Światło zmieniło się na czerwone, a samochód szybko wyhamował. Głowa mnie zaczęła boleć jeszcze bardziej. Przez cały czas siedzę cicho, a brunet się nie odzywa. Podnosiłam rękę i złapałam się za głowę, która bolała jakby miała zaraz eksplodować.

- Chcesz tabletkę? - dobiegł mnie głos towarzysza.

- Tak. - odpowiedziałam.

- Otwórz tą szafkę pod deską rozdzielczą. - wyjaśnił i ruszył, gdy światło zmieniło się na zielone.

Otworzyłam szafkę, a pierwsze co zobaczyłam to były trzy paczki prezerwatyw.

- To Blacka. - zaśmiał się.

- Czemu trzyma je u Ciebie w samochodzie? - zapytałam.

- To jego samochód.

- Okey.

- Mój jest w naprawię.

- Okey.

I zapadła cisza. Zobaczyłam opakowanie z tabletkami, które mam w domu i wzięłam jedną. Wyglądały inaczej, ale opakowanie miały takie samo.

- Masz wodę? - zapytałam.

- Na tylnim siedzeniu. - odpowiedział, a ja odwróciłam się w tamtym kierunku.

Na tylnim fotelu leżał czerwony stanik, a na drugim butelka z wodą.

- Spokojnie ta woda jest moja. - zaśmiał się ponownie.

Niepewnie wzięłam butelkę. Usiadłam prosto i połknęłam tabletkę, popijając ja wodą.

- Lepiej? - zapytał po dłuższej chwili ciszy, gdy zatrzymał się na kolejnych światłach.

- T-tak. - zająkałam się widząc znak przydrożny. - Gdzie jedziemy? - zapytałam niepewnie.

- Jeszcze chwila. - odpowiedział i spojrzał na mnie, a ja na niego. - Spokojnie nie bój się. - posłał mi swój uśmiech.

David się pięknie uśmiecha. Kocham jego uśmiech.

Światło ponownie się zmieniło, a my ruszyliśmy dalej. Na pierwszym zakręcie brunet skręcił na drogę prowadzącą do lasu. Dreszcz strachu przeszedł przez całe moje ciało, kiedy zatrzymaliśmy się na parkingu w lesie przy autostradzie.

- Jesteśmy. - zgasił silnik i odpiął pas.

Wysiadł z samochodu i obszedł go dookoła. Otworzył drzwi od pasażera, a ja przerażona sytuacją wysiadłam.

- Mam dla Ciebie niespodziankę, ale musisz zamknąć oczy i nie podglądać. - wyjaśnił na co ja pokiwałam głową i zamknęłam oczy. - I tak Ci nie wierzę. - dodał i zakrył mi oczy swoimi dużymi ciepłymi dłońmi na co ja się zaśmiałam. - Idź przed siebie na Cię będę kierować. - oznajmił.

Tak jak powiedział tak i zrobił. Szłam tak jak mnie kierował, aż weszliśmy do jakiegoś pomieszczenia, domu nie mam pojęcia gdzie się znajduję, bo dalej mam zakryte oczy.

- Okey możesz otworzyć oczy. - powiedział i zabrał swoje ręce przenosząc je na moją talię.

Dziwnie się czuję. Jeszcze nikt nigdy mnie w taki sposób nie trzymał. Otworzyłam oczy, a przed sobą ujrzałam pokój przygotowany na urodziny. Wszędzie wisiały balony i napis ,,Happy Birthday".

- Wow. - tylko tyle byłam w stanie z siebie wydobyć.

- Wiem, że to kiepskie miejsce na niespodziankę urodzinową, ale nie wiedziałem co lubisz i czym się interesujesz. - powiedział zakłopotany, a ja odwróciłam się do niego przodem.

- To wspaniałe. Dziękuje. - powiedziałam i się do niego przytuliłam.

- Naprawdę? - zapytał zdziwiony i objął mnie przysuwając bliżej siebie.

- Tak. - odpowiedziałam patrząc mu w prosto w oczy.

Odsunęłam się od niego i obejrzałam się dookoła. Wszystko było pięknie przygotowane.

- Skąd wiedziałeś? - zapytałam stojąc tyłem.

Nie umiem mu spojrzeć prosto w oczy.

- Twoje przyjaciółki rozmawiały o jakiejś niespodziance dla Ciebie i pomyślałem, że im pomogę. - wyjaśnił, a ja zmarszczyłam brwi.

- Nie rozumiem. - odwróciłam się do niego.

- Wiem, że Ci się podobam. - posłała mi swój piękny uśmiech, a ja czułam rumieńce na policzkach.

- Czyli to wszystko było ustawione? - pytam trochę zdenerwowana. - Dziewczyny specjalnie mnie zostawiły przy barze? Jak podeszłeś to wiedziałeś od początku, że to ja? - zaczęłam zadawać pytania.

- Spokojnie. - zaśmiał się. - Tak to wszystko było ustawione. Ale chyba się cieszysz, że to ja jestem twoją niespodzianką?

- Bardzo. - odpowiadam szybko. - Tylko nadal nie rozumiem dlaczego.

- Lily wiem co chciałabyś usłyszeć. - bierze głęboki wdech. - Obiecuję, że wszystko opowiem Ci później dlaczego, po co i na każde inne twoje pytanie, które mi zadasz okey? - pyta, a ja twierdząco kiwam głową. - Teraz mam inne plany. - mówi i wchodzi wgłąb leśniczówki.

Nigdy bym nie pomyślała, że będę w jednym pomieszczenia sam na sam z Davidem, a już na pewno nie myślałam, że będzie to mój prezent urodzinowy. Jednak smuci mnie to, że mam tylko kilka godzin. Wiem, że tak naprawdę później już to się nie powtórzy.

- Wino czy szampan? - pyta biorąc dwie butelki w ręce.

- Szampan. - odpowiadam i siadam na sofie.

Leśniczówka wygląda bardzo nowocześnie. Jest na ścianie duża mapa, a reszta przypomina zwykle biuro jak z firmy mojego ojca.

- Do kogo to należy? - pytam, gdy brunet leje szampan do kieliszków do wina.

- Mój kuzyn jest leśniczym. - odpowiada zerkając na mnie, a ja kiwam głową ze zrozumieniem. - Proszę. - podaje mi naczynie z buzującą przezroczystą cieczą.

- Dziękuję.

***

Dochodzi już pierwsza w nocy, a ja jestem po szampanie i dwóch lampkach wina. David włączył na telewizorze film, który kiedyś już oglądałam, ale nie chciałam mu robić przykrości. Przez cały czas gadaliśmy zamiast oglądać i wygłupialiśmy się. Wypiłam więcej, ale czuję się dobrze, chodź czasem kręci mi się w głowie. Postanowiłam wstać i pójść do toalety, ale upadłam na sofę.

- Nic Ci nie jest? - zaśmiał się.

- Nie jest spoko. Gdzie jest toaleta? - pytam.

- Chodź zaprowadzę Cię. - mówi i podaje mi rękę.

Chłopak prowadzi mnie przez korytarz, aż docieram do pomieszczenia zwanego łazienką. David zamyka za mną drzwi i oznajmia, że będzie czekał za nimi. Załatwiam swoje potrzeby po czym myje ręce i spoglądam na swoje odbicie w lustrze nad umywalką. Nie jest tak źle. Trochę kreski się rozmazały.

- Wychodzę! - wykrzykuję i otwieram drzwi.

Wychodzę z pomieszczenia, potykając się o własne nogi. Zamykam oczy by nie zobaczyć się z podłogą, ale wpadam w silne ramiona. Zapach wody kolońskiej wpada do moich nozdrzy.

- Ładnie pachniesz. - zaczynam się śmiać.

- Chyba za dużo wypiłaś. - głaszcze mnie po włosach.

- Spokojnie jeszcze kontaktuje. - powtarzam jego słowa z kilku godzin temu.

- Lily to nie jest śmieszne. - mówi i prowadzi mnie na sofę.

- Musisz mnie odwiedź do domu.

- Nie mogę.

- Dlaczego?

- Wypiłem.

- Ale przecież kontaktujesz.

- Jak mnie psy złapią to już Ci do śmiechu nie będzie.

- Oj tam.

- Siadaj.

- Ja muszę wrócić do domu.

- Mała teraz to ty musisz iść spać.

- Nie jestem mała. - krzyżuje ręce w geście złości.

- Jesteś.

- Nie.

- Tak.

- Nie. - kłócę się, a brunet zbliża się do mnie.

Jestem niemal pewna, że chce mnie pocałować. Jest coraz bliżej. I w momencie, gdy zamykam oczy czuję jego ręce na moim brzuchu. Zaczyna mnie gilgotać.

- Nie! Proszę! Daviiii.... - zaczęłam się śmiać i zaczęło mi brakować oddechu.

***

To już drugi rozdział dziś!
Mam nadzieję, że się spodoba
i zostawicie gwiazdkę