-Powiedział pan, że w dom jest duży, czy to może oznaczać, że ktoś mógł niepostrzeżenie się do niego wkraść, a potem również niezauważonym z niego wyjść? - zapytał mój ojciec, a ja od razu opowiedziałam w myślach twierdząco na to pytanie. Zdecydowanie udowodniliśmy to z Jaydenem zaledwie trzy dni temu.

- Tak – burknął w odpowiedzi, na kolejne z pytań mojego ojca, Jason Roberts. Minęło już sporo czasu i mężczyzna zdawał się być zmęczony - Wydaje mi się to prawdopodobne.

- Czy w domu na stałe mieszkają na przykład pokojówki?

- Nie.

- Ale każda ma swój klucz do domu? Ogrodnicy też?

- Tak.

- Dziękuję to tyle ode mnie - zakończył mój ojciec.

- Dobrze – ponownie odezwała się Wysoki Sąd - Skoro pierwszy świadek został przesłuchany, a zbliża się pora lunchu wydaje mi się, że możemy...

Connor Philips podniósł się, zanim zdążyła dokończyć.

-Jeśli można Wysoki Sądzie - zaczął mówić, a wzrok wbity miał w Jasona Robertsa. Aż mnie przeszły ciarki. - Chciałbym zadać jeszcze jedno pytanie.

Sędzia spojrzała na zegarek po czym skinęła głową;

-Byle szybko.

Philips opuścił swoją ławkę i podszedł do przesłuchiwanego. Unosząc przy tym plik kartek do góry. Skupiłam na nich wzrok, starając się domyślić, co to takiego. Już wcześniej widziałam, że grzebał w swoich papierach, ale myślałam, że tylko porządkuje kartki.

- Wysoki Sądzie - zaczął - chciałbym wprowadzić nowy dowód - To mówiąc podał sędzi kilka kartek, po czym zrobił to samo ze stroną obrony. Twarz pana Marshalla gwałtownie zbladła.

-Panie Roberts - zwrócił się do klienta Kowalski&Marshall - Zapewniał pan, że nie kontaktował się pan z nikim wieczorem czternastego maja. A jednak billing pana połączeń wskazuje na to, że odbył pan pięciominutową rozmowę z przyjacielem pana syna chwilę przed dziewiętnastą.

- Sprzeciw! Insynuacje – niemal warknął pan Marshall.

- Do czego pan zmierza panie Philips? - zapytała niezwykle spokojna pani sędzia.

-Panie Roberts - zwrócił się prokurator do świadka - Czy pomógł pan swojemu synowi w morderstwie?

- Sprzeciw!

- Panie Roberts proszę odpowiedzieć na pytanie - naciskał prokurator.

- Sprzeciw! - warknął mój ojciec.

- Panie Roberts...

- Dość! - Sędzia walnęła w stół - Takie zachowanie nie jest dopuszczalne w sądzie. Przypominam panie Roberts, że może pan odpowiedzieć na pytanie lub odmówić zeznań, powołując się na piątą poprawkę.

Zapadła chwila ciszy, pełna napięcia. Ręce zaczęły mi się nieprzyjemnie pocić. Wytarłam dłonie o spódniczkę, ale to nic nie dało. Żałowałam, że nie wzięłam ze sobą butelki wody.

-Nie zrobiłem tego, a mój syn jest niewinny - powiedział w końcu pan Roberts, a napięcie opadło.

- Proszę więcej nie rzucać bezpodstawnych oskarżeń na mojej sali panie Philips, jeżeli uzbiera pan wystarczająco dowodów zawsze może pan wnieść oskarżenie. Starczy emocji na dziś. Proszę się rozejść - powiedziała sędzia i bezceremonialnie, nie czekając, aż wszyscy wstaną, opuściła salę sądową. 

////////////////////////////////

Cześć!

Dzisiaj dość krótko. Tak jakoś wyszło.

W tym tygodniu wróciłam do szkoły i nic nie napisałam...

No może po za krótkim scenariuszem, ale to raczej luźne notatki.

Co myślicie o tym rozdziale?

Koniecznie dajcie znać! 

Do następnego! <3