ruszyłam w stronę sklepu, przekraczając próg czułam ma sobie spojrzenia ludzi. Szybko drapnęłam husteczki i tak na wszelki wypadek żyletki.

Poszłam do kasy i zapłaciłam, po powrocie wróciłam do pokoju i wyciągnęłam żyletkę, obejrzałam ją a potem z płaczem przycisnęłam do ręki. Zrobiłam jedną kreske i przestałam. Wyrzuciłam wszystkie żyletki i zakleiłam plastrem rankę.

Wybrałam numer do Aidena ale włączyła się poczta.

Gdy go potrzebuje on znika.

W oknie obok zauważyłam blondyna który wyparywał się we mnie i zagryzał wargę

Zignorowałam go i zasłoniłam okno do połowy. Ułożyłam się na łóżko i ponownie zasnęłam tego dnia

                           *****

Przez ciepło i ciężar który spoczywał obok mnie wybudziłam się ze snu.

Aiden leżał obok mnie z czerwonym nosem i podpuchniętymi oczami. Chłopak głaskał mnie po włosach

- Aiden co teraz będzie?

- Będzie dobrze. Będe miał do ciebie pełne prawo jako opiekun zastępczy, dostaniemy spadek po rodzicach. Pogrzeb odbędzie sie po zakończeniu śledztwa. Wytrzymamy to razem młoda- powiedział i  przytulił mnie

- Tak, wytrzymamy- szepnęłam

Nie chciałam się smucić i wygladać jak duch bo nie chciałam dobijać Aiden'a. Widać że cierpi bardziej ode mnie

- Chodź zamówimy pizze- powiedziałam i stałam ciagnąc go za sobą

- Wolę jak ty ją robisz- powiedział

- Jestem osobą leniwą więc nie licz na nic- próbowałam go rozweselić

- Zamawiamy peperoni i z kurczakiem i podwójnym serem- uśmiechnął się

Po piętnastu minutach dostawca przywiózł pizze. Aiden  zapłacił i przyniósł ją do salonu.

Włączyliśmy komedie i wspolnie jedliśmy nasze pizze wymieniając się co jakiś czas

- Wiesz co?

- Co?- spytał

- Może tak miało poprostu być co?

- Może i tak