—  Dzień dobry, [____]-chan!

       Włożyła buty do szafki, po czym spojrzała na chłopaka. Uśmiechał się od ucha do ucha z zamkniętymi oczami, a wokół niego roztaczała się kwiecista aura.

       Miała cichą nadzieję, że jego jedynym celem było głupie przedstawienie się i po wczorajszym da jej spokój. Nie trzymała się jednak tej myśli, bo w końcu powiedział „do zobaczenia jutro", więc raczej oczywiste było, że nie ma zamiaru odpuścić.

       Co jest z tym głupkowatym uśmiechem? Znów robi sobie ze mnie żarty?

       — Ładny mamy dziś dzień, nieprawdaż?

       — Nie przypominam sobie, żebyśmy mówili sobie po imieniu, Kuroo-san —  powiedziała.

       — Czy przyjaciele nie mówią sobie po imieniu?

       — Nie jesteśmy przyjaciółmi.

       — Czuję się trochę obrażony. —  Położył sobie dłoń na sercu. —  Ty i Kenma mówicie sobie po imieniu, prawda?

       — Jeżeli Kenma-kun chce, żeby nazywać go po imieniu, to nie mam nic przeciwko. W przeciwieństwie do ciebie, Kuroo-san, on jest moim kolegą.

       — Więc powinnaś przynajmniej zwracać się do mnie per „senpai", prawda?

       Jeszcze czego! Jest ostatnią osobą, do której bym się tak zwróciła!  Wybacz, ale nie —  odparła spokojnie i wyminęła chłopaka, by pójść do swojej klasy.

       — Jaką masz pierwszą lekcję? —  spytał, doganiając ją.

       — Dlaczego o to pytasz?

       — Ponieważ komunikacja jest kluczem do sukcesu, [____]-chan.

       — Wiesz, co byłoby moim sukcesem, Kuroo-san? Gdybyś przestał za mną chodzić.

       — Nie ma potrzeby, byś była taka niemiła. Chcę się tylko zaprzyjaźnić.

       — Gdybyś jeszcze nie zauważył, nie mam ochoty się z tobą zaprzyjaźniać, Kuroo-san.

       —  Dlaczego nie? Może na takiego nie wyglądam, ale w rzeczywistości jestem bardzo miłym gościem.

       Chyba sobie żartujesz — poczuła, jak jej żyłka na skroni zaczyna pulsować.

       — Miło się z tobą rozmawiało, [____]-chan, ale obawiam się, że muszę udać się do swojej klasy. Narka.  —  Odwrócił się z zamiarem odejścia, jednak zatrzymał się na chwilę. —  Hej, nie, żeby nie podobało mi się, że mówisz do mnie „Kuroo-san", ale możesz opuścić zwrot grzecznościowy.

       — W—w porządku —  odparła. To nawet lepiej. Zwracałam się do niego tak tylko dlatego, że jest starszy.

       — Dzień dobry, Kenma-kun —  powiedziała, przechodząc obok jego ławki.

       — [____]   —  zaczął chłopak niepewnie.

       — Tak? —  Zatrzymała się.

       —  Przepraszam. Wiem, że Kuroo cię denerwuje, ale on nie jest złą osobą. Po prostu lubi prowokować.

       Dziewczyna uśmiechnęła się lekko.

       — Nie musisz przepraszać, Kenma-kun. To nie twoja wina.

       — Ale wiem, że przez niego czujesz się niekomfortowo.

       — To nic, z czym bym sobie nie poradziła. Nie martw się tym —  odparła z przekonującym uśmiechem. Nie sądzę, by Kenma mnie okłamywał, więc Kuroo nie może być TAKI zły. Ale w końcu jest jego przyjacielem, więc dla niego pewnie jest miły... Trochę to zagmatwane.

       Gdy usiadła na swoim miejscu, do klasy weszły jej koleżanki.

       — Dzień dobry, [____]-chan! —  zawołała radośnie Mai.

       — Wszystko w porządku? — spytała Yumi. Obie dziewczyny zajęły swoje ławki.

       — Dlaczego pytasz?

       — Byłaś wczoraj bardzo zdenerwowana.

       — Wszystko gra, po prostu Kuroo trochę wyprowadził mnie z równowagi...

       — Skoro o nim mowa, widziałyśmy go —  powiedziała Mai. —  Wydawał się z jakiegoś powodu zadowolony. —  Przystawiła palec do brody w zastanowieniu.

       — Rozmawiałam z nim kilka minut temu —  odparła [____].

       — Co mówił? —  spytała z zainteresowaniem Mai.

       — Hm, jakby wam to powiedzieć... Powiedział, że chce się ze mną zaprzyjaźnić.

       — Eeh?! —  zawołały obie.

       —„Zaprzyjaźnić"? —  powtórzyła Yumi. —  Jak dla mnie nie wygląda na kogoś, kto chce się po prostu zaprzyjaźnić.

       — Ale wczoraj był dla ciebie miły, prawda? —  spytała znów Mai. —  Przyniósł ci twój portfel.

       — Pewnie zrobił to, żeby wykorzystać sytuację. Same z resztą widziałyście —  mruknęła [____] w odpowiedzi.

       — Gdyby Kuroo-san naprawdę był złym gościem, to nie oddałby ci go tak łatwo.

       — „Łatwo"? Nie oddał mi go tak po prostu!

       — W sumie poprosił, tylko byś mu się przedstawiła. Co wydaje się w porządku, skoro twierdził, że zrobił to wcześniej...

       — Ale dobrze wiedział jak mam na imię —  fuknęła [____].

       — Czemu go bronisz, Mai? —  spytała Yumi. - Jest arogancki i zbyt pewny siebie, [____] wyraźnie go nie lubi.

       — Ale gdyby naprawdę chciał wczoraj dokuczyć [____]-chan, nie oddałby portfela —  kontynuowała niezrażona. —  Źli goście zawsze szantażują swoją ofiarę. Jestem całkowicie pewna, że chciałby czegoś więcej, niż tylko by mu się przedstawiła. W mangach zawsze-

       — Nie manguj mi tu! —  zawołała Yumi. —  Ok, może nie jest aż TAK zły, ale to nie zmienia faktu, że naprzykrza się [____].

       — Um, dziewczyny, nie musicie się o to kłócić.   —  [____] uśmiechnęła się lekko. —  Mai ma rację, nie może być złą osobą, skoro jest przyjacielem Kenmy-kun. Po prostu działa mi na nerwy, to wszystko.

       Naturalne było, że koleżanki się o nią martwiły, ale ze względu na Kenmę, nie chciała go obgadywać ani osądzać. Nawet jeśli jej dokuczał, a ona go nie lubiła.

*

       — Kim były te ładne dziewczyny, z którymi rozmawiałeś, Kuroo-san?!  —  zawołał Yamamoto, wyglądając zza siedzenia. —  Czemu tam była ta dziewczyna ze wtedy?!

       — Nie patrz się tak na ludzi, kiedy jedzą! —  Yaku walnął go w głowę.

       — To koleżanka Kenmy z klasy — odparł Kuroo, zerkając na przyjaciela. Kenma jak zwykle był zajęty swoją grą.

       — Jest z twojej klasy?! —  zawołał znów Yamamoto. —  Czemu nic nie powiedziałeś?!

       — Nikt nie pytał.

       — I dlaczego ty z nią rozmawiałeś, Kuroo-san?!

       — Czy rozmowa nie jest czymś naturalnym dla ludzi?

       — Argh, zawsze zabierasz wszystkie ładne dziewczyny, Kuroo-san!

       — Zawsze się tak zachowujesz, a sam nigdy byś się na to nie odważył, Yamamoto — powiedział Yaku.

       — Yaku-san!

       — Niczego nie zamawiacie? — przypomniał im Nobuyuki. Cała trójka ucichła i zaczęła przeglądać karty menu.

       — Oi, Kenma —  powiedział Kuroo, bo ten ciągle grał. —  Ty też powinieneś coś zjeść.

       — Hej, ktoś zostawił portfel!

       Kuroo mimowolnie podniósł głowę w stronę dochodzącego głosu. Na miejscach, na których przed chwilą siedziała [____] i jej koleżanki, było dwóch chłopaków.

       — Sprawdź, ile jest w środku!

       — Heh, wygląda na to, że ktoś postawi nam posiłek.

       — To portfel [____] —  powiedział Kenma. Kuroo przeniósł wzrok na przyjaciela. Wyglądał na nieco zmartwionego.

       — Czy to nie tam siedziały? —  spytał Nobuyuki.

       — Zobaczmy, kto postawi nasz dzisiejszy posiłek. O, jest legitymacja. [________], [____], liceum Nekoma.

       — Jest nawet ładna.

       — Hej!

       — He? —  Dwóch chłopaków spojrzało w stronę stolika grupy siatkarzy.

       — To portfel dziewczyny z naszej szkoły! —  zawołał Yamamoto. Otaczała go mroczna aura. —Łapska precz!

       — Co z nim? —  spytał jeden z chłopaków.

       — Wygląda trochę strasznie... Woah!

        Jeśli nie byli wystarczająco przerażeni postawą Yamamoto, to z pewnością przyczynił się do tego Kuroo, idący powolnym krokiem ich stronę.

       — Rany. Nie macie w sobie zbyt wiele rycerskości, chłopcy. Pozwólcie, że ja się tym zajmę. —  Kuroo wyjął portfel z rąk wrytego w ziemię chłopaka. Wrytego, dosłownie. Odczuwali mniej więcej to samo, co [____] widząc Kuroo po raz pierwszy. —  Dziękuję —  odparł, uśmiechając się trochę zbyt miło. Zdecydowanie zbyt miło. —  Zaraz będę z powrotem —  powiedział, odwracając się do kolegów, po czym wyszedł z lokalu. Nie mogły odejść daleko, powinienem zdążyć je złapać — myślał, wychodząc.

       — A niech to! Kuroo-san znowu zdobędzie całą chwałę!

       — Nie wierzę, że tacy ludzie istnieją. —  Yaku posłał w ich stronę ostre spojrzenie, które spowodowało dreszcze przechodzące po plecach chłopaków.

       — Jak was jeszcze raz zobaczę, to pożałujecie! —  Yamamoto wstał i zaczął wymachiwać pięścią. Niedoszłe złodziejaszki wycofali się z lokalu, woląc nie narażać swojego życia, przebywając w pobliżu robiącego straszne miny chłopaka.

       Yaku złapał Yamamoto za kołnierz i posadził go z powrotem na miejsce.

       — Czy mogą panowie się uciszyć? —  Podeszła do nich przestraszona dziewczyna z obsługi. —Straszą panowie klientów.

       — Przepraszamy. To się nie powtórzy —  przeprosił Nobuyuki.

---

Emoji która przypomina mi Bokuto (′ʘ⌄ʘ‵)

Podobny, nie?

W tym rozdziale wyszłam trochę za kulisy tego, co działo się w poprzednim. Dajcie znać, jeśli któraś z postaci jest ooc, okej? ;_;

Fukunaga też był z nimi, ale o nim nic nie wspomniałam, bo prócz łypania swoimi wyłupiastymi oczami nic nie robił. Jeśli dobrze pamiętam, w anime nie odezwał się ani razu... jeśli się mylę, poprawcie mnie.