Wraca.

W końcu wraca.

Czekam, aż jego samolot przyleci, przestępuję z nogi na nogę, czekając na niego.

Jego samolot już przyleciał, teraz tylko czekam, aż się pojawi.

Tęskniłam za nim.

Specjalnie odwołałam wszelkie plany, żeby móc spędzić z nim cały dzień. Obiecał mi to. Wyłączyłam już nawet telefon i zatankowałam samochód.

Zauważam go. Widzę, jak on rozgląda się za mną.

– Kochanie! Luke! Sprinterze! – krzyczę na zmianę.

– Peggy – nie krzyczy, odczytuję to z ruchu jego warg.

On staje, a ja biegnę do niego.

Luke otwiera przede mną swoje ramiona, a ja wpadam w nie, o mały włos go nie przewracając.
Czuję łzy, cieknące po mojej twarzy.

– Kocham cię – szepcze do mojego ucha. Czekałam na to cały miesiąc, a teraz nie tylko to mówi, a także mnie dotyka. Jest tu. Cały mój. Moje dłonie znikają pod jego kurtką, a potem pod koszulką. Dotykam jego mięśni brzucha i układam dłoń na jego sercu, które bije, a wręcz wali dla mnie. Całuję to miejsce przez koszulkę.

– Nie zostawiaj mnie więcej – ściskam go mocniej, unoszę na niego oczy – Znaczy, nie zostawiaj mnie, gdy nie będziesz musiał, proszę.

– Jestem już.

– Tak bardzo tęskniłam – całuje mnie w głowę, w ucho, w szyję – Proszę – nie jestem pewna, o co go proszę.

Luke odsuwa mnie od siebie, ale tylko po to, żeby podnieść mnie, owinąć wokół siebie i dogłębnie pocałować.

– Zabieram cię stąd. Mówiłaś, że coś zaplanowałaś?

– Gdzie masz telefon?

Podaje mi go do ręki, a ja szybko go wyłączam. Chowam go do kieszeni i znowu skupiam swoją uwagę na nim.

– Jedziemy z dala od świata i internetu, tylko ty i ja.

– O niczym innym nie marzę.

Daję mu szybkiego buziaka i chcę zeskoczyć na własne nogi, ale on postanawia zanieść mnie tak do samochodu. Nie sprzeciwiam się. Korzystając z okazji i z każdego odsłoniętego fragmentu, całuję go po wszystkich możliwych miejscach.

Wsiadamy do samochodu, a ja nie mogę pozbyć się uczucia, że póki nie będziemy nadzy to nie będziemy wystarczająco blisko. Póki on nie będzie we mnie.. włoski stają mi dęba na całym ciele.

– Dokąd jedziemy? – to ja siedzę na miejscu kierowcy.

– Obiecałam ci kiedyś, że nauczę łowić cię ryby, to idealna okazja do tego. Kiedy musisz być na treningu?

– Trener pozwolił mi odpocząć, ale za dwa dni, a raczej trzeciego dnia popołudniu, mam pierwszy zaległy egzamin ro zdania.

– Pomóc ci w nauce?

– A będziesz pomocna? – ściska moje udo i zaczyna rysować na nim szlaczki.

– Luke! Prowadzę!

– Przecież nic nie robię.. – ściska moje udo, przypominając, co robi.

– Kocham cię, wiesz?

– Tęskniłem za tobą – dotyka mojego policzka, ale nie mogę się na tym skupić, bo muszę prowadzić.

– Godzina jazdy, a potem rzucę się na ciebie.

Chyba myśli, że żartuję, jednak ja nie mogę o niczym innym myśleć.

– Co z wytwórnią?

– Jeszcze ćwiczymy. A co w Londynie?

– Wyjeżdżam na zgrupowanie – po prostu wyjeżdża – Półtora tygodnia w Paryżu, za dwa tygodnie.

– Dwa tygodnie?!? – krzyczę ze złością.

– Wszystko w końcu zaczyna nabierać porządnego tempa, Peggy.

– Paryż?

– Byłem na wycieczce w liceum, średnio mi się podobało.

– To jeszcze dalej niż Londyn! – krzyczę.

– Ale trzy raz krócej, kochanie.

Zrzucam jego dłoń z mojego uda.

– Nie psuj wspólnego czasu razem. Chcę przez te dwa tygodnie być najlepszym chłopakiem na świecie i poznać więcej twoich sekretów.

– Cały czas ciebie nie będzie.

– Jestem teraz – pozwalam mu się dotknąć, ale tak naprawdę zbiera mi się na płacz.

Gdy sobie coś wyobrażamy, zapominamy o realiach oraz o marzeniach drugiej strony. W głowie wszystko jest lepsze i ustalone pod ciebie.

– Kochasz mnie?

– Wiesz, że tak – zaciskam dłonie na kierownicy.

– A ja kocham ciebie, właśnie dlatego wszystko nam się uda, moja słodka Peggy.

– Nienawidzę tego imienia – fukam.

– A ja kocham je, bo należy do ciebie.

Przewracam oczami.

– Hej! Starałem się być romantyczny!

– Będziemy romantycznie łowić ryby – robię minę jak ryba, mocno zasysając policzki.

– Najpiękniejszą udało mi się już złowić – całuje mnie w policzek.

– Słódź mi słódź, skoro znowu mnie zostawiasz – robię smutną minę, czuję to aż w sercu. Opuszcza mnie i tak będzie w kółko.

– Możesz pojechać ze mną – proponuje – Pokażę ci Paryż.

— Będziesz miał czas?

Teraz to on się krzywi.

Super świetnie.