Craig

Tijdens het avondeten staat er een nieuwe dosis aan bier naast mijn bord. Dit is het eerst in maanden dat ik het verkies boven water. Aan tafel is het oorverdovend stil. Iedereen staart wat in de verte of kijkt toe hoe de ovenschotel van Danielle pruttelt op het gastelstel. Zelfs als Amila het exclusieve eten opschept op onze borden blijven de monden gesloten. Ik durf het niet om te beginnen met praten en bovendien weet ik niks te vertellen. De enige dingen waar ik dit moment aandacht aan besteed zijn mijn eten en de blik van Catrice. Ze ontwijkt me en voelt ver weg, terwijl ze in de realiteit nog geen meter van me verwijderd is.
De avond, die ik samen doorbreng met nog een fles bier, kabbelt verder. Ik heb geen puf meer om Catrice te smeken of ze het goed wil maken en ik heb al helemaal geen behoefte om onze tijdelijke scheiding te delen met de rest. Het liefst duik ik nu al mijn bed in, maar het journaal is nog niet geweest.
Na mijn derde pilsje dwing ik mezelf om te stoppen. Ik moet me op andere manieren beter kunnen voelen.
‘Mike, het nieuws begint zo.’
Het is Michiel die de avondstilte doorbreekt. De jonge Nederlander gaat naast me zitten en wacht totdat Mike eindelijk naar kanaal 3 zapt.
Er is nog een reclame op van de Kentucky Fried Chicken. Michiels gezicht klaart op en hij leunt, tot mijn grote ongemak, over mij heen om de reclame over een nieuw gerecht met kipnuggets aan te wijzen.
‘Dat is fucking lekker! Laten we dat ook kopen!’ zegt hij enthousiast.
‘Hou je bek, Michiel. Doe dat maar als je dood bent of zo’, kraakt Mike hem af.
‘Dan moet je ook voor ons kopen’, lacht Nico wat afwezig. Als niemand reageert op zijn poging om de sfeer wat luchtiger te maken haalt hij nonchalant zijn schouders op.
Enkele reclames later verschijnt het nieuws in beeld. Het is een vast ritueel geworden om het met iedereen te bekijken. We willen allemaal weten of er misschien ongelukkig nieuw licht wordt geschenen op enkele zaken waar we bij betrokken zijn.
Het nieuwstraject voelt elke keer aan als een ruige achtbaan zonder veiligheidsbeugel. Ik krijg altijd een brok in mijn keel en soms denk ik dat mijn maaginhoud naar buiten komt. Voor nu valt het nog mee. De onderwerpen worden oppervlakkig en klakkeloos voorgelezen, zonder dat ze ook maar enig verband hebben met ons. Nog vijf minuten en dan is het voorbij.
‘Cold case’s worden opnieuw behandeld door de politie’, vertelt de nieuwsvrouw op het scherm. Mijn aderen lijken te bevriezen door haar woorden. Zit mijn zaak daar ook bij? Hoe ver zouden ze zijn? Schiet het door me heen. Ik trek mijn knieën op en vouw mijn handen eromheen. Alle remmen gaan los in mijn hoofd en ik word overspoeld door mijn gedachtes. Ik moet rustig blijven. Er is nog niks. Nòg niks. Niks aan de hand.
‘Well, fuck’, hoor ik Mike zeggen. Anderen reageren op hem en er ontstaat een discussie, maar alles glijdt langs me heen, samen met mijn grip op de werkelijkheid.
Ik ben zo bang dat we gepakt worden. Echt heel bang.
Voor de nieuwslezeres is alles prima. Ze weet niet dat we hier gespannen wachten, ze heeft geen flauw benul dat we zo van streek zijn om haar nieuwsitem. Zij is pas vrij.
Wanneer ik terugdenk aan mijn gedachtes over de presentatrice weet ik zeker dat ik deze dag niet meer aankan. Het is belachelijk dat ik zo snel oordeel over een onbekende.
Tot mijn grote opluchting wordt de passage vervangen door iets anders. Ik wil ontspannen. Het gevaar is geweken, zegt mijn lichaam. Maar mijn geest weet dat dat onjuist is. Dat een item op het nieuws voorbij is, betekent nog niet dat het nieuws zelf verleden tijd is. Nu is juist het moment om me zorgen te maken over welke zaken het gaat en of de mijne erbij zit.
De rest is enigszins gekalmeerd en neemt een ontspannende houding aan.
‘Denk je dat we worden gepakt?’ vraagt Michiel bang.
‘Nee. Er zijn honderden onopgeloste zaken’, zegt Catrice.
Ik slik even.
‘Maar wat wij gedaan hebben is-’ Ik heb niet eens het lef om mijn eigen zin af te maken.
Michiel zucht.
‘Ik wil niet opgesloten worden’, zegt hij zachtjes.
‘Wij allemaal niet. Dat is het hele doel van al deze shit’, reageert Mike geïrriteerd en zet de tv uit.
‘En ik heb geen zin in morgen’, vervolgt hij.
‘Waarom niet?’ vraag ik.
‘Dat wijf komt.’
‘We moesten haar toch ophalen of zo?’ vraagt Nico.
‘Volgens mij wel. Hij zou de details nog appen.’
Daar heb ik nog niks over gehoord. Ik huiver nu al bij de gedachte dat we naar buiten moeten. Niet nu alles zo onrustig is, zo onzeker en onheilspellend.
Soms wil ik voor altijd verdwijnen in een zwart gat. Alleen een eindeloze stilte om me heen. Dan zou ik vergeten wat voor verkeerde keuzes ik maakte en zou ik mezelf niet elke dag met de nek aankijken. Ik zou niemand meer mijn excuses hoeven aan te bieden. Het klinkt harteloos wat ik nu denk. Als ik echt zou verdwijnen, laat ik iedereen in de steek.
H7

Ik ben diep in gedachten verzonken wanneer er een melding binnenkomt op Mikes smartphone.
‘Iedereen, kom even’, commandeert hij. Onderuitgezakt op de bank vist hij zijn mobiel tevoorschijn. ‘Clayton heeft wat gestuurd.’
Mijn gedachtes stop ik even in de doofpot en ik ga naast Mike zitten.
‘Wat heeft die mongool nou weer naar je gestuurd?’ zegt Nico geïrriteerd. Schaamteloos pakt hij de smartphone van zijn broer af.
‘Geef terug!’
‘Sanctie in pand 3714?’ leest Nico voor. Het blijkt de naam van een filmpje te zijn die Clayton ons heeft gestuurd. Als plaatje is er een wazige vlek te zien.
‘Ons pandnummer is 3716, toch?’ vraag ik.
Ik weet het nog van de vorige klus. Opgepropt op die rode sofa was dat het nummer waar ik me als enige op kon concentreren. De rest schoot langs me heen alsof het niet bestond. Het was ook allemaal zo onwerkelijk.
‘Ja. Dit is van een andere vestiging.’
‘Waarom moeten we dit kijken?’ vraagt Michiel.
‘Het laat zien wat er gebeurd als we proberen ontsnappen’, antwoordt Mike.
‘Waarom zouden we dat willen?’
‘Iedereen wil dat, Michiel. Iedereen wil terug naar zijn familie’, zegt Danielle.
We knikken in stilte., behalve Mike en Nico.
De stilte wordt doorbroken door Michiel, die ongeduldig op de play-knop drukt.
Van mij hoeven we dit niet te zien. Ons is al verteld dat we niet zomaar moeten vertrekken. Waarom dan nog dit filmpje? Alsof we tieners zijn in een auto met een kinderslot erop.
Amila slaat haar handen voor haar ogen als de eerste frames in beeld verschijnen. Danielle slaat snel een arm om haar heen en drukt het meisje tegen zich aan.
Het is ons gebouw dat in beeld komt. Of nee, het lijkt op ons gebouw.
De camera schudt hevig heen en weer. Qua beeldkwaliteit lijkt het enkele mankementen te hebben. Er wordt wat in een onbekende taal geschreeuwd. Een gezicht komt snel even in beeld en verdwijnt dan weer. Andere stemmen schreeuwen, terwijl de camera steeds dichter bij het gebouw komt.
‘Be silent, you filthy animals!’ kraakt het luidkeels. De volgende beelden zijn gruwelijk en wreed. Alle bewoners van het huis worden onder luid protest in een hoek gedreven en gemarteld door mannen in zwarte pakken. Met genot zoomt de camera in op de gehavende lichamen van de bewoners. Op hun gezichten zijn grote bloeduitstotingen te zien en de rest van hun lichaam is verzadigd met bloed.
‘Bastards!’ Een vrouw kruipt richting de camera. Ze probeert op te staan met alles wat ze heeft. Haar wanhoop lijkt door het scherm te slaan als een mokerslag. De mensen om haar heen lachen en wachten geduldig tot ze voor hun voeten neervalt. Een van hen stapt naar voren en trekt een mes.
Ik sla mijn handen voor mijn mond en kijk weg. Met een onmenselijke schreeuw eindigt het filmpje.
‘Dat had je niet hoeven afspelen, toch?’ zeg ik met een trillende stem.
Mike haalt zijn schouders op en klikt het filmpje weg.
‘Hij heeft ook wat over dat wijf gestuurd’, zegt hij. Hij doet net alsof het niks is, alsof hij dit dagelijks bekijkt. Heeft hij niet door dat het vreselijk is wat er met die mensen gebeurden?
Ik werp hem een boze blik toe, die gewoonweg wordt genegeerd.
‘Hoe is het met ze afgelopen?’ vraagt Danielle, die haar armen nog steeds om Amila heeft geslagen.
‘Weet ik veel.’
‘Boeit het je niks, dan?’ vraagt ze met hetzelfde verwijt in haar stem als ik.
‘Hij wil gewoon iets duidelijk maken’, zucht Mike geïrriteerd. ‘Doe niet zo moeilijk over die mensen daar.’
Ongeïnteresseerd in ons verdere medelijden met de bewoners van het ander pand
laat hij de chat met Clayton zien. Qua Lay-out heeft het wat weg van berichtservice WhatsApp, maar de manier waarop je verbonden wordt is anders. Dat vertelde Danielle me. De communicatie met onze baas loopt geheel via het ‘dark web’ en de chat is een site die speciaal ontwikkeld is voor versleuteld netwerkverkeer. Wat dat precies inhoudt begreep ik niet zo goed.
Ik kan het niet laten om ook even een blik te werpen op het kleine scherm. Clayton heeft een adres van een café gestuurd en daarbij enkele instructies gegeven. Wat me keer op keer opvalt aan zijn berichten zijn zeven lange balken die hij aan het eind toevoegt. Alsof hij een speciaal soort flair wil uitstralen.
‘Dus we moeten daarheen rijden?’ wordt er gevraagd. De conversatie dringt weer binnen in mijn bewustzijn en ik laat mijn gedachten even voor wat het is.
‘Hoe gaan we dat doen? We hebben alleen de fiets’, zeg ik.
‘Clayton heeft een deal gesloten met die garage hier in de buurt. Daar gaan we een auto huren’, antwoordt Mike.
‘Ik ga niet rijden!’ roept Michiel stellig. We kijken met z’n allen Mike aan, die naast Michiel als enige zijn rijbewijs heeft.
‘Stel je niet zo aan’, zegt die.
‘Het is geen aanstellerij!’ tettert het in mijn oor.
Mike kijkt Michiel even minachtend aan en mompelt dan een Brits scheldwoord.
Ik richt me tot Michiel. Hij heeft een gesloten houding aangenomen en staart met een glazige blik voor zich uit. Ik heb met hem te doen. Als het morgen rustig is zal ik wel even met hem praten.
Twee klakkende hakken op de vloer brengen me weer terug naar Catrice. Mijn vriendin loopt naar het achterste bed in de hoek toe en ze ploft neer. Haar blik ontmoet de mijne even en ze kijkt me venijnig aan. Gekwetst kijk ik weg.
Dit is altijd het moment dat we tegelijkertijd zouden gaan slapen, het moment dat ik welterusten zei en ze me zoende. Nu gaat ze alleen naar bed, alsof ze de liefde bedrijft met een geest.
Vanuit mijn ooghoek zie ik haar de routine, die we normaal gezamenlijk doen, voltooien. Ik kan bijna voelen hoe blij ze is dat ze van me verlost is.
Het zou Catrice op haar zenuwen werken als ik nu direct ook naar bed zou gaan, terwijl ik dat wel van plan was. Een snelle blik de ruimte rond bevestigt dat een kopje thee op de vroege avond er nog mee door kan. Zonder aarzelen sta ik op van de bank en zet heet water op.
Op het aanrecht staat onze geldkluis. De bodem is sinds vanochtend alweer in zicht. Ik tel net tien euro.
Ik zucht even. Grote kans dat ik morgen ook op pad moet. Daar heb ik helemaal geen behoefte aan, en ik zou het fijn vinden als de dag rustig verloopt.
Amila komt bij me staan. Ze vraagt of ik thee wil maken. Ik knik wat afwezig.
‘Is er iets?’
Misschien is het beter dat ik mijn rusteloosheid niet zo opkrop.
‘Ja’, geef ik toe.
'Wat dan?’
Ik glimlach even als ik haar oprechte bezorgdheid zie weerspiegelen in haar zwarte ogen. Om haar te bedanken is eerlijk antwoord geven het minst wat ik kan doen.
'Ik maak me zorgen over morgen. En over Catrice.’ Dat laatste komt er fluisterend uit. Het voelt pijnlijk.
‘Je moet er nu nog niet over nadenken. Ik denk dat dat nieuwe meisje een eerlijke kans verdient.’
Amila is even stil.
'En tussen Catrice en jou,’ ik kijk haar vragend aan, ‘is dat altijd zo?’
‘Je bedoelt onze meningsverschillen?’
‘Ja! Is dat de liefde?’
Amila kijkt me hoopvol aan, alsof ik het laatste antwoord op haar vraag ben.
Ik kijk haar een tijdje aan en zag dan dat dat geen teken van liefde is.
Het water heeft gekookt.
Een onzekere rimpel verschijnt op haar gezicht.
‘Wat is dan wel echte liefde?’
‘Als je van elkaar houdt. Denk ik. Vanwaar die interesse?’
Voor ons beiden maak ik thee, terwijl Amila rood wordt.
'O, niks!’
Met een grote glimlach pakt ze haar kopje op en probeert haar houding te naturaliseren. Ze kucht zelfs even.
‘Tussen jou en Catrice komt het altijd goed, toch?’
'Ik hoop het.’
Een bittere glimlach vormt zich om mijn lippen. Hoe het er nu uitziet zal het nog wat langer duren voordat Catrice me aankijkt.
Nippend van haar thee kijkt ze naar mijn vriendin, die al in een diepe slaap verzonken is, en dan terug naar mij.
‘Hoe zijn jullie verliefd op elkaar geworden?’
Daar wil ik het nu niet over hebben. Alsof het ongeluk zou brengen als ik het haar vertel.
Onze liefde. Het was het mooiste wat me kon overkomen. Ik slik. Ik kan haar toch onmogelijk verliezen door een kleine ruzie?
Amila kijkt me vragend aan.
‘Sorry. Ik vertel het je een andere keer’, zeg ik vlug.
‘Dat is goed!’
Daarna loopt ze tevreden de keuken uit en ploft ze op de bank.
Het is niet moeilijk om te raden waarom ze die vragen over onze relatie stelde. Het zou enkel interesse kunnen zijn, maar ik voelde dat het meer was.
Ik drink vlug mijn thee op ga dan naar het bed waar ik gister ook op sliep.
Mijn kleren leg ik naast me op de grond en ik kruip onder de dekens. In de woonkamer is het nog erg luidruchtig. De tv staat nog aan met het volume op z’n hardst, terwijl het lijkt alsof iedereen in de woonkamer per se iets wil vertellen.
Ik draai me op mijn zij en val ondanks het geluid toch in slaap.

Dit keer een langer stuk hehe