POV. Polska

Od strony drzwi było słychać pukanie, dość głośne i szybkie. Czyżby Niemcy wrócił? Może zapomniał czegoś?

Kiedy zbliżyłem się do drzwi pukanie ucichło, to spowodowało u mnie zawahanie. Czy na pewno otworzyć? Może to jakaś pułapka?

- Kto tam? - spytałem, mając nadzieję, że ktoś mi odpowie, a poczucie niebezpieczeństwa odejdzie. Ale jedynie cisza mi odpowiedziała. - Kto tam? - powtórzyłem głośniej, lekko otwierając drzwi. Nikogo nie zobaczyłem.
Uchyliłem je szerzej, spojrzałem w prawo potem w lewo i nikogo nie było. Ani jednej żywej duszy, jedynie latarnie uliczne dawały światło na ciemną już drogę. Zerknąłem w dół. Nie spodziewałem się, że ujrze tam mały pakunek z moim imieniem.

Jeszcze raz szybko się rozejrzałem po okolicy, nic mi to nie dało. Dalej było pusto, zimno. Podniosłem ładnie zapakowane pudełko i wróciłem się do domu.
Usiadłem w salonie, wpatrywałem się w pakunek. Zastanawiało mnie co to mogło być oraz od kogo. Kiedy w końcu odważyłem się go rozpakować, moim oczom ukazał się biały uroczy misio z czerwona kokardą pod pyszczkiem i uszanką na łebku. Wyjmując go z opakowania wypadła mała karteczka. Ładnie pachniała wanilia oraz jakimiś kwiatami. Było na niej napisane:

"Dla najpięknejszego anioła chodzącego po tym świecie. Uśmiechaj się częściej i nieś światło nad tymi, którzy go potrzebują"

Zaśmiałem się cicho i czułem jak moje policzki lekko pieką od rumieńców. Serce szybciej zaczęło mi bić a uśmiech nie schodził z ust.

- Urocze - pogłaskałem misia i odłożyłem na stolik. Wiem już kto będzie mi towarzyszył w spaniu.

Po tym ogarnąłem salon. Wyrzuciłem nie potrzebne rzeczy do śmieci i skierowałem się do łazienki. Kiedy wróciłem na dół aby wziąść misia zobaczyłem że go nie ma.

- Co jest? - mruknąłem do siebie. Byłem pewny, że go tu zostawiłem. A może jednak nie? Może go wyrzuciłem przypadkowo.
Podszedłem szybko do kosza na śmieci ale nie było go tam. - Wziąłem go do sypialni? Albo kuchni? Nie, przecież tam byłem... - zacząłem się rozglądać po pomieszczeniu. Sprawdziłem każdy kąt, aż w końcu uznałem, że pójdę do sypialni się położyć. - Może jutro go znajdę - westchnąłem cicho, trochę smutno.

Wchodząc na górę poczułem się obserwowany, przeszedł po mnie nie przyjemny dreszcz. Szybko wszedłem do sypialni i zamknąłem drzwi. Oparłem się o nie cicho dysząc. Jednak to nie był koniec niespodzianek. Na moim łóżku leżał miś.

- Ale skąd... - szepnąłem do siebie nie dowierzając własnym oczom. Usiadłem na nie daleko maskotki, próbowałem ułożyć sobie wszytsko.
Nie zauważyłem kiedy zasnąłem przez to wszystko.

»————> Następnego dnia <————«

Obudziły mnie promienie słońca, padające na moja twarz. Zmarszczyłem lekko nos i się podniosłem.
Pod moja dłonią wyczułem miękki materiał. Kiedy spojrzałem na to okazało się że to był misio, a ja siedziałem pod kołdrą. W samej koszulce.

Zbladłem.

Nie pamiętałem abym zdejmował ich a tym bardziej kładł się. Wstałem szybko i rozejrzałem się wystraszony po pokoju.

- Polska? - usłyszałem cichy głosik, spojrzałem za siebie i ujrzałem mojego brata, Litwę.

Mały uroczy chłopak trochę niższy ode mnie, delikatny, ale jak trzeba to umie pokazać, że nie za sobie w kasze dmuchać. Miał rozczochrane włosy, jego pomarańczowe oczy były zaspane a ciało zakryte przy dużą koszulka w której za pewnie spał.

- Litwa? Wróciłeś? Węgry też? - podszedłem od razu.

- Tak tak wróciłem, ale Węgry został na pare dni jeszcze. No wiesz, miłosne sprawy ma. - ziewnął i po chwili się cicho zaśmiał. - Coś się stało? Miałeś znowu koszmar? - spojrzał mi w oczy zmartwiony. - Możesz mi wszytsko powiedzieć. - dodał obejmując moje dłonie.

- Nie, to nie sen... - szepnąłem zerkają w bok.

- Przeczucie że ktoś tu był?

- Za dobrze mnie znasz - zaśmiałem się i powoli usiadłem z nim. - Po prostu... obudziłem sie w łóżku przykryty a - zatrzymałem się - nie pamiętam abym to robił...  - dodałem a Litwa jedynie mnie powoli głaskał po ramieniu na którym sie po chwili oparł policzkiem.

- Wiesz, wiem, że zabrzmie jak Unia ale powinieneś na chwilę o tym zapomnieć. - mruknął i wstał na równe nogi. - Kazachstan robi urodziny dla Rosji, zaprosił nas i powinniśmy tam iść. - uśmiechnął się szeroko.

- Nie wiem czy to dobry pomysł, czuje sie jakby Rosja mnie nie lubił.

- Lubi tylko ---

- Boi się, tak wiem, ale odbieram to czasem inaczej - westchnąłem cicho.

Tak, Rosja sie boi tego iż stanie sie taki jak swój ojciec, ZSRR. Ale wiem, że tak nie będzie jest inny. Czuły, kochany, dba o swoich bliskich, czasem jest surowy i wygląda na strasznego ale to tak na prawdę mężczyzna z miękkim sercem.

- Dobrze pójdziemy - nagle powiedziałem po dłuższej ciszy. Chłopak w odpowiedzi cicho pisnal radośnie i mocno mnie przytulił. - Ale najpierw chodźmy zjeść i wszytsko mi opowiesz.

- Tak jest szefie! - parsknął śmiechem.

Pov. ???

" Wpatrywałem sie w mojego małego Polaczka. Taki niewinny, uroczy, bezbronny. I do tego tylko i wyłącznie mój.

Na moich ustach pojawił się uśmiech, a w środku chęć zdobycia go. Ale nie nie trzeba wszystko na spokojnie zrobić. Trzymać się planu inaczej nic nie wyjdzie.

Oh, tak nie długo będę tylko ja i on, a cały świat klęknie przed nami!

Z moich ust słychać było cichy śmiech.

Ten taniec sie dopiero zaczyna. ~  "