We komen uit op een verlaten parkeerplaatsje. Een zielig ding met zes plekken, waarvan twee voor invaliden lijken te zijn. Hier zouden we moeten wachten op een andere auto. Wat een vergeten plek. Het is nog eenzamer dan de verlaten straatjes in Wales.

Ik stap uit en doe de achterbak open. Twee pistolen moeten genoeg zijn. Onze munitie is schitterend gekrompen. Het zijn er nog minder dan een verpakking Nerfpijltjes. Zuchtend prop ik de twee wapens vol en ga terug naar Michiel. Die zit lijkbleek voor zich uit te staren.

'Stel je je nog steeds zo aan?'

'Hou op, Nico.'

'Die gasten komen zo', zeg ik maar om hem terug in onze rauwe werkelijkheid te brengen. Ik geef hem een pistool.

Hij trekt eindelijk zijn gezicht in de plooi.

'Denk je dat het ons lukt?'

'Nee, maar meer kans hebben we niet.'

Als een van die mannen er nou maar tussen zit. Het zou niet zo moeilijk moeten zijn om ze te herkennen. Een man met een lelijke pukkel samen met nog een andere vent. Ik hoop dat Michiel het uiterlijk van die andere onthouden heeft.

Niet veel later komt er wat de parkeerplaats op rijden. Een Mercedes met een belachelijk grote bumper en een nummerbord die zo op een clownskar kan. 'LUL', staat er op de plaat. Alsof het expres gekozen is. Ik snap niet echt wat ik er van moet denken. Moet dit chic zijn of leidden ze een dubbelleven als cabaretier?

Het portier gaat open aan beide kanten en er stappen twee mannen uit. Een heeft een pukkel. Dat moet die Rick zijn. Ik herken hem van de foto. Vanbinnen juich ik. Nu hebben we er tenminste één. De ander is wel onbekend voor ons. Hij ziet er slordig uit, maar niet zo erg als wij. Zijn lange baard doet me denken aan Kapitein Haak.

Ons doelwit is een stuk breder en draagt een pilotenbril.

Ik haat zonnebrillen. Ze doen me altijd weer denken aan Clayton met zijn stomme kutbril. Die man begint langzaam een obsessie te worden voor me. Maar wat graag zou ik hem eens goed te grazen nemen. Hij heeft ons leven naar de tering geholpen.

Michiel en ik stappen uit. Ik moet nu rustig blijven. We mogen dit niet verpesten.

In stilte schudden we de hand van de mannen.

'Mijn naam is Axel en dat is Gert', zeg ik kortaf. Van tevoren hebben we besloten pseudoniemen te verzinnen. Hierdoor zouden ze ons achteraf niet meer vinden. Hopen we dan. Want ik weet nu al dat we hierna gezocht worden.

'Noem ons maar gewoon X', antwoordden ze.

Ik frons minachtend naar ze. 'Allebei? Hoe weten jullie dan wie ik aanspreek?'

'Luister snotjoch, als jij met ons een spelletje wil spelen ben je aan het verkeerde adres.'

Rick gaat vlak voor me staan en geeft me een duw naar achteren.

Ik wankel naar achter. Misschien moet ik nu echt even mijn bek gaan houden. Straks verneuk ik de hele missie nog met mijn gezwets.

Vanachter zijn brillenglazen kijkt -ie me aan. Ik zie hem grijnzen. Teringlijer.

'Je komt bij ons om GHB te halen en niks meer, dus je houdt je gore bek dicht', vult collega Baard aan.

'Oké, rustig. Het was een grapje', probeer ik.

'Mooi. Geef ons vijfhonderd euro en we zijn weg. Dan kun je verder spelen.' Zijn toon irriteert me mateloos.

Michiel haalt vijfhonderd euro uit een gestolen portemonnee en geeft het aan Baard. Die grist het hebberig uit zijn handen.

'We kunnen gaan.' De twee doen aanstalten om terug te lopen naar hun auto.

'Hey, what the fuck. Waar blijft die GHB dan?' Gaan ze nou gewoon weglopen? Het viel te verwachten, eigenlijk. Dit zou nooit werken. We zijn nieuwe klanten. Elke drugsdealer zou ons in de maling nemen.

Tegelijk trekken Michiel en ik ons wapen.

'Blijf staan!' schreeuw ik.

De twee lachen hun tanden bloot en halen met gemak ook hun pistool tevoorschijn.

'Denk je dat we ons zo gemakkelijk laten afschrikken?' mompelt Baard.

'Het was zo makkelijk te doorzien wat jullie van plan waren', vult Rick hem aan.

Kut, kut. Dat was het ook.

Michiel krijgt zowat een hartverzakking naast me en staat trillend op zijn benen. Hij laat zijn wapen al bijna zakken.

Ik wil op ons doelwit schieten, als de Baard mijn hand doorboort met een kogel uit zijn eigen loop. Godverdomme!

De pijn schiet door mijn arm en mijn wapen klettert op de grond.

'Nico!' schreeuwt Michiel. Verslagen gooit hij onze laatste hoop naast die van mij en steekt zijn handen in de lucht als een mislukte cowboy.

De dealers komen op ons aflopen. Rick pakt me beet bij mijn kraag.

'Is dat je echte naam, Nico?' vraagt hij.

Nee, dat lijkt maar zo.

'Ja.'

Hij bekijkt me aandachtig.

'Laten we ze meenemen', stelt Baard voor. Zijn collega knikt even en laat me los.

Hij is zo dichtbij me. Ik zou kunnen proberen hem te slaan, maar het is te riskant. Het laatste wat ik wil is hier ter plekke sterven zonder dat iemand het weet. Zonder dat ik ooit afscheid van Mike heb genomen.

'We worden samen oud en dronken in dit gebouw. Totdat onze haren matchen met de grijze muren', had ik tegen hem gezegd. Toen was het nog maar net ons nieuwe huis. Alles was nog leeg, maar we hadden elkaar. Ik was veel te naïef om te denken dat we in vrede oud konden worden.

Michiel en ik moeten maar gewoon meewerken. Hopelijk zien ze iets over het hoofd. De prepaid telefoon die ik in mijn jaszak gestopt heb, bijvoorbeeld. Als ik die te pakken krijg hebben we misschien een kans om weg te komen. Jezus, ontvoerd worden stond nooit op mijn bucketlist.

'Loop door naar de auto en blijf daar staan', zegt Rick.

Zwijgend doen we wat ze zeggen en gaan bij de Mercedes staan.

'Benen uit elkaar en handen op je hoofd', zijn de volgende instructies.

Fuck, ik wist het. Natuurlijk gaan ze ons fouilleren. Ik mag die telefoon echt niet kwijtraken.

Ik kijk nog een keer om me heen. Rick en Co hebben hun handen te dicht bij hun wapens en die van mij ligt nog verderop. Michiel zou nog messen moeten hebben ergens. Expres loop ik tegen hem aan. Hij kijkt me verschrikt aan. Je kan ons redden, Michiel. Vang de hint op alsjeblieft.

Rick trekt Michiel van me vandaan en begint al in zijn zakken te morren. Ik moet nu wat doen. Baard nadert me. Het enige wat ik kan bedenken is zijn dure Timberlands naar de klote schoppen. Mijn hak belandt op zijn schoenen, maar er gebeurt niks. Stalen zolen.

Ik krijg een klap tegen mijn kaak terug. Zijn vuist lijkt dwars door me heen te slaan.

Al vloekend probeer ik overeind te blijven. Het lukt niet en alleen de hand van Baard houdt me overeind.

Hij is bij mijn jaszak gekomen. Ik moet hem tegenhouden. Ik moet contact krijgen met de rest of tenminste Mike.

Bril heeft de telefoon te pakken. Mijn handen glijden in valse hoop nog langs het plastic en dan zijn we officieel de klos.

KIJK JONGENS HET IS ACTIE. NA 43 HOOFDSTUKKEN.

Ik heb de 50.000 woorden bereikt, hoera!

Zeg als je ergens foutjes ziet en zo. You name it. Gratis lolly's en zo.

Nu even iets offcieels:

Ik wil dit verhaal misschien later ooit eens in eigen beheer  (boekscout kuch kuch) uitgeven. Dit betekent dat alleen de EERSTE versie op Wattpad komt te staan. Natuurlijk schrijf ik alles wel af, maar voor het betere spul kun je hier niet meer kijken.

Vind je mijn verhaal veel te kjoel om niet alles te lezen? Zet even in de reacties dat je proeflezer zou willen zijn :)