Zdanie sobie sprawy, że zasnęła, zajęło sekundy. Natychmiast podniosła głowę, otwierając szeroko oczy. Nie spodziewała się jednak towarzystwa.

       — Kuroo! — zawołała, podskakując. — Przestraszyłeś mnie, co ty tutaj robisz? I czemu gapisz się na mnie, kiedy śpię?!

       Kuroo siedział na krześle w rogu stolika z brodą wspartą na dłoni. Leżała przed nim otwarta książka, którą najwyraźniej czytał.

       — To nie był jakoś specjalnie zachęcający widok. Wiesz, że ślinisz się przez sen? — Szczerząc się, wskazał kącik swoich ust. [____] natychmiast wytarła się rękawem.

       — Nie ślinię się! Znaczy, nie regularnie. Każdemu zdarza się czasem ślinić przez sen — dodała na swoje usprawiedliwienie. Lekko obróciła głowę, spoglądając na swoje ramię. Jej plecy były przykryte czerwoną bluzą.

       — Każdemu zdarza się zmarznąć przez sen. — Kuroo uprzedził jej pytanie, przy okazji imitując jej wypowiedź z wcześniej. Ale miał rację, zrobiło się troszkę chłodno.

       — Umm, dzięki, ale nie musiałeś? — bardziej spytała, niż powiedziała, nie wiedząc jak zareagować. Uznała sytuację za dość kłopotliwą.

       — Tylko tyle? Żadnego „ładnie pachnie"?

       — Jeśli już musisz wiedzieć, to śmierdzi potem. I szatnią. I salą gimnastyczną.

       — Nie musiałaś tego mówić — mruknął Kuroo, czując kropelkę potu spływającą mu po skroni. Chciał być miły. Naprawdę tak ciężko jest jej po prostu podziękować?

       Byłoby miło, gdyby dla odmiany zachowała się w uroczy sposób, ale musiał przyznać, że taki sposób reakcji też był całkiem ciekawy.

       — Nie powiedziałam niczego dziwnego. — Broniła się. — To chyba normalne, że ma zapach szatni i sali, nie? W końcu dużo tam przebywasz.

       — No może i masz rację. — Potarł kark dłonią.

       — W każdym razie, która godzina? — Spojrzała na zegarek biblioteczny. — Jak już późno! — Podniosła się ze swojego miejsca i zaczęła porządkować książki i notatki.

       — Tak długo, jak nas nie zamknęli, jest dobrze — odparł Kuroo, powoli chowając swoje rzeczy do torby.

       — Ale spałam, zamiast się uczyć — mruknęła w odpowiedzi.

       — Tak w ogóle, to masz odbity atrament na policzku.

       — Ugh. — Pośliniła palec i zaczęła wycierać wskazane przez Kuroo miejsce. Gdy skończyła i odłożyła wszystko na miejsce, opuścili bibliotekę, a wkrótce i szkołę.

       Taki przynajmniej mieli zamiar, dopóki się nie rozpadało.

       — Nie mam parasola.

       — Ja też nie.

       Stali przez chwilę w ciszy, patrząc na spadające z nieba ciężkie krople deszczu.

       — Może zaraz przestanie — powiedziała z nadzieją [____].

       — Może.

       Stali tak przez kolejne piętnaście minut. Ze szkoły nie wracał nikt znajomy parasolem. Na ulicach powstawały coraz to większe kałuże. Robiło się też zimniej. A deszcz padać nie przestawał.

       [____] zaczęła przestępować z nogi na nogę, przeklinając w myślach szkolny mundurek dla dziewcząt. Chciała zadzwonić po ojca, ale samochód jest w naprawie, a mama w pracy do późnego wieczora.

       — Masz jakiś pomysł? — spytał Kuroo, też niezbyt uradowany całą sytuacją. — Szkoła jest już zamknięta, nie możemy wrócić.

       Dziewczyna westchnęła.

       — Możemy tutaj stać, dopóki nie przestanie padać. Albo mogę zakryć głowę torbą i biec do domu.

       — Zostawisz mnie tu?

       [____] spojrzała Kuroo prosto w oczy i zupełnie poważnie powiedziała:

       — Albo możesz biec ze mną.

*

       — Wróciłam! — wydyszała [____], wchodząc do domu.

       — Przepraszam za najście. — Jej oznajmieniu towarzyszył głos kolegi.

       — [____], nareszcie jesteś. Nie odbierałaś telefonu, gdzie byłaś? — Do przedpokoju wszedł ojciec dziewczyny.

       — Trochę zeszło mi w bibliotece. — Oparła dłonie na kolanach, łapiąc oddech. — Nie zapowiadałam gościa, ale... — Machnęła ręką, wskazując na drzwi.

       — Jesteście cali mokrzy, przyniosę wam ręczniki—

       — Nie trzeba, ja to zrobię.

       — W takim razie przygotuję gorącą herbatę.

       — Jasne. Chodźmy do mojego pokoju — zwróciła się do Kuroo, zdejmując buty. Chłopak posłusznie ruszył za nią.

       — Twój tata jest bardzo miły — powiedział.

       — A czego się spodziewałeś? Że zrobi mi wywiad, dlaczego przyprowadziłam do domu chłopaka? — Prychnęła, zdejmując czerwoną bluzę Kuroo. Nalegał, żeby ją założyła. Powiedział, że nie chce, żeby się przeziębiła. — Pewnie nie raz już tego doświadczyłeś, co?

       — Nie, nie koleguję się z wieloma dziewczynami. Jedyny dziewczęcy pokój, w jakim byłem, to pokój córki znajomej mojej mamy. Ale miałem wtedy sześć, siedem czy tam osiem lat. — Usiadł na podłodze.

       — Jesteś mniej doświadczony, niż się spodziewałam.

       — Bo wyglądam jak casanova z najwyższej półki? — Wyszczerzył się.

       — Bardziej jakbyś wyszedł z yakuzy. Idę po te ręczniki.

       Podam Kuroo ręcznik, a sama wezmę coś na przebranie i pójdę do łazienki — myślała. Poszła jeszcze jednak do kuchni, gdzie jej tata przygotowywał herbatę.

       — Tato, mógłbyś dodać do niej trochę cynamonu?

       — Oczywiście, trochę jeszcze zostało — odparł. — [____]?

       — Tak?

       — Powiedziałabyś mi, gdybyś... — Zakłopotał się.

       — Gdybym...?

       — Gdybyś miała chłopaka?

       — Tato! — Walnęła się otwartą dłonią w czoło.

       — Niczego nie podsumowuję, po prostu chciałbym wiedzieć.

       — Jasne — mruknęła zrezygnowana. Poszła do łazienki po ręczniki, po czym wróciła do pokoju.

       Ale nie spodziewała się widoku Kuroo zdejmującego koszulkę.

       Nim zawróciła i zamknęła za sobą drzwi, zdążyła zauważyć, że lata gry w siatkówkę robią swoje, a te szerokie barki nie są takie szerokie bez powodu. Wzięła głęboki wdech, po czym wypuściła powietrze nosem. Odliczyła do trzech i ponownie weszła do pokoju.

       Ale widok się nie zmienił.

       — Proszę, powiedz mi, dlaczego siedzisz w moim pokoju do połowy nagi? — spytała, rzucając mu ręcznik.

       — Przeziębię się, jeśli będę siedział w mokrym ubraniu — odparł lekko, wycierając sobie włosy. — Czyżbyś pomyślała o czymś innym, [____]-chan?~

       — Nie bądź śmieszny.

       — Masz rumieńce na policzkach.

       — Wciąż mogę wyrzucić cię na deszcz. — Starała się brzmieć twardo, ale w jej głosie dało się wyczuć leciutkie drżenie. Kuroo nie skomentował tego, chyba że za komentarz można uznać jeden z jego przebiegłych uśmieszków. — W—w każdym razie, idę się przebrać — powiedziała, wyciągając z szafy ubrania. — Niczego nie ruszaj.

       — Nie śmiałbym.~

       Nie czuła się komfortowo, zostawiając go samego w jej pokoju, ale nie mogła nic poradzić. Nie uważała, że zacznie ruszać to, czego nie powinien. Po prostu dziwnie było zostawiać kogoś prawie obcego w pokoju, zwłaszcza chłopaka.

       W sumie to też nie tak, że jest mi obcy — myślała, wycierając mokre włosy. Ale to i tak dziwne...

       Po wysuszeniu i przebraniu się poszła do kuchni po dzbanek z herbatą i dwa kubki. Spojrzała przez okno; ciągle padało, do tego robiło się ciemno.

       Weszła do pokoju i położyła na stoliku dzbanek z herbatą. Kuroo natychmiast poczuł zapach cynamonu.

       — Mam nadzieję, że lubisz cynamon — powiedziała.

       — Jest okej.

       Po napełnieniu kubków siedzieli przez chwilę w ciszy, trzymając je w dłoniach, dmuchając wciąż gorącą herbatę. Po pokoju rozniósł się zapach cynamonu.

       — Dlaczego cynamon? — spytał Kuroo.

       — Rozgrzewa — odparła [____]. — Większość osób go lubi, więc jest dość uniwersalny. — Przeniosła wzrok na włosy chłopaka. — Niesamowite. Są rozczochrane nawet po zmoknięciu.

       — Uwierzyłabyś, gdybym powiedział, że codziennie je czesze?

       — Zdziwiłabym się. Wyglądają, jakby przez dłuższy czas nie widziały się ze szczotką.

       — Widziały się dziś rano. — Na twarzy Kuroo pojawił się mały grymas.

       — Więc jak to możliwe?

       — Śpię z głową pomiędzy dwiema poduszkami.

       [____] przechyliła głowę, próbując to sobie wyobrazić. Po chwili zachichotała. Kuroo zamrugał oczami, okazując zdziwienie.

       — Co cię tak rozbawiło? — spytał, zdając sobie przy okazji sprawę, że to pierwszy raz, gdy się przy nim tak szczerze zaśmiała.

       — Przy tobie słowa „bad hair" nabierają nowego znaczenia.

       Uznał to za nowe osiągnięcie i był z tego powodu szczęśliwy. Nawet jeśli śmiała się z niego.

       — Co w ogóle robiłeś w bibliotece?

       — Wracałem z treningu, gdy wpadła na mnie Przewodnicząca twojego klubu. Powiedziała, że była w bibliotece i zobaczyła, że zasnęłaś. Nie chciała zostawiać cię samej, a nie mogła zostać, więc szukała kogoś znajomego. Chyba uważa, że jesteśmy przyjaciółmi — dodał, szczerząc lekko.

       — Bardzo możliwe — mruknęła [____], odwracając wzrok.

       — Zawsze wydaje się podenerwowana i spanikowana.

       — Ma czwórkę rodzeństwa w wieku podstawówkowym i przedszkolnym, więc jakoś mnie to nie dziwi.

       Zapanowała chwila ciszy, podczas której [____] zamknęła oczy i wciągnęła nosem zapach cynamonu.

       — Czyli to pierwszy raz, gdy jesteś w pokoju dziewczyny. Nie licząc tego, gdy byłeś dzieckiem.

       — Drugi. Jestem u ciebie drugi raz.

       — Fakt. I co? Pokój spełnia twoje oczekiwania, czy spodziewałeś się czegoś innego?

       — Myślisz, że spędzam czas, zastanawiając się, jak wygląda pokój dziewczyny?

       — Nie wiem. — Wzruszyła ramionami. — Ale każdy chyba ma jakieś swoje wyobrażenia.

       — Każdy chłopak oczekuje, że znajdzie na wierzchu część bielizny. — Poruszał brwiami w górę i dół. [____] prawie wypluła herbatę.

       — Kuroo!

       — Co? Pytałaś.

       — Ty erotomanie! Czego dotykałeś, gdy nie było mnie w pokoju, co?!

       — Nie dotykałem ni—

       — Jakoś ciężko jest mi w to uwierzyć po tym, co powiedziałeś!

       — Nie dotknąłem niczego. Powtórzyłem tylko to, co mówią chłopaki w szatni.

       — To ostatni raz, gdy jesteś w moim domu!

       — Jesteście głodni? — Drzwi pokoju uchylił ojciec [____]. — Nie jedliście niczego, odkąd wróciliście.

*

       Po posiłku i chwaleniu umiejętności gotowania ojca [____] deszcz przestał padać tak mocno. Ubrania Kuroo wyschły dzięki wysuszeniu suszarką przez [____]. Suszyła je do momentu, w którym uznała, że Kuroo ma przestać ucinać sobie pogawędkę z jej ojcem i sam je sobie suszyć, po czym rzuciła w niego ubraniami.

       — Dzięki za azyl, [____]-chan — powiedział Kuroo przed wyjściem.

       — Nie ma za co. — Przejechała dłonią po włosach. — Nie było tak źle, jak się spodziewałam.

       — Oya? Czyli jak?~

       Wzruszyła ramionami.

       — Nie wiem. Ale zachowywałeś się normalnie. Um, nie nauczyłam się dzisiaj zbyt wiele... — mruknęła, patrząc w podłogę. — Pomożesz mi jutro, tak?

       — Jasne — odparł.

       [____] otworzyła drzwi.

       — To do jutra?

       — Pewnie, widzimy się w szkole. A, [____]?

       — Co?

       — Zawsze zachowywałem się normalnie. Po prostu się do mnie przyzwyczaiłaś — powiedział z uśmiechem.

       Był to ten sam uśmiech, który widziała ostatnio. I mogłaby przysiąc, że niebo jakby się rozjaśniło.

*

       — Kuroo!

       Wysoki siatkarz odwrócił się. Nigdy nie słyszał, żeby [____] wołała jego imię z taką radością w głosie.

       — Co jest, [____]-chan?

       Podetknęła mu przed twarz test z przedmiotu, którego pomagał się jej uczyć, a palcami drugiej ręki zrobiła znak peace. 73/100.

       — Wow, ledwo udało ci się przekroczyć próg, który sobie postawiłaś — powiedział, uśmiechając się prowokacyjnie.

       — To świadczy o tobie. Mówiłam, że jeśli nie zaliczę tego na chociaż siedemdziesiąt punktów, okażesz się złym nauczycielem. Ale udało się. Teraz czeka mnie czterdzieści dni letnich wakacji — powiedziała z dumą. — W każdym razie, dzięki — dodała, po czym truchtem pobiegła w stronę, z której przyszła.

       Właśnie. Czterdzieści dni wolnych od szkoły. Ogarnęło go niepokojące uczucie. Czterdzieści dni bez [____] wydawały się brzmieć dziwnie.

---

Dawno tego nie mówiłam, ale jeśli wyłapiecie jakieś błędy, to proszę mnie poprawiać. Każdemu się zdarza :3 

Nie wiem jak wy, jestem z rozdziału całkiem zadowolona. Podobała mi się rozmowa i atmosfera pomiędzy Kuroo a Reader-chan. Bardzo się wczułam :3

Jeszcze małe ogłoszenie duszpasterskie!~

Pisałam do pewnej zagranicznej autorki, której seria readerów bardzo mi się spodobała i poprosiłam ją o pozwolenie na tłumaczenie. Zgodziła się!~ Od jutra (chyba?) startuję z nową serią, Kageyama x Reader, na którą serdecznie zapraszam wszystkich zainteresowanych :3