Ons doelwit draait zich weer om.

'Is er iets, mevrouw?'

Oké, nu komt het. Ik schraap mijn keel.

'Wilt u heel even meekomen?'

'Waarvoor dan?'

Kom gewoon mee, toe nou.

'Uh.' Nu moet ik iets verzinnen ook. 'Mijn vriendin voelt zich niet goed?' Ik vraag het aan haar! Het is geen vraag.

Dan kunt u het best terecht bij de EHBO-post hier om de hoek', antwoordt ze. Het ziet er niet naar uit dat ze met me meegaat naar de wc's op deze manier. Maar wat een slechte smoes ook. Natuurlijk moet ik dan naar de eerste hulp met mijn denkbeeldige vriendin.

Stiekem zijn dat wel mijn relationshipgoals om samen met mijn 'vriendin vriendin' naar het ziekenhuis te gaan.

Ik zie mezelf al zitten in de wachtkamer. Een mooi boeket aan rozen en beterschapskaartjes erin, terwijl ik wacht op haar operatie. Daarna zouden we naar mijn huis gaan. Ik zou haar de hele weg naar huis rollen en haar kussen bij elk stoplicht waar we moeten wachten. Ik zou het lekkerste eten voor haar bereiden met de zoetste geuren. En ik zou 100 chocoladelolly's voor haar bestellen. Maar ik heb geen vriendin en ik weet niet eens hoe ik aan zoveel lolly's kom.

Intussen is de verpleegster alweer verdergelopen. O, help. Wacht. Ik pak haar hand vast. Ze schrikt van mijn aanraking en fronst.

'Wat is er nou, mevrouw?'

'U moet gewoon even meekomen', zeg ik geïrriteerd. Ik trek haar mee naar de vrouwenwc's.

De Witt haalt even haar schouders op en loopt eindelijk mee. Er is niemand in de wc's. Mooi. Ik hoop maar niet dat er iemand is die de wc deur niet op slot durfde te doen, maar het zal wel niet. Het klinkt akelig stil in de ruimte en vanuit de spiegel kijkt de Witt me aan.

Ik sla razendsnel een hand voor haar mond en hou haar in een wurggreep. Paniek schiet door haar ogen en ze probeert zich los te rukken. Ze begint de boel bij elkaar te schreeuwen.

'Sst!' sis ik haar toe.

Dit is echt de nummer één reden waarom ik nooit oppaswerk heb gedaan. Ik kan geen krijsende baby's sussen en ook geen verpleegsters.

Paniekerig sla ik haar hoofd tegen de rand van de papierdispenser. Meteen houdt ze op met krijsen. Uit haar hoofd sijpelt wat bloed dat op de witte tegels drupt. O nee, daar had ik niet aan gedacht. Ik moet het opruimen, voordat het teveel wordt. Ze geloven vast wel dat iemand een bloedneus had, toch? Als een malle begin ik aan de grote wc rol te trekken, om erachter te komen dat ik niks kan afscheuren. Dom! Hier had ik honderd jaar eerder naar moeten kijken. Waarom loopt alles nou in de soep? Dit zou té makkelijk moeten zijn en toch verpest ik het weer.

De Witts bloed begint me nog meer te pesten en er ontstaat een miniplasje op de grond. Ik moet het bloed tegenhouden. Haar hoofd in de wasbak, nu. Op dat moment komt Catrice de Wc's binnen.

'Wat doe jij nou?'

'Dat zie je toch?' zeg ik in alle haast.

'Jij bent echt dom.'

'Helemaal niet!' sputter ik tegen, ook al heeft ze nu gelijk.

'Hoe gaan we die vrouw meenemen dan?'

Ik heb geen idee.

Ik moet iets verzinnen.

Bedenk wat, Elynne!

'Weet ik veel.'

Catrice seint naar Amila dat ze de wacht moet houden en stapt naar binnen. Ze haalt wc-papier uit een van de lege hokjes en doet het om haar hoofd. Ik kijk haar ongelovig aan.

'Dat werkt toch niet', probeer ik stoer te doen.

'Wat jij deed wel dan? Jij probeerde met een papieren doek haar wond te stelpen en die doek zit vast in een machine.'

Ik zucht. Waarom is het zo waar wat ze zegt? Waarom kon ik niks beters bedenken?

'Maak de vloer schoon, dan ', commandeert juffrouw ik-weet-het-beter. Er zit niks anders op dan te doen wat ze zegt. Ik kijk naar de grote papierdispenser, maar Catrice wijst me op de kleine wc-hokjes met wél aftrekbaar papier.

Met bergen – Oké, misschien zes stukjes- wc-papier ga ik naar de grond en boen al het bloed weg. Na een tijdje merk ik dat er zelfs bloed op mijn designerschoenen zitten. Lekker dan.

Amila steekt haar hoofd tussen de deur.

'Er komen mensen aan!' waarschuwt ze.

'Leid ze af. We zijn bijna klaar', zegt Catrice.

Ik ben klaar met boenen als Assepoester en gooi de doekjes boos in de prullenbak.

Leefde ìk maar in een sprookje. Werd ik maar gered door een prinses op een wit paard. Dan zouden we samen naar Niemandsland gaan.

'Onze vriendin is gevallen', horen we Amila zeggen. De buitenstaanders mompelen wat onverstaanbaars en lopen door.

'Is de kust veilig?' Dat wil ik altijd nog een keer zeggen.

Catrice fronst. 'Doe normaal.'

Samen met haar tillen we het lichaam van De Witt op. Ik pak haar ene kant vast en Catrice de andere kant. Hoe moet ik het anders verwoorden? We zijn net een levende rolstoel. Alleen we rollen niet. Laat maar.

Intussen heeft Amila alweer bezoek aan de deur.

'Wat heeft dit te betekenen?' vraagt een onbekende vrouwenstem.

Amila kijkt in paniek naar ons.

Dom wicht dat ze is. Nu kijkt die persoon juist onze kant op. Dat doen mensen altijd. Uiteindelijk kijken ze naar de plek waar iedereen naar staart.

Ik kan beter waarzegster worden, want ik krijg mijn gelijk. Een vrouw in haar veertigerjaren met blond haar gluurt door de deuropening en kijkt ons aan. Wij, met een vrouw op onze handen alsof we teambuildingspellen doen. Wij, met bloed op onze handen. Wij, die probeerden een vrouw te vermoorden.

'Waarom hangt mijn medewerker om jullie schouders?' vraagt de vrouw. Ze stapt de ruimte binnen.

In een flits lees ik haar naamkaartje. Ze blijkt een teamleider te zijn van de Witt. Haar naam is Annemarie van Veldhoven.

De deur valt dicht en we staan met z'n allen in de kleine vrouwenruimte. We zijn ingesloten en Annemarie staat het dichtst bij de deur. Als we ons er niet uitlullen zijn we echt verdoemd.

We kijken elkaar aan. Niemand zegt wat.

'Ze was bewusteloos toen we haar aantroffen. Waarschijnlijk is ze onwel geworden in de wc', floept er uit mijn mond. Dat klinkt nog best aardig. Het zou de waarheid kunnen zijn.

Ik loop twee hoofdstukken voor nu! Dus verwacht wat regelmatigere updates en zooo. Niemand leest dit meer hahahaha.

Geen zorgen, er komt misschien een fris verhaal aan. Sommigen van jullie hebben wel eens een opzet gezien O.O

Ik heb de 60.000 woorden gehaald! Woohoooooo!

Nou wie het toch nog gelezen heeft: bedankt, ik beloof jullie een spetterend einde. Spetterend bloed. haha. *ondersteboven smiley*