Dobiegłam do boksu Alberta z niemałą zadyszką. Stwierdziłam, że podaruję sobie siodło i pojadę na oklep.

Chyba do reszty zwariowałam!  Na oklep w sukni ślubnej?

W sumie cały ten mój genialny plan to jakaś jedna, wielka klapa! Rodzina mnie wyklnie, Michael wpadnie w szał i też mnie wyklnie. W ogóle cały świat mnie wyklnie!

Ugh... Co ja sobie myślałam? Prychnęłam.

No, ale jak już się w to wkopałam to muszę skończyć...

Pogłaskałam Alberta między oczami i po boku, po czym przysunęłam sobie wiadro i wdrapałam się na grzbiet zwierzęcia. Wyprowadziłam konia z boksu. Już miałam go skierować na padok, gdy nagle jakieś silne ręce oplotły mnie od tyłu w tali i ściągnęły na ziemię.

Wydałam z siebie stłumiony pisk i zaczęłam wyrywać z żelaznego uścisku rosłego mężczyzny.

O Boże! Już po mnie!

Postawił mnie na ziemi, a ja zaczęłam wierzgać nogami. Po chwili trzymało mnie już tylko jedno ramię osiłka co wykorzystałam,  oswobadzając swoje ręce. Przywaliłam mu z łokcia, a pięścią drugiej ręki walnęłam go w twarz. Zaklął siarczyście i trochę poluzował uchwyt. Wyrwałam mu się i odbiegłam kawałek. Złapał mnie, ale uczepiłam się szyi konia. Wbił palce w moje ramię i pociągnął do siebie moją rękę, wyginając ją pod nienaturalnym kątem. Syknęłam z bólu. Po chwili poczułam na palcu chłodny metal.

Obruciłam głowę do tyłu i zobaczyłam płonące gniewem tęczówki mojego męża, któremu z nosa kapały pojedyncze krople krwii.

Najgorszy scenariusz właśnie wszedł w życie!

- [1]Vera amoris opus centuries!Maledictus vos in perpetuum - mówił Michael przewiercając mnie na wylot swoimi ognistymi oczami. Kurczowo trzymałam się końskiego grzbietu, słysząc jakieś łacińskie słowa. Byłam zdezoriętowana i bałam się jak nigdy dotąd.

Coś zabłysło na moim palcu. Spojrzałam tam i zobaczyłam złoty pierścień z rubinowym oczkiem i jakimś grawerunkiem. Kamień lśnił własnym światłem, a po chwili wokół mojej dłoni zaczęła pojawiać się czerwona mgiełka. Michael natychmiast mnie puścił sycząc przy tym z bólu. Poświata pokryła moje ręce, tułów i suknię, a potem zasłoniła mi twarz.

- Co się dzieje?! - krzyknęłam, przylegając mocniej do boku Alberta.

- To przemiana, kochanie - odparł Michael.

- Przemiana?! W co? - krzyknęłam przerażona.

Nie widziałam nic poza jednolitą czerwoną mgłą wirującą wokół mnie. Głośny szum ranił moje uszy. Nagle zapiekł mnie każdy skrawek skóry, a potem poczułam się tak jakby mnie z niej obdzierano. Wrzasnęłam z bólu i zaczęłam płakać. Czułam jak Albert wierzga obok mnie, rżąc przy tym głośno. W moją skórę wbijało się tysiące niewidzialnych igieł, które wywoływały kolejne fale bólu. Potem nagle usłyszałam łamanie kości - moich kości. Wrzasnęłam.

Mgła zaczęła rzednąć aż ustąpiła wraz z ogarniającym mnie bólem.

Spojrzałam na Michaela.

- No to teraz jesteś nawet bardziej przeklęta niż ja - powiedział z kpiną w głosie i zlustrował mnie wzrokiem.

Też spojrzałam na siebie i aż wytrzeszczyłam oczy ze zdziwienia.

O Jezu!

***
Dum dum dum
Kim jest teraz nasza Rosemary?😉

[1]"Prawdziwa miłość potrzebuje wieków. Bądź na wieczność przeklęta."

Do następnego ❤