—  Chcesz co zrobić? —  spytała [____] nie do końca wierząc swoim uszom.

       Ledwo zdążyła zmienić obuwie, gdy podszedł do niej Kuroo. Nie była zbyt uszczęśliwiona faktem, że widzi go tak wcześnie rano. W ogóle nie była szczęśliwa, że go widzi.

       —  Słyszałem, że masz problem z chemią, a ponieważ jestem bardzo miłą osobą i twoim senpaiem, pomyślałem, że pomogę. —  Wyszczerzył się.

       Najpierw mi dokucza, a teraz udaje, że chce pomóc. 

         —  Nie. 

       —  Dlaczego?

       —  Nie mam problemu z chemią, więc nie potrzebuję twojej pomocy. Poradzę sobie sama. To prawda, zawaliłam test, ale przez to, że się nie uczyłam.

       —  Jesteś pewna? Taka okazja może się nie powtórzyć.

       —  Dokładnie taką mam nadzieję —  mruknęła.

       —  Jaka szkoda. —  Westchnął. —  Inni często chcą, żeby pomógł im ktoś, kto jest w zaawansowanej klasie.

       [____] spojrzała na chłopaka, myśląc o tym, co właśnie powiedział.

       —  Co?

       —  Nie wiedziałaś? Może na takiego nie wyglądam, ale jestem całkiem inteligentny.

       [____] zmarszczyła brwi.

       — Po prostu chciałeś się ze mnie ponabijać, tak?

       —  Hm? —  Kuroo zrobił zmieszaną minę.

       —  Chciałeś się popisać, że jesteś w najlepszej klasie w swoim roczniku, wiedząc, że ja jestem w średniej. Nie cierpię popisywania się. Nie wierzę, że takie bufony jak ty dostają się do takich klas. —  Wyminęła go z zamiarem odejścia.

       —  Nie, ja tylko—

       — Wiesz co? —  Zatrzymała się i odwróciła w jego stronę. —  Zaliczę ten test na maksimum punktów, ucząc się sama!

       Kuroo patrzył zmieszany za oddalającą się dziewczyną. Chciał tylko jej pomóc, jakim cudem doszła do takich wniosków?

       —  Naprawdę jestem ciekawy, jak sobie poradzi —  powiedział, uśmiechając się do siebie.

*

       Co ja najlepszego zrobiłam?! Nie ma mowy, żebym zaliczyła to na sto punktów! Jeśli dowie się, że zaliczyłam na mniej, już nigdy nie da mi spokoju!

       —  [____]-chan, wyglądasz blado.

       —  Zrobię to. —  Uderzyła pięścią w biurko. —  Nauczę się sama i zaliczę chemię na sto punktów!

       Mai i Yumi wymieniły spojrzenia. [____] zdała sobie sprawę, że powiedziała to trochę zbyt głośno i cała klasa na nią patrzyła.

       A jednak to zrobił — pomyślał Kenma.

*

       —  [____]! Jak poszedł ci test? —  spytała Yumi.

       —  Ciiii! Nie widzisz, jaka jest przybita? —  powiedziała głośnym szeptem Mai. —  Nie przejmuj się, [____]-chan! Sensei na pewno pozwoli ci poprawić jeszcze raz!

       —  Osiemdziesiąt dwa...

       —  Co? —  Niedosłyszały obie dziewczyny.

       —  Osiemdziesiąt dwa... —  powtórzyła [____], po czym pokazała im test, na którym widniało duże, czerwone 82/100.

       —  Poprawiłaś —  powiedziała zmieszana Yumi.

       —  Wow, [____]-chan, nieźle!

       —  Tylko osiemdziesiąt dwa... —  powtarzała jak w transie. —  Nie miałam nawet dziewięćdziesięciu...

       Dziewczyny wymieniły zdziwione spojrzenia.

       —  [____]-chan, ja nigdy nie zdobyłam tylu punktów na żadnym teście, wiesz?

       — A ja nigdy nie miałam aż tylu z chemii —  dodała nieco zawstydzona Yumi.

       —  Osiemdziesiąt dwa... —  powtarzała [____], słaniając się po korytarzu. —  Osiemdziesiąt dwa...

       —  [____]-chan, zaczekaj!

*

       —  Niesamowite. Zjadła już jeden duży zestaw, a zamówiła jeszcze lody —  powiedziała Yumi, patrząc z podziwem na [____].

       —  W końcu jedzenie z WcDonalds jest najlepsze —  odparła z pełnymi ustami Mai.

       —  Mai, nie mów z pełnymi ustami. I dlaczego ty też tyle jesz? Albo wiesz co, nie odpowiadaj. U ciebie i tak wszystko idzie w cycki.

       Mai wyszczerzyła się w odpowiedzi, na co Yumi kazała jej wytrzeć ketchup z ust.

       —  W każdym razie, ostatnio wydajesz się rozdrażniona —  Yumi zwróciła się do [____].

       —  Hmm, Yumi-chan ma rację. —  Mai przystawiła sobie palec do brody. —  Często emitujesz złowrogą aurę i mruczysz pod nosem niezrozumiałe słowa. Nie dołączyłaś do klubu okultystycznego, prawda?

       —  Mamy w szkole klub okultystyczny?

       —  Nie wiem, ale grałam ostatnio w grę, w której był, więc to całkiem możliwe.

       —  Nie ważne. – Yumi westchnęła. —  [____], co się dzieje? Zaczynam się o ciebie martwić.

       —  No właśnie, kto nie byłby zadowolony ze zdobycia tylu punktów na teście? —  dodała Mai.

       — Może ktoś ambitny?

       —  Myślisz, że [____]-chan aż tak przejmuje się ocenami?

       [____] przerwała jedzenie lodów i zrobiła naburmuszoną minę. Nie wiedziały jeszcze o dokuczającym jej chłopaku, więc chyba nadszedł czas, by im powiedzieć.

       —  Ok. Jest w szkole taki jeden chłopak—

       —  [____]-chan, zakochałaś się?!

       — Nie! —  zaprzeczyła natychmiast. —  Nic z tych rzeczy!

       —  Mai, daj jej skończyć.

       — No więc jest taki jeden tyran z drugiej klasy, który nie przestaje mi dokuczać. Zaczęło się w dniu, w którym pożyczyłam notatki z chemii od Kenmy-kun. Tego samego dnia chciałam mu je oddać, więc poszłam na salę gimnastyczną. Usłyszałam, jak trzecioklasiści wyżywają się na pierwszakach i jakoś nie mogłam tego zignorować, więc zwróciłam im uwagę...

       — A więc to ty jesteś tą pierwszoklasistką z plotek! —  zawołała Mai.

       — Ja też o tym słyszałam —  przyznała Yumi. — Ale nigdy nie pomyślałabym, że to ty. Dlaczego nam nie powiedziałaś?

       —  Nie sądziłam, że ludzie będą o tym mówić. —  Oparła brodę na dłoni i spojrzała przez okno. Zauważyła grupę chłopaków z Nekomy i o mało nie zakrztusiła się własną śliną.

       —  I co dalej, [____]-chan?

       —  To on! — zawołała i rozłożyła menu, by móc się za nim schować.

       —  [____]?

       — Proszę, tylko tu nie wchodźcie, proszę, tylko tu nie wchodźcie... —  powtarzała pod nosem. Straciła nadzieję, gdy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi. —  Proszę, nie przechodźcie tędy, proszę, nie przechodźcie tędy...

       Oczywiście, byłoby to zbyt piękne by było prawdziwe. Ich głosy były coraz wyraźniejsze.

       Może po prostu przejdą i usiądą dalej i wcale mnie nie zauważy.

       —  [____]? Dobrze się czujesz?

       —  Ciiiiiiii! —  Menu tworzące osłonę wypadło jej z rąk. Nie spodziewała się, że w tak krytycznym momencie zostanie ujawniona jej tożsamość.

       W dodatku szóstka chłopaków z klubu siatkarskiego przechodziła obok ich stolika w dokładnie tym samym momencie, a słuchowi Kuroo nie umknęło znajome imię.

       — O, urocza dama! —  Zatrzymał się. —  Jak tam test z chemii? — spytał jakby nigdy nic.

       — Woah! To jest ta dziewczyna ze wtedy! — zawołał chłopak z blond irokezem.

       — Nie pokazuj palcem! —  Dostał kopniaka od niskiego chłopaka. — Przepraszam, on nie wie jak zachowywać się przy dziewczynach. —  Przeprosił i ruszył przodem, ciągnąc za sobą chłopaka z irokezem.

       — Pójdziemy przodem, Kuroo —  powiedział chłopak z włosami ściętymi na krótko. Za nim podążył Kenma, nieodrywający wzroku od PSP i jeszcze jeden chłopak.

       —  Jasne —  odparł Kuroo, po czym przeniósł wzrok z kolegi na [____]. —  Wiesz, po tej deklaracji, że napiszesz go na sto punktów, nie byłoby fajnie, gdybyś nie dotrzymała słowa, prawda?

       —  T-to nie twoja sprawa —  burknęła, odwracając się do okna.

       — Wygląda na to, że jednak się nie udało. Szkoda.—  Westchnął. —  Może następnym razem poprosisz mnie o pomoc, hm? —   dodał, po czym dołączył do kolegów.

       — Kim był ten chłopak? —  spytała Yumi. Przez cały ten czas ona i Mai nie odwróciły od Kuroo wzroku.

       —  Właśnie miałyście nieprzyjemność poznać największego tyrana liceum Nekoma —  mruknęła [____].

       —  Czekaj, to jest ten chłopak, o którym zaczęłaś nam opowiadać?

       —  Ten z irokezem patrzy w naszą stronę —  powiedziała Mai. —  O, już nie. Dostał w głowę od tego niskiego chłopaka.

       —  Nie ma mowy, bym mogła jeść w takich warunkach —  powiedziała [____], wstając. —  Dokończę wam opowiadać po drodze.

       —  Ale [____]-chan, ten chłopak z irokezem robi naprawdę zabawne miny!

       —  Chodź, Mai. — Yumi pociągnęła ją za rękę.

*

       —  Czyli od tamtej pory ciągle ci się naprzykrza, tak? —  spytała Yumi.

       —  Mało powiedziane!

       —  Hm... [____]-chan, a nie uważasz, że on może cię po prostu lubi?

       —  Coo?! —  zawołała [____] czerwieniąc się. — Nie ma takiej opcji! Po prostu się mnie uczepił i dobrze się bawi, dokuczając mi!

       —  [____] ma rację. —  Poparła ją Yumi. —  Jest niemiły i arogancki. I wygląda trochę strasznie.

       —  No właśnie! Widziałyście jego włosy?! Czy on w ogóle wie o istnieniu szczotki lub grzebienia?

       —  A czy on nie przypomina wam jednego z tych ikemenów z gier, którzy na początku odstraszają bohaterkę swoim wyglądem i zachowaniem? —  spytała Mai. —  Wiecie, one zawsze myślą, że on jest taki straszny i wolą go unikać, a na końcu zazwyczaj ratuje je z opresji i okazuje się, że jest tym dobrym. Podobnie było w Alicji w Krainie Serc. Bała się Blooda i w ogóle, a on tak naprawdę—

       —  To nie najlepszy przykład, skoro Blood próbował ją zabić!

       —  Tak? Musiało wylecieć mi z głowy, teehee!

       —  Z—zabić? —  [____] Zatrzymała się, blednąc.

       —  Nie bój się, [____]-chan! Jestem pewna, że on wcale nie chce cię zabić!

       —  Poza tym, wszystko dobrze się skończyło, wiesz? Nawet ją na końcu—!

       —Oi, urocza damo!

       Yumi i Mai przestały się przekrzykiwać. Gdy [____] zarejestrowała, do kogo należy głos, musiała całą swoją siłą woli zwalczyć chęć schowania się za koleżankami.

       —  Przykro mi, że przeszkadzam, ale pomyślałem, że byłby problem, gdybyś wróciła do domu i zobaczyła, że nie masz portfela. —  Kuroo podniósł rękę, w której trzymał portfel.

       [____] w zdumieniu zamrugała oczami.

       Portfel? Zostawiłam portfel?

       Przełknęła ślinę i podeszła do chłopaka, by odebrać swoją własność. Oczywiście, Kuroo nie byłby sobą, gdyby nie próbował wykorzystać sytuacji. Podniósł rękę na taką wysokość, by [____] nie mogła dosięgnąć portfela.

       —  Wiesz, mogłem przejrzeć twoją legitymację i poznać twoją datę urodzenia, a nawet dowiedzieć się, gdzie mieszkasz  —  powiedział z przebiegłym uśmieszkiem. —  Ale wolę dowiedzieć się tego od ciebie osobiście. Na dobry początek mogłabyś mi się przedstawić, hm?

        Przebiegły drań! — Zacisnęła zęby i zmarszczyła brwi. — Wiesz jak mam na imię!

       —  Nie bądź taka drobiazgowa, w końcu ja ci się przedstawiłem więc to trochę nie w porządku. A wy jak uważacie, dziewczyny? —  zwrócił się do Mai i Yumi.

       —  Yumi, patrz, on jest zupełnie jak jeden z tych—

       —  Przestań porównywać wszystko do gier! On dręczy [____] na naszych oczach!

       —  „Dręczę"? —  powtórzył nieco zdziwiony.

       —  [____], [____] —  powiedziała cicho, patrząc w ziemię. —  Klasa 1-3.

       Kuroo z powrotem przeniósł wzrok na [____], po czym uśmiechnął się i oddał jej portfel.

       —  Widzisz? Nie było tak strasznie, [____]-chan. —  Położył dłoń na jej głowie i delikatnie poczochrał jej włosy. Dziewczyna była tym gestem tak zaskoczona, że nim zdążyła odepchnąć jego rękę, Kuroo był już odwrócony do niej plecami i odchodził. — Do zobaczenia jutro w szkole! —  Niedbale pomachał ręką.

       Co to... było? —  [____] położyła dłoń na swojej głowie. Czy on właśnie... potraktował mnie jak dziecko?! Jest tylko rok starszy, a poklepał mnie po głowie, jakbym była przedszkolakiem!

---

WcDonald - nie mogłam się oprzeć xD

Haikyuu nauczyło mnie, że im wyższy numerek przy roczniku, tym lepsza klasa. Nigdy nie zwróciłam na to uwagi o.o

Reader-chan strąciła portfel łokciem ze stolika, gdy gwałtownie chwyciła kartę menu by się za nią schować. Biedne dziecko, tak się zestresowało, że nawet o tym nie wiedziało...

To teraz, kto chciałby, żeby Kuroo pomagał mu w nauce, łapka w górę ^^

Nauce, albo "nauce" ( ͡° ͜ʖ ͡°)