Maraton 1/6

Black:

- Czyli mam oddać Ci Rufiego w zamian? - zapytałem upewniając się.

- No tak. - zrobiła słodkie oczka, które na mnie podziałały.

- Jaką mam pewność, że będzie mojego psa dobrze traktować? - burknąłem ze skrzyżowanymi rękami na piersi.

- Na pewno będę go lepiej traktować niż ty.

- Znów zaczynasz.

- To ty zaczynać chcąc ukryć prawdę.

- Dobra, dobra niech Ci będzie.

Zapadła między nami chwila ciszy, którą przerwała brunetka.

- A tak właściwie to, gdzie jest Rufi?

- U mojej siostry.

Dziewczyna znów chciała coś powiedzieć, ale przerwał nam dźwięk telefonu. Zmarszczyłem brwi widząc na wyswietlaczu imię narzeczonego mojej siostry.

- No co jest? - zapytałem wstając z krzesła.

- Gdzie wy do chuja jesteście?! - zapytał lekko podniesionym głosem.

- No w domu. - skłamałem patrząc na brunetkę, a jej zadziwiony wzrok był skupiony na mojej twarzy.

- Chłopie jestem od dziesięciu minut pod waszym domem i się dobijam do drzwi. - wytłumaczył.

No to wpadliśmy.

- W szpitalu.

- Jak to w szpitalu? - zapytał niedowierzając.

- Aleks nie bądź jak moja matka i nie rób afery. - odpowiedziałem przewracając oczami.

- Lili jest tam z Tobą?

- Tak. - odpowiedziałem krótko.

- W którym szpitalu jesteście?

- Miejskim.

- Jadę tam. - oznajmił i się rozłączył.

- Kto dzwonił? - zapytałam cicho dziewczyna.

- Aleks.

- Narzeczony twojej siostry? - zapytała by się upewnić.

- Tak. - odparłem. - Wyjdę po niego i zaraz wracam. - dodałem kierując się do drzwi.

- Co mu powiemy? - odwróciłem się słysząc jej głos.

- Coś wymyślę, a ty tylko przytakuj. - powiedziałem na co zmroziła mnie wzrokiem.

- Jeszcze się zemszczę za to wszystko. - warknęła i opadła na łóżko.

- Liczę na to. - zaśmiałem się i wyszedłem.

Idąc w stronę wyjścia ze szpitala obmyślałem w głowie plan.

Stojąc przed wejście do szpitala zauważyłem podążającego w moim kierunku blondyna.

- Co dojebaliście? - zapytał na przywiązanie.

- Tak Ciebie też miło widzieć szwagier. - odpowiedziałem, gdy byliśmy już w środku.

- No to teraz słucham. - powiedział, gdy szliśmy w stronę sali brunetki.

- Lili miała wstrząśnienie mózgu. - wyjaśniłem.

- Ale jak to się stało? - dopytywał dalej.

- No więc wyszedłem spod prysznica w ręczniku na biodrach, bo Leon dzwonił. Chodziłem sobie po salonie rozmawiając z nim przez telefon, gdy nagle na schodach spostrzegłem Lili. Zlustrowała mnie wzrokiem po czym zemdlała i spadła ze schodów. - opowiedziałem zabawną historie, która na pewno nie spodobała by się dziewczynie.

- No nieźle. - odparł.

- Tak to już działam na dziewczyny. - powiedziałem z dumą.

I weszliśmy do sali dziewczyny.

- No mała, ale mnie wystraszyłaś. - powiedział na wejściu Aleks i podszedł do łóżka brunetki opierając się rękami o barierkę.

- Nic takiego się nie stało. - odpowiedziała.

- Rodzice wiedzą? - zapytał mierząc mnie i dziewczynę wzrokiem.

Lili spojrzała na mnie jakby szukała pomocy.

- Nie. - odpowiedziałem za nas oboje.

- Macie zamiar mówić?

- Nie. - odpowiedziałem ponownie.

- I co ja mam powiedzieć Betty?

- Że u nas wszystko w porządku i sobie radzimy. - odpowiedziała Lili nie pozwalając mi dojść do słowa.

- Oj dzieciaki. - pokręcił rozbawiony głową. - Cieszcie się, że to ja przyjechałem, a nie Betty.

***

Lili:

Minęły dwa tygodnie.

Jebane dwa tygodnie.

Leżę na szpitalnym łóżku czekając na ostateczne wyniki badań. Przez cały ten czas odwiedzały mnie Amanda i Nikol. Czasem zdążało się, że Amanda przyprowadzała Leona, a nawet czasem wpadał i również Black.

Tak Black po tym jak wszystko pięknie pozałatwiał by nikt się nie dowiedział o prawdziwej historii, która wydarzy się w domu, nie pojawiał się już tak często, a jak przychodził to tylko na kilka minut.

- Cześć siostra. - przywitał się David i mnie przytulił.

- Czemu nie przychodziłeś? - zapytałam smutno, gdy zajął miejsce obok na krześle.

- Pracowałem. Miałem wyjazd służbowy. - odpowiedział na co zmarszczyłam brwi. - Mój ojczym ma firmę i jak zawsze miałem czas to pomagałem w papierach, a ostatnio zostałem wysłany na wyjazd służbowy. - wyjaśnił.

- Rozumiem. - uśmiechnęłam się lekko.

- Jak głowa? - zapytał.

- Dobrze. Tak naprawdę po dwóch dniach już się czułam dobrze. Nie rozumiem po co mnie tu tyle trzymają.

- Dla twojego dobra. A co jakbyś zemdlała będąc sama w domu? - zapytał, a ja wzruszyłam tylko ramionami.

- Dołączyłabym do mamy.

- Nawet tak nie mów.

- Mam wyniki. - do środka wpadł lekarz.

- A więc? - zapytałam.

- A więc jest wszystko dobrze.

- Czyli mogę już wyjść?

- Tak za kilka minut pielęgniarka przyniesie wypis, ale za jakiś czas proszę przyjść na kontrole.

Jeszcze chwile lekarz mówił jakie leki powinnam brać w najbliższym czasie po czym opuścił pomieszczenie, życząc więcej szczęścia przy upadku.

- Chyba w samą porę wróciłem. Akurat odwiozę Cię do domu.

- Całe szczęście. Już myślałam, że będę się musiała prosić o to Blacka.

- Właśnie słyszałem, że się nie dogadujecie.

- Z nim nie można się dogadać.

- Oj tam przesadzasz. Ale dziś zaczyna się wasz zakład.

- Skąd wiesz o zakładzie? - spojrzałam na niego.

- Leon coś wspominał jak do niego dzwoniłem.

- Co Ci jeszcze powiedział? - zapytałam zaciekawiona.

- W sumie to nic co mogłoby Cię zaciekawić.

- Dzień dobry. - do pomieszczenia weszła starsza kobieta. - Mam pański wypis. - powiedziała i podała mi kartkę, którą podpisałam.

- Mam nadzieje, żenię wróci pani do mas tak szybko.

- Też mam taką nadzieje. - uśmiechnęłam się do niej, a ona opuściła sale.

- To jak? Jedziemy? - zapytał brunet.

- Jak najszybciej. - wstałam z łóżka i zabrałam swoją torbę.

- Daj to. - powiedział i zabrał ją ode mnie.

***

Jadąc do domu, David wjechał do sklepu po szampana i kilka piw. Stwierdziła, że trzeba zrobić mi imprezę powitalną. Oczywiście się wkurzyłam na ten pomysł, ale on nie dawał za wygraną.

- Kupić Ci coś? - zaproponował, gdy szliśmy do kasy.

- W sumie znając Blacka pewnie jest pusta lodówka. - odpowiedziałam i poszłam na dział słodyczy.

Wzięłam czekoladę mleczną, ciastka i kilka kiśli do kubka, a następnie skierowałam się do lodówek po dwa jogurty.

- Kasę oddam w domu. - powiedziałam odkładając moje zakupy koło alkoholu na taśmie.

- No co ty Lili. - zaśmiał się. - Jesteśmy rodzeństwem, a rodzeństwo powinno sobie pomagać.

Po pięciu minutach znaleźliśmy się z zakupami w samochodzie, a po dwudziestu pod moim domem.

- No to witaj Lili w domu. - brunet otworzył drzwi wpuszczając mnie pierwszą do środka.

Zdjęłam buty i poszłam prosto do salonu, gdzie zastałam siedzącego Blacka z jakąś blondynkom na kolanach pożerających się wzajemnie. Za plecami usłyszałam gwizdanie i śmiech Davida. W jednym monecie oboje oderwali się od siebie, spoglądając na mnie i bruneta za mną.

- Dzięki za miłe powitanie Black. - uśmiechnęłam się wrogo i poszłam do swojego pokoju.

Nienawidzę Cię Black.

Nawet taki moment musiałeś mi spieprzyć.