Wyszedłem na korytarz, ale psycholożki już tam nie zastałem. Uciekła menda jedna. Westchnąłem i opadłem na krzesełko. Przetarłem dłonią oczy. Powoli miałem dość tej sytuacji...

- Umino-kun, tak? - Podniosłem wzrok z kafelków i zobaczyłem "mendę". Odmruknąłem jej, a ona podała mi plastikowy kubek z ciepłym naparem.

- Dziękuję. - Wziąłem go i upiłem łyczek, by skrzywić się, bo kwaśne i gorące.

- Jeśli nie trafiłam w gust, to wybacz, ale uznałam, że herbata cytrynowa ci lepiej zrobi niż kawa - zaśmiała się i przysiadła na krzesełku obok. - Twój chłopak jest silny. - Spojrzałem na nią zaskoczony, ale bardziej na wzgląd, że stwierdziła dwie oczywistości. - Uważam, że mogę z tobą o nim porozmawiać. - Spojrzała w swój kubeczek.

- A mogę wiedzieć, skąd podejrzenie, że jesteśmy razem? - Nie to, że nie chciałem się przyznawać, ale wolałbym wiedzieć z jakich faktów wyciąga takie wnioski.

- Hm... Ty zachowujesz się przy nim jak lwica chroniąca swoje młode, a on usilnie nie chce sprawiać tobie problemów, co mu miernie wychodzi, więc chowa swoją dumę do kieszeni i prosi o pomoc z pokonaniem fobii. - Zaczęła liczyć na palcach. - Zapomniałam, że jesteś na każde jego skinienie i co by się nie działo, to zaraz tu jesteś. Stąd jeden wniosek - jesteście razem, mam rację?

Jęknąłem na potwierdzenie i zacząłem się zastanawiać, czy to tak bardzo widać...

- Nie przejmuj się, że mi przyszło z łatwością odgadnąć waszą relację. - Poklepała mnie po ramieniu. - Ważne, że kochacie się nawzajem i żaden z was nie musi się obawiać, że jest inaczej.

Pokiwałem głową, no nieźle, nie powiem, ale poczułem się spokojniej. Chyba potrzebowałem osoby, która rzuciłaby mi takim tekstem...

- Nie siedź przy nim za długo, bo zaczniesz się bardziej martwić. - Poczochrała mnie i obdarzyła najprzyjaźniejszym uśmiechem jaki było mi widzieć (oczywiście po uśmiechu Oty-san). - Dobrej nocy.

- Wzajemnie. - Złapałem się za głowę, w miejscu, w którym leżała przed chwilą jej dłoń.

*

Ocknąłem się pod ciepłą kołdrą, na miękkim materacu u Koemiego. Jak tak dalej pójdzie, to zdecydowanie rozważę przeprowadzkę do nich, bo zaczynam spędzam tu coraz więcej czasu...

- Śpioch z ciebie. - Usłyszałem i podniosłem się. - Jest wpół do dziesiątej... Mama zostawiła ci śniadanie w lodówce, jest podpisane.

- Dzięki.

Zawlokłem swój upośledzony zad do kuchni i wyciągnąłem porcję jedzenia przeznaczoną dla mnie, po czym powłócząc nogami wróciłem do łóżka i spożyłem zimny posiłek, doprawiony zgryźliwymi uwagami kulistego przyjaciela.

A gdy się zebrałem do życia, wleciała burza. Ruda, straszna burza, która wywiała mnie i okularnika z domu. Burza, która zaciągnęła nas do kawiarni i postawiła ciasto. Burza znana jako Isobe Kazume.

- No jak tam u Kaszalota? - mruknęła popijając mrożoną kawę z lodami. Nie wydawała się ciekawa odpowiedzi, ale przymknąłem oko na to.

- Coraz lepiej, mają mu zdjąć w końcu gips, więc powoli wraca do siebie... - Nabiłem na widelczyk trochę ciasta.

- I dostał ataku paniki - dodał Hanteksu.

- Nic nowego - skwitowała i ziewnęła. Wyglądała na maksymalnie znudzoną, chociaż kiedy tak nie wyglądała...

- A co tam u ciebie, nie odzywałaś się przez długą chwilę...

- Hm... Yoru Yuuto-kun mnie zaprosił do kina... później poszliśmy na kawę...

- Ten Yoru? - Poczułem się zaskoczony. Pamiętam go tylko z wspomnień na galach z gimnazjum...

- Uważaj, by ci nie odleciał.

- Koemi, to było suche... - Próbowałem opanować śmiech.

- Jego imię pisze się tak jak "delikatna osoba" - fuknęła.

- Oj przepraszam, przepraszam. - Uwielbiałem jego zadziorny uśmieszek.

- Jesteście okropni - westchnęła w reakcji na nasz otwarty śmiech.

*

Opadłem na łóżko i wyciągnąłem. Dawno nie rozmawiałem z Kazume. Przez chwilę wydawało mi się, że mnie unika, ale się myliłem.

- Isobe jest jakaś dziwna teraz... - Spojrzałem na przyjaciela, który zatopił się w ciągu zer i jedynek.

- W sensie?

- Wiesz, zazwyczaj nie pokazuje otwarcie, że jest znudzona - zaczął wyliczać. - Nie unika kontaktu z tobą, wręcz bombarduje cię wiadomościami. Nie umawia się z kimkolwiek.

- Przesadzasz, po prostu może miała mnie trochę dość?

- Zazwyczaj ślini się do ciebie - mruknął.

- Co? - Przekrzywiłem głowę.

- Nic, ale obstawiam, że może to mieć coś wspólnego z tym, że zaczęła dedukować, iż masz z Hatake "nieludzką" relację. - Zaznaczył dłońmi cudzysłowie.

- Jeśli tak myślisz. - Wzruszyłem ramionami i zatopiłem się w lekturę jakiegoś lekkiego kryminału z odrobiną horroru, a on w niezrozumiały ciąg znaków.