Srebrnowłosy postanowił sobie uciąć małą drzemkę na gałęzi. Ułożył się wygodnie i przymknął oczy.
- Ciekaw jestem, czy cioteczka Keith przyuważy małą karteczkę - mruknął do siebie, zasypiając.
Tymczasem Keith, sprzątając stoły w karczmie przed zamknięciem, dostrzegła karteczkę.
"Dziękuję, że mnie nie zdradziłaś, cioteczko Keith. ♡ A.C. ". Bezpośredni jak zawsze. W jakie tarapaty żeś wpadł, Adrianie? -pomyślała, chowając karteczkę od niego. Będzie musiała go odnaleźć i ostrzec przed jego ojcem. Skończywszy sprzątać, nałożyła na siebie niebieską pelerynę i biorąc koszyk, wyszła z karczmy, zamykając ją na dzisiaj. Swe kroki wpierw skierowała do domku, w którym mieszkała była królowa z synem. Wiedziała, że zmarła, a młody Crevan został uznany za zaginionego, ku uciesze Hearthlessa.
- Pieprzony sukinkot - pomyślała o królu. Nie znalazła młodego Crevana w domku. Może to i nawet szczęście, bo zauważyła zbliżających się mężczyzn z pochodniami. Pobiegła szybko w las. Spomiędzy drzew zobaczyła, że podłożyli ogień. Pamiętała, jak Adrian był dzieckiem, to przychodziła do nich i rozmawiała długo z królową jak i przyjaciółką a czteroletni chłopiec gramolił się jej na kolana i dając polny kwiat
-Te czasy już nie wrócą. Mam chociaż żywa nadzieję, iż twój syn obali króla i wszystko wróci do normy - pomyślała ze smutkiem Keith. - No dobra, koniec tego mazania się. Gdzie jeszcze mogłeś się ukryć. -Rozejrzała się. - No oczywiście. - Ruszyła przed siebie szybko. Tylko w lesie lubił się najbardziej chować. Czasem ciężko go było później odnaleźć, ale zawsze z Helen znajdowały chłopaka. Keith szła coraz głębiej w las. Zajęło jej to dużo czasu, jednak to się opłaciło. Dojrzała go na jednej z gałęzi. Chłopak tylko się uśmiechnął i zwinnie zeskoczył mówiąc:
- A tak się zastanawiałem, kiedy mnie odnajdziesz, cioteczko Keith - zachichotał, patrząc na nią tymi swoimi żółto - zielonymi oczyma. Kobieta także na niego patrzyła widząc, iż on się zmienił.
- Zawsze cię odnajdę, Adrianie...

Ciąg dalszy nastąpi...