Maraton 2/6

Od godziny siedzę w pokoju oglądając film i jedząc ciastka kupione przez Davida. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi.

- Nie wchodzić!

Drzwi się otwarły, a w nich ujrzałam Amandę.

- No tego się po Tobie nie spodziewałam. - oburzyła się dziewczyna.

- Sorry. Myślałam, że to David.

- Zostaw to wszystko i chodź na dół. - uśmiechnęła się i usiadła na krawędzi łóżka.

- Nie chce.

- Lili no. Wyszłaś ze szpitala ludzie organizują Ci imprezę powitalną, a ty co?

- Mówiłam Davidowi, że nie chce.

- Weź przestań. - posłała mi słodkie oczka.

- No dobra, ale robię to dla Ciebie. - uprzedziłam.

- Dziękuję. - odpowiedziała i mnie przytuliła.

Po chwili schodziłam tuż za blondynką po schodach. Spojrzałam na wszystkie osoby znajdujące się w salonie. Był Leon, David, Maks, Daniel i oczywiście Black.

- A gdzie Nicol? - zapytałam dziewczynę.

- Nie mogła przyjść. - wytłumaczyła.

- Okey. - odpowiedziałam, a wszystkich spojrzenia skupiły się na mnie.

- No Lili w końcu. - powiedział Maks, na co się lekko uśmiechnęłam. - Siadaj. - poklepał miejsce obok siebie.

***

Za oknem było już ciemno. Dochodziła już trzecia. Wszyscy siedzieli pijani i jednocześnie zjarani na sofie, oprócz mnie i Blacka. Chłopak dziś nie pił, nie brał, ani też nie palił.

- Lili może jednak? - zapytał Daniel machając mi woreczkiem z białym proszkiem przed nosem.

- Może innym razem. - odpowiedziałam ubijając łyk cieczy z szklanej butelki.

Oczywiście coli, nie piłam tego wieczoru alkoholu.

- No nie bądź taka. - zrobił smutne oczka.

- Daniel naprawdę nie dziś.

- To może ty Black? - spojrzał ma blondyna.

- Chyba musi was ktoś odwieźć. - odparł i napił się wody ze swojej szklanki.

- Wy nie umiecie się bawić. - oburzył się.

- Daniel to nie mój dzień po prostu. - wytłumaczyłam.

- W takim razie jesteś mi winna ostry melanż. - na jego twarzy pojawił się zadziorny uśmieszek.

- Jasne. - uśmiechnęłam się i wstałam z sofy.

- Gdzie nas opuszczasz? - usłyszałam za sobą głos Davida.

- Idę tylko do łazienki. - odpowiedziałam i wyszłam z pomieszczenia.

Otworzyłam odpowiednie drzwi zamykając od wewnątrz i zsunęłam się po zimnych kafelkach. Muzyka jaka panowała w pomieszczeniu przyprawiała mnie o ból głowy. Nie była głośna, ale po moim wstrząśnieniu mózgu nie działa zbyt dobrze.

Po kilku minutach wstałam na wyprostowanie nogi. W jednej chwili zakręciło mi się w głowie. Złapałam ręką umywalkę i przemykam twarz zimną wodą, która mi w jakiś sposób pomogła. Stałam tak i wpatrywałam się w swoje odbicie w lustrze, aż usłyszałam pukanie do drzwi.

- Lili? - zapytał głos Blacka.

- Zaraz wychodzę. - oznajmiłam i odkręciłam wodę.

- Wszystko Okey? - zapytał ponownie.

- Tak. - odpowiedziałam i zakręciłem wodę, wychodząc z pomieszczenia.

Przed drzwiami stał blondyn.

- Jadę ich odwieźć. - poinformował.

- Okey. - odpowiedziałam krótko i pożegnałam się z gośćmi.

Pomogłam chłopakowi wyprowadzić ich z domu do samochodu, a sama później znalazłam się u siebie w pokoju. Pierwsze co zrobiłam to wzięłam piżamę z szafy i poszłam wsiąść długą kąpiel. Byłam zmęczona, ale czułam na sobie ten zapach szpitala. Nalałam do wanny ciepłej wody, a całe pomieszczenie parowało.

***

To dziś najgorszy dzień z możliwych, który przychodzi co roku po wakacjach. Przez cały ten czas po wyjściu ze szpitala brałam leki, które przepisał mi lekarz i nie wychodziłam ze swojego pokoju. Black też już się nie przejmuje moim stanem zdrowia.

- Lili. - usłyszałam blondyna, a drzwi do mojego pokoju się otworzyły.

Stałam przed szafą w samej bieliźnie.

- Puka się!

- Puknąć to ja Cię mogę. - powiedział z zadziornym uśmieszkiem.

- Wynoś się stąd! - rzuciłam w niego pierwszą lepsza bluzką, którą miałam pod ręką.

- Dobra, dobra. Jeśli chcesz ze mną jechać na rozpoczęcie do budy to za piętnaście minut na dole. - oznajmił, zmierzył mnie od góry do dołu i opuścił pomieszczenie.

Wróciłam do wybierania ubranie i miałam dylemat. Czy założyć koszule czy może koronkową hiszpankę. Spódnice czy czarne jeansy? Włosy związać czy zostawić rozpuszczone?

Postanowiłam założyć top z falbaną i odkrytymi ramionami i dopasowaną spódniczkę, która sięgała mi do połowy uda. Włosy lekko zakręciłam prostownicą i zrobiłam lekki makijaż składający się z korektora, tuszu do rzęs i matowej pomadki. Wzięłam jeszcze czarną małą torebkę, do której spakowałam potrzebne rzeczy.

Wyszłam z pokoju idąc przez schody. Zajrzałam do salonu, kuchni. Blacka nie było. Wyjrzałam prze okno i zobaczyłam go opartego o samochód. Był pochłonięty rozmową przez telefon. Czyli jednak czekał te dwadzieścia minut na księżniczkę. Zaśmiałam się pod nosem. Wzięłam z blatu jabłko i poszłam założyć buty. Postanowiłam nie męczyć się w szpilkach i postawiłam na białe superstary. Tak to dobry pomysł. Wyszłam z domu, po czym zaczęła się szukania kluczy w mojej torebce. Takie małe dziadostwo, a jednak nic się w tym nie znajdzie.

Stałam tak grzebiąc w tej torebce, aż poczułam pieczenie na pośladku. Przestraszona podskoczyłam, a nie przyjemny ból przeszedł po moim ciele.

- Debil. - powiedziała i odwróciłam się do niego.

- Idiotka kluczyki chyba zgubiła. - zaczął mi machać moją własnością przed nosem.

- Skąd je masz? - zapytałam i chciałam już je odebrać, gdy on schował je do tylnich kieszeni.

- Idź do samochodu i zjedz to jabłko. - popatrzał na owoc w mojej dłoni.

Jak na polecenie znalazłam się w samochodzie, a chłopak zamknął drzwi moimi kluczami po czym znalazł się obok. Odpalił silnik i odjechał.

- Co to za zaszczyt, że mnie wieziesz? - zapytałam, a mój wzrok spoczął na jego osobie.

- Rodzice dziś wracają.

- I?

- Będę w oczach twojego ojca grzecznym chłopcem. - na jego twarzy rozkwitł uśmiech i spojrzał na mnie.

Wymienia spojrzeń od razu posłałam mu wrogie spojrzenie po czym pokazałam język i z skrzyżowanymi rękami na piersi odwróciłam się w stronę okna.

***

Po dłużącej się drodze, w końcu dotarliśmy na parking szkolny.

- A teraz spadaj. - usłyszałam z jego ust.

- Możesz by tak milej? - zapytała i dopięłam pas.

- Jestem miły dla tych, którzy na to zasłużyli. - odparł.

- Jaki ty głupi jesteś. - wysyczałam i chciałam wysiąść, ale debil zablokował drzwi. - Co to ma znaczyć? - odwróciłam się w jego stronę.

- Przeproś.

- Za co?

- Za to co powiedziałaś.

- Nie będę przepraszać za prawdę.

- No to nie wysiądziesz. - odparł i rozłożył się na siedzeniu.

- Wypuść mnie! - wykrzyczałam po czym zauważyłam przycisk, który chyba powinien odblokowywać drzwi.

Lili myśl.

Myśl.

- No Black. - wyjechałam i nachyliłam się nad maszyna do zmiany biegów.

- Och Lili czy to takie trudne powiedzieć przepraszam? - zapytał i również nachylił się nad tym czymś do zmiany biegów.

Zauważyłam, że Rachel idzie w kierunku samochodu.

Nasze twarze dziwiły milimetry.

***

Dziękuję za gwiazdki🥰
To mnie bardzo motywuje do pisania