Craig

Mijn arm ligt over het slaapmatje heen en maakt al een tijdje contact met de ijskoude vloer.
Ik lig al minstens twee uur wakker. Ik kan niet zien hoe laat het is vanaf hier, maar het voelt alsof ik al eeuwen lig te piekeren. Toen we zijn gaan slapen ben ik even ingedommeld. Een tijdje later werd ik weer wakker en nu kan ik niet meer in slaap komen. Ik werp een jaloerse blik op Michiel en Nico, die aan de beurt zijn op het schema. Nico slaapt altijd met een grijns op zijn kop als hij in dat bed ligt. Michiel heeft zijn hoofd begraven in zijn kussen. Als ik naar de slaapmatjes kijk, zie ik dat de rest ook ergens in dromenland is. Alleen Catrice haar matje is weg. Ze heeft die van haar meegenomen en slaapt vast buiten. Nog een extra reden om het morgen goed te maken.
Ik kijk zo op tegen morgen. Wie is dat nieuwe mens? Is ze net als Catrice? Of is ze een Danielle 2.0 die ook alles onderspuit met geurtjes? Ik hoop dat laatste. Iemand die op Catrice lijkt kunnen we allemaal niet echt gebruiken en Catrice al helemaal niet. Ik probeer me voor te stellen hoe de nieuwe persoon eruit ziet en fantaseer allemaal vrouwen met verschillende kapsels. Elke keer vraag ik me af hoe dicht ik bij de waarheid zit met mijn fantasie. Uiteindelijk kom ik in een onrustige slaap terecht.

Iemand tikt zacht op mijn schouder. 'Donder op', murmel ik. Automatisch draai ik me op mijn andere zij. De persoon die op mijn schouder tikte is nog niet opgerot. Ik hoor nog steeds een ademhaling vlakbij mijn gezicht.

'Sta je ook op? Iedereen is al wakker behalve jij en de tafel is al bijna gedekt', vraagt Amila met een zachte stem. Ik had gehoopt dat het de stem van Catrice was. Maar nee. Is ze nog boos op me? Ik heb nog echt geen zin in ontbijt. Daarom negeer ik de vraag en doe ik net alsof ik het niet gehoord heb. Amila is niet echt een doorzetter in dit soort dingen, dus ik hoor al snel dat ze bij me vandaan loopt. Ik hoor wat geroezemoes aan tafel, maar kan er geen zinnen van maken. Ik probeer me te concentreren op het gesprek, maar mijn hoofd is nog te slaperig. Omdat niemand anders me per se aan tafel wil hebben, kan ik beter nog wat gaan slapen. Ik trek de slaapzak wat hoger op en veel makkelijker dan vannacht, val ik weer in slaap.

Dit keer word ik niet zachtjes op mijn schouder getikt, maar word ik ruw door elkaar geschud. Voordat ik een belediging naar diegene zijn hoofd kan slingeren, merk ik dat Mike de slaapzak naar beneden probeert te trekken. In een reflex pak ik de slaapzak vast, zodat niet iedereen me ziet met alleen een onderbroek aan.

'What the fuck doe je?!' schreeuw ik tegen hem. Mike schiet in de lach en laat de slaapzak los. 'Fuck you, Mike.'

Daarna roep ik naar Michiel of hij het vouwscherm op komt halen. Hij komt eraan, maar is niet zo vrolijk als gisterochtend. Hij lacht naar me, maar ik zie dat het geen echte lach is. Zonder iets te zeggen klapt hij het ding uit en loopt terug.

'Wie me nu nog stoort krijgt straks een klap op z'n bek', zeg ik gefrustreerd. Mijn ochtendhumeur lijkt twee keer erger vandaag. De middelvinger van Mike steekt even boven het scherm uit. 'Ik hou ook van jou.' Dan hoor ik hoe hij naar het tafeltje loopt en zijn krat aanschuift.

Ik gris mijn kleren van de grond en kleed me aan. Binnen twee minuten staat het vouwscherm ingeklapt en wel tegen de muur aan. Ik trap tegen het kratje aan en ga zitten. Terwijl ik dat doe, staat Mike op en gaat op zijn kratje staan. Alsof hij een of andere burgemeester is die wil beginnen met zijn toespraak, schraapt hij zijn keel. Het zachte geroezemoes aan tafel sterft weg en we kijken hem allemaal aan.

'Vandaag,' zegt hij plechtig, 'gaan we dat nieuwe mens oppikken. Ik verwacht van jullie dat jullie alvast een nieuw matje gaan gappen bij de IKEA of zo.'

'Jij gaat haar oppikken bedoel je', valt zijn broer hem in de rede.

'Nee, doei. Een paar van jullie gaan mee.'

'Durf je niet alleen?'

'Jawel.'

'Ga dan lekker in je eentje.'

'Sorry, volgens de baas moeten twee van jullie mee.' Met een grote grijns haalt hij het mobieltje uit zijn broekzak. Alsof hij de presentator is van een loterij en het winnende nummer de mobiel is. Geërgerde zuchten. Ik zucht ook mee. Zeg dat je het een stom idee vindt! Ga er tegenin! Schreeuwt het stemmetje in mijn hoofd. Ik negeer het stemmetje. Het enige wat telt is dat ik niet mee ga. Als ik dat doe, lust Catrice me rauw.

'Ik blijf lekker hier', zegt Nico. Catrice en Amila laten ook weten dat ze hier blijven. Ik wil mijn mond al opendoen om te zeggen dat ik ook niet ga, als Michiel zegt dat hij wel meewil. 'Ik ga ook wel mee', voegt Danielle eraan toe.

'Mooi. De rest rooft wat nieuw spul bij elkaar. Nico is de leider!' commandeert hij tegen ons. Mike heeft er duidelijk plezier in. Zo fancy mogelijk stapt hij van het kratje af en gaat weer aan tafel zitten.

Ik heb helemaal geen zin om naar de stad te vertrekken. En ik heb al helemaal geen zin om wat te gaan stelen. Maar dat is een zorg voor straks. Eerst wassen. Zonder mee te helpen aan het afruimen vertrek ik naar de beek. Het water is nog steeds even troebel. Ik hoop dat de poep inmiddels is opgelost. Ik gooi wat water in mijn gezicht en dompel mijn haar onder. Nico loopt me tegemoet als ik weer naar binnen loop. Hij legt zijn arm op mijn schouder. 'Wat?' Meteen sla ik zijn arm van mijn schouder. 'Hé, doe rustig. Ik wilde alleen even zeggen dat wij straks even wat jatten in de stad.' 'Wat dacht je ervan dat jij dat gewoon even alleen doet?' zeg ik pissig. 'Sorry, volgens mijn broer moet jij ook mee', antwoordt hij en hij kijkt me aan met een zogenaamd meelevende blik. Vandaag kan ik Mike én Nico niet verdragen.

Wow! Al 81 reads O_o. Zo blij! ^^ Heel erg bedankt dat jullie dit lezen :3

Stem vooral als je van dit hoofdstuk genoten hebt ^^

Hebben jullie al een favoriet personage in het verhaal?

Update 18/3/2018 deze hoofdstukken zijn zo baggerslecht. Geleidelijk gaat het beter!