(Nie przywyczajajcie się)

Remus wszedł do pokoju zmęczony, przeciągając się. Nim jednak zdążył cokolwiek powiedzieć, zrobić, czy chociażby się rozejrzeć, dopadł do jego partner, wręcz przygwożdżając go do ściany.

— S-Syriuszu? — zapytał, nie do końca wiedząc, co zrobić w owej sytuacji. Wilkołak ewidentnie wyczuwał kłopoty. Czyżby coś przeoczył? Syriusz niejednokrotnie zachowywał się jak rasowa kobieta, jeśli chodzi o fochy, to też miał się czego bać.

— Wytłumacz mi — zacisnął ręce na jego ramionach — wytłumacz mi co ma znaczyć katalog, który zostawiłeś na dole.

Remus uniósł brwii, zdziwiony.

— Jaki katalog, kochanie? — Nic sobie nie przypominał. A przynajmniej nie nic, co mogłoby wzbudzić zdenerwowanie animaga. Czyżby Lunatyk naprawdę był Lunatykiem i przez sen podrzucił coś sprośnego na stół?

— Nie pamiętasz? — Syriusz pokręcił głową, nadal bardzo przejęty. — W takim razie schodzimy na dół, teraz.

Remus nie miał nic do powiedzenia w tej sprawie. Po prostu, zgodnie z oczekiwaniem Black'a zszedł po schodach, a następnie wkroczył do kuchni. Na stole leżał magazyn, opisujący rasy różnych psów, kolorowe pisemko, w którym znaleźć można było masę przeróżnych informacji. Remus uśmiechnął się pod nosem. Faktycznie to tutaj przyniósł.

— Co to ma znaczyć? — warknął Syriusz.

— Nie rozumiem twojego oburzenia — odparł wesoło Lunatyk — Pomyślałem, że moglibyśmy sobie sprawić zwierzątko. Wiesz, żeby w domu było pełniej.

Syriusz z niedowierzeniem pokręcił głową po raz kolejny, jakby jego chłopak powiedział właśnie coś zupełnie absurdalnego.

— Wyobrażasz to sobie, Remusie? — Spojrzał ukochanemu w twarz. Może rozmówca tego tak nie widział, jednak w głowie Syriusza malował się obraz. Przed oczami miał wybitnej urldy Owczarka Niemieckiego, siedzącego na kolanach Remusa. Wręcz słyszał, jak woła go pieszotliwie, drapiąc go za uszkiem, lub gładząc po torsie. — To ja jestem jedynym psem w tym domu. Jak chcesz, mogę zacząć szczekać na listonosza i gryźć meble. Ale nie zgodzę się, abyś mi tutaj sprowadził inne zwierzę, które będziesz głaskał i nazywał swoim. Nie ma mowy.

Remus zaśmiał się.

— Więc to o to Ci chodzi? Myślisz, że byle pies by Cię zastąpił?

— Nie zamierzam ryzykować — Burknął, wyrzucając gazetę.

Remus jedynie uśmiechnął się pod nosem, aby następnie podejść do Wąchacza i lekko zwierzbić ręką jego włosy.

— Nie ma żadnej istoty, która mogłaby mi Cię zastąpić, Syriuszu — szepnął, stykając się z nim czołem.